Osela In Life
Thursday, June 28, 2007
Πείνα ή Πενία?
Δεν μ' αρέσει να κακολογώ τους άλλους, παρόλο που το κάνω συνέχεια. Αλλά θέλω να πω ένα πράγμα. Τί κακό είν' αυτό με την απεργία πείνας στην Ελλάδα?!
Απεργία πείνας ο δήμαρχος Χ, επειδή κτ με την παραλία του δήμου, ο Ψ νομάρχης γιατί του επιτίθενται τα ΜΜΕ, απεργία πέινας οι απολυμένοι από την Ω επιχείρηση, οι φυλακισμένοι, οι συμβασιούχοι, οι παντρεμένοι, οι χωρισμένοι,οι πικραμένοι, όλοι οι αδικημένοι στην Ελλάδα κάνουν απεργία πείνας.
Συμπέρασμα πρώτο: Η απεργία πείνας είναι εύκολη
Συμπέρασμα δεύτερο: Η απεργία πέινας είναι αποτελεσματική
Συμπέρασμα τρίτο (εναλλακτικό): Μας δουλεύουν
Στην πραγματικότητα, μια τόσο ακραία πράξη, είναι περισσότερο σύμβολο διαμαρτυρίας, παρά μοχλός πίεσης, όπως τείνει να γίνει. Παρατηρώ δηλ, ότι χρησιμοποιείται ως μέσο για την επίτευξη ενός σκοπού. Έτσι όμως χάνεται η ουσία της, γιατί η ίδια σαν πράξη αποτελεί σκοπό. Είναι το τελικό βήμα, κι όχι ένα απλό σκαλοπάτι.
Πιστεύω ακράδαντα ότι η πολιτεία θα έπρεπε να είναι άτεγκτη σε τέτοιες ενέργειες. Αλλιώς σκάβει τον λάκο της, αφού αφενός απενεργοποιεί κάθε έννομο και θεσμοθετημένο τρόπο δράσης και αφετέρου ενθαρρύνει τον κόσμο να σκέφτεται τέτοιες ενέργειες ως σωστές.
(Ακριβώς το ίδιο πιστεύω και για την απειλή αυτοκτονίας)
Απεργία πείνας ο δήμαρχος Χ, επειδή κτ με την παραλία του δήμου, ο Ψ νομάρχης γιατί του επιτίθενται τα ΜΜΕ, απεργία πέινας οι απολυμένοι από την Ω επιχείρηση, οι φυλακισμένοι, οι συμβασιούχοι, οι παντρεμένοι, οι χωρισμένοι,οι πικραμένοι, όλοι οι αδικημένοι στην Ελλάδα κάνουν απεργία πείνας.
Συμπέρασμα πρώτο: Η απεργία πείνας είναι εύκολη
Συμπέρασμα δεύτερο: Η απεργία πέινας είναι αποτελεσματική
Συμπέρασμα τρίτο (εναλλακτικό): Μας δουλεύουν
Στην πραγματικότητα, μια τόσο ακραία πράξη, είναι περισσότερο σύμβολο διαμαρτυρίας, παρά μοχλός πίεσης, όπως τείνει να γίνει. Παρατηρώ δηλ, ότι χρησιμοποιείται ως μέσο για την επίτευξη ενός σκοπού. Έτσι όμως χάνεται η ουσία της, γιατί η ίδια σαν πράξη αποτελεί σκοπό. Είναι το τελικό βήμα, κι όχι ένα απλό σκαλοπάτι.
Πιστεύω ακράδαντα ότι η πολιτεία θα έπρεπε να είναι άτεγκτη σε τέτοιες ενέργειες. Αλλιώς σκάβει τον λάκο της, αφού αφενός απενεργοποιεί κάθε έννομο και θεσμοθετημένο τρόπο δράσης και αφετέρου ενθαρρύνει τον κόσμο να σκέφτεται τέτοιες ενέργειες ως σωστές.
(Ακριβώς το ίδιο πιστεύω και για την απειλή αυτοκτονίας)
Wednesday, June 27, 2007
Σταθερά!
Η αφορμή
Δεν πέρασαν ούτε 24 ώρες από το τελευταίο του μην. Νομίζω ήταν πρωί. "Γλυκιά μου Ο., σε στεναχώρησα για άλλη μια φορά. Εσύ δεν φταις πουθενά, φταίω μόνο εγώ. Δεν θέλω να σε χάσω και δεν θα το ρίσκαρα ποτέ. Σε παρακαλώ συγχώρεσέ με". Πρώτο χτύπημα.
Χθες βγήκαμε με την Ε. και έίδαμε τον Γ. με 2 φίλους του. Τον χαιρέτησα από μακριά. Αυτός θεώρησε δεδομένο ότι θα καθίσουμε μαζί τους και μάλλον ξαφνιάστηκε όταν είδε ότι καθίσαμε πιο πέρα μόνες μας. Πραγματικά ένιωσα περίφανη για τον εαυτό μου. Όχι, που θα μου πει εμένα η Ε. ότι έχω βαθμό δυσκολίας 2. Το δεύτετρο χτύπημα δεν το είδα να ' ρχεται.
Μία απόφαση...
...Το είχα αποφασίσει, ειλικρινά. Μέχρι και η Ε με πίστεψε, που μ' έχει γεννήσει και ειλικρινά διαβάζει όχι μόνο την σκέψη, αλλά και το υποσυνείδητό μου. Ειδικά στο θέμα του Γ. Σχετικά με τον Μ. επέμενε να κάνω το κορόιδο για να μην έρθουν τα χειρότερα.
...που δεν τήρησα ποτέ
Του απάντησα, δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς, μου φαινόταν πολύ σκληρό να μην αντιδράσω ούτε σ' αυτό το μην. Του είπα ότι δεν του κρατάω κακία ,φυσικά, και ότι θα μιλήσουμε κπ άλλη στιγμή. Αργότερα.
Αυτό βέβαια, είχε τα αντίθετα αποτελέσματα από αυτά που περίμενα. Μάλλον πέρασε την αποστασιοποίησή μου για παιχνίδι. Ή ταρακουνήθηκε. Ή είμαι ηλίθια. Γύρισε εντελώς επιδεικτικά προς το μέρος μου και με κοιτούσε τόσο απροκάλυπτα που μέχρι κι εγώ ταράχτηκα. Νομίζω ότι κι εγώ τον κοιτούσα αρκετά.
Σε καμιά ώρα ήρθε και ο Μ. με 1-2 άλλους και κάθισαν μαζί μας. Από τις τύψεις μου νομίζω ότι του μιλούσα συνέχεια. Γύρισα για μια στιγμή μόνο, να σβήσω το τσιγάρο μου και όταν επανήλθα, είδα μπροστά μου τον Γ. να μιλάει στον Μ. Φαινόντουσαν όλα καλά μεταξύ τους. Τί κάνεις, πάμε για κανα καφέ κλπ. Ο Γ. ήταν νευρικός, ο Μ. νευριασμένος. "Λες να πέσω στη θάλασσα? " Ρώτησα την Ε. "Ούτε αυτό σε σώζει".
Δεν πέρασαν ούτε 24 ώρες από το τελευταίο του μην. Νομίζω ήταν πρωί. "Γλυκιά μου Ο., σε στεναχώρησα για άλλη μια φορά. Εσύ δεν φταις πουθενά, φταίω μόνο εγώ. Δεν θέλω να σε χάσω και δεν θα το ρίσκαρα ποτέ. Σε παρακαλώ συγχώρεσέ με". Πρώτο χτύπημα.
Χθες βγήκαμε με την Ε. και έίδαμε τον Γ. με 2 φίλους του. Τον χαιρέτησα από μακριά. Αυτός θεώρησε δεδομένο ότι θα καθίσουμε μαζί τους και μάλλον ξαφνιάστηκε όταν είδε ότι καθίσαμε πιο πέρα μόνες μας. Πραγματικά ένιωσα περίφανη για τον εαυτό μου. Όχι, που θα μου πει εμένα η Ε. ότι έχω βαθμό δυσκολίας 2. Το δεύτετρο χτύπημα δεν το είδα να ' ρχεται.
Μία απόφαση...
...Το είχα αποφασίσει, ειλικρινά. Μέχρι και η Ε με πίστεψε, που μ' έχει γεννήσει και ειλικρινά διαβάζει όχι μόνο την σκέψη, αλλά και το υποσυνείδητό μου. Ειδικά στο θέμα του Γ. Σχετικά με τον Μ. επέμενε να κάνω το κορόιδο για να μην έρθουν τα χειρότερα.
...που δεν τήρησα ποτέ
Του απάντησα, δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς, μου φαινόταν πολύ σκληρό να μην αντιδράσω ούτε σ' αυτό το μην. Του είπα ότι δεν του κρατάω κακία ,φυσικά, και ότι θα μιλήσουμε κπ άλλη στιγμή. Αργότερα.
Αυτό βέβαια, είχε τα αντίθετα αποτελέσματα από αυτά που περίμενα. Μάλλον πέρασε την αποστασιοποίησή μου για παιχνίδι. Ή ταρακουνήθηκε. Ή είμαι ηλίθια. Γύρισε εντελώς επιδεικτικά προς το μέρος μου και με κοιτούσε τόσο απροκάλυπτα που μέχρι κι εγώ ταράχτηκα. Νομίζω ότι κι εγώ τον κοιτούσα αρκετά.
Σε καμιά ώρα ήρθε και ο Μ. με 1-2 άλλους και κάθισαν μαζί μας. Από τις τύψεις μου νομίζω ότι του μιλούσα συνέχεια. Γύρισα για μια στιγμή μόνο, να σβήσω το τσιγάρο μου και όταν επανήλθα, είδα μπροστά μου τον Γ. να μιλάει στον Μ. Φαινόντουσαν όλα καλά μεταξύ τους. Τί κάνεις, πάμε για κανα καφέ κλπ. Ο Γ. ήταν νευρικός, ο Μ. νευριασμένος. "Λες να πέσω στη θάλασσα? " Ρώτησα την Ε. "Ούτε αυτό σε σώζει".
Sunday, June 24, 2007
Και Ζήσαν Αυτοί Καλά?
Το σχέδιο
Σκορπίσαμε το Σαβ/κο, όλοι την έκαναν στα εξοχικά τους. Έφυγα κι εγώ λοιπόν για να χαλαρώσω και να ξεφύγγω λίγο. Κι εκεί που νόμιζα πως τα κατάφερα, τσουπ, σκάει μην στο κινητό "Ο. , νομίζω ότι αρκετά σε άφησα να με δουλεψεις,καλή τύχη σου εύχομαι".
Ο Γόρδιος δεσμός
Ο Μ. και οι εμμονές του. Στα καλά καθούμενα. Μα τί παθαίνει αυτό το παιδί? Πότε τον δούλεψα?Πάντα ένιωθα τύψεις που δεν τον ήθελα πότέ, ενώ αυτός λιώνει τόσα χρόνια και αποφεύγω να τον στεναχωρώ και να μαλώνω μαζί του. Πολλές φορές ήθελα να του πω "ξεκολλα!" αλλά ποτέ δεν το κάνω. Και ειλικρινά τρόμαξα όταν μου είχε πει "εύχομαι να μην βρεις δουλειά, για να μη χαθείς". Θυμώνει που δεν του τηλ συχνά, που περνάω τον χρόνο μου και με άλλους ανθρ....κάνει σαν ζηλιάρης γκόμενος. Πολύ συχνά αισθάνομαι αιχμάλωτη. Αλλά φυσικά, οι περισσότεροι στην παρέα θεωρούν τον Μ. ένα καλό γλυκό αγοράκι που απλά ερωτεύτηκε τον λάθος άνθρωπο (εμένα δηλαδή). . Η αλήθεια όμως είναι ότι είναι φοβερό βάρος να ξέρεις ότι κπς κρέμεται από πάνω σου, ότι ελπίζει πράγματα που δεν πρόκειται ποτέ να συμβούν.
Και η Λύση του
Δεν του απάντησα τίποτα. Μ' έφαγαν η Λ. και η Ε. Αναίσθητη με είπαν, σκληρή, άδικη, όλα τ' άκουσα. Αλλά αυτή την φορά δεν υπέκυψα. Ή ήθελε προσοχή και επιβεβαίωση, ή το εννοούσε στ' αλήθεια. Εγώ όμως, δεν είμαι ένεση αυτοπεποίθησης και στην τελική παίζω μόνο στα δικά μου παιχνίδια, σπανίως στων άλλων. Σε κάθε περίπτωση, καλύτερα έτσι. Την άλλη μέρα καινούριο μην, πάλι ο Μ. ξέχασε να μου πει πως μ' αγαπάει πιο πολύ από κάθε άλλον άνθρ στη γη και ήθελε να το ξέρω αυτό. Εκείνη την στιγμή στ' αλήθεια συγκινήθηκα. Τον συμπόνεσα. Αποφάσισα λοιπόν δύο πράγματα. Πρώτον, δεν θα του απαντήσω ποτέ σε κανένα μην, γιατί προφανώς καλύτερα γι' αυτόν να κόψουμε. Δεύτερον, θ' αραιώσω και με τον άλλον, γιατί δεν θέλω να πληγωθεί παραπάνω ο Μ.. Αυτό τουλάχιστον μπορώ να το κάνω. Νομίζω.
Wednesday, June 20, 2007
Μα Πού Πάω? (Ουπς2)
Η απόφαση
Θ' αρχίσω δικαιολογώντας τον εαυτό μου. Στο δίλημμα που με ταλαιπωρεί τελευταία (βλ. ουπς), είχα αποφασίσει να μην κάνω τπτ, παρόλο που μ' αρέσει πολύ ο Γ. Το ότι έχει κοπέλα δεν με απασχολεί καθόλου. Δεν μένουν καν στην ίδια πόλη. Και για μένα ενδιαφέρεται πολύ καιρό πριν βγει μαζί της. Αλλά τότε εγώ ήμουν με κπν και τώρα αυτός με κπ, και το θέμα έμενε πάντα ανοικτό μεταξύ μας. Και μέσα σ' όλα είναι και ο φίλος μας ο Μ που έχει αυτή την εμμονή μαζί μου. Η Ε. και η Λ. μ' έχουν καταμαλώσει -πού πας ρε κοπελιά κλπ. Μόνο η Ν είναι καλή μαζί μου.
Η παγίδα
Μετά από όλα αυτά λοιπόν, κι ενώ αποφάσισα ότι θα αποστασιοποιηθώ, βγαίνουμε χθες όλοι μαζί σ' ένα παραλιακό μπαράκι. Ήμασταν όλοι όρθιοι. Επίτηδες δεν στάθηκα δίπλα του, αλλά όταν ειπα κτ και γέλασαν όλοι (εκτός των άλλων,έίμαι και το playschool της παρέας) αυτός γελώντας μ' αγκάλιασε και με τράβηξε πάνω του. Μ' αυτά και με τ΄άλλα, βρέθηκα να κάθομαι δίπλα του.
...στην οποία έπεσα
Κυρίως μιλούσαμε όλοι μαζί και λιγότερο πηγαδάκια. Ήταν και ο Τ αριστερά μου και μας έλεγε πάλι ιστορίες. Πολύ γέλιο. Σχεδόν ξεχάστηκα. Έτσι είναι οι καλές παγίδες όμως. Πέφτεις, αλλά δεν το καταλαβαίνεις. Κι όταν το καταλάβεις, έχεις ήδη πέσει. Ένιωσα τα δάχτυλά του να χαιδεύουν την παλάμη μου. Δεν τράβηξα το χέρι μου. Ούτε γύρισα το κεφάλι μου προς το μέρος του. Συνέχισα να μιλάω με τον Τ, αλλά έσφιξα κι εγώ τα δάχτυλά μου και κρατηθήκαμε χεράκι- χεράκι το υπόλοιπο βράδυ.
....κι ακόμα πέφτω
Όταν ήρθε η ώρα να φύγουμε, μ' άφησε να πάω σπίτι με την Ν., παρόλο που αυτός μένει κοντά μου και θα μπορούσε να με πάει. Η Ν. μου είπε ότι κανείς δεν είδε τπτ, ότι τα χέρια μας δεν φαινόντουσαν κι ότι μάλλον σκέφτεται κι αυτός πολύ τον Μ. (για την κοπέλα του καρφάκι δεν μας καίγεται).
Θ' αρχίσω δικαιολογώντας τον εαυτό μου. Στο δίλημμα που με ταλαιπωρεί τελευταία (βλ. ουπς), είχα αποφασίσει να μην κάνω τπτ, παρόλο που μ' αρέσει πολύ ο Γ. Το ότι έχει κοπέλα δεν με απασχολεί καθόλου. Δεν μένουν καν στην ίδια πόλη. Και για μένα ενδιαφέρεται πολύ καιρό πριν βγει μαζί της. Αλλά τότε εγώ ήμουν με κπν και τώρα αυτός με κπ, και το θέμα έμενε πάντα ανοικτό μεταξύ μας. Και μέσα σ' όλα είναι και ο φίλος μας ο Μ που έχει αυτή την εμμονή μαζί μου. Η Ε. και η Λ. μ' έχουν καταμαλώσει -πού πας ρε κοπελιά κλπ. Μόνο η Ν είναι καλή μαζί μου.
Η παγίδα
Μετά από όλα αυτά λοιπόν, κι ενώ αποφάσισα ότι θα αποστασιοποιηθώ, βγαίνουμε χθες όλοι μαζί σ' ένα παραλιακό μπαράκι. Ήμασταν όλοι όρθιοι. Επίτηδες δεν στάθηκα δίπλα του, αλλά όταν ειπα κτ και γέλασαν όλοι (εκτός των άλλων,έίμαι και το playschool της παρέας) αυτός γελώντας μ' αγκάλιασε και με τράβηξε πάνω του. Μ' αυτά και με τ΄άλλα, βρέθηκα να κάθομαι δίπλα του.
...στην οποία έπεσα
Κυρίως μιλούσαμε όλοι μαζί και λιγότερο πηγαδάκια. Ήταν και ο Τ αριστερά μου και μας έλεγε πάλι ιστορίες. Πολύ γέλιο. Σχεδόν ξεχάστηκα. Έτσι είναι οι καλές παγίδες όμως. Πέφτεις, αλλά δεν το καταλαβαίνεις. Κι όταν το καταλάβεις, έχεις ήδη πέσει. Ένιωσα τα δάχτυλά του να χαιδεύουν την παλάμη μου. Δεν τράβηξα το χέρι μου. Ούτε γύρισα το κεφάλι μου προς το μέρος του. Συνέχισα να μιλάω με τον Τ, αλλά έσφιξα κι εγώ τα δάχτυλά μου και κρατηθήκαμε χεράκι- χεράκι το υπόλοιπο βράδυ.
....κι ακόμα πέφτω
Όταν ήρθε η ώρα να φύγουμε, μ' άφησε να πάω σπίτι με την Ν., παρόλο που αυτός μένει κοντά μου και θα μπορούσε να με πάει. Η Ν. μου είπε ότι κανείς δεν είδε τπτ, ότι τα χέρια μας δεν φαινόντουσαν κι ότι μάλλον σκέφτεται κι αυτός πολύ τον Μ. (για την κοπέλα του καρφάκι δεν μας καίγεται).
Sunday, June 17, 2007
Καλοκαίρι...
Φέτος το καλοκαίρι:
- Θα μάθω να κάνω κοκτέιλ
- Θα μαυρίσω πιο πολύ από πέρσυ
- Θα χρησιμοποιήσω όλη μου την άδεια
- Θα πάω στο beach party που οργανώνει ο Τ.
- Θα ........ (όποιος θέλει συμπληρώνει)
Oups!
Έχω μπλέξει άσχημα. Μ' αρέσει πολύ κάποιος που δεν θα πρεπε να μ' αρέσει.
Friday, June 15, 2007
Ηλιόλουστη Παρασκευή
Στο γραφείο έγινε της τρελλής. Είχαμε μία υπόθεση και εδώ και πέντε μήνες
δεν δώσαμε λύση. Ο Άλκης τα είχε γράψει στα παλιά του τα παππούτσια (και
μάλιστα κοκορευόταν γι' αυτό) συνεχώς το αμελούσε, ο ενδιαφερόμενος ερχόταν
να μάθει τι γίνεται και του έλεγε ασάφειες και ψέματα κλπ. Μέχρι που παρενέβη
ο δ/ντης. Του είπε 2 κουβέντες. "Κάνε την δουλειά σου. Πότε θα είσαι έτοιμος?"
Έσκασε ο Άλκης. Άρχισε να φωνάζει στους άλλους συνεργάτες,πανικοβλήθηκε,
πιέστηκε και έχασε την ψυχραιμία του.
Ντρέπομαι που το λέω, αλλά χάρηκα. Επιτέλους κπς τον έβαλε στην θέση του.
Βέβαια τον περιμένουν κι άλλα, που αυτός δεν τα ξέρει ακόμα. Εγώ όμως ήδη έχω
κάνει μια σχετική κουβέντα με τον δ/ντη. Τα καλύτερα έρχονται!
δεν δώσαμε λύση. Ο Άλκης τα είχε γράψει στα παλιά του τα παππούτσια (και
μάλιστα κοκορευόταν γι' αυτό) συνεχώς το αμελούσε, ο ενδιαφερόμενος ερχόταν
να μάθει τι γίνεται και του έλεγε ασάφειες και ψέματα κλπ. Μέχρι που παρενέβη
ο δ/ντης. Του είπε 2 κουβέντες. "Κάνε την δουλειά σου. Πότε θα είσαι έτοιμος?"
Έσκασε ο Άλκης. Άρχισε να φωνάζει στους άλλους συνεργάτες,πανικοβλήθηκε,
πιέστηκε και έχασε την ψυχραιμία του.
Ντρέπομαι που το λέω, αλλά χάρηκα. Επιτέλους κπς τον έβαλε στην θέση του.
Βέβαια τον περιμένουν κι άλλα, που αυτός δεν τα ξέρει ακόμα. Εγώ όμως ήδη έχω
κάνει μια σχετική κουβέντα με τον δ/ντη. Τα καλύτερα έρχονται!
Thursday, June 14, 2007
Οι Φίλοι της Πέμπτης
Πριν 2 μήνες περίπου, γνωρίσαμε σ' ένα μαγαζί 2-3 παιδιά. Περάσαμε καλά, ήπιαμε τα ποτάκια μας, γελάσαμε και φύγαμε. Δεν ανταλλάξαμε τηλ μεταξύ μας, τίποτα. Ήταν Πέμπτη.
Την επόμενη Πέμπτη, ξαναπήγαμε με την Ε. και την Λ. εκεί, και ήταν κι αυτοί. Και πάλι καθίσαμε όλοι μαζί. Πάλι χωρίς ν' ανταλλάξουμε τηλέφωνα. Από τότε λοιπόν, έχει καθιερωθεί, έχει γίνει άγραφος κανόνας. Κάθε Πέμπτη βράδυ, λίγο πριν τις 23:00 ή λίγο μετά, συναντιόμαστε εκεί. Ειλικρινά έχει πολλή πλάκα αυτό. Έχουμε γνωριστεί πια όλοι με όλους, κάνουμε τα πηγαδάκια μας, λέμε τα νέα της βδομάδας, αστειευόμαστε.
Βέβαια, 2-3 έχουν ανταλλάξει τηλ, και νομίζω ότι κπ απ' αυτούς γουστάρουν ο ένας εμένα και ο άλλος την Ε. (Γιατί οι άντρες πρέπει να επιδιώκουν κτ παραπάνω? Γιατί δεν μπορούμε απλά να κάνουμε παρέα τις Πέμπτες?) Πραγματικά εύχομαι να μην έχουμε ερωτικές εξομολογήσεις και χαζά, γιατί θα πρέπει να σπάσουμε μετά.
Τέλος πάντων, θα το σκεφτώ άλλη φορά αυτό. Σήμερα είναι Πέμπτη και πρέπει να πάω να ετοιμαστώ για να βγω!
Την επόμενη Πέμπτη, ξαναπήγαμε με την Ε. και την Λ. εκεί, και ήταν κι αυτοί. Και πάλι καθίσαμε όλοι μαζί. Πάλι χωρίς ν' ανταλλάξουμε τηλέφωνα. Από τότε λοιπόν, έχει καθιερωθεί, έχει γίνει άγραφος κανόνας. Κάθε Πέμπτη βράδυ, λίγο πριν τις 23:00 ή λίγο μετά, συναντιόμαστε εκεί. Ειλικρινά έχει πολλή πλάκα αυτό. Έχουμε γνωριστεί πια όλοι με όλους, κάνουμε τα πηγαδάκια μας, λέμε τα νέα της βδομάδας, αστειευόμαστε.
Βέβαια, 2-3 έχουν ανταλλάξει τηλ, και νομίζω ότι κπ απ' αυτούς γουστάρουν ο ένας εμένα και ο άλλος την Ε. (Γιατί οι άντρες πρέπει να επιδιώκουν κτ παραπάνω? Γιατί δεν μπορούμε απλά να κάνουμε παρέα τις Πέμπτες?) Πραγματικά εύχομαι να μην έχουμε ερωτικές εξομολογήσεις και χαζά, γιατί θα πρέπει να σπάσουμε μετά.
Τέλος πάντων, θα το σκεφτώ άλλη φορά αυτό. Σήμερα είναι Πέμπτη και πρέπει να πάω να ετοιμαστώ για να βγω!
Monday, June 11, 2007
Η Βιομηχανία της Κουλτούρας
Ξεκίνησα μιλώντας για την ελευθερία της Τέχνης και μετά αναφέρθηκα στην ομοιομορφία αυτής. Τελειώνοντας αυτήν την ενότητα, θα ήθελα να μιλήσω για την μαζική παραγωγή και κατανάλωση όχι μόνο της Τέχνης, αλλά της κουλτούρας ολόκληρης. Βιομηχανία της κουλτούρας, λοιπόν, ή αλλιώς, η Μαζική κουλτούρα.
(Ο όρος είναι από τον αγαπημένο μου Adorno T.)
(Ο όρος είναι από τον αγαπημένο μου Adorno T.)
Με τον όρο αυτό δε γίνεται αναφορά σε μια κουλτούρα που προκύπτει από τα λαϊκά στρώματα, αλλά που απευθύνεται σ’ αυτά μ’ έναν τρόπο που τα μαζικοποιεί. Έτσι, δεν είναι μια αυθεντική κουλτούρα, αλλά αυτή που κατασκευάζεται με τρόπο βιομηχανικό και κυριαρχείται από ποσοτικά και καταναλωτικά χαρακτηριστικά.
Το άτομο λοιπόν βρίσκεται σε μια παθητική στάση και με το να κυριαρχείται από την τυποποίηση σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής του, από τις εργασιακές του σχέσεις μέχρι τις πιο ιδιωτικές στιγμές του, δεν είναι σε θέση να προβάλλει καμία αντίσταση στο ισχύον σύστημα. Όσο για την παραγωγική δραστηριότητα της εν λόγω κουλτούρας, αυτή φέρει στο φως τέτοια προϊόντα που είναι παρόμοια παρά τις εκάστοτε διαφορές τους. Τα προϊόντα αυτά δεν παρουσιάζονται στην ανθρώπινη συνείδηση ως κάτι το διαφορετικό, αλλά ως κάτι που κινείται στα στενά όρια των συνήθων συνειρμών της. Στη τη θέα ενός προϊόντος το άτομο αισθάνεται ότι κινείται σε μια γνωστή ή σε μια οικεία ατμόσφαιρα. Ο αυθορμητισμός του ατόμου απουσιάζει και η κατάθεση της προσωπικής σφραγίδας στις επιλογές του αποτελεί κάτι το καινοφανές. Γι’ αυτό πολλές φορές αναγκάζεται να περιθωριοποιηθεί ένα άτομο που μέσω της διαφορετικότητάς του, αρνείται να συμπράξει με τι ισχύον. Προβάλλεται λοιπόν στους ανθρώπους μια δήθεν δυνατότητα επιλογής, που προσδίδει στη μαζική κουλτούρα μια επίφαση δημοκρατικότητας. Ενώ το άτομο θεωρεί ότι εξυπηρετείται, ουσιαστικά εξυπηρετεί ένα σύστημα παραγωγής που συνεχώς επιχειρεί να προσλαμβάνει διαχρονικές και οικουμενικές διαστάσεις.
Κατά συνέπεια, η μαζική κουλτούρα δεν ικανοποιεί τις πραγματικές ανάγκες του ατόμου, αλλά αυτές που η ίδια διαμορφώνει. Εδώ λοιπόν αναδύεται μια καίρια αντίφαση και μάλιστα μη συνειδητοποιημένη: Ο πολίτης αισθάνεται ελεύθερος εκεί όπου του έχουν επιβληθεί στεγανά επιλογής. Ο καθένας μας είναι ελεύθερος να εκφράζει τις ιδέες του. Αλλά η ελευθερία της επιλογής μιας ιδεολογίας-ιδεολογίας που αντανακλά πάντα τον οικονομικό καταναγκασμό-παρουσιάζεται παντού ως ελευθερία της επιλογής ενός πράγματος που είναι πάντα το ίδιο. Ο θρίαμβος της διαφήμισης στη βιομηχανία της κουλτούρας, είναι ότι οι άνθρωποι νιώθουν υποχρεωμένοι να αγοράσουν και να χρησιμοποιήσουν τα προϊόντα της, ακόμα κι αν αντιλαμβάνονται ότι είναι άχρηστα. Ο Μarcuse (εκπρόσωπος της Σχολής Φρανκφούρτης) αναλύει την αντίφαση: «Η επικρατούσα δημοκρατική κουλτούρα εμποδίζει την ανάπτυξη των αναγκών με την πρόφαση ότι τις προωθεί, και περιορίζει τη σκέψη με την πρόφαση ότι την διευρύνει. Οι γνώμες των ανθρώπων δεν υπερβαίνουν ποτέ το κατεστημένο κοινωνικό σύστημα που καθορίζει τις ανάγκες τους, τις επιλογές τους και τα φρονήματά τους». Κατά τον ίδιο τρόπο ο καθένας μας είναι ελεύθερος να ακούει όποια μουσική θέλει. Μα κάθε μουσική προκύπτει και εξυπηρετεί την ίδια τυποποιημένη κουλτούρα. Ο Adorno αναφέρει «Οι ταλαντούχοι εκτελεστές ανήκουν στη βιομηχανία πολύ πριν αυτή τους βγάλει στην δημοσιότητα. Γιατί αλλιώς δεν θα ήταν τόσο έτοιμοι να ταιριάξουν μαζί της».
«Η βιομηχανία της κουλτούρας κοροϊδεύει τους καταναλωτές της μ’ αυτό που συνεχώς τους υπόσχεται. Αυτό το γραμμάτιο της ευχαρίστησης, που είναι η δράση και η παρουσίαση ενός θεάματος, παρατείνεται απεριόριστα.» Adorno & Horkheimer
Sunday, June 10, 2007
ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ
Μια κοπέλα από το γυμναστήριο αυτοκτόνησε. Πήδηξε από το μπαλκόνι. Στο σημείωμα έγραφε συγνώμη, αλλά είναι σε απόγνωση και ότι βλέπει μπροστά της ένα μαύρο τούνελ. Είχε ενδείξεις/ αποδείξεις ότι έπασχε από καρκίνο των οστών, από τον οποίο έπασχε και ο πατέρας της και πέθανε μετά από πολύ πόνο.
Αυτά είναι…
Αυτά είναι…
Friday, June 8, 2007
Η Ομοιομορφία στην Τέχνη
Συνεχίζοντας το θέμα της ελευθερίας της τέχνης, θα ήθελα να προσθέσω την παράμετρο της ομοιομορφίας.
Υπάρχουν αμέτρητα έργα, αμέτρητοι καλλιτέχνες. Κι όμως, αυτά που έχουν αναδειχθεί (ή αυτά που αναδεικνύουμε εμείς) δεν είναι παρά κόπιες του ίδιου πάντα πράγματος. Σε διαφορετικό θέμα ή φόντο, αλλά πάντα στα ίδια μέτρα και σταθμά. Σα να φτιάχτηκαν όλα από το ίδιο χέρι. Ακόμα και αυτά που θεωρούνται «ριζοσπαστικά» είναι έτσι κατά τον ίδιο τρόπο. Το διαφορετικό έχει ταυτιστεί με το ξένο, αμέσως χτυπάει στο μάτι, και άμεσα δέχεται επίθεση τόσο από κριτικούς, όσο και από κοινό.
Ωστόσο, η ομοιομορφία στην σύγχρονη κουλτούρα, που πλέον παράγεται από εργοστάσια μαζικά για παγκόσμια κατανάλωση, μπορεί να μεταφραστεί μόνο ως ισοπέδωσή της.
Monday, June 4, 2007
Η Τέχνη και η Ελευθερία
Δεν κατάλαβα ακριβώς τι έγινε, αλλά δεν έχει και σημασία, γιατί θα μπω κατευθείαν στην ουσία. Μιλάω για το έργο που κατασχέθηκε στην έκθεση σύγχρονης τέχνης. Και αυτή την φορά δεν είχαμε μόνο γραφικούς στα κανάλια να παραπονιούνται και να οδύρονται (βλ. Πρέκα), αλλά είχαμε και συλλήψεις. Μπράβο, ανεβήκαμε level. Και εις ανώτερα εύχομαι. Την άλλη φορά στην πυρά!
Η έννοια της ελευθερίας (γιατί περί αυτού πρόκειται) με απασχολεί από την περίοδο των σπουδών μου. Την θεωρώ την σπουδαιότερη ιδιότητα του ανθρώπου, αυτή που τον διαχωρίζει από τα ζώα.
Και μην γελιέστε. Η ατομική ελευθερία, η κοινωνική, η πολιτική, η ελευθερία της τέχνης, δεν είναι έννοιες διαφορετικές. Δεν είναι καν παρεμφερείς. Είναι απλά εκφάνσεις της Ελευθερίας ως ιδέα. Οποιονδήποτε ορισμό και να χρησιμοποιήσουμε για την συγκεκριμένη έννοια, αρνητικό ή θετικό, δεν μπορούμε ποτέ να την περιορίσουμε. Δεν γίνεται να υπάρχει πολιτική ελευθερία, αλλά να μην υπάρχει ατομική. Οι ιδέες είναι κι αυτές έννοιες και ως τέτοιες δεν χωρούν λίφτινγκ, κοψίματα, μαζέματα κλπ.
Η ελευθερία της Τέχνης εκτός από βασικό μέρος του όλου (ελευθερία), αποτελεί και τον θεμέλιο λίθο του συγκεκριμένου μέρους που προσδιορίζει, δηλ. της Τέχνης. Αυτή επιδέχεται κριτική, γιατί η ελευθερία προϋποθέτει και την κριτική, όπως άλλωστε την απόρριψη ή την αποδοχή. Δεν επιδέχεται όμως χειροπέδες, κάγκελα και πυρά. Πώς να φυλακίσεις τον πολιτισμό? Μπορείς να σταματήσεις την εξέλιξη? Μπορείς να κάνεις ένα μυαλό να μην σκέφτεται, να μην φαντάζεται?
Όσο για το περιεχόμενο του έργου, αυτό δεν έχει καμία σημασία. Όποιο και να ήταν, τα ίδια θα πίστευα. Δε νοείται να έχουμε δύο μέτρα και δύο σταθμά στις ιδέες μας. Αυτό που συμβαίνει είναι ότι η Τέχνη προπορεύεται της ζωής. Και αυτό είναι κάτι που δεν πρέπει να ξεχάσουμε ποτέ.
Η έννοια της ελευθερίας (γιατί περί αυτού πρόκειται) με απασχολεί από την περίοδο των σπουδών μου. Την θεωρώ την σπουδαιότερη ιδιότητα του ανθρώπου, αυτή που τον διαχωρίζει από τα ζώα.
Και μην γελιέστε. Η ατομική ελευθερία, η κοινωνική, η πολιτική, η ελευθερία της τέχνης, δεν είναι έννοιες διαφορετικές. Δεν είναι καν παρεμφερείς. Είναι απλά εκφάνσεις της Ελευθερίας ως ιδέα. Οποιονδήποτε ορισμό και να χρησιμοποιήσουμε για την συγκεκριμένη έννοια, αρνητικό ή θετικό, δεν μπορούμε ποτέ να την περιορίσουμε. Δεν γίνεται να υπάρχει πολιτική ελευθερία, αλλά να μην υπάρχει ατομική. Οι ιδέες είναι κι αυτές έννοιες και ως τέτοιες δεν χωρούν λίφτινγκ, κοψίματα, μαζέματα κλπ.
Η ελευθερία της Τέχνης εκτός από βασικό μέρος του όλου (ελευθερία), αποτελεί και τον θεμέλιο λίθο του συγκεκριμένου μέρους που προσδιορίζει, δηλ. της Τέχνης. Αυτή επιδέχεται κριτική, γιατί η ελευθερία προϋποθέτει και την κριτική, όπως άλλωστε την απόρριψη ή την αποδοχή. Δεν επιδέχεται όμως χειροπέδες, κάγκελα και πυρά. Πώς να φυλακίσεις τον πολιτισμό? Μπορείς να σταματήσεις την εξέλιξη? Μπορείς να κάνεις ένα μυαλό να μην σκέφτεται, να μην φαντάζεται?
Όσο για το περιεχόμενο του έργου, αυτό δεν έχει καμία σημασία. Όποιο και να ήταν, τα ίδια θα πίστευα. Δε νοείται να έχουμε δύο μέτρα και δύο σταθμά στις ιδέες μας. Αυτό που συμβαίνει είναι ότι η Τέχνη προπορεύεται της ζωής. Και αυτό είναι κάτι που δεν πρέπει να ξεχάσουμε ποτέ.
Saturday, June 2, 2007
Για ένα πουκάμισο αδειανό...
Πραγματικά εντυπωσιακή η ευαισθητοποίηση όλων μας στο θέμα της Αμαλίας.
Δεν θέλω να χαλάσω την ωραία εικόνα μας, ούτε να την αμαυρώσω, αλλά δεν
μπορώ να μην σκέφτομαι ότι όλο αυτό είναι προσωρινό.
Η Αμαλία έγινε σημαία μας για αρκετό διάστημα, αλλά μια σημαία υψωμένη
στην μπλογκόσφαιρα μόνο, τουλάχιστον για τους περισσότερους από εμάς. Ας
μιλήσω για τον ευατό μου μόνο.
Αναρρωτιέμαι αν αύριο είναι ένας δικός μου άνθρωπος στο νοσοκομείο και μου
ζητηθεί έμμεσα ή άμεσα φακελάκι, θα σκεφτώ τον αγώνα της Αμ, ή να το δώσω
να τελειώνω γιατί που να μπλέκω τώρα? Κι αν δουλεύω εγώ στο ΙΚΑ και έχω
μια αντίστοιχη περίπτωση απέναντί μου, θα παρακάμψω την γραφειοκρατία
ή θα μείνω κολλημένη σ' αυτήν, γιατί είμαι μια απλή υπάλληλος, που σ' έναν
ενδεχόμενο εσωτερικό έλεγχο θα κριθεί για το που βάζει ή δεν βάζει την υπογραφή
και την σφραγίδα της, και για τον αν τηρεί ευλαβικά όλους τους κανονισμούς,
κι όχι για τον ευαίσθητο χαρακτήρα της?
Ανέβασα το post "για την Αμαλία" επειδή πραγματικά με άγγιξε η ιστορία της.
Σε καμία περίπτωση δεν το θεωρώ μέσο αντίδρασης στο σύστημα, ή δράσης.
Στην αντίδραση δεν πιστεύω, δεν πίστευα ποτέ. Και η δράση έχει νόημα όταν
έχεις κάτι να χάσεις. Πιστεύω ότι σε μεγάλο βαθμό, ανταποκριθήκαμε μαζικά
γιατί ήταν εύκολο. Από τον καναπέ του σπιτιού μας, οι περισσότεροι ανώνυμα,
χωρίς να ρισκάρουμε τπτ από τον εαυτό μας, την ρουτίνα και τη ζωή μας.
Αν έπρεπε να συγκεντρωθούμε όλοι έξω από το ΙΚΑ, το νοσοκομείο, το Υπουργείο
και να διαδηλώσουμε, πόσοι από εμάς θα πήγαιναν? Πόσοι από εμάς δεν θα δώσουν
ποτέ φακελάκι πουθενά, ότι κι αν γίνει, έτσι ώστε ν' αλλάξει κάποια στιγμή αυτή
η νοοτροπία? Πόσοι θα καταγγείλουν επώνυμα τους κακούς γιατρούς και τους
γραφειοκράτες υπαλλήλους?
Εγώ δεν ξέρω αν έχω τη δύναμη ή τη θέληση για ουσιαστική δράση.
Friday, June 1, 2007
"Για την Αμαλία"
«Ο ασθενής έχει το δικαίωμα του σεβασμού του προσώπου του και της ανθρώπινης αξιοπρέπειάς του.»
(σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 47 του Ν. 2071/ 1992)
«Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδιά, όχι ο κανόνας...»
(Αμαλία Καλυβίνου, 1977-2007)
Από την ηλικία των οκτώ ετών, η Αμαλία ξεκίνησε να πονάει. Παρά τις συνεχείς επισκέψεις της σε γιατρούς και νοσοκομεία, κανένας δεν κατάφερε να διαγνώσει εγκαίρως το καλόηθες νευρίνωμα στο πόδι της. Δεκαεπτά χρόνια αργότερα, η Αμαλία έμαθε ότι το νευρίνωμα είχε πια μεταλλαχθεί σε κακόηθες νεόπλασμα.
Για τα επόμενα πέντε χρόνια η Αμαλία είχε να παλέψει όχι μόνο με τον καρκίνο και τον ακρωτηριασμό, αλλά και με την παθογένεια ενός Εθνικού Συστήματος Υγείας που επιλέγει να κλείνει τα μάτια στα φακελάκια κι επιμένει να κωλυσιεργεί με παράλογες γραφειοκρατικές διαδικασίες. Εκτός από τις ακτινοβολίες και τη χημειοθεραπεία, η Αμαλία είχε να αντιμετωπίσει την οικονομική εκμετάλλευση από γιατρούς που στάθηκαν απέναντί της και όχι δίπλα της. Πέρα από τον πόνο, είχε να υπομείνει την απληστία των ιδιωτικών κλινικών και την ταλαιπωρία στις ουρές των ασφαλιστικών ταμείων για μία σφραγίδα.
Η Αμαλία άφησε την τελευταία της πνοή την Παρασκευή 25 Μαϊου 2007. Ήταν μόλις 30 ετών.
Πριν φύγει, πρόλαβε να καταγράψει την εμπειρία της και να τη μοιραστεί μαζί μας μέσα από το διαδικτυακό της ημερολόγιο. Στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://fakellaki.blogspot.com, η νεαρή φιλόλογος κατήγγειλε επώνυμα τους γιατρούς που αναγκάστηκε να δωροδοκήσει, επαινώντας παράλληλα εκείνους που επέλεξαν να τιμήσουν τον Ορκο του Ιπποκράτη. Η μαρτυρία της συγκίνησε χιλιάδες ανθρώπους, που της στάθηκαν συμπαραστάτες στον άνισο αγώνα της μέχρι το τέλος.
«Ο στόχος της Αμαλίας ήταν να πει την ιστορία της, ώστε μέσα απ' αυτήν να αφυπνίσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους και συνειδήσεις. Κυρίως ήθελε να δείξει ότι υπάρχουν τρόποι αντίστασης στην αυθαιρεσία και την εξουσία των ασυνείδητων και ανάλγητων γιατρών, αλλά και των γραφειοκρατών υπαλλήλων του συστήματος υγείας.»
(Δικαία Τσαβαρή και Γεωργία Καλυβίνου - μητέρα και αδελφή της Αμαλίας)
Σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 77 του Ν. 2071/1992, θεωρείται πειθαρχικό παράπτωμα για τους γιατρούς του Ε.Σ.Υ:
«Η δωροληψία και ιδίως η λήψη αμοιβής και η αποδοχή οποιασδήποτε άλλης περιουσιακής παροχής, για την προσφορά οποιασδήποτε ιατρικής υπηρεσίας.»
Η Αμαλία Καλυβίνου αγωνίστηκε για πράγματα που θεωρούνται αυτονόητα σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Δυστυχώς δεν είναι και τόσο αυτονόητα στην Ελλάδα. Συνεχίζοντας την προσπάθεια που ξεκίνησε η Αμαλία, διαμαρτυρόμαστε δημόσια και απαιτούμε:
* ΝΑ ΛΗΦΘΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΜΕΤΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΤΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ ΚΑΙ Η ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΕΠΙΦΕΡΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ
* ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΙΟ ΕΥΕΛΙΚΤΟΣ Ο ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗ ΘΡΗΝΗΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΘΥΜΑΤΑ ΤΩΝ ΧΡΟΝΟΒΟΡΩΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΩΝ
* ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΑΥΣΤΗΡΟΤΕΡΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΤΗ ΔΙΑΠΛΟΚΗ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΚΑΙ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ
* ΝΑ ΑΞΙΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΟΙ ΑΝΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΕΣ ΥΠΟΔΟΜΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΥΝΕΧΗΣ ΚΑΙ ΑΡΤΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΝΟΣΗΛΕΥΤΕΣ ΤΟΥ Ε.Σ.Υ.
* ΝΑ ΚΑΘΙΕΡΩΘΕΙ Η ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΦΑΚΕΛΟΥ ΤΟΥ ΑΣΘΕΝΟΥΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΩΣ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΠΙΣΠΕΥΔΕΤΑΙ Η ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ
ΑΣ ΠΑΨΕΙ ΠΛΕΟΝ Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΩΝ, ΠΟΥ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΝΑ ΛΑΔΩΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΠΑΡΑ ΝΑ ΑΜΕΙΒΟΝΤΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΩΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ.
* ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ
* ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ
* ΟΧΙ ΑΛΛΟΣ ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ
ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ. ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.
Την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να δώσετε φακελάκι, μην το κάνετε. Προτιμήστε καλύτερα να κάνετε μια δωρεά. Η τελευταία επιθυμία της Αμαλίας ήταν η ενίσχυση της υπό ανέγερση Ογκολογικής Μονάδας Παίδων
(Σύλλογος Ελπίδα, τηλ: 210-7757153, e-mail: infο@elpida.org, λογαριασμός Εθνικής Τράπεζας: 080/480898-36, λογαριασμός Alphabank: 152-002-002-000-515. Θυμηθείτε να αναφέρετε ότι η δωρεά σας είναι "για την Αμαλία").
ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΦΙΛΩΝ ΤΗΣ ΑΜΑΛΙΑΣ
(σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 47 του Ν. 2071/ 1992)
«Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδιά, όχι ο κανόνας...»
(Αμαλία Καλυβίνου, 1977-2007)
Από την ηλικία των οκτώ ετών, η Αμαλία ξεκίνησε να πονάει. Παρά τις συνεχείς επισκέψεις της σε γιατρούς και νοσοκομεία, κανένας δεν κατάφερε να διαγνώσει εγκαίρως το καλόηθες νευρίνωμα στο πόδι της. Δεκαεπτά χρόνια αργότερα, η Αμαλία έμαθε ότι το νευρίνωμα είχε πια μεταλλαχθεί σε κακόηθες νεόπλασμα.
Για τα επόμενα πέντε χρόνια η Αμαλία είχε να παλέψει όχι μόνο με τον καρκίνο και τον ακρωτηριασμό, αλλά και με την παθογένεια ενός Εθνικού Συστήματος Υγείας που επιλέγει να κλείνει τα μάτια στα φακελάκια κι επιμένει να κωλυσιεργεί με παράλογες γραφειοκρατικές διαδικασίες. Εκτός από τις ακτινοβολίες και τη χημειοθεραπεία, η Αμαλία είχε να αντιμετωπίσει την οικονομική εκμετάλλευση από γιατρούς που στάθηκαν απέναντί της και όχι δίπλα της. Πέρα από τον πόνο, είχε να υπομείνει την απληστία των ιδιωτικών κλινικών και την ταλαιπωρία στις ουρές των ασφαλιστικών ταμείων για μία σφραγίδα.
Η Αμαλία άφησε την τελευταία της πνοή την Παρασκευή 25 Μαϊου 2007. Ήταν μόλις 30 ετών.
Πριν φύγει, πρόλαβε να καταγράψει την εμπειρία της και να τη μοιραστεί μαζί μας μέσα από το διαδικτυακό της ημερολόγιο. Στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://fakellaki.blogspot.com, η νεαρή φιλόλογος κατήγγειλε επώνυμα τους γιατρούς που αναγκάστηκε να δωροδοκήσει, επαινώντας παράλληλα εκείνους που επέλεξαν να τιμήσουν τον Ορκο του Ιπποκράτη. Η μαρτυρία της συγκίνησε χιλιάδες ανθρώπους, που της στάθηκαν συμπαραστάτες στον άνισο αγώνα της μέχρι το τέλος.
«Ο στόχος της Αμαλίας ήταν να πει την ιστορία της, ώστε μέσα απ' αυτήν να αφυπνίσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους και συνειδήσεις. Κυρίως ήθελε να δείξει ότι υπάρχουν τρόποι αντίστασης στην αυθαιρεσία και την εξουσία των ασυνείδητων και ανάλγητων γιατρών, αλλά και των γραφειοκρατών υπαλλήλων του συστήματος υγείας.»
(Δικαία Τσαβαρή και Γεωργία Καλυβίνου - μητέρα και αδελφή της Αμαλίας)
Σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 77 του Ν. 2071/1992, θεωρείται πειθαρχικό παράπτωμα για τους γιατρούς του Ε.Σ.Υ:
«Η δωροληψία και ιδίως η λήψη αμοιβής και η αποδοχή οποιασδήποτε άλλης περιουσιακής παροχής, για την προσφορά οποιασδήποτε ιατρικής υπηρεσίας.»
Η Αμαλία Καλυβίνου αγωνίστηκε για πράγματα που θεωρούνται αυτονόητα σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Δυστυχώς δεν είναι και τόσο αυτονόητα στην Ελλάδα. Συνεχίζοντας την προσπάθεια που ξεκίνησε η Αμαλία, διαμαρτυρόμαστε δημόσια και απαιτούμε:
* ΝΑ ΛΗΦΘΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΜΕΤΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΤΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ ΚΑΙ Η ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΕΠΙΦΕΡΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ
* ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΙΟ ΕΥΕΛΙΚΤΟΣ Ο ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗ ΘΡΗΝΗΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΘΥΜΑΤΑ ΤΩΝ ΧΡΟΝΟΒΟΡΩΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΩΝ
* ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΑΥΣΤΗΡΟΤΕΡΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΤΗ ΔΙΑΠΛΟΚΗ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΚΑΙ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ
* ΝΑ ΑΞΙΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΟΙ ΑΝΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΕΣ ΥΠΟΔΟΜΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΥΝΕΧΗΣ ΚΑΙ ΑΡΤΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΝΟΣΗΛΕΥΤΕΣ ΤΟΥ Ε.Σ.Υ.
* ΝΑ ΚΑΘΙΕΡΩΘΕΙ Η ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΦΑΚΕΛΟΥ ΤΟΥ ΑΣΘΕΝΟΥΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΩΣ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΠΙΣΠΕΥΔΕΤΑΙ Η ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ
ΑΣ ΠΑΨΕΙ ΠΛΕΟΝ Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΩΝ, ΠΟΥ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΝΑ ΛΑΔΩΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΠΑΡΑ ΝΑ ΑΜΕΙΒΟΝΤΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΩΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ.
* ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ
* ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ
* ΟΧΙ ΑΛΛΟΣ ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ
ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ. ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.
Την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να δώσετε φακελάκι, μην το κάνετε. Προτιμήστε καλύτερα να κάνετε μια δωρεά. Η τελευταία επιθυμία της Αμαλίας ήταν η ενίσχυση της υπό ανέγερση Ογκολογικής Μονάδας Παίδων
(Σύλλογος Ελπίδα, τηλ: 210-7757153, e-mail: infο@elpida.org, λογαριασμός Εθνικής Τράπεζας: 080/480898-36, λογαριασμός Alphabank: 152-002-002-000-515. Θυμηθείτε να αναφέρετε ότι η δωρεά σας είναι "για την Αμαλία").
ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΦΙΛΩΝ ΤΗΣ ΑΜΑΛΙΑΣ
