Osela In Life

Ήδη είμαι λιώμα. Ήδη μ' αρέσει ο dj και παίζουν ματιές και ατάκες εδώ και 2-3 μέρες, αλλά κρατάω απόσταση. Του μιλάω υποτιμητικά και τον ειρωνεύομαι για τα βιβλία που διαβάζει. Λες κι εγώ είμαι η Αρβελέρ. Δεν ξέρω γιατί. Μάλλον θέλω να είμαι σίγουρη. Το μπαράκι των κολλητών κλείνει, έχουμε μαζευτεί "οι του μαγαζιού" στη γωνία του μπαρ και πίνουμε το τελευταίο ποτό. Εγώ γκρινιάζω ότι κρυώνω και νυστάζω. Ο dj μου λέει να πάμε να δούμε την ανατολή από την παραλία, αλλά μασάω και κάνω ότι δεν ακούω. Πάω σπίτι λέω και πετάγεται η προδότρα η κολλητή και του λέει να με πάει αυτός. Οδηγεί μια μεγάλη μηχανή. Κάνω ό,τι μπορώ για να φανώ ξενέρωτη. Γκρινιάζω για το κράνος, για την ταχύτητα,για την στενή φούστα μου, για τα πάντα. Περιμένω ότι θα με βρίσει, αλλά μπα. Μου λέει να κρατηθώ καλά από πάνω του αλλά εγώ με το ζόρι τον ακουμπάω. Συμπεριφέρομαι σαν μυξοπαρθένα, σκέφτομαι και γελάω μόνη μου. Φτάνουμε σπίτι, του λέω με μια αναπνοή ευχαριστώ πολύ, καληνύχτα και κάνω να φύγω. Στ'αλήθεια όμως (το χω κάνει και στα ψέματα). Μου λέει κτ για τον χορό, τον κοροιδεύω και μου λέει παραπονεμένος ότι οτιδήποτε κάνει το κάνω να φαίνεται λες και είναι κτ κακό. Καταλαβαίνω ότι το χω παρακάνει. Αλλάζω ύφος και τα μαζεύω. Του λέω ότι ντρέπομαι και βάζω τα μαλλιά μου μπροστά στο πρόσωπό μου. "Μην το κάνεις αυτό" λέει τα σπρώχνει πάλι πίσω. "έχεις πολύ όμορφο πρόσωπο για να το κρύβεις". Αισθάνομαι αυτό το απάισιο σφίξιμο στο στομάχι. Δεν τολμώ να σηκώσω το βλέμμα μου.

Είμαι βλαμμένη. Και αυτοκαταστροφική. Αλλά κυρίως βλαμμένη. Πέφτω για ύπνο χαλασμένη. Η προδότρα κολλητή μου τηλ από τις 10:00. "Πού σε βρίσκω?" "Στο κρεβάτι μου" "Μόνη??" "Ναι" " Βλαμμένη". Μου το κλεισε στην ψύχρα και δεν πρόλαβε ν' ακούσει το "είμαι" που απάντησα.

Βγαίνουμε για ποτάκι, πολύς κόσμος παντού, αλλά πάμε σ' ένα ψιλο-άδειο. Εγώ ακόμη σκέφτομαι την χαλκιδική που άφησα πίσω μου. Θέλω να ξεκουραστώ και να ανασυγκροτηθώ, αλλά ποτέ δεν γίνεται. Αισθάνομαι μπάζο. Φοράω μαύρη φούστα που φτάνει ως τον αστράγαλο και μαύρη μπλούζα με ανοιχτή πλάτη. Σαν την μύγα μες το γάλα, πραγματικά όμως, όλοι φοράνε άσπρα. Δεν παίζει τπτ φοβερό οπότε ασχολούμαι με τον τυπάκο που κολλάει στην φίλη μου. Κρυφακούω στεγνά. Είναι γραφίστας, λέει. Είναι 28, λέει. Την γουστάρει πολύ, λέει. Η φίλη μου ρίχνει βλέμμα, εγώ κάνω νόημα οκ, και τους γυρίζω πλάτη. Μετά από 3-4 τσιγάρα και μισό ποτό κάνω πως γυρίζω προς το μέρος τους και τους βλέπω να φιλιούνται λίγο πιο πέρα. Nice. Και δεν είναι ούτε 02:00. Οκ, έμεινα μόνη. Ψυχραιμία. Σκέφτομαι διάφορα άσχετα. Την δουλειά μου, τα πέδιλα που αγόρασα, τα μαλλιά μου.... "Να κεράσω ένα σφηνάκι?" η barwoman. "Να κεράσω ένα τσιγάρο?" απάντησα. Από Κατερίνη είναι, λέει. Συμπαθητική, κάνει αστεία για την φίλη μου και τον γραφίστα, θα σχολάσει σε λίγο λέει γιατί δουλεύει από τις 18:00, θα πάει με τον φίλο της αλλού, μπορώ να πάω μαζί τους, αν θέλω. Why not, λοιπόν.

Ο φίλος της είναι Ιταλός, γνωρίστηκαν το Πάσχα. Ξέρω ελάχιστα ιταλικά, αυτός μέτρια αγγλικά και τα κουτσοβολεύουμε. Στο άλλο μαγαζί βρίσκουμε κι άλλους, δεν νιώθω ότι κρατάω φανάρι είναι πολύ φιλικοί μαζί μου. Πίνουμε, χορεύουμε την κάνουν οι άλλοι και μένουμε πάλι οι τρεις μας. Χορεύουμε και είμαι ανάμεσά τους. Ο βρωμο Ιταλός με χουφτώνει. Μπα, η ιδέα μου είναι, δεν γίνονται αυτά. Το ξανακάνει όμως. Κοιτάζω την barwoman, είμαι σίγουρη ότι ξέρει, του λέει κτ στα ιταλικά, αυτός απαντάει. Γυρίζω στο stand κι ανάβω ένα τσιγάρο. Μήπως να έφευγα? Μήπως ήταν η ιδέα μου? Γιατί μου συμβαίνουν αυτά? Μαζεύω τα πράγματά μου. "Όχι μην φεύγεις, κάτσε, καλά δεν περνάμε?" Τί ν' απαντήσω τώρα, σκέφτομαι. "Είμαι κουρασμένη" "Κοίτα Osela, εμείς θα πάμε σπίτι, λέγαμε αν ήθελες να έρθεις μαζί μας." Μάλλον παίζω σε σουρεάλ ταινία. Δεν γίνονται αυτά, πλάκα μου κάνουν. Σε ποιον να το πω και να με πιστέψει? Ξαφνικά η δική μου ζωή μου φαίνεται απλοική. Αμοιβάδα. "Τί εννοείς?" απαντάω το ίδιο ήρεμα, χαμηλόφωνα και κοφτά. "Αυτό που κατάλαβες." συνεχίζει αυτή. "Μη φοβάσαι, δεν θα γίνει τπτ που να μην το θέλεις" Είπε κι άλλα, αλλά δεν άκουγα. Το μυαλό μου είχε κολλήσει. Δεν γίνονται αυτά. Αγχώθηκα. Πού είμαι, τί κάνω? Ποιοι είναι αυτοί? Πού είναι η φίλη μου? Βασικά τρόμαξα. "Με συγχωρείς" της είπα, την παραμέρησα και έφυγα.

Εντάξει, εκ των υστέρων, χαζομάρα μου ίσως που βγήκα με άγνωστους, αλλά δεν φαινόταν έτσι. Ήταν φιλικοί μαζί μου, γελούσα, θα μπορούσαν να είναι φίλοι μου. Δεν το είδα να ' ρχεται.

"Με πήρε τηλ ο Μ. και μου είπε πως δεν θα ρθει στην Χαλκιδική, γιατί,λέει, του είπες ότι δεν θα πας κι εσύ. Επειδή δεν έχεις άδεια. Ψεύτρα!" Δεν πρόλαβα να μιλήσω, συνέχισε "Δεν καταλαβαίνεις ότι πρέπει ν' απαλλαγείς από τον Μ? Ή, για να το πω καλύτερα, να τον βοηθήσεις ν' απαλλαγεί αυτός από σένα? Να ησυχάσει αυτός, να ησυχάσουμε κι εμείς"?
Δεν ξαναβγαίνω με την Ε., δεν υπάρχει περίπτωση. Ανασκουμπώθηκα, πήρα και το ναζιάρικο βλέμμα μου, αλλά η Ε. δεν μάσησε. "Κι άσε αυτό το ύφος σε παρακαλώ, δεν πιάνει σε μένα. Ψεύτρα."

"Εντάξει σκότωσέ με. Δεν είπα ψέματα όμως. Απλά όταν το συζητήσαμε δεν ήξερα αν και πότε θα έπαιρνα άδεια, ούτε πού θα πήγαινα. Και μετά που έμαθα ήταν αργά, γιατί αυτός είχε κλέισει ήδη για Κρήτη, θα πήγαινε στον πατέρα του, ε , δεν ήθελα να τον αναστατώσω κι εγώ και δεν του είπα τπτ, μην τον βάζω ν' ακυρώνει εισητήρια και να τρέχει Χαλκιδική, άσε που δεν ξέρω κι αν θα τον φιλοξενούσαν τα παιδιά εκεί, δεν τους ξέρει και καλά, ίσως βέβαια να έκλεινε κανα ξενοδοχείο, αλλά θα χωριζόμασταν και δεν ήθελα να έρθουν έτσι τα πράγματα, θα ένιωθε άσχημα μωρέ και ξέρεις, δεν θέλω να τον στεναχωρώ."

Η Ε. με κοίταξε χαμογελαστή, μ' ένα ύφος που το ξέρω καλά. Της είπα με μια αναπνοή 50 δικαιολογίες, αλλά αυτή στάθηκε σ' ένα πράγμα. "Δηλαδή εσύ δεν ήξερες αν θα πάρεις άδεια κι αυτός κανόνισε να πάει Κρήτη"? "Ε τι σου λέω!" "Α το γαιδούρι. Καλά του 'κανες".

Ήπια καφέ με την mama mia, ο daddy είχε δουλειές. Μου έλεγε για τις διακοπές τους και ζήλεψα. Θα έρθει και η σειρά μου. Προς το παρόν έχω να επισκεφτώ μια φίλη στην Χαλκιδική. Άνοιξε ο αδερφός της ένα beach bar εδώ και 2-3 χρόνια και δεν έχω πάει ακόμα. Και τί ρούχα να πάρω μαζί μου? Ο καιρός τα χει παίξει. Να πάρω ζακέτα ή μπλούζα με μακριά μανίκια?

χθες δεν πέρασα καλά. Δηλαδή στην αρχή καλά περνούσα, αλλά μετά φρίκαρα. Βγήκα με την Ιταλιάνα 12:30 και γύρισα σπίτι κατά τις 2:30. Όσο ήμασταν έξω ήταν όλα τέλεια, γελούσαμε, χαζολογούσαμε, ήπιαμε μάλλον πολύ και μάλλον γρήγορα, και αποφασίσαμε τον χειμώνα να πάμε ένα ταξίδι κάπου, όπου θα είναι καλοκαίρι. Όταν όλοι θα κρυώνουν εμείς θ' αγοράζουμε μαγιώ!

Γύρισα σπίτι μόνη και κοιμήθηκα αμέσως. Είδα ένα απαίσιο όνειρο. Είδα ότι μάλωσα με τη Ν. και φωνάζαμε και θυμάμαι να της φωνάζω πολύ άσχημα πράγματα. Το χειρότερο είναι ότι τα έχω σκεφτεί αυτά τα πράγματα. Δεν ξέρω αν τα όνειρα μας διδάσκουν, αν έχουν αυτή την δύναμη, αλλά σκεφτόμουν μετά ότι υπάρχουν πράγματα στη Ν. που μερικές φορές μ' ενοχλούν και με κουράζουν. Μικρά, ασήμαντα κατά την γνώμη μου, που στ' όνειρό μου φαινόντουσαν αρκετά σημαντικά ώστε να της φωνάζω.

Άνοιξα το βιβλίο μου κι άρχισα να διαβάζω, να ξεχαστώ. Δεν μπορούσα όμως, με είχε πιάσει ανησυχία, νευρικότητα. Έξω φυσούσε, νόμιζα ότι άκουγα θορύβους συνέχεια. Ας είχε έρθει η χαζο-ιταλιάνα μου να κοιμηθούμε μαζί να έχω παρέα. Γιατί γύρισα μόνη μου σπίτι? Χαζή είμαι? Αφού δεν θέλω να 'μαι μόνη τα βράδια, γιατί το κάνω?

Δεν θυμάμαι τι ώρα κοιμήθηκα ή πως έγινε και ηρέμησα. Θυμάμαι όμως πώς ξύπνησα. Μου τηλ οι γονείς μου ότι τώρα που χάλασε ο καιρός γυρίζουν. Σχεδόν ανακουφίστηκα .

Ήρθε η άσωτη κολλητή από Ιταλία. Μου τηλεφώνησε κατά τις 05:30 από το ελληνικό κινητό. Ακόμα δεν είχα πάει σπίτι. "Πίνεις ακόμα αυτό το ηλίθιο κακάο"? "Ναι" "Λείπουν ακόμα οι δικοί σου"? "ναι." "Πεινάς"? "Όχι." "Ωραία, σε μια ώρα σπίτι σου". Νομίζω μου το κλεισε πριν πω "καλά."

Ζήτησα συγνώμη από την παρέα μου κι έφυγα. Κανείς δεν με πίστεψε, όλοι νόμιζαν ότι είχα κρυφό ραντεβού. Μερικές αφορές απορρώ με τους φίλους μου.

Μιλήσαμε, εγώ ήπια κακάο κι αυτή μπύρα, κοιμηθήκαμε, ξυπνήσαμε, ήπιαμε καφέ, μου διάλεξε τι θα φορέσω το βράδυ (αφού έκανε άνω- κάτω τη ντουλάπα μου) κι έφυγε. "Ραντεβού στις 12:30"? "Δουλεύω αύριο" της είπα. "Α, οκ. 12:15 τότε".

Πόσο μου 'λειψε!

χθες βγήκα κατά τις 03:00 και πήγα κατευθείαν σε club. Βρήκαμε ένα stand ν' ακουμπάμε τα ποτά μας, και αρχίσαμε να ψιλοχορεύουμε. Έβαλα ένα τσιγάρο στο στόμα μου και μέτρησα από μέσα μου. Γύρω στο 7 είδα έναν αναμμένο αναπτήρα μπροστά μου. Πρώτα άναψα και μετά γύρισα να κοιτάξω ποιος ήταν. Συμπαθητικός, 35 περίπου, μαυρισμένος. Ήταν με μία κοπέλα και 4 γκέι. Δεν ασχολήθηκα, γύρισα προς την Ε που είχε βάλει στο μάτι ένα σκαμπό στην απέναντι παρέα, 5-6 23χρονοι που χόρευαν και έπιναν ασταμάτητα. Όταν πήγε να ζητήσει το σκαμπό, ο 23χρονος επέμενε να το κουβαλήσει αυτός κι έτσι έγινε. Μετά απ' αυτό μας κοιτούσαν και μιλούσαν για μας-και ειλικρινά δεν έκαναν καμία προσπάθεια να το κρύψουν. Δεν ξέρω αν έφταιγε η ηλικία ή το ποτό. Σε λίγο μας φώναξαν να πιούμε σφηνάκια τεκίλα (έπρεπε να το περιμένω) και δεν ξέρω γιατί αλλά πήγαμε. Ήταν από 21 μέχρι 23, γελάω και μόνο που το σκέφτομαι. Φαινόντουσαν τουλάχιστον 25- 27 (Δε θυμάμαι να ήταν έτσι οι συμμαθητές μου. Αντίθετα, μάλλον έμοιαζαν και μικρότεροι).

Δεν είχαν καμία αναστολή, κανένα άγχος που την έπεφταν σε μεγαλύτερες. Ο "δικός μου" φορούσε κίτρινο t-shirt με έναν λαβύρινθο, τζιν και αθλητικά. not bad. Είχε το χέρι του στην πλάτη μου, δεν έδειχνε να πέφτει με τα μούτρα. Χορέψαμε αρκετά και 1-2 φορές τραβήχτηκα γιατί αλλιώς θα φιλιόμασταν, τόσο κοντά μου ήρθε. Όταν ηρθε η ώρα να φύγουμε τον καληνύχτισα κι αυτός πέρασε το χέρι του γύρω απ' τη μέση μου και με τράβηξε πάνω του. "Θα μπορούσαμε" μου ψιθύρισε στ' αφτί.

Χθες είδα τον Γ. με την κοπέλα του. Συναντηθήκαμε τυχαία, συνήθως αποφεύγει να είμαστε όλοι μαζί. Εγώ ήμουν με την Ε. και βγαίναμε από το bar κι αυτοί έμπαιναν. Ο φίλος του μου μίλησε πρώτος, κτ χαζά για μια συναυλία. Γύρισα προς το μέρος του Γ και τους κοίταξα. Αυτόν κυρίως. "Τί γίνεται?" του είπα χαμογελαστή κι αυτός ταυτόχρονα είπε "τί κάνεις κούκλα", μ' ένα βλακοχαμόγελο μέχρι τ' αφτιά. Φυσικά καμία κίνηση να μας συστήσει. Σα να μην υπήρχε αυτή.

Αυτή στεκόταν λίγο πιο πίσω, δεν θα την σχολιάσω, για να μην φανώ κατίνα. Είχε μια παγωμένη έκφραση στα μάτια της. Νομίζω πρώτη φορά μ' έβλεπε ή καταλάβαινε την οικειότητα με τον Γ.

Γιατί μου μίλησε τόσο θερμά μπροστά της? Το βλέμμα του πρόδιδε την αμηχανία του, δεν συμβάδιζε καθόλου με τα λόγια του. Προσπάθησε να το παίξει άνετος, τύπου κοίτα αγάπη μου δεν τρέχει τπτ με την Ο., απλοί φίλοι είμαστε. ?? Ήθελε να τραβήξει την προσοχή της, να την τσιτώσει και χρησιμοποίησε εμένα -το κάθαρμα? Αιφνιδιάστηκε που με είδε, του βγήκε αυθόρμητα και μετά δεν ήξερε πώς να το μαζέψει?

"Φεύγετε?" ρώτησε ο φίλος του. "Ε ναι" μισο-απάντησα -σαν κουρασμένη εξηντάρα ρε γμτ- αλλά φυσικά η Ε. δεν αφήνει τέτοιες ευκαιρίες ανεκμετάλλευτες. "Μπορεί και να ξανάρθουμε" είπε χαμογελαστή, αλλά πραγματικά ακούστηκε σαν απειλή. Είχε κτ προκλητικό ο τόνος της φωνής της. Έσφιξα τα δόντια μου να μην γελάσω, η Ε. πάντα με κάνει περήφανη.

Έφυγαν όπως- όπως. "Ε όχι να μας το παίζει κι άνετος ". Δεν το είπα εγώ.

Χθες βγήκα με την παρέα μου και λέγαμε αστεία περιστατικά από τις δουλειές μας, κατάστασεις που μας έφεραν σε αμηχανία κλπ. Πολύ γέλιο.

Μετά που πήγα σπίτι και προσπαθούσα να κοιμηθώ, σκεφτόμουν ότι σπανίως κάνουμε σοβαρές συζητήσεις με την παρέα μου. Και όταν κάνουμε δεν είναι για καλό.

Θα μπορούσα μάλιστα να πω ότι η σοβαρότητα γενικότερα είναι υπερεκτιμημένη, σ' αυτό το επίπεδο τουλάχιστον.

Στο γραφείο κρατάω σοβαρό- χαμηλό- μετρημένο προφίλ. "Μην προκαλείς", άγραφος κανόνας. "Εναρμονίσου με την πεπατημένη". Επίσης.

Ίσως ακούγεται παράδοξο, άλλά οι συνεργάτες μου, με τους οποίους περνάω τόσες ώρες καθημερινά όσες δεν περνάω με οικογένεια και φίλους, δεν ξέρουν τι άνθρωπος είμαι στ' αλήθεια. Η εικόνα που έχουν για μένα διαφέρει από την πραγματικότητα. Μόνο μια φορά που μιλούσαμε για διακοπές, είπα κτ και μια συνεργάτιδά μου είπε γελώντας "Ο., δεν είσαι και ο πιο βολικός άνθρωπος του κόσμου". Μετά που τα λεγα -συγκλονισμένη- στην Ε. μου είπε "Ωραία, σε πήρανε χαμπάρι".

Σκέφτηκα και κτ ακόμα, αλλά μετά κοιμήθηκα και το ξέχασα.