Osela In Life
Friday, October 9, 2009
Πάνω
Εννοείται δεν βγήκα, παρόλο που πέθαινα να πάω. Σκέφτηκα να παρατείνω λίγο την αναμονή, έτσι κι αλλιώς αυτή είναι η μισή μου ευχαρίστηση. Πέρασαν μέρες όμως που δεν τον πέτυχα έξω κι άρχισα ν' ανησυχώ...Αν το μετάνιωσε? Αν σκέφτηκε οτι ξανοίχτηκε πολύ και πρέπει να μαζευτεί? Αν ποτέ δεν είχε σκοπό να κάνει κάτι, κι ήθελε απλά το παιχνίδι? Αν έπεσα στην εξαίρεση? Αν απλά, το ένστικτό μου έκανε λάθος? Oh my God...
Στη δεύτερη δική μου βότκα -πρώτη της Ε.- τον βλέπω να μπαίνει. "ωχ", αυτό είπα. Μετά από τόσες μέρες΄αγωνίας και ανυπομονησίας, αυτό βρήκα να πω. Ένα ξερό ωχ. Εξακολουθώ να με εκπλήσσω. Κι αυτό το πράγμα που είναι σα να τρως μπουνιά στο στομάχι από τον ζαν κλοντ βαν νταμ, δεν το αντέχω. 100 χρονών θα γίνω, κι ακόμα τέτοια θα είμαι?! "Σκάσε, έρχεται" μου είπε η Ε. Μάζεψα κάθε μου δύναμη για να κάνω μια αξιοπρεπή συζήτηση. Ούτε θυμάμαι τι λέγαμε. Άσχετα, ανούσια πράγματα....Κάθε φορά που γυρνούσε στην παρέα του, έπαιρνα ανάσες, 3 γουλιές βότκα και ένα τσιγάρο σε 4 τζούρες. "Τον θέλω ρε γμτ" , "το ξέρουμε", είπε η Ε. "Κι αυτός με θέλει", "κι αυτό το ξέρουμε. Πες μας κτ που δεν ξέρουμε". "Σήμερα. Σήμερα, Ε". "Ωχ", κι αυτή τη φορά δεν το είπα εγώ.
"Λοιπόν, σου χρωστάω ένα ποτό" "ναι, πότε θα το πιούμε?" "όποτε θέλεις"είπε, αλλά το βλέμμα του ήταν σαφές, κι έτσι το είπα εγώ "εγώ μπορεί να θέλω και σήμερα" "ωραία, σήμερα λοιπόν" Γύρισε στην παρέα του, τελείωσε την μπύρα του, καληνύχτησε και πριν φύγει μου είπε "ανεβαίνω στο γραφείο, θα έρθεις? " "οκ, σε κανα τεταρτο". Σ' αυτό το τέταρτο ήπια μια ακόμα βότκα, κόντεψα να λιποθυμήσω 12 φορές, έφαγα τουλάχιστον 15 μπουνιές στο στομάχι απ' τον αόρατο ζαν κλοντ βαν νταμ, μπέρδεψα τα κουμπιά του ασανσέρ, τα ονόματα στα γραφεία και τις πορτες, και τελικά πήρα βαθιά ανάσα, έσπρωξα την βαριά ξύλινη πόρτα, περπάτησα 8 σταθερά βήματα, τον πλησίασα σε απόσταση που δεν αφήνει αμφιβολίες, και αργά, σιγά και αποφασιστικά ψιθύρισα "ήρθα"
