Osela In Life

Tuesday, February 27, 2007

Minima Moralia

Ξανάπιασα στα χέρια μου το αγαπημένο μου βιβλίο, του αγαπημένου μου πολιτικού φιλόσοφου- αναλυτή, Theodor Adorno. Παραθέτω την εισαγωγή και το συστήνω ανεπιφύλακτα.


Η θλιμμένη επιστήμη, αναφέρεται σ’ αυτό που από αμνημονεύτων χρόνων θεωρούνταν το κατεξοχήν πεδίο της φιλοσοφίας, αλλά μετά τη μεταμόρφωση της τελευταίας σε μέθοδο περιέπεσε στη διανοητική ανυποληψία, στην αποφθεγματική αυθαιρεσία και τελικά στη λήθη : τη διδασκαλία για την ορθή ζωή. Ό,τι άλλοτε οι φιλόσοφοι αποκαλούσαν ζωή, κατάντησε να είναι η σφαίρα του ιδιωτικού και κατόπιν απλώς η κατανάλωσή της, να συμπαρασύρεται ως εξάρτημα της διαδικασίας της υλικής παραγωγής, χωρίς αυτονομία και χωρίς δική της υπόσταση. Όποιος θέλει να γνωρίσει την αλήθεια για την ζωή στην αμεσότητά της, πρέπει να διερευνήσει την αλλοτριωμένη της μορφή, τις αντικειμενικές δυνάμεις που καθορίζουν ως τα μύχια της την ανθρώπινη ύπαρξη…
Κοινή αφετηρία και των τριών μερών (του βιβλίου) είναι η στενότατη ιδιωτική σφαίρα, εκείνη του διανοούμενου στην εξουσία. Ακολουθούν συλλογισμοί πάνω σε ευρύτερα κοινωνικά και ανθρωπολογικά ζητήματα. Αφορούν την ψυχολογία, την αισθητική και την επιστήμη στη σχέση τους προς το υποκείμενο. Οι τελικοί αφορισμοί κάθε μέρους οδηγούν και θεματικά στη φιλοσοφία, χωρίς ποτέ να παρουσιάζονται σαν τελειωμένοι και οριστικοί. Θέλουν γενικά να εντοπίσουν σημεία παρέμβασης ή να αποτελέσουν μοντέλα για μελλοντικές προσπάθειες της σκέψης.
posted by osela at 16:06 2 comments

Friday, February 23, 2007

Ο Βασιλιάς είναι γυμνός!

Σήμερα ήρθε στο γραφείο ένας πολύ γνωστός και πετυχημένος στον κλάδο του επιχειρηματίας. Του έδωσα να συμπληρώσει κάποια έντυπα και διαπίστωσα έκπληκτη οτι δεν ξέρει βασικούς κανόνες ορθογραφίας. Μιλάμε ο άνθρωπος είναι αναλφάβητος. Ντιπ για ντιπ, πως το λένε. It makes me wonder...

Πώς ένας άνθρωπος τόσο αμόρφωτος καταφέρνει ν΄ανέβει κοινωνικά και οικονομικά? Να λυπηθώ ή να χαρώ?

Λυπάμαι πραγματικά για όλους τους ανθρώπους που επενδύουν χιλιάδες ευρώ για να σπουδάσουν και να αποκτήσουν όσα περισσότερα "τυπικά προσόντα" μπορούν, ώστε να κάνουν τι? Να δουλεύουν 8-10 ώρες τη μέρα για 1000 ευρώ? Και αν? Και χωρίς ασφάλιση? Ή να μένουν άνεργοι μέχρι να βολευτούν σε καμιά θεσούλα?

Από την άλλη πλευρά χαίρομαι γι' αυτόν -και για τον καθένα στη θέση του- γιατί στη ζωή δεν υπογράφεις συμβόλαιο για τίποτα. Δεν επιβιώνουν μόνο αυτοί που έχουν ένα μάτσο χαρτια στα χέρια τους, αλλά και οι έξυπνοι. Και ίσως ,κυρίως , οι έξυπνοι. Αυτοί που ξέρουν να πλασάρουν σωστά τον εαυτό τους. Κάποιοι άνθρωποι είναι χαρισματικοί. Ή τυχεροί. Που μπορεί να μην τελείωσαν το λύκειο αλλά κατάφεραν να εντοπίσουν τα "κενά" της κοινωνίας και να τα εκμεταλλευτούν. "Επιτυχία είναι όχι να ασχοληθείς μ' αυτό που σπούδασες, αλλά να διακρίνεις τι μπορεί να σου αποφέρει χρήματα και ν' ασχοληθείς μ' αυτό" έλεγε πρόσφατα κπς στην τηλεόραση. Και να, σήμερα έχουν σπιταρώνες, αυτοκίνητα, και πουλάνε και μούρη. Και τους σέβονται όλοι, γιατί η καπιταλιστική κοινωνία υποκλίνεται στο χρήμα πρωτίστως.

Βέβαια τους λυπάμαι και λίγο. Όχι γιατί δεν έμαθαν ποτέ ορθογραφία. Γιατί δεν θα νιώσουν ποτέ τη συγκίνηση που προσφέρει η νοητική διέγερση, ένα βιβλίο, μια ταινία, μια έκθεση ζωγραφικής, οτιδήποτε γεμίζει την ψυχούλα μας.
posted by osela at 15:36 2 comments

Wednesday, February 21, 2007

Η παλιά....νέα γενιά

Με τις πρόσφατες εξαγγελίες της υπουργού παιδείας για την αλλαγή της νομοθεσίας στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, άνοιξε πάλι το ευρύτερο θέμα για τη νέα γενιά: Πού βρίσκεται, ποιες είναι οι αγωνίες της, πώς βλέπει το μέλλον της.
Θα ήταν όμως καλύτερα να σταθούμε όχι στο τι βλέπει στον ορίζοντα η νέα γενιά, αλλά στο που στέκεται τώρα. Εξάλλου το που θα πάει κάποιος, εξαρτάται άμεσα από το σημείο που ξεκινάει και που βρίσκεται καθώς ατενίζει το μέλλον. Η δυναμική λοιπόν που έχει κάθε γενιά όχι μόνο στο ξεκίνημά της, αλλά σε όλη την διαδρομή της, διαμορφώνεται από τρεις παράγοντες. Πρώτα από τις προσδοκίες και τις απαιτήσεις που έχει η ίδια από τον εαυτό της, δεύτερον από την πίστη ότι θα ανταποκριθεί σ’ αυτές και, τέλος, από τις ελπίδες που έχει εναποθέσει η προηγούμενη γενιά πάνω της.
Σε ποιον από τους τρεις προαναφερθέντες τομείς πάσχει η γενιά μας; Μήπως δεν έχει όνειρα; Δεν πιστεύει ότι θα καταφέρει να τα πραγματοποιήσει; Ή μήπως η παλιότερη γενιά δεν περιμένει τίποτα από τη νεότερη; Και για να το θέσουμε αλλιώς, μήπως οι παλιότεροι δεν έχουν τίποτα αξιόλογο να κληροδοτήσουν στους νέους;
Αυτό το τελευταίο ίσως να παίζει έναν σημαντικό ρόλο, αλλά αφορά κυρίως στις ευθύνες των μεγαλυτέρων και αυτό από μόνο του είναι ένα μεγάλο θέμα. Εκτός απ’ αυτό, η κάθε γενιά είναι υπεύθυνη για τη δική της πορεία και η μετατόπιση των ευθυνών παραπέμπει σε μοιρολατρία, άρα σε αδιέξοδο. Όσο για το αν οι μεγαλύτεροι έχουν προσδοκίες ή όχι από τους νεότερους, αυτό είναι προφανές, καθώς αποτελεί ιστορική συνέχεια, στην οποία άλλωστε βασίζεται ολόκληρη η δομή της κοινωνίας.
Ερχόμαστε λοιπόν στην ίδια τη νέα γενιά, που μόλις έχει μπει στην αγορά εργασίας. Συνειδητοποιεί λοιπόν πως όλα αυτά που ονειρεύτηκε όσο ακόμα ήταν στα θρανία, με εφαλτήριο το σχολείο, τη λογοτεχνία τη μουσική δεν έχουν καμία σχέση με αυτό που έγινε η ίδια όταν πλέον μπήκε στην παραγωγική διαδικασία. Πρόκειται για την περιπλάνηση μιας γενιάς που προσπάθησε ν’ αλλάξει τη ζωή της –και συνεπώς τη ζωή των υπολοίπων ανθρώπων και παγιδεύτηκε στη δίνη αυτής της εν δυνάμει αλλαγής. Γιατί κανείς δεν την προετοίμασε γι’ αυτό. Μην μπορώντας τελικά να απορρίψει το πρότυπο που της κληροδοτήθηκε, το υιοθέτησε και σταδιακά όχι μόνο προσαρμόστηκε σ’ αυτό, αλλά το ενστερνίστηκε και το υπερασπίζεται πια σε κάθε ευκαιρία.
Κληρονόμησε τις τύψεις και τα ψέματα με τα οποία οι προηγούμενες γενιές αντιμετώπισαν τις δικές τους ελλείψεις, για αν γεμίσει τα δικά της κενά. Είναι προφανές πως η σημερινή νέα γενιά βλέπει το είδωλό της στον καθρέπτη μέσα από ένα φάσμα ωραιοποίησης.
Το θέμα λοιπόν δεν είναι ότι οι νέοι δεν έχουν όνειρα, ούτε ότι τους λείπει η πίστη στον εαυτό τους. Προσπάθησαν να επιβιώσουν μέσα από κοινωνικές αλλαγές που τους ξεπερνούσαν και που τους ήταν ξένες, κι έτσι τώρα βλέπουν μια εικόνα διαφορετική απ’ αυτήν που μάθανε να αναγνωρίζουν ως δικιά τους. Η μεγαλύτερη πρόκληση έρχεται τώρα: Να μπορέσουν να κρατήσουν κάποιο από τα όνειρά τους ζωντανό στην καινούρια φάση που μπαίνουν.

«Αυτό έκανα» λέει η μνήμη μου. «Αποκλείεται να το έκανα αυτό» λέει η περηφάνια μου και παραμένει άτεγκτη. Στο τέλος η μνήμη υποχωρεί. Friedrich Nietzsche
posted by osela at 19:51 2 comments

Wednesday, February 14, 2007

Ελευθερία VS Συνωμοσιολογία

Εντάξει, δεν είχα σκοπό να το σχολιάσω, αλλά δεν μπορώ. Το ξέρω πως έχω επιβαρύνει το κάρμα μου και έχω υποσχεθεί στην κολλητή μου τη Νανά πως δεν θα είμαι ατίθαση ούτε αντιδραστική, αλλά τι να κάνω?I can't help it, πως το λένε. Σήμερα στο ραδιόφωνο ένας βουλευτής πρότεινε να μπουν κάμερες σε όσους περισσότερους δρόμους/ χώρους γίνεται, "γιατί αυτό θα μας εξασφαλίσει περισσότερη ασφάλεια" και συνέχισε "η ιδιωτική ζωή τελειώνει την ώρα που φεύγουμε από το σπίτι μας". Και καλά, ελευθερία λόγου έχουμε, τι να κάνουμε. Είναι δυνατόν να στέλνουν sms οι ακροατές και η συντριπτική πλειοψηφία να συμφωνεί μαζί του???
Αναρωτιέμαι πως φτάσαμε ως εδώ. Από πότε οι άνθρωποι φοβούνται τόσο πολύ? Από πότε πιστεύουν πως η απάντηση στους φόβους τους είναι οι κάμερες? Από πότε θεωρούν πως οι κάμερες συνεπάγονται ασφάλεια? Και , κυρίως, από πότε συνδέεται η ελευθερία με την ασφάλεια και τον φόβο? Έχω μείνει άναυδη. Το ξεχάσαμε ή μήπως δεν το ξέραμε ποτέ, πως η πολιτική ελευθερία είναι πάνω από την ατομική, αλλά δε νοείται χωρίς αυτήν? Πώς μπόρεσαν να μας πείσουν πως η ασφάλεια κερδίζεται με εκχώρηση ατομικών δικαιωμάτων και ελευθεριών? Γιατί κανείς δεν λέει το αυτονόητο, οτι η Δημοκρατία βασίζεται στην ελευθερία και συνεπάγεται την ασφάλεια και οτι δεν είναι αντίθετες αυτές οι έννοιες?
Τι είναι πραγματικά χειρότερο? Να τα χουμε ξεχάσει όλα αυτά ή να μην τα ξέραμε ποτέ?

posted by osela at 15:11 2 comments

Monday, February 12, 2007

Η Κοκκινοσκουφίτσα & ο Κακός Λύκος

Ευτυχώς σήμερα σχόλασα νωρίς. Λίγο ακόμα να καθόμουν στο γραφείο και η κατάσταση θα γινόταν επικίνδυνη. Όχι για μένα, για τον Άλκη, τον συνεργάτη μου.
Ο Άλκης, λοιπόν, έχει ένα βασικό πρόβλημα, το οποίο συνεπάγεται 2-3 άλλα.Πιστεύει πως είναι διευθυντής. Όπως καταλαβαίνετε οταν ένας άνθρωπος νομίζει πως είναι διευθυντής μιλάει στους συναδέλφους του λες και είναι υφιστάμενοι. Κι αν είναι και λίγο ψώνιο, τους μιλάει λες και είναι δούλοι.Ε λοιπόν Μαντέψτε! Ο Άλκης είναι πολύ μεγάλο ψώνιο!!!
Όταν πρωτομπήκα στην Υπηρεσία δεν ήξερα που έμπλεκα. Όλοι νόμιζαν πως ήμουν τυχερή (τώρα βέβαια όλοι γελάνε μ' αυτά που τραβάω). Ο Άλκης, με τον μεγαλύτερο γιο του στην ηλικία μου, μετρημένος, ευχάριστος, με βοήθησε από την αρχή να εγκλιματιστώ. Άρχισα να τον βοηθάω στη δουλειά του, πίναμε τον καφέ μας το πρωί, κάναμε κουβέντα για τη ζωή μας, του λεγα για τις σπουδές μου, μου λεγε για τα παιδιά του κλπ. Μετά το πρώτο εξάμηνο, που άρχισα πλέον να καταλαβαίνω τι μου γίνεται άρχισα να καταλαβαίνω και τι γίνεται με τον Άλκη.
Πρώτον, δεν υπάρχει μέρα που να μη με φορτώσει με δική του δουλειά. Δεύτερον, δεν υπάρχει μέρα που να μην ακούσω τουλάχιστον 25 φορές τη φράση "οσέλα, φέρε μου το Χ έγγραφο, οσέλα σήκωσε το τηλεφωνο, οσέλα πες οτι λείπω, οσέλα φέρε μου αυτό, οσέλα φέρε μου το καπάκι του στυλό που έπεσε, οσέλα δώσε αυτό στην προισταμένη, οσέλα, βρες μου αυτό, οσέλα που είναι το ένα, οσέλα ψάξε για το άλλο, οσέλα, οσέλα, οσέλα ..." Αφού υπάρχουν φορές που βλέπει οτι δουλεύω και δε μασάσει, με σηκώνει από το γραφείο μου και με στέλνει να του βρω blanco. Τρίτον, και ίσως χειρότερο, κάνει σα να μη συμβαίνει τίποτα. Εξακολουθεί να μου λέει αστεία, να με ρωτάει για τη ζωή μου, να μου λέει πως πέρασε τη μέρα του , λες και είμαστε φιλαράκια.
Έχω αρρωστήσει πια, δεν μπορώ να κάνω άλλο την υπηρέτρια. Ποτέ δεν μπορούσα βέβαια, αλλά δεν ήθελα να δημιουργήσω πρόβλημα και έκανα υπομονή. Αυτός νομίζει πως επειδή είμαι "καινούργια υπάλληλος" ή μικρή, μπορεί να με διατάζει. Στην πραγματικότητα όμως, είμαι πολύ πιο μορφωμένη από αυτόν, με καλύτερη αντίληψη και ανώτερο επίπεδο. Φοβάμαι οτι η μέρα που θα του πω "ΣΗΚΩ ΚΑΙ ΠΑΡΤΟ ΜΟΝΟΣ ΣΟΥ" δεν είναι καθόλου μακρυά.
posted by osela at 15:12 5 comments

Monday, February 5, 2007

me and my monkey

"me" είμαι εγώ, φυσικά, και "monkey" είναι ο φίλος μου.Που έχω να τον δω τρεις μέρες, γιατί εγώ πρέπει να πηγαίνω με το πρόγραμμά του κι όχι αυτός με το δικό μου. Έτσι λοιπόν το Σάββατο βγήκα με την κολλητή μου, μιας και ο φίλος μου βαριόταν να βγει και τότε ξεκίνησαν όλα...
Ντυνόμαστε- στολιζόμαστε και πηγαίνουμε στο πιο in bar με πολλή διάθεση. Αρχικά στριμωχτήκαμε, αλλά βρήκαμε γρήγορα άδειο stand κι έτσι όλα καλά. Μέχρι να πιούμε το πρώτο ποτό και να πούμε τα νέα μας, να σχολιάσουμε τους φίλους μας κλπ, εντοπίζουμε τρεις τριαντάρηδες απέναντί μας. Ο ένας ήταν φοβερός! Η φιλή μου τον ήξερε από παλιά αλλά πλέον δεν μιλάνε. Φοβερός όμως...Λίγο ψηλός, λίγο μελαχρινός, λίγο μελαγχολικό βλέμμα, ό,τι πρέπει να σου φτιάξει το κέφι, να σου κεντρίσει το ενδιαφέρον. Μπορώ να πω οτι τις υπόλοιπες δύο ώρες τις περάσαμε ανταλλάσοντας ματιές, άλλοτε πιο κρυφά κι άλλοτε φανερά. Πέρασε δύο φορές από μπροστά μας για να πάει στο bar, αν και έκανε κύκλο μ' αυτόν τον τρόπο, αλλά ως εκεί. Δεν έστειλε ποτό/ σφηνάκι και δεν ήρθε να συστηθεί.Και -εννοείται- φύγαμε πρώτες. Καιρό είχα να περάσω τόσο ωραία.
Γενικά είμαστε και οι δύο πιστές, αλλά άλλο αυτό κι άλλο το φλερτ. Πεθαίνω για φλερτ! Με κρατάει ζωντανή. Δε θέλω τπτ παραπάνω, ούτε γνωριμίες ούτε ανταλλαγή τηλεφώνων, τίποτα.Μερικές ματιές , μισό- στραβό χαμόγελο, και είναι σα να τα χεις κάνει όλα! Δε το θεωρώ κακό αυτό, δε νομίζω οτι προσβάλλει τη σχέση μου. Αν ερχόταν να μου μιλήσει θα ξενέρωνα. Θα έπρεπε να μπω στη διαδικασία "ξέρεις έχω σχέση", "δε θέλω να σου δώσω τον αριθμό μου κλπ". Έπειτα κι αυτός είχε τους λόγους του που δεν ήρθε. Too much pride? Είχε κι αυτός σχέση? Κανένα από τα δύο δεν μ' ενόχλει σαν ιδέα. Αν έχει μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του, με ανεβάζει το γεγονός οτι με κοιτούσε δύο ώρες. Αν πάλι έχει κοπέλα, that's ok- θα ήθελε ίσως απλά να μου πει "είσαι ωραία", κι εγώ με τη στάση μου απάντησα "so are you".
posted by osela at 16:15 1 comments