Osela In Life

(Σκέφτηκα πολύ πριν ανεβάσω αυτό το post.)

Η σχέση μου με τον Άλκη έχει γίνει γόρδιος δεσμός. Για τους υπόλοιπους συναδέλφους, είμαστε αγαπημένοι συνεργάτες. Εγώ καινούρια και άπειρη αυτός καλός και έμπειρος, σαν μέντοράς μου. Σα να βλέπουν την επιφάνεια της θάλασσας. Πού να φανταστούν ότι από κάτω υπάρχει ένας ολόκληρος κόσμος, τελείως διαφορετικός απ’ ό,τι είχαν φανταστεί.

Στην αρχή τα πράγματα ήταν άσχημα, αλλά απλά. Αυτός στηρίζεται μόνο στην πολύχρονη εμπειρία του, βαριέται ν’ ασχοληθεί και να μάθει κτ καινούριο και αντί για συνεργάτη, με βλέπει σαν γραμματέα του. Στην οποία μπορεί να μιλάει και όπως θέλει.

Τελευταία τα πράγματα έγιναν πολύπλοκα. Έκανε ένα λάθος στη δουλειά (6/10 σοβαρό). Δεν το κατάλαβε ποτέ. Όταν αποκαλύφθηκε το φόρτωσε σε μένα κρυφά. Δεν ήξερε ότι τον άκουσα. Δικαιολογήθηκε όπως όπως. Μετά από μια βδομάδα αποκαλύφθηκε ένα ακόμα λάθος του. Τότε σκέφτηκα ότι μπορεί να έχει κάνει κι άλλα πολλά. Επίσης σκέφτηκα ότι κανείς δεν τον τιμώρησε για την απροσεξία του. Και ότι το λάθος μπορεί να μην ήταν απροσεξία.

Δεν είναι βλάκας όμως. Ξέρει ότι καταλαβαίνω. Όπως ξέρει ότι εγώ εκτός δουλειάς κάνω παρέα με τον δ/ντη μας, γιατί είμαστε οικογενειακοί φίλοι. Και είναι γνωστό ότι ο Άλκης δεν τον πάει. Και ‘γω ξέρω ότι αυτός καταλαβαίνει με ποιον έχω πάρε -δώσε. Ποτέ δεν μ’ έχει ρωτήσει κτ πάνω σ’ αυτό όμως. Ίσως να με είχε υποτιμήσει. Αυτό ήταν κι η ασπίδα μου τόσο καιρό.

Πρόσφατα ο δ/ντης μου ζήτησε να γράψω ένα έγγραφο στον υπολογιστή. Και να μην πω σε κανέναν για αυτό. Ήταν προς τον εισαγγελέα και ήταν απόρρητο. Ο Άλκης με είδε να βγαίνω από το γραφείο του δ/ντη με το χαρτί στο χέρι και έκανε τον αδιάφορο. Σε κπ φάση σηκώθηκε, ήρθε από πίσω μου κι έσκυψε δίπλα μου. Ακούμπησε τα χέρια του στους ώμους μου κι ήταν σα να μου έσφιγγε τον λαιμό. Μου ψιθύρισε «κάνε μου ένα αντίγραφο και άστο στο γραφείο μου», γύρισε και έφυγε σα να μην συνέβαινε τπτ. Μόλις έκλεισε την πόρτα πίσω του, άναψα ένα τσιγάρο και κοίταξα γύρω μου. Οι συνάδελφοι συνέχιζαν τη δουλειά τους κανονικά. Κανείς δεν είχε ακούσει το παραμικρό.

Εκείνη την ώρα όλα έγιναν ξεκάθαρα. Έριξε τη μάσκα του και με προκάλεσε να κάνω και γω το ίδιο. Δεν δυσκολεύτηκα ν’ αποφασίσω. Με δάκτυλα που έτρεμαν τέλειωσα το έγγραφο σε χρόνο dt. Φοβόμουν μη γυρίσει. Έκανα 2 αντίγραφα και τα πήγα η ίδια στον δ/ντη. Χωρίς δεύτερη σκέψη του είπα τι έγινε. Δεν έδειξε να ξαφνιάζεται. Σηκώθηκε από την καρέκλα του και κοίταξε έξω από το παράθυρο χωρίς να μιλάει. Μετά από λίγα δευτερόλεπτα, που μου φάνηκαν αιώνες, γύρισε προς το μέρος μου «Σβήσε το έγγραφο από τον υπολογιστή σου και μην κρατήσεις πουθενά backup». Έτσι κι έγινε.

Όταν επέστρεψε στο γραφείο είδε ότι δεν του είχα αφήσει τπτ, αλλά δεν είπε κουβέντα. Μετά από αρκετή ώρα, κι ενώ είχαμε μια ανάλαφρη συζήτηση με ρώτησε τι έγινε. Του είπα ότι μπλόκαρε ο υπολογιστής μου, ότι έδωσα το έγγραφο πίσω και δεν ξέρω τι απέγινε. Δε νομίζω ότι με πίστεψε.

Από τότε η σχέση μας συνεχίζεται όπως ήταν. Αστειάκια, σχόλια, δουλειά. Εγώ όμως είμαι διαφορετική. Αισθάνομαι ότι είμαι σε μια σκακιέρα, στην οποία δεν ήθελα να μπω και δυστυχώς δεν έμαθα ποτέ μου σκάκι.

Το Σάββατο πήγα σ’ ένα πάρτυ αρραβώνων. Αρραβωνιάστηκαν δύο συμμαθητές μου και ήταν μια καλή ευκαιρία για άτυπο class reunion. Ήπιαμε αρκετά, γελάσαμε και χορέψαμε σα να ‘μασταν πενταήμερη. Οι περισσότεροι πήγαμε χωρίς συνοδούς, όχι γιατί είχαμε κτ να κρύψουμε, αλλά για να ‘μαστε μεταξύ μας και να μην νιώθουν άβολα και οι συνοδοί. Κάποιους από τους συμμαθητές μου είχα να τους δω από το 1999, που τελειώσαμε το λύκειο. Παρόλα αυτά, δεν υπήρχε αμηχανία ούτε λεπτό και τα πειράγματα δεν είχαν τέλος.

Ποτέ δεν έκανα παρέα εκτός σχολείου με τους συμμαθητές μου. Τους σνόμπαρα λίγο ίσως, αλλά όχι επίτηδες. Δεν ήμασταν τόσο διαφορετικοί όσο πίστευα, απλά μάλλον είχαμε διαφορετική αντίληψη για τη ζωή. Όταν αυτοί άκουγαν Καλλίρη και Ρουβά και Δάντη, εγώ άκουγα Nirvana και Guns n’ Roses και έτρεχα σε συναυλίες των Ξύλινων Σπαθιών. Σ’ εκείνη την ηλικία, η μουσική ήταν τρόπος διαφοροποίησης, το κυριότερο μέσο έκφρασης. Λόγος για να κάνεις ή να μην κάνεις παρέα με κπν.

Τώρα, οχτώ χρόνια μετά, τίποτα δεν είχε σημασία. Χορεύαμε όλοι με τα ίδια τραγούδια, γελούσαμε με τα ίδια αστεία. Δεν ξέρω ποιος έβαλε νερό στο κρασί του. Εγώ ή αυτοί. Από τη μια πλευρά, εγώ πηγαίνω σε μέρη που δεν παίζουν ροκ μουσική, καμιά φορά πάω και μπουζούκια. Και χορεύω, διασκεδάζω. Από την άλλη πλευρά οι συμμαθητές μου, που κάποτε πίστευαν ότι έπαιρνα ναρκωτικά επειδή άκουγα ροκ και κάπνιζα κανένα τσιγάρο (παρόλο που ήμουν άριστη μαθήτρια και τελείωσα το λύκειο με 19.3), το Σάββατο κάπνιζαν το ένα μετά το άλλο (κπ από αυτούς, όχι όλοι), με ρωτούσαν αν πήγα στους REM και στους U2 και τι κρίμα που τους έχασαν.

Όπως και να ‘χει, αυτό που θέλω να πω εγώ είναι πως ποτέ δεν είμαστε τόσο διαφορετικοί από τους άλλους όσο πιστεύουμε.