Osela In Life

Sunday, September 21, 2008

Getting..

…Close
Με τα πολλά με πείθει –δεν είμαι σε φάση για πολλές οικειότητες- να βγούμε με 1-2 φίλους του. Τον κοιτάζω ερωτηματικά, το καταλαβαίνει και με προλαβαίνει «είναι γύρω στα 40, τι περίμενες?» (Τι περίμενα? Ξέρω ‘γω τι περίμενα?) «Να φέρω καμιά φίλη μου να είμαι πιο άνετη?» «Φυσικά». Ωραία. Ποια φίλη όμως?? Η Ε. είναι σουρεάλ, ως καλλιτέχνιδα, βεβαίως βεβαίως, κι αυτό μπορεί ν’ αποδειχθεί από πολύ καλό έως πολύ, πολύ κακό. Κι ενώ δεν έχει τπτ που να αποπνέει εμπιστοσύνη πάνω της, αισθάνομαι μεγάλη ασφάλεια μαζί της. Η Ν. πάλι, είναι πιο σοβαροφανής. Ξεγελάει. Κάποιος που δεν την ξέρει, στάνταρ την περνάει για σοβαρή, μετρημένη κοπέλα. Αρκετά το σκέφτηκα, ενστικτωδώς διαλέγω την Ε.

Ο Ζ φοράει τζιν, με μπλε πουκάμισο (απ’ έξω –εννοείται-) και εγώ το κλασικό μαύρο midi strapless φόρεμα, με σκίσιμο στο πλάι, κοτσίδα και ένα διακριτικό κόσμημα στο λαιμό. Η Ε. εμφανίζεται με μία φούστα απροσδιορίστου υφάσματος και χρώματος, σανδάλια, 14 χαιμαλιά, 22 βραχιόλια και μια μπλούζα απ’ την οποία φαίνεται το τατου της.

Παθαίνω εγκεφαλικό, γκρινιάζω, και ξεκινάμε για το bar- restaurant. Ευτυχώς οι φίλοι του είναι εντελώς άνθρωποι της πιάτσας, επιχειρηματίες και οι δύο και σπάει εύκολα ο πάγος. Παρατηρώ τον Ζ καθώς μιλάει. Αυτό που μ’ αρέσει πολύ πάνω του, είναι τα λεπτά χαρακτηριστικά του. Το θεωρώ ιδιαίτερα αριστοκρατικό. Ύστερα, είναι πολύ διακριτικός. Δεν προκαλεί η εμφάνισή του, δεν φωνάζει, δεν γελάει δυνατά. Κι όμως, η παρουσία και ο λόγος του αποπνέουν δύναμη. Χαίρομαι που βγαίνουμε –αν και μέσα μου είμαι σ’ ετοιμότητα να πάνε όλα στραβά.

«Το ξέρεις ότι τους έριξες, ε?» μου λέει ο Ζ όταν μπαίνουμε στο αυτοκίνητο. «λες? Δεν είμαι σίγουρη» (φυσικά και τους έριξα, piece of cake) «ναι σου λέω». Ουφ! Πάει κι αυτό! Χαλαρώνω, βάζω το τραγούδι που μ’ αρέσει, και σηκώνω το βλέμμα μου στον ουρανό. Πήγα να πω κτ τύπου «άλλη φάση το κάμπριο», όταν τον ακούω να λέει «ωραία λοιπόν, άντε να γνωρίσω κι εγώ την περίφημη παρέα σου»
Shit.

posted by osela at 04:21 8 comments

Sunday, September 7, 2008

Οι Φήμες Λένε..

Λένε Για Μένα
Γύρισα στο εξοχικό χαλαρή. Εντάξει, αν δεν θέλει ο Ζ μία, εγώ δεν θέλω 10. Που είμαι σίγουρη ότι ψήνεται, αλλά προφανώς διστάζει. Ε, δεν μπορώ να τον παρακαλάω! Και για άλλη μια φορά επαληθεύτηκε το μεγαλύτερο παράδοξο αξίωμα του φλερτ. Αν κάνεις πως αδιαφορείς, ενδιαφέρεται ο άλλος.
«Πώς τα πας? Δε σε είδα τελευταία» «Μια χαρά, εσύ?» «Να εδώ.. Έλειπες?» «Μπα όχι, πήγαινα κι αλλού…βαρεθήκαμε λίγο εδώ, ξέρεις» Με κοιτάζει έκπληκτος, αλλά δεν λέει τπτ. Χαιρετάει ευγενικά την παρέα μου και απομακρύνεται. Δεν τον μιλήσαμε καθόλου το υπόλοιπο βράδυ, ωστόσο φεύγοντας, σταμάτησα να του πω καληνύχτα και με ρώτησε πού θα πηγαίναμε. «Μάλλον στο άφτερ». Άργησε να έρθει, αλλά ήρθε. Παρόλο που καθίσαμε μαζί και τελικά με γύρισε αυτός σπίτι χωρίς καμία προσπάθεια να με φιλήσει, αυτή τη φορά ήξερα πολύ καλά.
Πρωί πρωί τηλ στη Μίνα, βρίσιμο τύπου «μη φωνάζεις ηλίθια, εγώ να δω τι θα κάνω», 4ωρη ηλιοθεραπεία, ηλίαση, ζαλάδα, μπάνιο, πανικός, ρούχα, και αναπάντητη. Γιατί οι άντρες έρχονται στην ώρα τους??

Λέω Για Μένα
Το ραντεβού πάει πολύ καλά και δεν μ’ αρέσει. Σκέφτομαι ότι δεν μπορεί, κάποιο λάκο θα ‘χει η φάβα. Περιμένω ν’ ακούσω κτ τύπου «είμαι παντρεμένος», «έχω παιδί», «έκανα φυλακή» κλπ. Σχεδόν εξεπλάγην που δεν μου ξεφούρνισε τπτ τέτοιο. Φεύγουμε απ’ το μαγαζί και με πάει σπίτι. Φυσικά με το που φτάνουμε εγώ ανοίγω κατευθείαν την πόρτα, πετάγομαι έξω και μισολέω ένα «καληνύχτα». Σβήνει τη μηχανή και βγαίνει κι αυτός. (Μα τι κάνεις, καλέ μου? Πού νομίζεις ότι πας?) Περπατάμε μέχρι την πόρτα. Νομίζω ότι ήρθε η ώρα να φιληθούμε, αλλά δεν είμαι και σίγουρη. Λέω ευχαριστώ, πέρασα ωραία κλπ. «Το ήξερα ότι θα περνούσαμε ωραία, αλλιώς δεν θα σου έλεγα να βγούμε» Προσποιούμαι ότι ψάχνω τα κλειδιά στην τσάντα μου –κλασικό κόλπο για να δώσω λίγο χρόνο- Σηκώνω το βλέμμα μου και πάλι σ’ αυτόν, βάζει το χέρι του στο λαιμό μου και με τραβάει απαλά πάνω του. Φιλιόμαστε και ακούω μουσική. Με το ζόρι ξεκολλάω. «Καληνύχτα, Ζ.» «Καληνύχτα». Μπαίνω στο σπίτι και τον βλέπω κρυφά απ’ το παράθυρο που απομακρύνεται.
Άντε τώρα να κοιμηθώ!


ΥΣ Νομίζω ότι τα ‘χουμε.
posted by osela at 20:26 18 comments