Osela In Life
Monday, July 30, 2007
Τονωτική Ένεση
Πέρασα ένα ακόμα σαβ/κο μακριά απ' την πόλη. Πήγα με τη Ν. στο εξοχικό της.
Κοιμηθήκαμε, λιώσαμε στην ηλιοθεραπεία, κάναμε μάσκα ομορφιάς, το βράδυ βγαίναμε με την παρέα της και κάτι Ιταλούς που γνωρίσαμε, αλλά δεν μεθύσαμε ούτε ξημερώσαμε (παραδόξως). Είδαμε ταινίες, φάγαμε του σκασμού (και παγωτό) και διαβάσαμε περιοδικά. Γυρίσαμε σήμερα το πρωί, κατευθείαν η καθεμιά στο γραφείο της.
Πραγματικά είναι φοβερή ανανέωση οι μικρές αποδράσεις (μέχρι φυσικά να έρθει η μεγάλη φυγή).
Friday, July 27, 2007
1+1=?
Η Δοκιμασία
Χθες ήμουν πτώμα, ξύπνησα πρωί, μετά πήγα για μπάνιο, είδα ταινία κι αντί να λιώσω στον ύπνο σκέφτηκα να βγω για ένα ποτό. Η Ε. βαριόταν αλλά την έπεισα. Σκάμε στο συνηθισμένο μας μπαράκι και η Ε βλέπει 2 φίλους της που είχαν καιρό να βρεθούνε -και επειδή δεν είχε και που να κάτσουμε- καθίσαμε μαζί τους. Ο ένας φαρμακοποιός, ο άλλος οφθαλμίατρος νομίζω. Δηλαδή ο ένας χειρότερος απ' τον άλλον. Σχεδόν θα πέθαινα από βαρεμάρα.
Η Ανάσταση
"Μη λιποθυμήσεις, μόλις μπήκε ο Γ" μου ψιθύρισε η Ε. Τέντωσα με την μία. Σε λίγο ένιωσα το χέρι του στην πλάτη μου "τί γίνεται?" μιλούσε σε μένα και την Ε. αλλά κοιτούσε κάθε τόσο τους άλλους που ήταν μαζί μας. Πήγε και κάθισε με τους φίλους του λίγο πιο πέρα και με κοιτούσε συνέχεια. Πήγα από εκεί για ένα τσιγάρο, τελικά κάθισα καμιά ώρα, η παρέα μου έφυγε και ξέμεινα μαζί τους. Τους έθαψε όσο μπορούσε. "Τί είναι αυτοί? Γιατί βγήκατε μαζί τους? Τα nurds της γειτονιάς είναι?"
Συμπέρασμα?
Χθες ήμουν πτώμα, ξύπνησα πρωί, μετά πήγα για μπάνιο, είδα ταινία κι αντί να λιώσω στον ύπνο σκέφτηκα να βγω για ένα ποτό. Η Ε. βαριόταν αλλά την έπεισα. Σκάμε στο συνηθισμένο μας μπαράκι και η Ε βλέπει 2 φίλους της που είχαν καιρό να βρεθούνε -και επειδή δεν είχε και που να κάτσουμε- καθίσαμε μαζί τους. Ο ένας φαρμακοποιός, ο άλλος οφθαλμίατρος νομίζω. Δηλαδή ο ένας χειρότερος απ' τον άλλον. Σχεδόν θα πέθαινα από βαρεμάρα.
Η Ανάσταση
"Μη λιποθυμήσεις, μόλις μπήκε ο Γ" μου ψιθύρισε η Ε. Τέντωσα με την μία. Σε λίγο ένιωσα το χέρι του στην πλάτη μου "τί γίνεται?" μιλούσε σε μένα και την Ε. αλλά κοιτούσε κάθε τόσο τους άλλους που ήταν μαζί μας. Πήγε και κάθισε με τους φίλους του λίγο πιο πέρα και με κοιτούσε συνέχεια. Πήγα από εκεί για ένα τσιγάρο, τελικά κάθισα καμιά ώρα, η παρέα μου έφυγε και ξέμεινα μαζί τους. Τους έθαψε όσο μπορούσε. "Τί είναι αυτοί? Γιατί βγήκατε μαζί τους? Τα nurds της γειτονιάς είναι?"
Συμπέρασμα?
Πίσω Έχει η Αχλάδα την Ουρά
Σήμερα στο γραφείο ήρθε μια υπόθεση που ειλικρινά δεν την ήθελα καθόλου, αλλά φυσικά την φορτώθηκα, μιας και ο Άλκης έβγαλε πάλι την ουρά του απ' έξω.
Το μόνο που με παρηγορεί είναι ότι οι μέρες του είναι μετρημένες. Α, και ότι δεν το ξέρει.
Το μόνο που με παρηγορεί είναι ότι οι μέρες του είναι μετρημένες. Α, και ότι δεν το ξέρει.
Monday, July 23, 2007
Βρε Λες?
Συμβαίνει κτ απίστευτο. Ο Μ. έχει να με πάρει τηλ πάνω από 4 μέρες. Αυτός που μου τηλεφωνούσε 4 φορές τη μέρα. Μπας κι έπαθε κτ?
Thursday, July 19, 2007
Χέρια Ψηλά!
Φέτος το καλοκαίρι αισθάνομαι διαφορετικά. Πιο ελεύθερη, πιο ανέμελη. Και πιο δυνατή. Δεν ξέρω από που πηγάζει αυτή η ευεξία μου, αλλά ειλικρινά νιώθω καλύτερα από ποτέ.
Όπως ένιωθα την τελευταία χρονιά στην Σχολή, όταν οι συμφοιτητές μου αγχωνόντουσαν κι εγώ είχα την ηρεμία του ήδη πετυχημένου ανθρώπου. Πίστευα ότι όχι απλώς όλα θα πάνε καλά, αλλά ότι τπτ δεν θα μπορούσε να με σταματήσει, να μου πάει στραβά. Και τελικά έτσι έγινε. Ο -αγαπημένος μου- Καντ έλεγε ότι η ευχή και μόνο για κτ, κατευθύνει τις πράξεις μας προς τα εκεί. Πόσο μάλλον η πίστη! Αυτό που εννοώ είναι ότι ίσως να πήγαν όλα τόσο καλά, επειδή εγώ το πίστεψα πολύ και είχα εμπιστοσύνη στον εαυτό μου.
Τα τελευταία δύο καλοκαίρια με την χαζο- δουλειά έχασα πολύ χρόνο. Την πρώτη χρονιά ετοιμαζόμουν για διακοπές όταν με ειδοποίησαν ότι με προσλαμβάνουν και από την χαρά μου δεν παραπονέθηκα. Πέρσυ ήμουν ψιλο-ψαράκι και θύμα. Όχι ότι δεν ξεκουράστηκα, αλλά ήθελα κι' άλλο, και τελικά δεν πήρα παραπάνω άδεια, έτσι για να κρατήσω μέρες για τον χειμώνα. I should have known better.
Φέτος όμως, λίγο ότι σιχάθηκα τον συνεργάτη μου και όχι μόνο, λίγο ότι πλέον ξέρω καλύτερα, θα λείψω για όσο περισσότερο καιρό γίνεται. Θέλω να το ζήσω το καλοκαίρι, να μην φύγει και αισθανθώ ότι δεν το αξιοποίησα.
Μου έρχεται η ατάκα από την ταινία, "μερικές φορές με πλυμμηρίζει τόση ευτυχία που φοβάμαι ότι δεν θα την αντέξω". Κι από την άλλη αυτή η νοοτροπία, να μην λέμε πόσο καλά είμαστε, να μην το δείχνουμε, γιατί......πρέπει να είμαστε σεμνοί? θα μας βρει κανένα κακό? Θα μας ματιάσουν? Θα μας ακούσει η ζωή και θα μας τα πάρει όλα πίσω? Είναι φοβερό αυτό που συμβαίνει. Ακούω τον κόσμο που απαντάει (στην ερώτηση "τί κάνεις?" ) "ε, καλά μωρέ", "ας τα λέμε καλά", "καλά"- αλλά με ύφος κακά στραβά κι ανάποδα. Oh, dio mio, τί μιζέρια!
Η ευτυχία φαίνεται βαρύς όρος για πολύ κόσμο. Σαν το συγνώμη και το ευχαριστώ. Και για τον καθένα μπορεί να σημαίνει κτ διαφορετικό (αντίθετα με το συγνώμη και το ευχαριστώ). Ωστόσο, είναι άμεσα συνδεδεμένη με τα ζητούμενα του καθενός, τις απαιτήσεις που έχει από τον εαυτό του και τη ζωή. Και αυτά που πιστεύει ότι του αξίζουν. Αυτό που με προβληματίζει είναι αν χρειάζεται αυτογνωσία ή αν η ευτυχία συνίσταται στην υπέρβαση αυτής.
Monday, July 16, 2007
Καλοκαιρινές Προ- Διακοπές!
Το λατρεύω το καλοκαίρι!
Την έκανα 4μερο με την Λένα από Περαία στην Αμμουλιανή.
Ένα μικρούλικο νησάκι στη Χαλκιδική, στο τρίτο πόδι. Τί παραλίες ήταν αυτές! Ειδικά στις Αλυκές. Τί beach bar (η αδυναμία μου). Όλη μέρα με τα μαγιό, ηλιοθεραπεία μέχρι τα πρόθυρα της ηλίασης, καμιά carib μετά και κοκτέιλ με φρέσκες φράουλες, βότκα και κουαντρό το βράδυ. Τα ξέχασα όλα, το γραφείο, την πόλη, όλα και όλους. Γνωρίσαμε και κάτι παιδιά εκεί, πήγαμε και Ουρανούπολη και στα γύρω χωριά. Καλά λένε ότι αν η Χαλκιδική ήταν στην Αθήνα η Ελλάδα θα τελείωνε στην Θήβα.
Τελείωσε. Χαλκιδική θα πάω διακοπές.
Wednesday, July 11, 2007
Ουφ!
Μπορεί να δω τον Γ. σήμερα, έχω να τον δω καιρό. Τελευταία ψυχρανθήκαμε λίγο μιας και ο Μ. τα ψιλοπήρε μαζί του και εγώ λόγω τύψεων πήρα το μέρος του Μ. Νομίζω όμως ότι καταλαβαίνει τη θέση μου και δεν μου κρατά κακία.
Πώς έφτασα ως εδώ? Τρομάρα μου, θέλω και (άτυπο) ραντεβού. Η Ε. φταίει για όλα, αυτή προθυμοποιήθηκε να στείλει μην στον κολλητό του να βγούμε όλοι μαζί.
Τη βλέπω την δουλειά. Η Ε. φταίει, εγώ θα την πληρώσω.
Tuesday, July 10, 2007
Εξωτική Απόδραση
Την cesaria evora την θαυμάζω απεριόριστα. Μ' αρέσει η προσωπικότητά της, το στυλ της.
Αλλά η μουσική της με μαγεύει. Η φωνή της με ταξιδεύει. Δεν καταλαβαίνω τους στίχους των τραγουδιών της, αλλά μου περνάει το νόημά τους. Αυτό πρέπει να είναι και το μεγαλείο της μουσικής.
Την είδα live και ειλικρινά ένιωθα ότι ήμουν κάπου αλλού, κάπου μακριά...
Sunday, July 8, 2007
Ο Χειρότερος Άνθρωπος Του Κόσμου...
....Είμαι Εγώ!
Έπρεπε να κάνω ένα ταξίδι αστραπή την Πέμπτη και να γυρίσω Παρασκευή. Μου το είπαν τελευταία στιγμή, αγχώθηκα, έτρεχα σαν τρελλή και παρόλα αυτά δεν μπορούσα να τακτοποιηθώ. Βασικά ήθελα παρέα και κανείς δεν μπορούσε να έρθει. Έτσι λοιπόν έστειλα ένα sms στον Μ. κι αυτός τ' άφησε όλα και ήρθε.
Φρόντισε το που θα μείνω, με πηγαινοέφερνε με το αυτοκίνητό του όπου χρειαζόταν για να τελειώσω τις δουλειές μου, πήγαμε για ποτό, για φαγητό, δεν μ' άφησε να πληρώσω τπτ, αν και είχα σκοπό να τον κεράσω εγώ. Στο τέλος μου είπε ότι τον έχω γράψει τόσο πολύ, όσο κανένας άλλος άνθρωπος, ότι συνήθως αυτός γράφει τους άλλους (κληρονομιά των Β.Π.), ότι άφησε πολύ σημαντικά πράγματα για να με βοηθήσει, ότι έκλεψε ένα 24ωρο που δεν διέθετε και που θα φτύσει αίμα για να το αναπληρώσει και τότε εγώ θύμωσα (έγω νόμπελ θράσους) και του είπα ότι τα λέει όλα αυτά για να με κάνει να νιώσω άσχημα και τύψεις αλλά save it please, γιατί ούτως ή άλλως νιώθω. Εκείνος μαλάκωσε και μου είπε ότι ήθελε να μου τονίσει πόσο ήθελε να με δει και πόσο σημαντική είναι η φιλία μας γι' αυτόν. Χωρίς ποτέ να αισθανθώ ότι με κοιτάζει επίμονα, πρόσεξε μια μικρή μελανιά στο πίσω μέρος του αγκώνα μου, το χρώμα που έβαψα τα νύχια των ποδιών μου, δεν ξέχνάει ποτέ ότι δεν πίνω μπύρα κι όταν πιω καμιά φορά θέλω αφρό. Πριν φύγω, μπήκα στο δωμάτιό του και του άφησα το βραχιολάκι μου πάνω στο κομοδίνο του.
Ειδικά σ' αυτό το ταξίδι δεν θα τα κατάφερνα χωρίς παρέα. Πόσο μάλλον τώρα με τον Μ. που φρόντισε τα πάντα για μένα, επωμίστηκε σχεδόν όλες τις ευθύνες. Και φυσικά, φεύγοντας ένιωσα η χειρότερη γκόμενα του κόσμου.
Monday, July 2, 2007
Αλλάζοντας Τον Κόσμο
(Με αφορμή το σχόλιο του habilis & shades)
Θα μιλήσω μόνο για την Ελλάδα, γιατί αλλιώς θα πρέπει να γράψω πολύ εκτενές κείμενο. Πρώτον θέλω να ξεκαθαρίσω ότι πιστεύω ειλικρινά πως τα πράγματα μπορούν ν' αλλάξουν. Όπως επίσης πιστεύω ότι οι περισσότεροι Έλληνες που ψηφίζουν δεν θέλουν ή δεν είναι έτοιμοι για μια αλλαγή. Από εκεί ξεκινάνε όλα.
Γκρινιάζουμε, μιζεριάζουμε, παραπονιόμαστε, όλοι μας κλέβουν, όλοι μας αδικούν, κάνουμε απεργία πέινας....και στο τέλος της τετραετίας ψηφίζουμε πάλι την ίδια πολιτική. Την μοναδική στιγμή που όλοι είμαστε πραγματικά ίσοι, γιατί μόνο μπροστά στην κάλπη εξισωνόμαστε, εμείς την χαραμίζουμε. Sorry, αλλά έχω φοβερό πρόβλημα με την ασυνέπεια. Πόσο μάλλον με την επεναλαμβανόμενη, που τείνει να θεωρηθεί βλακεία. Επειδή όμως η βλακεία είναι αθεράπευτη και η ανωτέρω άποψή μου θα κατέληγε σε αδιέξοδο, λέω απλά ότι δεν υπάρχει η θέληση από τον κόσμο για αλλαγές. Και επίσης sorry, αλλά ,αν πρέπει να διαλέξω, προτιμώ να είμαι αυτή που πηγαίνει σε πάρτυ, πίνει κοκτέιλ και τελικά πέφτει ξερή, παρά αυτή που γκρινιάζει τρία χρόνια και έντεκα μήνες και μέσα σ' έναν μήνα αποχαυνώνεται και πάει και ξανακάνει τα ίδια. Ο Θεός να με φυλάει.
Υπάρχει και η αντίδραση βέβαια. Έχω ξαναπεί όμως ότι η αντίδραση και μάλιστα η βίαιη, δεν συνιστά λύση. Ειδικά μακροπρόθεσμη. Και ειδικά η τυφλή βία. Ελάχιστα πράγματα μ' εξοργίζουν περισσότερο απ' αυτήν. Κάθε μεγάλη πορεία αφήνει πίσω της συντρίμια. Καμμένα αυτοκίνητα, καμμένη πόλη, κατεστραμένα μαγαζιά. Ρώτησε κανείς τον κόσμο αν θέλει να του καταστρέψουν την περιουσία? Ή μήπως πήγε ο δράστης μετά να τον αποζημιώσει? Ένα αιώνιο ερώτημα βασανίζει το ξανθό μυαλουδάκι μου. Γιατί δεν καταστρέφουν την δική τους περιουσία ή των γονιών τους, αντί των ξένων? Γιατί δεν μαζεύουν τ' αυτοκίνητά τους μπροστά στη βουλή και να τα πυρπολήσουν? Α) Επειδή η δική τους περιουσία είναι τίμια, ενώ των άλλων όχι? Β)Επειδή είναι δικά τους και τα πονάνε ? Γ)Επειδή δεν το σκέφτηκαν?
Σχετικά με την βία που έχει συγκεκριμένο στόχο, θα θέσω ένα παράδειγμα. Κάποιος καίει το ΙΚΑ (που είναι αιωνίως κόκκινο πανί). Σκέφτηκε ποτέ ότι οι υπάλληλοι θα καταχαρούν, αφού θ' αράξουν μέχρι να αποκατασταθούν οι βλάβες? Ότι θύμα είναι μόνο οι συναλλασσόμενοι, που θα ταλαιπωρηθούν ακόμη περισσότερο αφού θα πρέπει να διανύσουν μεγάλη απόσταση για να πάνε στο επόμενο ΙΚΑ και να περιμένουν ακόμα περισσότερο, αφού θα προστεθούν στους ήδη υπάρχοντες συναλλασσόμενους? Το ίδιο ισχύει για τράπεζες και όλα. Η βία είναι μπούμερανγκ.
Για να μην μακρυγορώ, ξαναγυρνάω στην αρχή. Οι αλλαγή είναι εφικτή. Αλλά όχι έξω από το σύστημα. Κανείς δεν επιβιώνει για πολύ έξω από αυτό. Γιατί τον έχει προβλέψει. Ελεγχόμενη βία, ελεγχόμενη αντίδραση. Σαν το χειροκρότημα στο θέατρο. Είναι μέρος της παράστασης. Σαν το "κι άλλο, κι άλλο" στις συναυλίες. Κανείς δεν αιφνιδιάζεται.
Θεωρώ πως αντιμετωπίζεται καλύτερα οτιδήποτε είναι απέναντί μας, παρά μέσα μας.
Πώς αλλάζει ο κόσμος? Σταδιακά. Με παιδεία. Αν αντί να κάψεις το ΙΚΑ ήσουν υπάλληλος εκεί, θα μπορούσες να είσαι φιλικός και εξυπηρετικός και να κάνεις διαφορά. Μπες φίλε shades στο σύστημα και άλλαξέ το από μέσα. Μη το πολεμάς. Γίνε καλός υπάλληλος ή καλό αφεντικό.
Εγώ αυτό έκανα, και ειλικρινά, δουλεύει. So far so good.
;-)
Θα μιλήσω μόνο για την Ελλάδα, γιατί αλλιώς θα πρέπει να γράψω πολύ εκτενές κείμενο. Πρώτον θέλω να ξεκαθαρίσω ότι πιστεύω ειλικρινά πως τα πράγματα μπορούν ν' αλλάξουν. Όπως επίσης πιστεύω ότι οι περισσότεροι Έλληνες που ψηφίζουν δεν θέλουν ή δεν είναι έτοιμοι για μια αλλαγή. Από εκεί ξεκινάνε όλα.
Γκρινιάζουμε, μιζεριάζουμε, παραπονιόμαστε, όλοι μας κλέβουν, όλοι μας αδικούν, κάνουμε απεργία πέινας....και στο τέλος της τετραετίας ψηφίζουμε πάλι την ίδια πολιτική. Την μοναδική στιγμή που όλοι είμαστε πραγματικά ίσοι, γιατί μόνο μπροστά στην κάλπη εξισωνόμαστε, εμείς την χαραμίζουμε. Sorry, αλλά έχω φοβερό πρόβλημα με την ασυνέπεια. Πόσο μάλλον με την επεναλαμβανόμενη, που τείνει να θεωρηθεί βλακεία. Επειδή όμως η βλακεία είναι αθεράπευτη και η ανωτέρω άποψή μου θα κατέληγε σε αδιέξοδο, λέω απλά ότι δεν υπάρχει η θέληση από τον κόσμο για αλλαγές. Και επίσης sorry, αλλά ,αν πρέπει να διαλέξω, προτιμώ να είμαι αυτή που πηγαίνει σε πάρτυ, πίνει κοκτέιλ και τελικά πέφτει ξερή, παρά αυτή που γκρινιάζει τρία χρόνια και έντεκα μήνες και μέσα σ' έναν μήνα αποχαυνώνεται και πάει και ξανακάνει τα ίδια. Ο Θεός να με φυλάει.
Υπάρχει και η αντίδραση βέβαια. Έχω ξαναπεί όμως ότι η αντίδραση και μάλιστα η βίαιη, δεν συνιστά λύση. Ειδικά μακροπρόθεσμη. Και ειδικά η τυφλή βία. Ελάχιστα πράγματα μ' εξοργίζουν περισσότερο απ' αυτήν. Κάθε μεγάλη πορεία αφήνει πίσω της συντρίμια. Καμμένα αυτοκίνητα, καμμένη πόλη, κατεστραμένα μαγαζιά. Ρώτησε κανείς τον κόσμο αν θέλει να του καταστρέψουν την περιουσία? Ή μήπως πήγε ο δράστης μετά να τον αποζημιώσει? Ένα αιώνιο ερώτημα βασανίζει το ξανθό μυαλουδάκι μου. Γιατί δεν καταστρέφουν την δική τους περιουσία ή των γονιών τους, αντί των ξένων? Γιατί δεν μαζεύουν τ' αυτοκίνητά τους μπροστά στη βουλή και να τα πυρπολήσουν? Α) Επειδή η δική τους περιουσία είναι τίμια, ενώ των άλλων όχι? Β)Επειδή είναι δικά τους και τα πονάνε ? Γ)Επειδή δεν το σκέφτηκαν?
Σχετικά με την βία που έχει συγκεκριμένο στόχο, θα θέσω ένα παράδειγμα. Κάποιος καίει το ΙΚΑ (που είναι αιωνίως κόκκινο πανί). Σκέφτηκε ποτέ ότι οι υπάλληλοι θα καταχαρούν, αφού θ' αράξουν μέχρι να αποκατασταθούν οι βλάβες? Ότι θύμα είναι μόνο οι συναλλασσόμενοι, που θα ταλαιπωρηθούν ακόμη περισσότερο αφού θα πρέπει να διανύσουν μεγάλη απόσταση για να πάνε στο επόμενο ΙΚΑ και να περιμένουν ακόμα περισσότερο, αφού θα προστεθούν στους ήδη υπάρχοντες συναλλασσόμενους? Το ίδιο ισχύει για τράπεζες και όλα. Η βία είναι μπούμερανγκ.
Για να μην μακρυγορώ, ξαναγυρνάω στην αρχή. Οι αλλαγή είναι εφικτή. Αλλά όχι έξω από το σύστημα. Κανείς δεν επιβιώνει για πολύ έξω από αυτό. Γιατί τον έχει προβλέψει. Ελεγχόμενη βία, ελεγχόμενη αντίδραση. Σαν το χειροκρότημα στο θέατρο. Είναι μέρος της παράστασης. Σαν το "κι άλλο, κι άλλο" στις συναυλίες. Κανείς δεν αιφνιδιάζεται.
Θεωρώ πως αντιμετωπίζεται καλύτερα οτιδήποτε είναι απέναντί μας, παρά μέσα μας.
Πώς αλλάζει ο κόσμος? Σταδιακά. Με παιδεία. Αν αντί να κάψεις το ΙΚΑ ήσουν υπάλληλος εκεί, θα μπορούσες να είσαι φιλικός και εξυπηρετικός και να κάνεις διαφορά. Μπες φίλε shades στο σύστημα και άλλαξέ το από μέσα. Μη το πολεμάς. Γίνε καλός υπάλληλος ή καλό αφεντικό.
Εγώ αυτό έκανα, και ειλικρινά, δουλεύει. So far so good.
;-)
