Osela In Life
Monday, March 24, 2008
Catwalk
Επιστροφή…
Την Παρασκευή ξαναπήγα στο εξοχικό με την ψυχή στο στόμα βέβαια, καθώς η φίλη μου είχε τροχαίο και ψαχνόμασταν. Ευτυχώς τα πράγματα δεν είναι και τόσο άσχημα, αλλά για μια ακόμη φορά σκέφτηκα πόσο καλά κάνω που έχω κόψει την οδήγηση.
Τέλος πάντων, βγήκα το βράδυ με την Μίνα, κάναμε μια βόλτα σ’ όλα τα μπαράκια, είχαν έρθει και μερικοί τουρίστες κι είχε χαβαλέ. Να κι ένα ήσυχο ΣΚ, σκέφτηκα. Νόμιζα.
…Στον Τόπο…
Στο after είχε αρκετό κόσμο, τον είδα όμως αμέσως. Καθόταν στο μπαρ με 1 άλλον. Περάσαμε να τον χαιρετίσουμε και με κάλεσε στην παρέα του. Είπα όχι, αλλά φρόντισα να μην είμαι και πολύ πειστική. Κάθισα με τη Μίνα και την ηλίθια φίλη της λίγο πιο πέρα. Η φίλη της (μου τα χε σπάσει από πριν, είχε το στυλάκι « εγώ είμαι ψαγμένη γκοθ κι εσύ άλλη μια ξανθιά χαζογκόμενα», grow up κορίτσι μου and get a life.) τον κοίταγε συ-νε-χει-α. Μιλάμε δεν τον άφηνε. Πήρε το ποτό της και πήγε και στρώθηκε στην παρέα του. Όσο του χόρευε και του τριβόταν αυτή, τόσο ανέβαζα πίεση εγώ. Από μέσα μου, εννοείται. Γιατί απ’ έξω μου, κυρία. Έχω κι ένα class. Πήρα το ποτό μου, μιλούσα με την Μίνα κι έριχνα καμιά ματιά που και που.
…Του εγκλήματος
Μόλις διασταυρώθηκαν τα βλέμματά μας, σήκωσε το ποτήρι του και μου ‘κανε «γεια μας», αλλά εγώ ανταπέδωσα κάπως ψυχρά. Σε λίγο γύρισε (με το ίδιο εισιτήριο προφανώς) η ηλίθια φίλη και σχεδόν ταυτόχρονα η μπαργούμαν άφησε ένα ποτό μπροστά μου και μου είπε ότι είναι απ’ αυτόν. Τον κοίταξα να τον ευχαριστήσω, αλλά μου ‘κανε νόημα να πάω κοντά του. Τι να κανα, πήρα τα νεύρα μου λοιπόν και πήγα. «Τι πρέπει να κάνω δηλαδή για να έρθεις στην παρέα μου, για πες μου» μου είπε γελαστός. Είπαμε 1-2 κουβέντες γενικές και με ρώτησε «μου επιτρέπεις να σε πάω για καφέ αύριο?» Τον κοίταξα σαστισμένη και γέλασε. «Υπόσχομαι να μην σε πειράξω. Έναν καφέ θα πιούμε» Δεν μου πέρασε απ’ το μυαλό ν’ αρνηθώ. Πάνω που κανονίζαμε που θα βρισκόμασταν (δεν ζήτησε τηλ), να σου πάλι η ηλίθια (ρε κοπελιά τι δεν καταλαβαίνεις?) Την σταμάτησε αυτός. Με μια κίνηση, χωρίς να μιλήσει.
Αποπλάνηση…
Το επόμενο απόγευμα ετοιμαζόμουν για το ραντεβού και δεν ήξερα τι να φορέσω. Μαύρο με άσπρο? Σα να πηγαίνω στην δουλειά. Φουστίτσα και πουκάμισο? Σα να κάνω παρέλαση. Με Φουστίτσα και μπλουζάκι? Too slutty. Με το βρακί ανάποδα? Too early (πλάκα, ε?!).Τελικά διάλεξα ένα φόρεμα. Και γιατί τόσο άγχος, εφόσον ήξερα ότι δεν θα κάνω τπτ? Μα πού πάω? Μήπως να μην πάω? Α, ρε Μίνα, να μην μπορώ να στα πω!
…Από έναν εισοδηματία
Πήγαμε στο πριβέ του ξενοδοχείου του. Φοβερή θέα. Ήπιαμε έναν καφέ κι ένα ποτό. Μιλάγαμε για τις δουλειές μας, με ρωτούσε για την ζωή μου, πόσο συχνά πηγαίνω στο εξοχικό, πότε παίρνω άδεια ,με φλέρταρε, και μετά φύγαμε. Δεν μου την έπεσε. Δεν έκανε καμία προσπάθεια. (ρε μπας και δεν γουστάρει και τα φαντάζομαι?) Με ρώτησε πότε θα ξαναπάω, είπα σε 2-3 βδομάδες «θα μου δώσεις το τηλ σου?» «Μόνο αν υποσχεθείς να μην κάνεις κατάχρηση» του απάντησα. «Εντάξει, πες μου τι ώρες μπορείς να μιλήσεις».
(So far so good. Μ’ αρέσει η παρέα του ρε γμτ, και με γοητεύει, αλλά δεν είμαι για τέτοια. Καλύτερα να βρω κτ άλλο)
Την Παρασκευή ξαναπήγα στο εξοχικό με την ψυχή στο στόμα βέβαια, καθώς η φίλη μου είχε τροχαίο και ψαχνόμασταν. Ευτυχώς τα πράγματα δεν είναι και τόσο άσχημα, αλλά για μια ακόμη φορά σκέφτηκα πόσο καλά κάνω που έχω κόψει την οδήγηση.
Τέλος πάντων, βγήκα το βράδυ με την Μίνα, κάναμε μια βόλτα σ’ όλα τα μπαράκια, είχαν έρθει και μερικοί τουρίστες κι είχε χαβαλέ. Να κι ένα ήσυχο ΣΚ, σκέφτηκα. Νόμιζα.
…Στον Τόπο…
Στο after είχε αρκετό κόσμο, τον είδα όμως αμέσως. Καθόταν στο μπαρ με 1 άλλον. Περάσαμε να τον χαιρετίσουμε και με κάλεσε στην παρέα του. Είπα όχι, αλλά φρόντισα να μην είμαι και πολύ πειστική. Κάθισα με τη Μίνα και την ηλίθια φίλη της λίγο πιο πέρα. Η φίλη της (μου τα χε σπάσει από πριν, είχε το στυλάκι « εγώ είμαι ψαγμένη γκοθ κι εσύ άλλη μια ξανθιά χαζογκόμενα», grow up κορίτσι μου and get a life.) τον κοίταγε συ-νε-χει-α. Μιλάμε δεν τον άφηνε. Πήρε το ποτό της και πήγε και στρώθηκε στην παρέα του. Όσο του χόρευε και του τριβόταν αυτή, τόσο ανέβαζα πίεση εγώ. Από μέσα μου, εννοείται. Γιατί απ’ έξω μου, κυρία. Έχω κι ένα class. Πήρα το ποτό μου, μιλούσα με την Μίνα κι έριχνα καμιά ματιά που και που.
…Του εγκλήματος
Μόλις διασταυρώθηκαν τα βλέμματά μας, σήκωσε το ποτήρι του και μου ‘κανε «γεια μας», αλλά εγώ ανταπέδωσα κάπως ψυχρά. Σε λίγο γύρισε (με το ίδιο εισιτήριο προφανώς) η ηλίθια φίλη και σχεδόν ταυτόχρονα η μπαργούμαν άφησε ένα ποτό μπροστά μου και μου είπε ότι είναι απ’ αυτόν. Τον κοίταξα να τον ευχαριστήσω, αλλά μου ‘κανε νόημα να πάω κοντά του. Τι να κανα, πήρα τα νεύρα μου λοιπόν και πήγα. «Τι πρέπει να κάνω δηλαδή για να έρθεις στην παρέα μου, για πες μου» μου είπε γελαστός. Είπαμε 1-2 κουβέντες γενικές και με ρώτησε «μου επιτρέπεις να σε πάω για καφέ αύριο?» Τον κοίταξα σαστισμένη και γέλασε. «Υπόσχομαι να μην σε πειράξω. Έναν καφέ θα πιούμε» Δεν μου πέρασε απ’ το μυαλό ν’ αρνηθώ. Πάνω που κανονίζαμε που θα βρισκόμασταν (δεν ζήτησε τηλ), να σου πάλι η ηλίθια (ρε κοπελιά τι δεν καταλαβαίνεις?) Την σταμάτησε αυτός. Με μια κίνηση, χωρίς να μιλήσει.
Αποπλάνηση…
Το επόμενο απόγευμα ετοιμαζόμουν για το ραντεβού και δεν ήξερα τι να φορέσω. Μαύρο με άσπρο? Σα να πηγαίνω στην δουλειά. Φουστίτσα και πουκάμισο? Σα να κάνω παρέλαση. Με Φουστίτσα και μπλουζάκι? Too slutty. Με το βρακί ανάποδα? Too early (πλάκα, ε?!).Τελικά διάλεξα ένα φόρεμα. Και γιατί τόσο άγχος, εφόσον ήξερα ότι δεν θα κάνω τπτ? Μα πού πάω? Μήπως να μην πάω? Α, ρε Μίνα, να μην μπορώ να στα πω!
…Από έναν εισοδηματία
Πήγαμε στο πριβέ του ξενοδοχείου του. Φοβερή θέα. Ήπιαμε έναν καφέ κι ένα ποτό. Μιλάγαμε για τις δουλειές μας, με ρωτούσε για την ζωή μου, πόσο συχνά πηγαίνω στο εξοχικό, πότε παίρνω άδεια ,με φλέρταρε, και μετά φύγαμε. Δεν μου την έπεσε. Δεν έκανε καμία προσπάθεια. (ρε μπας και δεν γουστάρει και τα φαντάζομαι?) Με ρώτησε πότε θα ξαναπάω, είπα σε 2-3 βδομάδες «θα μου δώσεις το τηλ σου?» «Μόνο αν υποσχεθείς να μην κάνεις κατάχρηση» του απάντησα. «Εντάξει, πες μου τι ώρες μπορείς να μιλήσεις».
(So far so good. Μ’ αρέσει η παρέα του ρε γμτ, και με γοητεύει, αλλά δεν είμαι για τέτοια. Καλύτερα να βρω κτ άλλο)
Sunday, March 16, 2008
Δυνάμωσέ Το !
catwoman
Το ΣΚ ήταν ωραίο μ’ έναν διαφορετικό τρόπο. Μετά από αρκετό καιρό βγήκα με την Ε και τη Ν μόνες μας. Το «έγκλημα» ήταν προμελετημένο βέβαια γι’ αυτό και καμιά δεν πήρε αυτοκίνητο. Ήπιαμε τα πρώτα ποτά με δυνατή dance μουσική, γνωρίσαμε κτ τύπους (σε μένα πάλι το μπάζο έπεσε, ευτυχώς η βότκα μου ήταν δυνατή) με τους οποίους ήπιαμε το δεύτερο ποτό και αμέσως μετά πήγαμε σε κλαμπ για χορό.
Χικ!
Στο κλαμπ πήρα την εκδίκησή μου, καθώς λίγο πριν μεθύσω ανεπανόρθωτα, κι ενώ χορεύαμε όλες μαζί ή με κπν δίπλα μας, ήρθε και μ’ έπιασε να χορέψουμε ένας τύπος που παραδόξως μ’ άρεσε, όσο τον θυμάμαι βέβαια. Μισο-τύφλα εγώ, τύφλα αυτός, δεν συνεννοηθήκαμε και πολύ. Παρόλα αυτά περάσαμε τέλεια.
Μέσα σ’ όλα, εντόπισα την Ε να μιλάει μ’ έναν άλλον και δε μου φάνηκε να καίγεται και τόσο για το αμόρε. Άφησα το τυπάκι μου, πήρα 2 σφηνάκια και πήγα την έπιασα και της τα ‘πα όλα. Όλα όμως. Δεν έδειξε να θυμώνει. Με άκουσε με προσοχή –όσο μπορούσε μετά από 8 ποτά και 15 σφηνάκια- και τελικά συμφωνήσαμε στο ότι είναι βλάκας, αλλά τι να κάνουμε, shit happens. Πάει κι αυτό!
Almost there
Απ’ το κλαμπ φύγαμε σαν ηρωίδες πολέμου, με το κεφάλι ψηλά κι ενωμένες. Καταλήξαμε στο στέκι μας για αργά, όπου ήταν ο Τ. με τον Γ, χμ…, όχι και πολύ νηφάλιοι. Εγώ αγκάλιασα τον Γ με μεγάλη ευκολία, αυτός ξαφνιάστηκε ευχάριστα –οι υπόλοιποι δυσάρεστα- και ήπιαμε το τελευταίο ποτό έτσι.
Με ρώτησε πως περνάω κι εγώ του απάντησα «pas mal, σου ‘λειψα λιγάκι?» περίμενα να ξαφνιαστεί και να τα χάσει, αλλά προφανώς τον είχα υποτιμήσει τον γιατρό. Μ’ έσφιξε πάνω του και μου είπε «πολύ». Νομίζω αυτή ήταν μια καλή στιγμή για να λιποθυμήσω. Ή να φιληθούμε. Ή ν’ ανοίξει η γη να με καταπιεί. Δυστυχώς δεν συνέβη τπτ απ όλα αυτά και στον γυρισμό η Ε με μάλωσε πάρα, πάρα πολύ.
Το ΣΚ ήταν ωραίο μ’ έναν διαφορετικό τρόπο. Μετά από αρκετό καιρό βγήκα με την Ε και τη Ν μόνες μας. Το «έγκλημα» ήταν προμελετημένο βέβαια γι’ αυτό και καμιά δεν πήρε αυτοκίνητο. Ήπιαμε τα πρώτα ποτά με δυνατή dance μουσική, γνωρίσαμε κτ τύπους (σε μένα πάλι το μπάζο έπεσε, ευτυχώς η βότκα μου ήταν δυνατή) με τους οποίους ήπιαμε το δεύτερο ποτό και αμέσως μετά πήγαμε σε κλαμπ για χορό.
Χικ!
Στο κλαμπ πήρα την εκδίκησή μου, καθώς λίγο πριν μεθύσω ανεπανόρθωτα, κι ενώ χορεύαμε όλες μαζί ή με κπν δίπλα μας, ήρθε και μ’ έπιασε να χορέψουμε ένας τύπος που παραδόξως μ’ άρεσε, όσο τον θυμάμαι βέβαια. Μισο-τύφλα εγώ, τύφλα αυτός, δεν συνεννοηθήκαμε και πολύ. Παρόλα αυτά περάσαμε τέλεια.
Μέσα σ’ όλα, εντόπισα την Ε να μιλάει μ’ έναν άλλον και δε μου φάνηκε να καίγεται και τόσο για το αμόρε. Άφησα το τυπάκι μου, πήρα 2 σφηνάκια και πήγα την έπιασα και της τα ‘πα όλα. Όλα όμως. Δεν έδειξε να θυμώνει. Με άκουσε με προσοχή –όσο μπορούσε μετά από 8 ποτά και 15 σφηνάκια- και τελικά συμφωνήσαμε στο ότι είναι βλάκας, αλλά τι να κάνουμε, shit happens. Πάει κι αυτό!
Almost there
Απ’ το κλαμπ φύγαμε σαν ηρωίδες πολέμου, με το κεφάλι ψηλά κι ενωμένες. Καταλήξαμε στο στέκι μας για αργά, όπου ήταν ο Τ. με τον Γ, χμ…, όχι και πολύ νηφάλιοι. Εγώ αγκάλιασα τον Γ με μεγάλη ευκολία, αυτός ξαφνιάστηκε ευχάριστα –οι υπόλοιποι δυσάρεστα- και ήπιαμε το τελευταίο ποτό έτσι.
Με ρώτησε πως περνάω κι εγώ του απάντησα «pas mal, σου ‘λειψα λιγάκι?» περίμενα να ξαφνιαστεί και να τα χάσει, αλλά προφανώς τον είχα υποτιμήσει τον γιατρό. Μ’ έσφιξε πάνω του και μου είπε «πολύ». Νομίζω αυτή ήταν μια καλή στιγμή για να λιποθυμήσω. Ή να φιληθούμε. Ή ν’ ανοίξει η γη να με καταπιεί. Δυστυχώς δεν συνέβη τπτ απ όλα αυτά και στον γυρισμό η Ε με μάλωσε πάρα, πάρα πολύ.
Wednesday, March 12, 2008
Lost...
(...Again)
Σε απροσδιόριστο χρόνο, κάπου μέσα στο ΣΚ, κι ενώ ήμασταν σε πάρτυ (απ’ αυτά που ξεκινούν με ροκ, παίζουν λίγο ποπ και ντίσκο και τελικά όλοι χορεύουν τσιφτετέλι) λίγο- πολύ μεθυσμένοι, το αμόρε πήγε να με πιάσει να χορέψουμε κι εγώ τραβήχτηκα επιδεικτικά και έπιασα τον Τ. (και ήξερα πολύ καλά τι έκανα). Αυτός γέλασε ειρωνικά, με ξανάπιασε -σχεδόν με τράβηξε, και μου ‘πε «μην το παίζεις σε μένα, έχω γνωρίσει πολλές σαν εσένα» (Τι είπες ρε?!) «Αλήθεια? Κι ακόμα δεν πήρες το μάθημά σου?» (φύσηξα, ε?). Εκείνη την στιγμή του κόπηκε το γέλιο κι εντελώς ήρεμος μου είπε «Το πήρα. Γι’ αυτό τώρα βγαίνω με κπ σαν την Ε, κι όχι με κπ σαν εσένα».
Παρόλο που δεν μπόρεσα να το αποκωδικοποιήσω εκείνη την στιγμή και ξαναγύρισα στον χορό, κάτι με πείραξε πολύ. Ένιωσα τρία πράγματα. Άσχημα για μένα, άσχημα για την Ε. και το τρίτο δεν είμαι σε φάση να το ομολογήσω, προς το παρόν τουλάχιστον.
Παρόλο που δεν μπόρεσα να το αποκωδικοποιήσω εκείνη την στιγμή και ξαναγύρισα στον χορό, κάτι με πείραξε πολύ. Ένιωσα τρία πράγματα. Άσχημα για μένα, άσχημα για την Ε. και το τρίτο δεν είμαι σε φάση να το ομολογήσω, προς το παρόν τουλάχιστον.
Thursday, March 6, 2008
Personality Test
Έκανα λοιπόν ένα τεστ προσωπικότητας και ιδού τ' αποτελέσματα:
Others see you as someone they should "handle with care." You're seen as vain, self-centered and one who is extremely domineering. Others may admire you, wishing they could be more like you, but don't always trust you, hesitating to become too deeply involved with you.
(στο περίπου= Οι άλλοι σας βλέπουν σαν κπν που πρέπει να του συμπεριφερθούν γλυκά. Φαίνεστε ματαιόδοξη, εγωκεντρική και ιδιαίτερα κυριαρχική. Μπορεί να σας θαυμάζουν και να εύχονται να σας έμοιαζαν λίγο περισσότερο, ωστόσο δεν σας εμπιστεύονται πάντα και διστάζουν να σας πλησιάσουν πολύ)
Εγώ όλα αυτά???? Εγώ που είμαι τόσο γλυκό κι ευαίσθητο πλασματάκι?!!
Monday, March 3, 2008
Περνώ και μόνη μου καλά…
…Τα Καταφέρνω Μια Χαρά
Κάτι έτυχε στην Ε. τελευταία στιγμή και δεν μπόρεσαν να έρθουν. Αρχικά στεναχωρέθηκα, γιατί είχα προετοιμαστεί ψυχολογικά για παρέα, αλλά μετά σκέφτηκα ας πάω μόνη, να ξεφύγω λίγο απ’ την πόλη και το εκεί περιβάλλον μου, ευκαιρία να βρεθώ με τους παλιούς, κλασικούς φίλους.
Ήπια τον πρώτο καφέ στην θάλασσα όσο ήταν ακόμα μέρα και χάζευα την θέα παρέα με την φίλη μου. Το μαγαζί είχε λίγο κόσμο, αλλά εγώ και στον λίγο κόσμο καταφέρνω να βρω ενδιαφέρον. Κυρίως στον λίγο κόσμο, για να είμαι ακριβής.
…Δεν Σ’ Έχω Ανάγκη Ευτυχώς (Μου Είσαι Πλέον Περιττός)
Καθόταν μόνος του στο μπαρ, όπως κι εμείς, απέναντί μου. Πολύ γοητευτικός και απλός. Φαινόταν πνευματώδης, ήρεμος, σίγουρος για τον εαυτό του και κατασταλαγμένος. Τον άκουγα που μίλαγε στην μπαργούμαν –προφανώς την ήξερε- και στον τύπο λίγο πιο πέρα και μου έκανε εντύπωση η ευγένειά του. «Ρε συ Μίνα, ποιος είναι αυτός εκεί?» ρώτησα την φίλη μου. «Α, αυτός, ο Τάδε.» «Και????» «Τι και, ρε Osela?» «Με τι ασχολείται?» «Κάθεται. Κάθεται κι εισπράττει. Εισοδηματίας. Μα δεν τον ξέρεις?» Αυτό ήταν. Το ΣΚ απέκτησε ενδιαφέρον.
Η Αποπλάνηση…
Όση ώρα πίναμε καφέ, με κοίταξε 2-3 φορές, παρόλο που καθόμασταν απέναντι και βόλευε να κοιτιόμαστε συχνά. Μόνο!!! Φυσικά δεν πτοήθηκα, το αντίθετο μάλιστα, γιατί αν με κοίταγε σαν ξελιγωμένος, θα με απογοήτευε. Εξάλλου δεν ήταν και κανα πιτσιρίκι. 37- 40 υπολόγισα. Η τρίτη φορά που με κοίταξε, ήταν όταν ήρθαν 2 φίλοι μας και σηκώθηκα να τους αγκαλιάσω και να τους φιλήσω. Τότε κατάλαβα ότι ζωήρεψε το βλέμμα του. Το παιχνίδι είχε αρχίσει.
…Ενός Εισοδηματία
Το βράδυ βγήκα αρκετά αργά, βρήκα την Μίνα με την παρέα της κι αυτόν στο μπαρ, πάλι μόνο του. Έφυγε πριν καλά καλά καθίσω. Πέρασε να πει ένα γεια στην Μίνα και άκουσα ότι θα συνέχιζε στο after. Από κοντά μου φάνηκε ακόμη πιο γοητευτικός, με τέλειο χαμόγελο, κομψό ντύσιμο, ωραία δάχτυλα…και πολύ παντρεμένος (πάει και τελείωσε, ό,τι κοροϊδεύεις το λούζεσαι)! Εκείνη την στιγμή αποφάσισα να μην κάνω τπτ, ήθελα όμως να μάθω αν με θέλει. Αν όντως με πρόσεξε, ή ήταν όλα αυτά στο μυαλό μου.
And The Winner Is…
Στο after καθόταν με τους φίλους του δεξιά μας. Για να τον κοιτάξω, έπρεπε να γυρίσω το κεφάλι μου 90 μοίρες. Βολικό, αφού ο σκοπός μου ήταν να το καταλάβει. Δύο φορές, τόσο μου πήρε. Την δεύτερη φορά με κοίταξε κι αυτός. Πριν πάρω το βλέμμα μου από πάνω του, πήρε το ποτό του και ήρθε στην παρέα μας. Περπατούσε προς τα εμάς και με κοίταγε. Μου κόπηκαν τα γόνατα. Προφανώς ήθελε να τον βλέπω να έρχεται, να ξέρω ότι έπιασε το μήνυμα κι ανταποκρίνεται. «Ποια είναι η φίλη σου?» είπε στην Μίνα. Ούτε γεια, ούτε πρόλογος, ούτε τπτ. Αφού συστηθήκαμε, στάθηκα εγώ με την πλάτη στον τοίχο κι αυτός μπροστά μου και μιλάγαμε οι δυο μας για το υπόλοιπο βράδυ. Δεν ήξερε ποια είμαι κι έτσι όταν του είπα το επίθετό μου γέλασε και με ρώτησε «Τους Τάδε τι τους έχεις?» «Γονείς» (συνέχισε να γελάει) «και τον Δείνα»? «Ξάδερφο» με πλησίασε επικίνδυνα και μου ψιθύρισε ότι με τον μεγάλο ξάδερφο μου συγκατοικούσαν όταν σπούδαζαν μαζί στην ιατρική. Μου είπε ιστορίες γι’ αυτό. Μ’ έκανε να γελάσω. Μιλάγαμε μόνο για να ‘μαστε κοντά και να κοιτιόμαστε. Με φλέρταρε, με άγγιξε ελάχιστα και πολύ διακριτικά, αλλά δεν μου ρίχτηκε. Όχι με τα λόγια τουλάχιστον.
Me!
Ήταν σα να τα κάναμε όλα, κι ας μην έγινε τπτ. Αναμφίβολα το καλύτερο φλερτ που μου έχουν κάνει. Πήρα τόση ικανοποίηση που «τσίμπησε» κι ήρθε, που δεν ήθελα τπτ άλλο. . Μου αρκούσε η επίγνωση ότι με θέλει και ότι τον έφερα εκεί που ήθελα.
Κάτι έτυχε στην Ε. τελευταία στιγμή και δεν μπόρεσαν να έρθουν. Αρχικά στεναχωρέθηκα, γιατί είχα προετοιμαστεί ψυχολογικά για παρέα, αλλά μετά σκέφτηκα ας πάω μόνη, να ξεφύγω λίγο απ’ την πόλη και το εκεί περιβάλλον μου, ευκαιρία να βρεθώ με τους παλιούς, κλασικούς φίλους.
Ήπια τον πρώτο καφέ στην θάλασσα όσο ήταν ακόμα μέρα και χάζευα την θέα παρέα με την φίλη μου. Το μαγαζί είχε λίγο κόσμο, αλλά εγώ και στον λίγο κόσμο καταφέρνω να βρω ενδιαφέρον. Κυρίως στον λίγο κόσμο, για να είμαι ακριβής.
…Δεν Σ’ Έχω Ανάγκη Ευτυχώς (Μου Είσαι Πλέον Περιττός)
Καθόταν μόνος του στο μπαρ, όπως κι εμείς, απέναντί μου. Πολύ γοητευτικός και απλός. Φαινόταν πνευματώδης, ήρεμος, σίγουρος για τον εαυτό του και κατασταλαγμένος. Τον άκουγα που μίλαγε στην μπαργούμαν –προφανώς την ήξερε- και στον τύπο λίγο πιο πέρα και μου έκανε εντύπωση η ευγένειά του. «Ρε συ Μίνα, ποιος είναι αυτός εκεί?» ρώτησα την φίλη μου. «Α, αυτός, ο Τάδε.» «Και????» «Τι και, ρε Osela?» «Με τι ασχολείται?» «Κάθεται. Κάθεται κι εισπράττει. Εισοδηματίας. Μα δεν τον ξέρεις?» Αυτό ήταν. Το ΣΚ απέκτησε ενδιαφέρον.
Η Αποπλάνηση…
Όση ώρα πίναμε καφέ, με κοίταξε 2-3 φορές, παρόλο που καθόμασταν απέναντι και βόλευε να κοιτιόμαστε συχνά. Μόνο!!! Φυσικά δεν πτοήθηκα, το αντίθετο μάλιστα, γιατί αν με κοίταγε σαν ξελιγωμένος, θα με απογοήτευε. Εξάλλου δεν ήταν και κανα πιτσιρίκι. 37- 40 υπολόγισα. Η τρίτη φορά που με κοίταξε, ήταν όταν ήρθαν 2 φίλοι μας και σηκώθηκα να τους αγκαλιάσω και να τους φιλήσω. Τότε κατάλαβα ότι ζωήρεψε το βλέμμα του. Το παιχνίδι είχε αρχίσει.
…Ενός Εισοδηματία
Το βράδυ βγήκα αρκετά αργά, βρήκα την Μίνα με την παρέα της κι αυτόν στο μπαρ, πάλι μόνο του. Έφυγε πριν καλά καλά καθίσω. Πέρασε να πει ένα γεια στην Μίνα και άκουσα ότι θα συνέχιζε στο after. Από κοντά μου φάνηκε ακόμη πιο γοητευτικός, με τέλειο χαμόγελο, κομψό ντύσιμο, ωραία δάχτυλα…και πολύ παντρεμένος (πάει και τελείωσε, ό,τι κοροϊδεύεις το λούζεσαι)! Εκείνη την στιγμή αποφάσισα να μην κάνω τπτ, ήθελα όμως να μάθω αν με θέλει. Αν όντως με πρόσεξε, ή ήταν όλα αυτά στο μυαλό μου.
And The Winner Is…
Στο after καθόταν με τους φίλους του δεξιά μας. Για να τον κοιτάξω, έπρεπε να γυρίσω το κεφάλι μου 90 μοίρες. Βολικό, αφού ο σκοπός μου ήταν να το καταλάβει. Δύο φορές, τόσο μου πήρε. Την δεύτερη φορά με κοίταξε κι αυτός. Πριν πάρω το βλέμμα μου από πάνω του, πήρε το ποτό του και ήρθε στην παρέα μας. Περπατούσε προς τα εμάς και με κοίταγε. Μου κόπηκαν τα γόνατα. Προφανώς ήθελε να τον βλέπω να έρχεται, να ξέρω ότι έπιασε το μήνυμα κι ανταποκρίνεται. «Ποια είναι η φίλη σου?» είπε στην Μίνα. Ούτε γεια, ούτε πρόλογος, ούτε τπτ. Αφού συστηθήκαμε, στάθηκα εγώ με την πλάτη στον τοίχο κι αυτός μπροστά μου και μιλάγαμε οι δυο μας για το υπόλοιπο βράδυ. Δεν ήξερε ποια είμαι κι έτσι όταν του είπα το επίθετό μου γέλασε και με ρώτησε «Τους Τάδε τι τους έχεις?» «Γονείς» (συνέχισε να γελάει) «και τον Δείνα»? «Ξάδερφο» με πλησίασε επικίνδυνα και μου ψιθύρισε ότι με τον μεγάλο ξάδερφο μου συγκατοικούσαν όταν σπούδαζαν μαζί στην ιατρική. Μου είπε ιστορίες γι’ αυτό. Μ’ έκανε να γελάσω. Μιλάγαμε μόνο για να ‘μαστε κοντά και να κοιτιόμαστε. Με φλέρταρε, με άγγιξε ελάχιστα και πολύ διακριτικά, αλλά δεν μου ρίχτηκε. Όχι με τα λόγια τουλάχιστον.
Me!
Ήταν σα να τα κάναμε όλα, κι ας μην έγινε τπτ. Αναμφίβολα το καλύτερο φλερτ που μου έχουν κάνει. Πήρα τόση ικανοποίηση που «τσίμπησε» κι ήρθε, που δεν ήθελα τπτ άλλο. . Μου αρκούσε η επίγνωση ότι με θέλει και ότι τον έφερα εκεί που ήθελα.
