Osela In Life
Wednesday, April 23, 2008
Σφαγή...
Sunday, April 13, 2008
Η Αλήθεια Συνεπάγεται Το Θάρρος…
Αφού έδειξα την ανθρώπινη, συμπονετική πλευρά του εαυτού μου στον Άλκη μ’ ένα φιλικό χτύπημα στον ώμο (καθόλου του στυλ μου, το έκανα πολύ αδέξια), και τον ρώτησα πώς πήγε η επέμβαση της γυναίκας του, ένιωσα καλύτερα. Κι αν με παρεξηγήσει, δικό του πρόβλημα. Εγώ ήμουν ειλικρινής με τον εαυτό μου, δεν μπορώ να κάνω τπτ πέρα απ’ αυτό. Ποτέ δεν μπορούσα δηλαδή, απλά δεν το είχα συνειδητοποιήσει. Τελικά η αλήθεια ανακουφίζει, μόλις την παραδεχτείς βέβαια.
Αλήθεια…
Την Πέμπτη το βράδυ, παίξαμε αλήθεια ή θάρρος με την παρέα μου. Ευτυχώς έχουμε σταματήσει να το παίρνουμε στα σοβαρά αυτό το παιχνίδι, αλλιώς θα μαλώναμε μάλλον. Χμ….για να δούμε:
Εγκεφαλικό 1. «Τ. με ποια απ’ τα κορίτσια δεν θα μπορούσες ποτέ να τα φτιάξεις?» «Με την Οσέλα»
Εγκεφαλικό 2. «Ποιος απ’ όλους θεωρείς ότι θα κεράτωνε πιο εύκολα τον σύντροφό του?» «Η Οσέλα»
Εγκφαλικό 3. «Ποιος νομίζεις ότι είναι το μεγαλύτερο καθίκι εδώ μέσα?» «Η Οσέλα».
(ποιος θα σου ρίξει μια μπουνιά, αν συνεχίσεις έτσι? –η Οσέλα)…
ή Θάρρος?
Μετά από πολύ αυτό- και αλληλο- ρεζίλεμα, οι μισοί χάζευαν τηλεόραση, άλλοι πήγαν κουζίνα κι εγώ άραξα στον καναπέ με τον Γ. έγειρα ελαφρώς στον ώμο του. Είχα να τον δω απ’ το βράδυ που προσγειώθηκα στην αγκαλιά του, και υπό κανονικές συνθήκες θα ντρεπόμουν, αλλά μετά από τόσο ομαδικό ξεφτίλισμα στο παιχνίδι, το ξεπέρασα. Χαμήλωσε την φωνή του και με ρώτησε «τι κάνεις?» «καλά, εσύ?» (=σε θέλω,εσύ?) «ε, καλά μωρέ. Η δουλειά πώς πάει?» «καλά, αλλά μάλλον θα φύγω» (=άσε την δουλειά, σε θέλω λέμε) «αλήθεια? Γιατί έτσι?» «να, σκέφτομαι ν’ ασχοληθώ με κτ άλλο….» (=τώρα σοβαρά, θέλεις να μιλήσουμε για την δουλειά?) «θα με κεράσεις ένα τσιγάρο?» «οκ» «ε λοιπόν, Οσέλα, μόνο μαζί σου καπνίζω…με παρασέρνεις…επικίνδυνα, χα χα» «….» (=κι ακόμα να πάρεις μπρος, ηλίθιε? Δεν είσαι άντρας εσύ, αμοιβάδα είσαι) –πήρα το τασάκι απ’ το τραπέζι και το έβαλα επίτηδες ψηλά στα πόδια μου- «ωραίο καλσόν αυτό, τι σχέδια είναι αυτά, ρόμβοι?» «ψαροκόκαλο. ευχαριστώ» (=μπα, ξύπνησες?)
Τίποτα απ’ τα δύο
Δεν είπαμε κουβέντα για τον Φυγά ή την κοπέλα του. Ποτέ δεν έχουμε μιλήσει γι’ αυτούς, σα να μην υπάρχουν. Εντελώς χαζό, αν το σκεφτεί κανείς. Ανόητο. Ειδικά γι’ αυτόν, που με τον Φυγά κάνει παρέα. Κοιταχτήκαμε για λίγο, αυτός άπλωσε το χέρι του και μου χάιδεψε τα μαλλιά. Άπλωσα κι εγώ το δικό μου και κράτησα το δικό του. Πρώτος μίλησε αυτός «να πηγαίνω, είναι αργά» «ναι, πέρασε η ώρα.» (=καλέ πού πας, μη φεύγεις…) «θέλεις να σε πάω κπ?» «άσ’ το καλύτερα» (=μας ξενέρωσες, μεγάλε). «οκ, καληνύχτα» -φιλί στο μάγουλο, βλέμμα, φιλί και στο άλλο μάγουλο- «στο καλό» (=στα τσακίδια).
(Θα ήθελα να ξέρω, τί έκρυβε αυτός πίσω απ' τα λόγια του)
Wednesday, April 2, 2008
Regrets
Πριν από λίγες βδομάδες τον άκουσα που μίλαγε στους άλλους για ένα πρόβλημα υγείας που αντιμετωπίζει η γυναίκα του. Δεν ήθελα να ρωτήσω πώς και τί, μιας και μου φαίνεται τουλάχιστον άνανδρο να πάω στην δύσκολη στιγμή του να τον πικάρω κι εγώ. Σκέφτομαι οτι αν ήμουν στην θέση του κι ερχόταν αυτός να με ρωτήσει, θα του 'λεγα "ασε μας ρε Άλκη, που σ' έπιασε κι ο πόνος για τα προβλήματά μου".
Δεν είναι οτι νιώθω τύψεις. Εξάλλου δεν μαλώσαμε ποτέ ανοιχτά, να πεις οτι ειπα κπ βαριά κουβέντα. Ο καθένας έκανε τις επιλογές του, παίξαμε το παιχνίδι μας και τα πράγματα εξελίχτηκαν όπως εξελίχτηκαν. Επειδή είχα το δίκαιο με το μέρος μου. Ούτε κατά τύχη, ούτε επειδή μου χαρίστηκαν. Αλλά να, λυπάμαι ρε γμτ. Τον βλέπω τώρα σκεφτικό, με τα φτερά κομμένα και θέλω να τον αγκαλιάσω. Τραγικό, ε?