Osela In Life

Wednesday, April 23, 2008

Σφαγή...

...Με Το Βαμβάκι
Χθες συμπεριφέρθηκα άσχημα σε μια συνάδελφο, με τρόπο βέβαια. Δεν την βοήθησα, ενώ το χρειαζόταν. Βεβαια ποτέ δεν τα πηγαίναμε καλά, της τα 'χα μαζεμένα, γιατί είχε την συνήθεια να μιλά πίσω απ'την πλάτη μου.
Γιατί το έκανα? Επειδή μπορούσα.

Μετάνοια
Παρόλο που εκείνη την στιγμή ένιωσα μεγάλη ικανοποιηση, τύπου "όλα εδώ πληρώνονται ηλίθια", αργότερα στεναχωρέθηκα. Εντάξει, δεν με συμπαθεί γιατί η σύγκριση που γίνεται μοιραία στον εργασιακό χώρο, ευνοεί πάντα εμένα και μάλιστα με διαφορά, και μάλλον από εκεί ξεκινούν όλα. Εγώ όμως δεν θα πρεπε να παρασυρθώ και να γίνω σαν αυτήν. Θα πρεπε να είμαι καλύτερη.
posted by osela at 14:14 16 comments

Sunday, April 13, 2008

Η Αλήθεια Συνεπάγεται Το Θάρρος…

…Ή Το Θάρρος Την Αλήθεια?
Αφού έδειξα την ανθρώπινη, συμπονετική πλευρά του εαυτού μου στον Άλκη μ’ ένα φιλικό χτύπημα στον ώμο (καθόλου του στυλ μου, το έκανα πολύ αδέξια), και τον ρώτησα πώς πήγε η επέμβαση της γυναίκας του, ένιωσα καλύτερα. Κι αν με παρεξηγήσει, δικό του πρόβλημα. Εγώ ήμουν ειλικρινής με τον εαυτό μου, δεν μπορώ να κάνω τπτ πέρα απ’ αυτό. Ποτέ δεν μπορούσα δηλαδή, απλά δεν το είχα συνειδητοποιήσει. Τελικά η αλήθεια ανακουφίζει, μόλις την παραδεχτείς βέβαια.


Αλήθεια…
Την Πέμπτη το βράδυ, παίξαμε αλήθεια ή θάρρος με την παρέα μου. Ευτυχώς έχουμε σταματήσει να το παίρνουμε στα σοβαρά αυτό το παιχνίδι, αλλιώς θα μαλώναμε μάλλον. Χμ….για να δούμε:
Εγκεφαλικό 1. «Τ. με ποια απ’ τα κορίτσια δεν θα μπορούσες ποτέ να τα φτιάξεις?» «Με την Οσέλα»
Εγκεφαλικό 2. «Ποιος απ’ όλους θεωρείς ότι θα κεράτωνε πιο εύκολα τον σύντροφό του?» «Η Οσέλα»
Εγκφαλικό 3. «Ποιος νομίζεις ότι είναι το μεγαλύτερο καθίκι εδώ μέσα?» «Η Οσέλα».
(ποιος θα σου ρίξει μια μπουνιά, αν συνεχίσεις έτσι? –η Οσέλα)


ή Θάρρος?
Μετά από πολύ αυτό- και αλληλο- ρεζίλεμα, οι μισοί χάζευαν τηλεόραση, άλλοι πήγαν κουζίνα κι εγώ άραξα στον καναπέ με τον Γ. έγειρα ελαφρώς στον ώμο του. Είχα να τον δω απ’ το βράδυ που προσγειώθηκα στην αγκαλιά του, και υπό κανονικές συνθήκες θα ντρεπόμουν, αλλά μετά από τόσο ομαδικό ξεφτίλισμα στο παιχνίδι, το ξεπέρασα. Χαμήλωσε την φωνή του και με ρώτησε «τι κάνεις?» «καλά, εσύ?» (=σε θέλω,εσύ?) «ε, καλά μωρέ. Η δουλειά πώς πάει?» «καλά, αλλά μάλλον θα φύγω» (=άσε την δουλειά, σε θέλω λέμε) «αλήθεια? Γιατί έτσι?» «να, σκέφτομαι ν’ ασχοληθώ με κτ άλλο….» (=τώρα σοβαρά, θέλεις να μιλήσουμε για την δουλειά?) «θα με κεράσεις ένα τσιγάρο?» «οκ» «ε λοιπόν, Οσέλα, μόνο μαζί σου καπνίζω…με παρασέρνεις…επικίνδυνα, χα χα» «….» (=κι ακόμα να πάρεις μπρος, ηλίθιε? Δεν είσαι άντρας εσύ, αμοιβάδα είσαι) –πήρα το τασάκι απ’ το τραπέζι και το έβαλα επίτηδες ψηλά στα πόδια μου- «ωραίο καλσόν αυτό, τι σχέδια είναι αυτά, ρόμβοι?» «ψαροκόκαλο. ευχαριστώ» (=μπα, ξύπνησες?)


Τίποτα απ’ τα δύο
Δεν είπαμε κουβέντα για τον Φυγά ή την κοπέλα του. Ποτέ δεν έχουμε μιλήσει γι’ αυτούς, σα να μην υπάρχουν. Εντελώς χαζό, αν το σκεφτεί κανείς. Ανόητο. Ειδικά γι’ αυτόν, που με τον Φυγά κάνει παρέα. Κοιταχτήκαμε για λίγο, αυτός άπλωσε το χέρι του και μου χάιδεψε τα μαλλιά. Άπλωσα κι εγώ το δικό μου και κράτησα το δικό του. Πρώτος μίλησε αυτός «να πηγαίνω, είναι αργά» «ναι, πέρασε η ώρα.» (=καλέ πού πας, μη φεύγεις…) «θέλεις να σε πάω κπ?» «άσ’ το καλύτερα» (=μας ξενέρωσες, μεγάλε). «οκ, καληνύχτα» -φιλί στο μάγουλο, βλέμμα, φιλί και στο άλλο μάγουλο- «στο καλό» (=στα τσακίδια).

(Θα ήθελα να ξέρω, τί έκρυβε αυτός πίσω απ' τα λόγια του)



posted by osela at 22:42 42 comments

Wednesday, April 2, 2008

Regrets

Έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που ο Άλκης κι εγώ διακόψαμε τις διπλωματικές σχέσεις. Από τότε που σταματήσαμε να δουλεύουμε μαζί. Σιωπηρά και με τον τρόπο του με θεώρησε υπεύθυνη για δικά του λάθη, όταν βέβαια ήρθε η ώρα ν' αντιμετωπίσει τις συνέπειες των δικών του. Όπως και να 'χει, η διακοπή της συνεργασίας μας λειτούργησε περισσότερο υπέρ μου, παρά υπέρ του (φυσικά, αφού έχασε την δούλα, γραμματέα, τηλεφωνήτρια,καφετζού, αναπληρώτρια κλπ) .

Ο άνθρωπος...
Πριν από λίγες βδομάδες τον άκουσα που μίλαγε στους άλλους για ένα πρόβλημα υγείας που αντιμετωπίζει η γυναίκα του. Δεν ήθελα να ρωτήσω πώς και τί, μιας και μου φαίνεται τουλάχιστον άνανδρο να πάω στην δύσκολη στιγμή του να τον πικάρω κι εγώ. Σκέφτομαι οτι αν ήμουν στην θέση του κι ερχόταν αυτός να με ρωτήσει, θα του 'λεγα "ασε μας ρε Άλκη, που σ' έπιασε κι ο πόνος για τα προβλήματά μου".

...που άφησα..
Αυτό που θέλω να πω είναι οτι τελευταία , μ' όλα αυτά που περνάει, έχει μαλακώσει. Ακόμα και μαζί μου. Εκεί που δεν μου 'λεγε ουτε καλημέρα -κυριολεκτικά΄μιλάω- τώρα με χαιρετάει απ' τις σκάλες, ακόμα κι αν είμαι μακριά. Και 1-2 φορές που χρειάστηκε κτ, μου το ζήτησε πολύ ευγενικά, και το εννοούσε. Το ύφος και το βλέμμα του είναι πιο σεμνά, καμία σχέση με την υπεροψία που τον διέκρινε τόσο καιρό.

...πίσω μου
Δεν είναι οτι νιώθω τύψεις. Εξάλλου δεν μαλώσαμε ποτέ ανοιχτά, να πεις οτι ειπα κπ βαριά κουβέντα. Ο καθένας έκανε τις επιλογές του, παίξαμε το παιχνίδι μας και τα πράγματα εξελίχτηκαν όπως εξελίχτηκαν. Επειδή είχα το δίκαιο με το μέρος μου. Ούτε κατά τύχη, ούτε επειδή μου χαρίστηκαν. Αλλά να, λυπάμαι ρε γμτ. Τον βλέπω τώρα σκεφτικό, με τα φτερά κομμένα και θέλω να τον αγκαλιάσω. Τραγικό, ε?
posted by osela at 14:25 17 comments