Osela In Life

χθες δεν πέρασα καλά. Δηλαδή στην αρχή καλά περνούσα, αλλά μετά φρίκαρα. Βγήκα με την Ιταλιάνα 12:30 και γύρισα σπίτι κατά τις 2:30. Όσο ήμασταν έξω ήταν όλα τέλεια, γελούσαμε, χαζολογούσαμε, ήπιαμε μάλλον πολύ και μάλλον γρήγορα, και αποφασίσαμε τον χειμώνα να πάμε ένα ταξίδι κάπου, όπου θα είναι καλοκαίρι. Όταν όλοι θα κρυώνουν εμείς θ' αγοράζουμε μαγιώ!

Γύρισα σπίτι μόνη και κοιμήθηκα αμέσως. Είδα ένα απαίσιο όνειρο. Είδα ότι μάλωσα με τη Ν. και φωνάζαμε και θυμάμαι να της φωνάζω πολύ άσχημα πράγματα. Το χειρότερο είναι ότι τα έχω σκεφτεί αυτά τα πράγματα. Δεν ξέρω αν τα όνειρα μας διδάσκουν, αν έχουν αυτή την δύναμη, αλλά σκεφτόμουν μετά ότι υπάρχουν πράγματα στη Ν. που μερικές φορές μ' ενοχλούν και με κουράζουν. Μικρά, ασήμαντα κατά την γνώμη μου, που στ' όνειρό μου φαινόντουσαν αρκετά σημαντικά ώστε να της φωνάζω.

Άνοιξα το βιβλίο μου κι άρχισα να διαβάζω, να ξεχαστώ. Δεν μπορούσα όμως, με είχε πιάσει ανησυχία, νευρικότητα. Έξω φυσούσε, νόμιζα ότι άκουγα θορύβους συνέχεια. Ας είχε έρθει η χαζο-ιταλιάνα μου να κοιμηθούμε μαζί να έχω παρέα. Γιατί γύρισα μόνη μου σπίτι? Χαζή είμαι? Αφού δεν θέλω να 'μαι μόνη τα βράδια, γιατί το κάνω?

Δεν θυμάμαι τι ώρα κοιμήθηκα ή πως έγινε και ηρέμησα. Θυμάμαι όμως πώς ξύπνησα. Μου τηλ οι γονείς μου ότι τώρα που χάλασε ο καιρός γυρίζουν. Σχεδόν ανακουφίστηκα .