Osela In Life
Friday, March 30, 2007
Η Σημασία Του Να Είσαι Σοβαρός
Κάθε τόσο μαθαίνουμε για τον υπερδανεισμό των Ελλήνων, πόσα εκατομμύρια ευρώ χρωστάμε σε καταναλωτικά δάνεια και κάρτες. Δεν θυμάμαι το νούμερο, αλλά θυμάμαι ότι μ’ εντυπωσίασε.
Δεν μπορώ να καταλάβω πως ένας άνθρωπος που δεν αντέχει οικονομικά τη ζωή του Κόκκαλη πχ, να θέλει να οδηγεί το ίδιο αυτοκίνητο και να μένει στο ίδιο ξενοδοχείο μ’ αυτόν όταν πηγαίνει διακοπές.
Ακόμα, πώς γίνεται η μέση Ελληνίδα να πιστεύει ότι γίνεται να έχει τσάντα Fendi, Luis Vuitton, πέδιλα Prada και ρούχα valentino
Επίσης δεν μπορώ να καταλάβω τι σκέφτεται αυτός που παίρνει 1200 ευρώ/ μήνα, έχει να συντηρήσει σπίτι και οικογένεια, αλλά παίρνει διακοποδάνειο. Άκουγα σήμερα μια διαφήμιση τράπεζας «έρχεται και η μεγάλη βδομάδα…λαμπάδες, παπούτσια, ε, όλο και κανένα ταξιδάκι τώρα που ανοίγει κι ο καιρός….». Τι θέλει να μας πει? Ότι θα αγοράσουμε λαμπάδες και παπούτσια για ολόκληρο στρατό? Πόσο να κάνουν μία λαμπάδα και ένα ζευγάρι παπούτσια? 80-150 ευρώ? Κι αυτός που δε δύναται να διαθέσει 80 ή 150 ευρώ, να πάρει το δανειάκι, να πάει κι ένα ταξίδι!!!
Μ’ ενοχλεί πολύ που σχολιάζω τα αυτονόητα και, κυρίως, που συνειδητοποιώ ότι για χιλιάδες Έλληνες δεν είναι αυτονόητα.
Είναι γεγονός πως οι τράπεζες φουσκώνουν τα μυαλά των καταναλωτών, αλλά δεν τις κατηγορώ (γι’ αυτό το συγκεκριμένο). Επιχειρήσεις είναι και θέλουν να κάνουν τη δουλειά τους. Καταλαβαίνω και την πίεση που ασκεί η βιομηχανία της μαζικής κουλτούρας, το πρότυπο του σύγχρονου νεοέλληνα που λανσάρει.
Ωστόσο, δεν μπορώ να παραβλέψω την ευθύνη που έχουμε όλοι μας ως καταναλωτές. Δεν μπορώ να είμαι μπροστά σ’ έναν καθρέφτη και να κλείνω τα μάτια. Εμείς είμαστε που βάζουμε το χέρι στην τσέπη, εμείς υπογράφουμε τα δάνειά μας, εμείς δημιουργούμε το επερχόμενο αδιέξοδο. Έχω ξαναπεί, ελευθερία είναι η επίγνωση των ορίων και των επιλογών μας, και μπροστά σε μια εποχή που χαρακτηρίζεται από μια καινούρια μάστιγα, την οποία οι επιστήμονες ονομάζουν «οικονομική σκλαβιά», η σημασία του να είναι κανείς σοβαρός, είναι πραγματικά καταλυτική. Ίσως και σωτήρια.
Δεν μπορώ να καταλάβω πως ένας άνθρωπος που δεν αντέχει οικονομικά τη ζωή του Κόκκαλη πχ, να θέλει να οδηγεί το ίδιο αυτοκίνητο και να μένει στο ίδιο ξενοδοχείο μ’ αυτόν όταν πηγαίνει διακοπές.
Ακόμα, πώς γίνεται η μέση Ελληνίδα να πιστεύει ότι γίνεται να έχει τσάντα Fendi, Luis Vuitton, πέδιλα Prada και ρούχα valentino
Επίσης δεν μπορώ να καταλάβω τι σκέφτεται αυτός που παίρνει 1200 ευρώ/ μήνα, έχει να συντηρήσει σπίτι και οικογένεια, αλλά παίρνει διακοποδάνειο. Άκουγα σήμερα μια διαφήμιση τράπεζας «έρχεται και η μεγάλη βδομάδα…λαμπάδες, παπούτσια, ε, όλο και κανένα ταξιδάκι τώρα που ανοίγει κι ο καιρός….». Τι θέλει να μας πει? Ότι θα αγοράσουμε λαμπάδες και παπούτσια για ολόκληρο στρατό? Πόσο να κάνουν μία λαμπάδα και ένα ζευγάρι παπούτσια? 80-150 ευρώ? Κι αυτός που δε δύναται να διαθέσει 80 ή 150 ευρώ, να πάρει το δανειάκι, να πάει κι ένα ταξίδι!!!
Μ’ ενοχλεί πολύ που σχολιάζω τα αυτονόητα και, κυρίως, που συνειδητοποιώ ότι για χιλιάδες Έλληνες δεν είναι αυτονόητα.
Είναι γεγονός πως οι τράπεζες φουσκώνουν τα μυαλά των καταναλωτών, αλλά δεν τις κατηγορώ (γι’ αυτό το συγκεκριμένο). Επιχειρήσεις είναι και θέλουν να κάνουν τη δουλειά τους. Καταλαβαίνω και την πίεση που ασκεί η βιομηχανία της μαζικής κουλτούρας, το πρότυπο του σύγχρονου νεοέλληνα που λανσάρει.
Ωστόσο, δεν μπορώ να παραβλέψω την ευθύνη που έχουμε όλοι μας ως καταναλωτές. Δεν μπορώ να είμαι μπροστά σ’ έναν καθρέφτη και να κλείνω τα μάτια. Εμείς είμαστε που βάζουμε το χέρι στην τσέπη, εμείς υπογράφουμε τα δάνειά μας, εμείς δημιουργούμε το επερχόμενο αδιέξοδο. Έχω ξαναπεί, ελευθερία είναι η επίγνωση των ορίων και των επιλογών μας, και μπροστά σε μια εποχή που χαρακτηρίζεται από μια καινούρια μάστιγα, την οποία οι επιστήμονες ονομάζουν «οικονομική σκλαβιά», η σημασία του να είναι κανείς σοβαρός, είναι πραγματικά καταλυτική. Ίσως και σωτήρια.
Wednesday, March 28, 2007
Εθνική (αν)αξιοπρέπεια
Από ποδόσφαιρο δεν ξέρω. Δεν μπορώ να κρίνω έναν καλό παίκτη ή προπονητή. Εκ του αποτελέσματος τους χαρακτηρίζω.
Εκείνο που μπορώ να κρίνω, όμως, είναι μια κοινωνία αποτελούμενη από επίσημους, ανεπίσημους, διάσημους, παράγοντες κλπ, λίγα λεπτά μετά το τέλος του αγώνα να βρίζει και να «ακυρώνει» έναν προπονητή, που τρία χρόνια πριν τον αποκαλούσε εθνικό ήρωα, καθόταν στην ουρά και έβαζε μέσο για να βγει μια φωτογραφία μαζί του.
Λυπήθηκα βαθιά μέσα μου με όσα έγιναν, αλλά και με το πανηγύρι καθαίρεσης που στήθηκε σε κάθε μέσο μαζικής ενημέρωσης.
Αν κάποιος δεν είναι αρκετά καλός για την εθνικής μας, αν της πέφτει λίγος –γιατί και γι’ αυτό λυπήθηκα- ας μην τον κρατήσουμε. Αλλά δεν μπορώ να βλέπω κπν πεσμένο κάτω και να τον κλωτσάω. Το θεωρώ τουλάχιστον αναξιοπρεπές και ελεεινό.
Εκείνο που μπορώ να κρίνω, όμως, είναι μια κοινωνία αποτελούμενη από επίσημους, ανεπίσημους, διάσημους, παράγοντες κλπ, λίγα λεπτά μετά το τέλος του αγώνα να βρίζει και να «ακυρώνει» έναν προπονητή, που τρία χρόνια πριν τον αποκαλούσε εθνικό ήρωα, καθόταν στην ουρά και έβαζε μέσο για να βγει μια φωτογραφία μαζί του.
Λυπήθηκα βαθιά μέσα μου με όσα έγιναν, αλλά και με το πανηγύρι καθαίρεσης που στήθηκε σε κάθε μέσο μαζικής ενημέρωσης.
Αν κάποιος δεν είναι αρκετά καλός για την εθνικής μας, αν της πέφτει λίγος –γιατί και γι’ αυτό λυπήθηκα- ας μην τον κρατήσουμε. Αλλά δεν μπορώ να βλέπω κπν πεσμένο κάτω και να τον κλωτσάω. Το θεωρώ τουλάχιστον αναξιοπρεπές και ελεεινό.
ΤΗΕΜ
Είδα το “THEM”. Αν και δεν είναι πολύ πρόσφατο, δεν το είχα ακούσει, τυχαία το διάλεξα και επειδή πρόκειται για αληθινή ιστορία (έχω αδυναμία σε τέτοιου είδους ταινίες). Τελικά έχω ένστικτο, μ’ άρεσε πολύ, περισσότερο απ’ ότι περίμενα. Σε όλη την ταινία δεν ανοίγει μύτη, δεν τρέχει ούτε μία σταγόνα αίμα, δεν έχει βίαιες σκηνές, κι όμως, σε πλημμυρίζει μια ανυπέρβλητη αίσθηση τρόμου. Φοβερή!
ο σκύλος που έγινε αρνάκι
Από τότε που μάλωσα με τον Άλκη μου συμπεριφέρεται πολύ καλύτερα.
Δεν είναι πολύ εμφανές αυτό, αλλά εγώ το καταλαβαίνω. Βέβαια, έχει περάσει μόνο ένας μήνας και μπορεί να μην κρατήσει πολύ αυτή η ευχάριστη αλλαγή, αλλά τώρα ξέρω το κόλπο.
Από την άλλη πλευρά, κρίμα γιατί είναι πολύ έμπειρος στην δουλειά και θα έπρεπε να τον σέβομαι. Αλλά ακόμη περισσότερο κρίμα, γιατί έπρεπε να μαλώσω και να μιλήσω άσχημα, για να καταλάβει ότι είχε υπερβεί τα όρια και να μαζευτεί.
Δεν είναι πολύ εμφανές αυτό, αλλά εγώ το καταλαβαίνω. Βέβαια, έχει περάσει μόνο ένας μήνας και μπορεί να μην κρατήσει πολύ αυτή η ευχάριστη αλλαγή, αλλά τώρα ξέρω το κόλπο.
Από την άλλη πλευρά, κρίμα γιατί είναι πολύ έμπειρος στην δουλειά και θα έπρεπε να τον σέβομαι. Αλλά ακόμη περισσότερο κρίμα, γιατί έπρεπε να μαλώσω και να μιλήσω άσχημα, για να καταλάβει ότι είχε υπερβεί τα όρια και να μαζευτεί.
Thursday, March 22, 2007
Πολιτική ως Θρησκεία, η Θρησκεία ως Πολιτική
Η πολιτική και η θρησκεία αποτελούν πεδίο αντιπαράθεσης από τότε που υπάρχει το ανθρώπινο είδος, καθώς το συνοδεύουν από την αρχή της ύπαρξης του, επηρεάζοντας καθοριστικά την πορεία του. Κατά καιρούς μάλιστα βλέπουμε πολιτικούς και θρησκευτικούς άρχοντες να διαφωνούν σχετικά με το ποιο είναι το καλό για τον λαό. Είναι όμως η πολιτική τόσο αντίθετη με την θρησκεία ή μήπως πίσω από την βιτρίνα της καθεμιάς υπάρχουν τα ίδια κίνητρα, οι ίδιοι σκοποί και οι ίδιοι μοχλοί πραγματοποίησής τους?
Παραθέτω τις απόψεις δύο πολύ σημαντικών φιλοσόφων της πολιτικής, του Thomas Hobbes και του ευρύτερα γνωστού –και παρεξηγημένου- Niccolo Machiavelli , οι οποίες αντανακλούν και την δική μου γνώμη.
Hobbes: «Η πίστη στα φαντάσματα, η άγνοια των δεύτερων αιτιών, οι λατρευτικές εκδηλώσεις προς τα πράγματα που φοβόμαστε και η αναγωγή τυχαίων περιστατικών σε οιωνούς, αποτελούν τους φυσικούς σπόρους της θρησκείας…Και οι σπόροι αυτοί της θρησκείας καλλιεργούνται από δύο είδη ανθρώπων. Στο πρώτο είδος ανήκουν όσοι τους καλλιέργησαν και τους έβαλαν σε τάξη κατά το δοκούν. Στο άλλο είδος, όσοι τους καλλιέργησαν σύμφωνα με την εντολή και την καθοδήγηση του Θεού. Και τα δύο είδη, ωστόσο, το έκαναν με σκοπό να καταστήσουν όσους εξαρτιόταν απ’ αυτούς περισσότερο δεκτικούς στην υπακοή, στους νόμους, στην ειρήνη, στην φιλανθρωπία, και στην πολιτική κοινωνία. Συνεπώς η θρησκεία του πρώτου είδους είναι μέρος της ανθρώπινης πολιτικής, και διδάσκει ορισμένα από τα καθήκοντα που οι επίγειοι βασιλείς επιβάλλουν στους υπηκόους τους. Η θρησκεία του δεύτερου είδους είναι η θεϊκή πολιτική και περιέχει κανόνες για όσους γίνονται υπήκοοι της βασιλείας του Θεού.»
Machiavelli «Η θρησκεία, η θρησκευτική λατρεία και οι θρησκευτικοί θεσμοί, λειτουργούν ως ένα είδος θεμελίου της πολιτικής ζωής. Η θεμελίωση μιας πολιτείας, η πολιτική συγκρότηση μιας κοινωνίας, δε μπορεί να βασίζεται μόνο στη βούληση και το κύρος του νομοθέτη. Αν η πολιτική κοινωνία αποτελεί τη θεσμοθετημένη έκφραση των σχέσεων κυριαρχίας και υποταγής και αν οι νόμοι της πολιτείας εκφράζουν συγκεκριμένα αυτήν την σχέση, τότε οι νόμοι χρειάζονται μια επιπλέον επικύρωση. Η θρησκεία προσφέρει αυτού του είδους την επικύρωση. Οι άνθρωποι υποτάσσονται στο νόμο, γιατί ο νόμος κυρώνεται από την θρησκεία, γιατί δεν εκφράζει μια οποιαδήποτε βούληση, αλλά τη θεϊκή βούληση. Είναι γι’ αυτόν τον λόγο που οι νομοθέτες καταφεύγουν κατά κανόνα στη θρησκεία και τον Θεό και οι πολίτες εκούσια υποτάσσονται στο νόμο…Και όπως η τήρηση των θεϊκών θεσμών είναι ο λόγος της μεγαλοσύνης των πολιτειών, το ίδιο και η περιφρόνησή τους είναι ο λόγος που φέρνει την καταστροφή τους. Γιατί όπου απολείπει ο φόβος του Θεού, σίγουρα εκεί η χώρα θα οδηγηθεί στην καταστροφή, εκτός εάν τη συγκρατήσει ο φόβος του ηγεμόνα, που είναι δυνατόν να υποκαταστήσει προσωρινά τη θρησκεία. Αλλά καθώς οι ηγεμόνες δε ζουν για πολύ καιρό, η χώρα σίγουρα θα καταστραφεί μόλις λείψει η αρετή του ηγεμόνα.»
Παραθέτω τις απόψεις δύο πολύ σημαντικών φιλοσόφων της πολιτικής, του Thomas Hobbes και του ευρύτερα γνωστού –και παρεξηγημένου- Niccolo Machiavelli , οι οποίες αντανακλούν και την δική μου γνώμη.
Hobbes: «Η πίστη στα φαντάσματα, η άγνοια των δεύτερων αιτιών, οι λατρευτικές εκδηλώσεις προς τα πράγματα που φοβόμαστε και η αναγωγή τυχαίων περιστατικών σε οιωνούς, αποτελούν τους φυσικούς σπόρους της θρησκείας…Και οι σπόροι αυτοί της θρησκείας καλλιεργούνται από δύο είδη ανθρώπων. Στο πρώτο είδος ανήκουν όσοι τους καλλιέργησαν και τους έβαλαν σε τάξη κατά το δοκούν. Στο άλλο είδος, όσοι τους καλλιέργησαν σύμφωνα με την εντολή και την καθοδήγηση του Θεού. Και τα δύο είδη, ωστόσο, το έκαναν με σκοπό να καταστήσουν όσους εξαρτιόταν απ’ αυτούς περισσότερο δεκτικούς στην υπακοή, στους νόμους, στην ειρήνη, στην φιλανθρωπία, και στην πολιτική κοινωνία. Συνεπώς η θρησκεία του πρώτου είδους είναι μέρος της ανθρώπινης πολιτικής, και διδάσκει ορισμένα από τα καθήκοντα που οι επίγειοι βασιλείς επιβάλλουν στους υπηκόους τους. Η θρησκεία του δεύτερου είδους είναι η θεϊκή πολιτική και περιέχει κανόνες για όσους γίνονται υπήκοοι της βασιλείας του Θεού.»
Machiavelli «Η θρησκεία, η θρησκευτική λατρεία και οι θρησκευτικοί θεσμοί, λειτουργούν ως ένα είδος θεμελίου της πολιτικής ζωής. Η θεμελίωση μιας πολιτείας, η πολιτική συγκρότηση μιας κοινωνίας, δε μπορεί να βασίζεται μόνο στη βούληση και το κύρος του νομοθέτη. Αν η πολιτική κοινωνία αποτελεί τη θεσμοθετημένη έκφραση των σχέσεων κυριαρχίας και υποταγής και αν οι νόμοι της πολιτείας εκφράζουν συγκεκριμένα αυτήν την σχέση, τότε οι νόμοι χρειάζονται μια επιπλέον επικύρωση. Η θρησκεία προσφέρει αυτού του είδους την επικύρωση. Οι άνθρωποι υποτάσσονται στο νόμο, γιατί ο νόμος κυρώνεται από την θρησκεία, γιατί δεν εκφράζει μια οποιαδήποτε βούληση, αλλά τη θεϊκή βούληση. Είναι γι’ αυτόν τον λόγο που οι νομοθέτες καταφεύγουν κατά κανόνα στη θρησκεία και τον Θεό και οι πολίτες εκούσια υποτάσσονται στο νόμο…Και όπως η τήρηση των θεϊκών θεσμών είναι ο λόγος της μεγαλοσύνης των πολιτειών, το ίδιο και η περιφρόνησή τους είναι ο λόγος που φέρνει την καταστροφή τους. Γιατί όπου απολείπει ο φόβος του Θεού, σίγουρα εκεί η χώρα θα οδηγηθεί στην καταστροφή, εκτός εάν τη συγκρατήσει ο φόβος του ηγεμόνα, που είναι δυνατόν να υποκαταστήσει προσωρινά τη θρησκεία. Αλλά καθώς οι ηγεμόνες δε ζουν για πολύ καιρό, η χώρα σίγουρα θα καταστραφεί μόλις λείψει η αρετή του ηγεμόνα.»
Sunday, March 18, 2007
Η Ιστορία Πίσω Από Τις Λέξεις
Μετά από πρόσκληση- πρόκληση του wrathchild
Ξύπνησε από τον ήχο του τηλεφώνου. Δεν έκανε καμία προσπάθεια να το προλάβει. Ακόμα ζαλιζόταν άλλωστε. Κάθισε στο κρεβάτι χωρίς να σκέφτεται τίποτα. Κοίταξε το δωμάτιο σα να το έβλεπε πρώτη φορά. Η εγκατάλειψη ήταν διάχυτη στον χώρο. Ο ήλιος τρύπωνε από το μισόκλειστο παντζούρι και έκανε όλη την ασχήμια του δωματίου να φαίνεται πιο ελκυστική. Ποιος ήταν στο τηλέφωνο? Πρέπει ν’ άφησε μην στον τηλεφωνητή αλλά δεν άκουσε. Έχει μέρες να πάει στη δουλειά. Δεν άντεξε τον ανομολόγητο οίκτο των συναδέλφων, τον έβλεπε στα μάτια τους.
Σηκώνεται από το κρεβάτι αργά και κοιτιέται στον καθρέφτη. Προσπαθεί να δει τα χρόνια που πέρασαν, τα γεγονότα που οδήγησαν τα πράγματα μέχρι εδώ. Κάτι πρέπει να φταίει. Να φταίει ο σύγχρονος τρόπος ζωής που οδηγεί τους ανθρώπους στην αποξένωση? Η ολοένα αυξανόμενη εσωστρέφεια των κατοίκων της πόλης? Ο πρόσφατος χωρισμός? Αυτός ήταν σίγουρα εγκληματικός. Το βλέμμα επίμονο, απλανές, ψάχνει απαντήσεις μέσα από τον καθρέφτη. Δε βλέπει τίποτα όμως. Αναστενάζει και περπατά με μικρά αργά βήματα μέχρι την κουζίνα. Έχει έτοιμο καφέ. Από χθες? Δεν θυμάται. Από πότε? Έχει σημασία? Τι έχει σημασία πια?
Μετά τον χωρισμό πήρε την κάτω βόλτα. Δεν το άντεχε όμως. Ήθελε να ξεφύγει απ’ αυτό, ν’ αλλάξει. Η προσμονή του καινούριου, της καλύτερης ζωής οδήγησε τα πράγματα σε ακραίο σημείο. Έβγαινε σε μέρη που δεν ήξερε, με ανθρώπους που έβλεπε για πρώτη φορά και τελικά, λίγο πριν ξημερώσει, δινόταν σ’ αυτούς χωρίς συνείδηση, χωρίς ουσιαστική συμμετοχή. Κι όταν ξυπνούσε την άλλη μέρα ένιωθε ακόμα χειρότερα από την προηγούμενη.
Ξαναχτύπησε το τηλέφωνο. Άφησε και πάλι τον τηλεφωνητή «έλα εγώ είμαι. Σου άφησα ήδη ένα μήνυμα…Με θυμάσαι, ε? Έχουμε περάσει πολλά βράδια μαζί…Τέλος πάντων, μάλλον είναι το πρώτο σοκ, δεν ξέρω τι να πω…δεν το έκανα επίτηδες πάντως….κι εγώ θύμα είμαι , καταλαβαίνεις…». Μα τι ήταν όλα αυτά, αναρωτήθηκε. Α, πρέπει να ξεκόψει από αυτούς τους ανθρώπους, κι αυτά τα one night stand καιρός είναι να σταματήσουν. Θα βρει και κανέναν μπελά, σκέφτεται. Ναι, αυτό είναι. Θ’ αλλάξει στέκια. Λίγα γίνονται?
Ξαφνικά, σα να ήταν σε βαθύ λήθαργο και να ξύπνησε απότομα, σκέφτεται κάτι. Τρέχει προς το τηλέφωνο, σα να ψάχνει να βρει απ’ αυτό τη λύτρωση ή την καταστροφή. Το μήνυμα, το μήνυμα, θεέ μου, πρέπει ν’ ακούσει το μήνυμα…Πατάει το κουμπί, κλείνει τα μάτια και σφίγγει τα δόντια «…εγώ είμαι…από το κλαμπ «Χ»,…κοίτα, δεν ξέρω πώς να το πω…δεν είμαι καλά εντάξει? ...έχω aids, πως το λένε?!»
Άνοιξε τα μάτια και με μια πρωτοφανή διαύγεια και ηρεμία, σχημάτισε τον αριθμό στο τηλέφωνο. Μίλησε ψύχραιμα και καθαρά, σα να είχε προετοιμαστεί γι’ αυτό από καιρό. «Τα πήρα τα μηνύματα σου. Εγώ το έκανα. Γι’ αυτό χώρισα, θυμάσαι? Μόλις το έμαθε με άφησε. Στο έλεγα, ο χωρισμός είναι έγκλημα, εσύ γελούσες. Τώρα ξέρεις.»
Έκλεισε το τηλέφωνο με έναν αναστεναγμό ικανοποίησης. Η λύτρωση είχε έρθει.
Σηκώνεται από το κρεβάτι αργά και κοιτιέται στον καθρέφτη. Προσπαθεί να δει τα χρόνια που πέρασαν, τα γεγονότα που οδήγησαν τα πράγματα μέχρι εδώ. Κάτι πρέπει να φταίει. Να φταίει ο σύγχρονος τρόπος ζωής που οδηγεί τους ανθρώπους στην αποξένωση? Η ολοένα αυξανόμενη εσωστρέφεια των κατοίκων της πόλης? Ο πρόσφατος χωρισμός? Αυτός ήταν σίγουρα εγκληματικός. Το βλέμμα επίμονο, απλανές, ψάχνει απαντήσεις μέσα από τον καθρέφτη. Δε βλέπει τίποτα όμως. Αναστενάζει και περπατά με μικρά αργά βήματα μέχρι την κουζίνα. Έχει έτοιμο καφέ. Από χθες? Δεν θυμάται. Από πότε? Έχει σημασία? Τι έχει σημασία πια?
Μετά τον χωρισμό πήρε την κάτω βόλτα. Δεν το άντεχε όμως. Ήθελε να ξεφύγει απ’ αυτό, ν’ αλλάξει. Η προσμονή του καινούριου, της καλύτερης ζωής οδήγησε τα πράγματα σε ακραίο σημείο. Έβγαινε σε μέρη που δεν ήξερε, με ανθρώπους που έβλεπε για πρώτη φορά και τελικά, λίγο πριν ξημερώσει, δινόταν σ’ αυτούς χωρίς συνείδηση, χωρίς ουσιαστική συμμετοχή. Κι όταν ξυπνούσε την άλλη μέρα ένιωθε ακόμα χειρότερα από την προηγούμενη.
Ξαναχτύπησε το τηλέφωνο. Άφησε και πάλι τον τηλεφωνητή «έλα εγώ είμαι. Σου άφησα ήδη ένα μήνυμα…Με θυμάσαι, ε? Έχουμε περάσει πολλά βράδια μαζί…Τέλος πάντων, μάλλον είναι το πρώτο σοκ, δεν ξέρω τι να πω…δεν το έκανα επίτηδες πάντως….κι εγώ θύμα είμαι , καταλαβαίνεις…». Μα τι ήταν όλα αυτά, αναρωτήθηκε. Α, πρέπει να ξεκόψει από αυτούς τους ανθρώπους, κι αυτά τα one night stand καιρός είναι να σταματήσουν. Θα βρει και κανέναν μπελά, σκέφτεται. Ναι, αυτό είναι. Θ’ αλλάξει στέκια. Λίγα γίνονται?
Ξαφνικά, σα να ήταν σε βαθύ λήθαργο και να ξύπνησε απότομα, σκέφτεται κάτι. Τρέχει προς το τηλέφωνο, σα να ψάχνει να βρει απ’ αυτό τη λύτρωση ή την καταστροφή. Το μήνυμα, το μήνυμα, θεέ μου, πρέπει ν’ ακούσει το μήνυμα…Πατάει το κουμπί, κλείνει τα μάτια και σφίγγει τα δόντια «…εγώ είμαι…από το κλαμπ «Χ»,…κοίτα, δεν ξέρω πώς να το πω…δεν είμαι καλά εντάξει? ...έχω aids, πως το λένε?!»
Άνοιξε τα μάτια και με μια πρωτοφανή διαύγεια και ηρεμία, σχημάτισε τον αριθμό στο τηλέφωνο. Μίλησε ψύχραιμα και καθαρά, σα να είχε προετοιμαστεί γι’ αυτό από καιρό. «Τα πήρα τα μηνύματα σου. Εγώ το έκανα. Γι’ αυτό χώρισα, θυμάσαι? Μόλις το έμαθε με άφησε. Στο έλεγα, ο χωρισμός είναι έγκλημα, εσύ γελούσες. Τώρα ξέρεις.»
Έκλεισε το τηλέφωνο με έναν αναστεναγμό ικανοποίησης. Η λύτρωση είχε έρθει.
Friday, March 16, 2007
'Oταν τα μέσα βεβηλώνουν τον σκοπό
Σκέφτομαι πολύ τα πρόσφατα επεισόδια. Δεν ήθελα να τα σχολιάσω τόσο καιρό, γιατί θεωρώ πολύ ευαίσθητο το θέμα φοιτητές ή κουκουλοφόροι? Διαδηλωτές ή επαναστάτες χωρίς αιτία?
Καταρχάς, θέλω ν’ αποσυνδέσω το ζήτημα της παιδείας από τα επεισόδια. Δεν πιστεύω ότι πρόκειται για σχέση δράσης- αντίδρασης, όχι τέτοιου είδους τουλάχιστον. Επίσης πιστεύω ότι πρέπει να αποσυνδέσω και την πορεία από τα επεισόδια. Και πάλι δεν θεωρώ ότι το ένα συνεπάγεται το άλλο. Ούτε το αποκλείει, βέβαια, αλλά το σίγουρο είναι ότι δεν το συνεπάγεται. Ποια είναι λοιπόν η αιτία των επεισοδίων?
Το ερώτημα αυτό, απαντάται μάλλον αν βρούμε ποιοι προκαλούν τις φασαρίες. Θα μπορούσε κανείς να προτείνει το αντίστροφο, δηλαδή να βρούμε την αιτία των επεισοδίων, για να βρούμε και το προφίλ του ταραξία. Επειδή όμως πιστεύω ακράδαντα ότι οι άνθρωποι είναι που δημιουργούν τις καταστάσεις κι όχι το αντίστροφο, θα επιμείνω στην πρώτη πιθανή λύση.
Αυτοί λοιπόν που δημιουργούν τις φασαρίες τις περισσότερες φορές, είναι οι κουκουλοφόροι. Το ποιοι κρύβονται πίσω από τις κουκούλες είναι ένα άλλο, μεγάλο θέμα. Κάποιοι λένε ότι είναι οι αναρχικοί, άλλοι ότι πρόκειται για φοιτητές, ή ακόμα για άτομα της αστυνομίας. Όλοι έχουν βάσιμα επιχειρήματα. Μπορεί να είναι όλοι αυτοί, κάποιοι από αυτούς ή και κανένας. Ας είναι κι εξωγήινοι. Δεν μ’ ενδιαφέρει. Ειλικρινά.
Το θέμα μου είναι τα επεισόδια. Όλη αυτή η μανία για καταστροφή ιδιωτικής ή δημόσιας περιουσίας μου φέρνει αναγούλα. Προσβάλλει την ανθρώπινη υπόστασή μου. Λες και είμαστε ζώα, θεριά ανήμερα, άλογα όντα. Οι δράστες λοιπόν είναι προφανείς. Και είναι καταδικασμένοι ήδη στην συνείδησή μου, όποια κι αν είναι η ταυτότητα ή τα κίνητρα τους. Δεν είναι ο σκοπός που αγιάζει τα μέσα, αλλά τα μέσα που βεβηλώνουν τον σκοπό.
Καταρχάς, θέλω ν’ αποσυνδέσω το ζήτημα της παιδείας από τα επεισόδια. Δεν πιστεύω ότι πρόκειται για σχέση δράσης- αντίδρασης, όχι τέτοιου είδους τουλάχιστον. Επίσης πιστεύω ότι πρέπει να αποσυνδέσω και την πορεία από τα επεισόδια. Και πάλι δεν θεωρώ ότι το ένα συνεπάγεται το άλλο. Ούτε το αποκλείει, βέβαια, αλλά το σίγουρο είναι ότι δεν το συνεπάγεται. Ποια είναι λοιπόν η αιτία των επεισοδίων?
Το ερώτημα αυτό, απαντάται μάλλον αν βρούμε ποιοι προκαλούν τις φασαρίες. Θα μπορούσε κανείς να προτείνει το αντίστροφο, δηλαδή να βρούμε την αιτία των επεισοδίων, για να βρούμε και το προφίλ του ταραξία. Επειδή όμως πιστεύω ακράδαντα ότι οι άνθρωποι είναι που δημιουργούν τις καταστάσεις κι όχι το αντίστροφο, θα επιμείνω στην πρώτη πιθανή λύση.
Αυτοί λοιπόν που δημιουργούν τις φασαρίες τις περισσότερες φορές, είναι οι κουκουλοφόροι. Το ποιοι κρύβονται πίσω από τις κουκούλες είναι ένα άλλο, μεγάλο θέμα. Κάποιοι λένε ότι είναι οι αναρχικοί, άλλοι ότι πρόκειται για φοιτητές, ή ακόμα για άτομα της αστυνομίας. Όλοι έχουν βάσιμα επιχειρήματα. Μπορεί να είναι όλοι αυτοί, κάποιοι από αυτούς ή και κανένας. Ας είναι κι εξωγήινοι. Δεν μ’ ενδιαφέρει. Ειλικρινά.
Το θέμα μου είναι τα επεισόδια. Όλη αυτή η μανία για καταστροφή ιδιωτικής ή δημόσιας περιουσίας μου φέρνει αναγούλα. Προσβάλλει την ανθρώπινη υπόστασή μου. Λες και είμαστε ζώα, θεριά ανήμερα, άλογα όντα. Οι δράστες λοιπόν είναι προφανείς. Και είναι καταδικασμένοι ήδη στην συνείδησή μου, όποια κι αν είναι η ταυτότητα ή τα κίνητρα τους. Δεν είναι ο σκοπός που αγιάζει τα μέσα, αλλά τα μέσα που βεβηλώνουν τον σκοπό.
Monday, March 5, 2007
Η ζωή είναι αλλού
Tελευταία όλο και πιο συχνά διαβάζω για το second life.com, ιδιαίτερα σε περιοδικά. Δεν θα μπορούσαν να βρουν πιο καλό τίτλο, πιο ειλικρινή. Το ψέμα είναι οτι το παρουσιάζουν σαν παιχνίδι.
Κάθε παιχνίδι έχει συγκεκριμένους παίχτες και σαφείς κανόνες. Επίσης έχει έναν σκοπό και τελειώνει όταν αυτός επιτευχθεί. Τέλος, έχει κι ένα χαρακτηριστικό: Κερδίζεις ή χάνεις. Το second life από την άλλη πλευρά, δεν έχει συγκεκριμένους παίχτες. Έχει ρόλους, που τους δημιουργούν και τους ενσαρκώνουν οι "παίχτες" ,χωρίς όμως να αυτοπροσδιορίζονται. Οι μόνοι κανόνες που υπάρχουν έχουν να κάνουν με την καλύτερη λειτουργία της ιστοσελίδας. Δεν οριοθετούν το παιχνίδι, αλλά αποτελούν εγγύηση για την ανεξέλεγκτη εξέλιξή του. Όσο για τον σκοπό, εκεί είναι που τα χάνεις. Ο κάθε παίχτης εξυπηρετεί τον σκοπό του, κι ο γενικός στόχος είναι "να περνάμε καλά και να κάνουμε καινούργιους φίλους". Το παιχνίδι λοιπόν δεν τελειώνει ποτέ.
Και τώρα που ξεκαθαρίσαμε οτι δεν είναι παιχνίδι, βρήκαμε δηλαδή τον αρνητικό ορισμό, ας βρούμε και τον θετικό. Το second life δεν είναι παρά αυτό που ονομάζεται. Μια δεύτερη ζωή. Ένας τόπος -έστω και δικτυακός- όπου ο καθένας είναι ό,τι δηλώσει. Θέλεις να είσαι ψηλή, μελαχρινή με μπλε μάτια? Είσαι! Ονειρευόσουν πάντα τον εαυτό σου πετυχημένο επιχ/τια, με κότερο και SUV? Τώρα μπορείς! Στην πραγματική ζωή φοράς τζιν νουμ. 34 ,είσαι 1.60 και δεν τρελαίνεσαι για τον εαυτό σου? Στη "δεύτερη ζωή " μπορείς να τα αλλάξεις όλα.Το παραμύθι της σταχτοπούτας σε σύγχρονη μορφή. Μόνο που αντί για νεράιδα έχουμε το internet. Α, και κάτι άλλο. Δεν είμαι σίγουρη οτι έχει αίσιο τέλος.
Και πως να έχει δηλαδή αίσιο τέλος μια διπλή ζωή?
Η ισορροπία του καθένα μας, έγκειται στον συμβιβασμό τριών πραγμάτων: αυτό που νομίζουμε ότι είμαστε, αυτό που βλέπουν οι άλλοι οτι είμαστε κι αυτό που θέλουμε να είμαστε. Ελάχιστοι είναι αυτοί που καταφέρνουν να διατηρούν αυτή την ισορροπία. Όλοι κατά καιρούς κλωνιζόμαστε. Πολλοί λοιπόν βρήκαν την απάντηση χωρίς κόπο, δημιουργώντας μια δεύτερη ζωή. Εκεί που κανείς δεν μπορεί να ξέρει στ' αλήθεια πόσο ψηλός, όμορφος, αδύνατος, πετυχημένος είσαι. Εκεί μπορείς να κρύψεις τον παράγοντα "ποιος είμαι", και να ταυτίσεις τους άλλους δύο. Η τέλεια ισορροπία! Να γιατί πέτυχε.
Η αλήθεια είναι οτι δεν αντέχουμε την εικόνα μας, οτι δεν μπορούμε να συμβιβαστούμε με τις όποιες αποτυχίες και απορρίψεις. Δεν θέλουμε να προσπαθήσουμε, δεν θέλουμε να κοπιάσουμε για τίποτα. Στην εποχή της τεχνολογίας είναι πιο εύκολο και ανώδυνο να φτιάξεις τον ιδεατό εαυτό σου, από το να βελτιώσεις αυτόν που έχεις. Όσο για τους λεγόμενους "καινούργιους φίλους", δύο πράγματα έχω να πω. Πρώτον, πού είναι οι παλιοί? Και δεύτερον, μια φιλία ανάμεσα σε δύο ψεύτικους χαρακτήρες, που εξελίσσεται σε ψεύτικες συνθήκες και δοκιμάζεται σε ψεύτικα προβλήματα, δεν μπορεί παρά να είναι ψεύτικη.
Σε μια εποχή με πολλές εικονικές πραγματικότητες, που προσφέρουν άπειρες επιλογές, έχει μεγάλη σημασία να μπορεί κανείς να διακρίνει το ψεύτικο από το αληθινό. Και η διάκριση αυτών δεν είναι παιχνίδι.Δεν υπάρχει δεύτερη ζωή. Ούτε διπλή ζωή. Να γιατί θα αποτύχει.
Κάθε παιχνίδι έχει συγκεκριμένους παίχτες και σαφείς κανόνες. Επίσης έχει έναν σκοπό και τελειώνει όταν αυτός επιτευχθεί. Τέλος, έχει κι ένα χαρακτηριστικό: Κερδίζεις ή χάνεις. Το second life από την άλλη πλευρά, δεν έχει συγκεκριμένους παίχτες. Έχει ρόλους, που τους δημιουργούν και τους ενσαρκώνουν οι "παίχτες" ,χωρίς όμως να αυτοπροσδιορίζονται. Οι μόνοι κανόνες που υπάρχουν έχουν να κάνουν με την καλύτερη λειτουργία της ιστοσελίδας. Δεν οριοθετούν το παιχνίδι, αλλά αποτελούν εγγύηση για την ανεξέλεγκτη εξέλιξή του. Όσο για τον σκοπό, εκεί είναι που τα χάνεις. Ο κάθε παίχτης εξυπηρετεί τον σκοπό του, κι ο γενικός στόχος είναι "να περνάμε καλά και να κάνουμε καινούργιους φίλους". Το παιχνίδι λοιπόν δεν τελειώνει ποτέ.
Και τώρα που ξεκαθαρίσαμε οτι δεν είναι παιχνίδι, βρήκαμε δηλαδή τον αρνητικό ορισμό, ας βρούμε και τον θετικό. Το second life δεν είναι παρά αυτό που ονομάζεται. Μια δεύτερη ζωή. Ένας τόπος -έστω και δικτυακός- όπου ο καθένας είναι ό,τι δηλώσει. Θέλεις να είσαι ψηλή, μελαχρινή με μπλε μάτια? Είσαι! Ονειρευόσουν πάντα τον εαυτό σου πετυχημένο επιχ/τια, με κότερο και SUV? Τώρα μπορείς! Στην πραγματική ζωή φοράς τζιν νουμ. 34 ,είσαι 1.60 και δεν τρελαίνεσαι για τον εαυτό σου? Στη "δεύτερη ζωή " μπορείς να τα αλλάξεις όλα.Το παραμύθι της σταχτοπούτας σε σύγχρονη μορφή. Μόνο που αντί για νεράιδα έχουμε το internet. Α, και κάτι άλλο. Δεν είμαι σίγουρη οτι έχει αίσιο τέλος.
Και πως να έχει δηλαδή αίσιο τέλος μια διπλή ζωή?
Η ισορροπία του καθένα μας, έγκειται στον συμβιβασμό τριών πραγμάτων: αυτό που νομίζουμε ότι είμαστε, αυτό που βλέπουν οι άλλοι οτι είμαστε κι αυτό που θέλουμε να είμαστε. Ελάχιστοι είναι αυτοί που καταφέρνουν να διατηρούν αυτή την ισορροπία. Όλοι κατά καιρούς κλωνιζόμαστε. Πολλοί λοιπόν βρήκαν την απάντηση χωρίς κόπο, δημιουργώντας μια δεύτερη ζωή. Εκεί που κανείς δεν μπορεί να ξέρει στ' αλήθεια πόσο ψηλός, όμορφος, αδύνατος, πετυχημένος είσαι. Εκεί μπορείς να κρύψεις τον παράγοντα "ποιος είμαι", και να ταυτίσεις τους άλλους δύο. Η τέλεια ισορροπία! Να γιατί πέτυχε.
Η αλήθεια είναι οτι δεν αντέχουμε την εικόνα μας, οτι δεν μπορούμε να συμβιβαστούμε με τις όποιες αποτυχίες και απορρίψεις. Δεν θέλουμε να προσπαθήσουμε, δεν θέλουμε να κοπιάσουμε για τίποτα. Στην εποχή της τεχνολογίας είναι πιο εύκολο και ανώδυνο να φτιάξεις τον ιδεατό εαυτό σου, από το να βελτιώσεις αυτόν που έχεις. Όσο για τους λεγόμενους "καινούργιους φίλους", δύο πράγματα έχω να πω. Πρώτον, πού είναι οι παλιοί? Και δεύτερον, μια φιλία ανάμεσα σε δύο ψεύτικους χαρακτήρες, που εξελίσσεται σε ψεύτικες συνθήκες και δοκιμάζεται σε ψεύτικα προβλήματα, δεν μπορεί παρά να είναι ψεύτικη.
Σε μια εποχή με πολλές εικονικές πραγματικότητες, που προσφέρουν άπειρες επιλογές, έχει μεγάλη σημασία να μπορεί κανείς να διακρίνει το ψεύτικο από το αληθινό. Και η διάκριση αυτών δεν είναι παιχνίδι.Δεν υπάρχει δεύτερη ζωή. Ούτε διπλή ζωή. Να γιατί θα αποτύχει.
