Osela In Life

Ξύπνησε από τον ήχο του τηλεφώνου. Δεν έκανε καμία προσπάθεια να το προλάβει. Ακόμα ζαλιζόταν άλλωστε. Κάθισε στο κρεβάτι χωρίς να σκέφτεται τίποτα. Κοίταξε το δωμάτιο σα να το έβλεπε πρώτη φορά. Η εγκατάλειψη ήταν διάχυτη στον χώρο. Ο ήλιος τρύπωνε από το μισόκλειστο παντζούρι και έκανε όλη την ασχήμια του δωματίου να φαίνεται πιο ελκυστική. Ποιος ήταν στο τηλέφωνο? Πρέπει ν’ άφησε μην στον τηλεφωνητή αλλά δεν άκουσε. Έχει μέρες να πάει στη δουλειά. Δεν άντεξε τον ανομολόγητο οίκτο των συναδέλφων, τον έβλεπε στα μάτια τους.
Σηκώνεται από το κρεβάτι αργά και κοιτιέται στον καθρέφτη. Προσπαθεί να δει τα χρόνια που πέρασαν, τα γεγονότα που οδήγησαν τα πράγματα μέχρι εδώ. Κάτι πρέπει να φταίει. Να φταίει ο σύγχρονος τρόπος ζωής που οδηγεί τους ανθρώπους στην αποξένωση? Η ολοένα αυξανόμενη εσωστρέφεια των κατοίκων της πόλης? Ο πρόσφατος χωρισμός? Αυτός ήταν σίγουρα εγκληματικός. Το βλέμμα επίμονο, απλανές, ψάχνει απαντήσεις μέσα από τον καθρέφτη. Δε βλέπει τίποτα όμως. Αναστενάζει και περπατά με μικρά αργά βήματα μέχρι την κουζίνα. Έχει έτοιμο καφέ. Από χθες? Δεν θυμάται. Από πότε? Έχει σημασία? Τι έχει σημασία πια?
Μετά τον χωρισμό πήρε την κάτω βόλτα. Δεν το άντεχε όμως. Ήθελε να ξεφύγει απ’ αυτό, ν’ αλλάξει. Η προσμονή του καινούριου, της καλύτερης ζωής οδήγησε τα πράγματα σε ακραίο σημείο. Έβγαινε σε μέρη που δεν ήξερε, με ανθρώπους που έβλεπε για πρώτη φορά και τελικά, λίγο πριν ξημερώσει, δινόταν σ’ αυτούς χωρίς συνείδηση, χωρίς ουσιαστική συμμετοχή. Κι όταν ξυπνούσε την άλλη μέρα ένιωθε ακόμα χειρότερα από την προηγούμενη.
Ξαναχτύπησε το τηλέφωνο. Άφησε και πάλι τον τηλεφωνητή «έλα εγώ είμαι. Σου άφησα ήδη ένα μήνυμα…Με θυμάσαι, ε? Έχουμε περάσει πολλά βράδια μαζί…Τέλος πάντων, μάλλον είναι το πρώτο σοκ, δεν ξέρω τι να πω…δεν το έκανα επίτηδες πάντως….κι εγώ θύμα είμαι , καταλαβαίνεις…». Μα τι ήταν όλα αυτά, αναρωτήθηκε. Α, πρέπει να ξεκόψει από αυτούς τους ανθρώπους, κι αυτά τα one night stand καιρός είναι να σταματήσουν. Θα βρει και κανέναν μπελά, σκέφτεται. Ναι, αυτό είναι. Θ’ αλλάξει στέκια. Λίγα γίνονται?
Ξαφνικά, σα να ήταν σε βαθύ λήθαργο και να ξύπνησε απότομα, σκέφτεται κάτι. Τρέχει προς το τηλέφωνο, σα να ψάχνει να βρει απ’ αυτό τη λύτρωση ή την καταστροφή. Το μήνυμα, το μήνυμα, θεέ μου, πρέπει ν’ ακούσει το μήνυμα…Πατάει το κουμπί, κλείνει τα μάτια και σφίγγει τα δόντια «…εγώ είμαι…από το κλαμπ «Χ»,…κοίτα, δεν ξέρω πώς να το πω…δεν είμαι καλά εντάξει? ...έχω aids, πως το λένε?!»
Άνοιξε τα μάτια και με μια πρωτοφανή διαύγεια και ηρεμία, σχημάτισε τον αριθμό στο τηλέφωνο. Μίλησε ψύχραιμα και καθαρά, σα να είχε προετοιμαστεί γι’ αυτό από καιρό. «Τα πήρα τα μηνύματα σου. Εγώ το έκανα. Γι’ αυτό χώρισα, θυμάσαι? Μόλις το έμαθε με άφησε. Στο έλεγα, ο χωρισμός είναι έγκλημα, εσύ γελούσες. Τώρα ξέρεις.»
Έκλεισε το τηλέφωνο με έναν αναστεναγμό ικανοποίησης. Η λύτρωση είχε έρθει.