Osela In Life
Friday, March 30, 2007
Η Σημασία Του Να Είσαι Σοβαρός
Κάθε τόσο μαθαίνουμε για τον υπερδανεισμό των Ελλήνων, πόσα εκατομμύρια ευρώ χρωστάμε σε καταναλωτικά δάνεια και κάρτες. Δεν θυμάμαι το νούμερο, αλλά θυμάμαι ότι μ’ εντυπωσίασε.
Δεν μπορώ να καταλάβω πως ένας άνθρωπος που δεν αντέχει οικονομικά τη ζωή του Κόκκαλη πχ, να θέλει να οδηγεί το ίδιο αυτοκίνητο και να μένει στο ίδιο ξενοδοχείο μ’ αυτόν όταν πηγαίνει διακοπές.
Ακόμα, πώς γίνεται η μέση Ελληνίδα να πιστεύει ότι γίνεται να έχει τσάντα Fendi, Luis Vuitton, πέδιλα Prada και ρούχα valentino
Επίσης δεν μπορώ να καταλάβω τι σκέφτεται αυτός που παίρνει 1200 ευρώ/ μήνα, έχει να συντηρήσει σπίτι και οικογένεια, αλλά παίρνει διακοποδάνειο. Άκουγα σήμερα μια διαφήμιση τράπεζας «έρχεται και η μεγάλη βδομάδα…λαμπάδες, παπούτσια, ε, όλο και κανένα ταξιδάκι τώρα που ανοίγει κι ο καιρός….». Τι θέλει να μας πει? Ότι θα αγοράσουμε λαμπάδες και παπούτσια για ολόκληρο στρατό? Πόσο να κάνουν μία λαμπάδα και ένα ζευγάρι παπούτσια? 80-150 ευρώ? Κι αυτός που δε δύναται να διαθέσει 80 ή 150 ευρώ, να πάρει το δανειάκι, να πάει κι ένα ταξίδι!!!
Μ’ ενοχλεί πολύ που σχολιάζω τα αυτονόητα και, κυρίως, που συνειδητοποιώ ότι για χιλιάδες Έλληνες δεν είναι αυτονόητα.
Είναι γεγονός πως οι τράπεζες φουσκώνουν τα μυαλά των καταναλωτών, αλλά δεν τις κατηγορώ (γι’ αυτό το συγκεκριμένο). Επιχειρήσεις είναι και θέλουν να κάνουν τη δουλειά τους. Καταλαβαίνω και την πίεση που ασκεί η βιομηχανία της μαζικής κουλτούρας, το πρότυπο του σύγχρονου νεοέλληνα που λανσάρει.
Ωστόσο, δεν μπορώ να παραβλέψω την ευθύνη που έχουμε όλοι μας ως καταναλωτές. Δεν μπορώ να είμαι μπροστά σ’ έναν καθρέφτη και να κλείνω τα μάτια. Εμείς είμαστε που βάζουμε το χέρι στην τσέπη, εμείς υπογράφουμε τα δάνειά μας, εμείς δημιουργούμε το επερχόμενο αδιέξοδο. Έχω ξαναπεί, ελευθερία είναι η επίγνωση των ορίων και των επιλογών μας, και μπροστά σε μια εποχή που χαρακτηρίζεται από μια καινούρια μάστιγα, την οποία οι επιστήμονες ονομάζουν «οικονομική σκλαβιά», η σημασία του να είναι κανείς σοβαρός, είναι πραγματικά καταλυτική. Ίσως και σωτήρια.
Δεν μπορώ να καταλάβω πως ένας άνθρωπος που δεν αντέχει οικονομικά τη ζωή του Κόκκαλη πχ, να θέλει να οδηγεί το ίδιο αυτοκίνητο και να μένει στο ίδιο ξενοδοχείο μ’ αυτόν όταν πηγαίνει διακοπές.
Ακόμα, πώς γίνεται η μέση Ελληνίδα να πιστεύει ότι γίνεται να έχει τσάντα Fendi, Luis Vuitton, πέδιλα Prada και ρούχα valentino
Επίσης δεν μπορώ να καταλάβω τι σκέφτεται αυτός που παίρνει 1200 ευρώ/ μήνα, έχει να συντηρήσει σπίτι και οικογένεια, αλλά παίρνει διακοποδάνειο. Άκουγα σήμερα μια διαφήμιση τράπεζας «έρχεται και η μεγάλη βδομάδα…λαμπάδες, παπούτσια, ε, όλο και κανένα ταξιδάκι τώρα που ανοίγει κι ο καιρός….». Τι θέλει να μας πει? Ότι θα αγοράσουμε λαμπάδες και παπούτσια για ολόκληρο στρατό? Πόσο να κάνουν μία λαμπάδα και ένα ζευγάρι παπούτσια? 80-150 ευρώ? Κι αυτός που δε δύναται να διαθέσει 80 ή 150 ευρώ, να πάρει το δανειάκι, να πάει κι ένα ταξίδι!!!
Μ’ ενοχλεί πολύ που σχολιάζω τα αυτονόητα και, κυρίως, που συνειδητοποιώ ότι για χιλιάδες Έλληνες δεν είναι αυτονόητα.
Είναι γεγονός πως οι τράπεζες φουσκώνουν τα μυαλά των καταναλωτών, αλλά δεν τις κατηγορώ (γι’ αυτό το συγκεκριμένο). Επιχειρήσεις είναι και θέλουν να κάνουν τη δουλειά τους. Καταλαβαίνω και την πίεση που ασκεί η βιομηχανία της μαζικής κουλτούρας, το πρότυπο του σύγχρονου νεοέλληνα που λανσάρει.
Ωστόσο, δεν μπορώ να παραβλέψω την ευθύνη που έχουμε όλοι μας ως καταναλωτές. Δεν μπορώ να είμαι μπροστά σ’ έναν καθρέφτη και να κλείνω τα μάτια. Εμείς είμαστε που βάζουμε το χέρι στην τσέπη, εμείς υπογράφουμε τα δάνειά μας, εμείς δημιουργούμε το επερχόμενο αδιέξοδο. Έχω ξαναπεί, ελευθερία είναι η επίγνωση των ορίων και των επιλογών μας, και μπροστά σε μια εποχή που χαρακτηρίζεται από μια καινούρια μάστιγα, την οποία οι επιστήμονες ονομάζουν «οικονομική σκλαβιά», η σημασία του να είναι κανείς σοβαρός, είναι πραγματικά καταλυτική. Ίσως και σωτήρια.
5 Comments:
Αυτούς που δεν παίρνουν καν 1000 Ε και δεν αγοράζουν φιρμάτα ρούχα ή ακριβά αυτοκίνητα, αλλά χρησιμοποιούν το δάνειο για να πληρώνουν ΔΕΚΟ, νοίκι και εισιτήρια, τους καταλαβαίνετε;
οχι passer δεν τους καταλαβαίνω, αλλά μπορώ να το φανταστώ. δηλαδή, με 680 ευρώ που είναι ο κατώτερος μισθός, πληρώνουν 300 νοίκι, 80 ευρώ ΔΕΗ, 30/ μήνα ΟΤΕ (60 το δίμηνο) και 50 εισητήρια. Αυτά μας κάνουν 460 ευρώ. και 20 ευρώ κοινόχρηστα σου λέω. περισσεύουν 200 ευρώ. Και με συγχωρείς κιόλας, αλλά προκειμένου να πάρω δάνειο -με τι προοπτική θα το ξεπληρώσω?- καλύτερα να μένω σε τρώγλη γκαρσονιέρα, να μαγειρεύω κάθε μέρα σπίτι και να μην έχω κινητό κλπ.
Δεν λέω οτι μ' αρέσει, ούτε οτι είναι εύκολο. Αλλά γίνεται. Πρέπει να γίνεται. Γιατί η άλλη επιλογή είναι τράπεζα= δάνειο= φυλακή/κατάσχεση.
ΥΣ Δεν σκοπεύω να σε προσβάλλω με τα λόγια μου, απλά θέλω να υποδείξω έναν τρόπο σκέψης, που κατά τη γνώμη μου είναι λανθασμένος.
Δε με προσβάλλεις, γιατι δεν αναφέρομαι σε μένα προσωπικά.
Εχεις ιδέα όμως πόσο κάνει μια τρώγλη γκαρσονιέρα χωρίς θέρμανση; (παρεμπιπτόντως, όποιος ψάχνει για φτηνό σπίτι, να κοιτάει δυαράκια, όχι γκαρσονιέρες) Πολλοί άνθρωποι δεν έχουν καν σταθερο τηλέφωνο πόσο μάλλον κινητό.
Το "μαγειρεύω σπίτι" που ακριβώς βοηθάει; Τσάμπα μας τα δίνει το σουπερ μάρκετ; Δεν πληρώνουμε ρεύμα και νερό στο μαγείρεμα; (Μαγειρεύω σπίτι και ξέρω.)
Ο μέσος μισθός του ιδιωτικού τομέα φτάνει ίσα ίσα για τα βασικά και με τα βασικά δεν εννοώ εφημερίδες, τυρόπιτες, σινεμά και καφέδες (και φυσικά ούτε τσιγάρα). Εννοώ φαγητό, ΔΕΚΟ, νοίκι, εισιτήρια, απορρυπαντικά και αναπόφευκτα έξοδα.
Όσο για κοινωνικές σχέσεις στο γραφείο (καφες μετά τη δουλειά κλπ, ευπαρουσίαστα ρούχα για το γραφείο κλπ) άστο καλύτερα...
ok passer
έκανα έναν πρόχειρο υπολογισμό χρημάτων στο πιο πάνω σχόλιό μου. Εγώ σου λέω πόσο κάνμει μια τρώγλη (ή όχι και τόσο τρώγλη) γκαρσιονιέρα κατά τη γνώμη μου. Πες μου εσύ έναν πιθανό καταμερισμό χρημάτων, για να συνεννοηθούμε. Όσο για το μαγείρεμα στο σπίτι, μας εξοικονομεί πολλά χρήματα σε σχέση με το εστιατόριο.
Και πάλι θυμίζω πως το θέμα μου είναι ένας λανθασμένος τρόπος σκέψης.
Δε γνωρίζω κανέναν χαμηλόμισθο που να τρωει κάθε μέρα σε εστιατόριο.
Η μόνη γνωστή λύση, κατά τη γνώμη μου, ειναι δευτερη δουλεια. Κάτι που κάνουν οι περισσότεροι, νόμιμα ή παράνομα. Αλλιώς, μιλάμε για οριακή επιβίωση.
Post a Comment
<< Home