Osela In Life
Thursday, July 19, 2007
Χέρια Ψηλά!
Φέτος το καλοκαίρι αισθάνομαι διαφορετικά. Πιο ελεύθερη, πιο ανέμελη. Και πιο δυνατή. Δεν ξέρω από που πηγάζει αυτή η ευεξία μου, αλλά ειλικρινά νιώθω καλύτερα από ποτέ.
Όπως ένιωθα την τελευταία χρονιά στην Σχολή, όταν οι συμφοιτητές μου αγχωνόντουσαν κι εγώ είχα την ηρεμία του ήδη πετυχημένου ανθρώπου. Πίστευα ότι όχι απλώς όλα θα πάνε καλά, αλλά ότι τπτ δεν θα μπορούσε να με σταματήσει, να μου πάει στραβά. Και τελικά έτσι έγινε. Ο -αγαπημένος μου- Καντ έλεγε ότι η ευχή και μόνο για κτ, κατευθύνει τις πράξεις μας προς τα εκεί. Πόσο μάλλον η πίστη! Αυτό που εννοώ είναι ότι ίσως να πήγαν όλα τόσο καλά, επειδή εγώ το πίστεψα πολύ και είχα εμπιστοσύνη στον εαυτό μου.
Τα τελευταία δύο καλοκαίρια με την χαζο- δουλειά έχασα πολύ χρόνο. Την πρώτη χρονιά ετοιμαζόμουν για διακοπές όταν με ειδοποίησαν ότι με προσλαμβάνουν και από την χαρά μου δεν παραπονέθηκα. Πέρσυ ήμουν ψιλο-ψαράκι και θύμα. Όχι ότι δεν ξεκουράστηκα, αλλά ήθελα κι' άλλο, και τελικά δεν πήρα παραπάνω άδεια, έτσι για να κρατήσω μέρες για τον χειμώνα. I should have known better.
Φέτος όμως, λίγο ότι σιχάθηκα τον συνεργάτη μου και όχι μόνο, λίγο ότι πλέον ξέρω καλύτερα, θα λείψω για όσο περισσότερο καιρό γίνεται. Θέλω να το ζήσω το καλοκαίρι, να μην φύγει και αισθανθώ ότι δεν το αξιοποίησα.
Μου έρχεται η ατάκα από την ταινία, "μερικές φορές με πλυμμηρίζει τόση ευτυχία που φοβάμαι ότι δεν θα την αντέξω". Κι από την άλλη αυτή η νοοτροπία, να μην λέμε πόσο καλά είμαστε, να μην το δείχνουμε, γιατί......πρέπει να είμαστε σεμνοί? θα μας βρει κανένα κακό? Θα μας ματιάσουν? Θα μας ακούσει η ζωή και θα μας τα πάρει όλα πίσω? Είναι φοβερό αυτό που συμβαίνει. Ακούω τον κόσμο που απαντάει (στην ερώτηση "τί κάνεις?" ) "ε, καλά μωρέ", "ας τα λέμε καλά", "καλά"- αλλά με ύφος κακά στραβά κι ανάποδα. Oh, dio mio, τί μιζέρια!
Η ευτυχία φαίνεται βαρύς όρος για πολύ κόσμο. Σαν το συγνώμη και το ευχαριστώ. Και για τον καθένα μπορεί να σημαίνει κτ διαφορετικό (αντίθετα με το συγνώμη και το ευχαριστώ). Ωστόσο, είναι άμεσα συνδεδεμένη με τα ζητούμενα του καθενός, τις απαιτήσεις που έχει από τον εαυτό του και τη ζωή. Και αυτά που πιστεύει ότι του αξίζουν. Αυτό που με προβληματίζει είναι αν χρειάζεται αυτογνωσία ή αν η ευτυχία συνίσταται στην υπέρβαση αυτής.
4 Comments:
ααααα....ωραία πράματα διαβάζω σήμερα!
Μπράβο , γουέλ νταν και πάντα τέτοια!!!!
...πολύ μιζέρια ρε παιδί μου ο περισσότερος κόσμος όντως!!!....αν πεις ότι όλα σου πάνε καλά....μουρμουρίζουν κάτι σαν..."τον πούστη"!!...Κάτι φεγγάρια που δούλευα στας βλαχοευρώπας όταν συναντιόμασταν με κάποιον αυτός έλεγε "not too bad" και επειδή εγώ απαντούσα "great" είχαν φρικάρει....όταν έφυγα μου είπαν "the happiest smile of the company is leaving us"... :-)))
...ε ρε τι θυμήθηκα....
...πάντα έτσι ρε Osela!!!
Πανθηράκο ευχαριστώ
Να τον κόψεις το Χατζηγιάννη είναι φλωράκος
menio
έχει αρχίσει να μ' επηρεάζει ε?
Post a Comment
<< Home