Osela In Life
Saturday, April 14, 2007
Μυστικές Εικόνες
Μετά από ξεκούραση και διακοπές σχεδόν μίας βδομάδας, γύρισα πίσω. Στη δουλειά (μπλιακ!), στους φίλους μου, σε σας εδώ.
Έκανα ένα ταξίδι στο χρόνο. Πήγα να επισκεφτώ φίλους που άφησα πίσω, φίλους που με άφησαν πίσω, την πολύ-αγαπημένη μου παραλία, όπου εκτυλίχτηκαν κάποτε γεγονότα πολύ σημαντικά για μένα, από τα οποία κάποια με καθόρισαν, ασήμαντα όμως και άγνωστα στους περισσότερους. Με γοητεύει πολύ αυτό. Εικόνες απ’ το παρελθόν, μυστικές εικόνες.
Κάθισα σ’ ένα παγκάκι στον δρόμο της παραλίας, άναψα ένα τσιγάρο και τα 3-4 λεπτά που περίμενα τη Λένα, παρατήρησα τον κόσμο. Τουρίστες πηγαινοερχόντουσαν χαζεύοντας δεξιά και αριστερά, αλλά σίγουρα επιφανειακά. «Ωραία εδώ, ναι ωραία. -Στο Χ μέρος ήταν καλύτερα- α, εγώ έχω ξαναέρθει εδώ….» Οι ντόπιοι περπατούσαν πιο βιαστικά, ούτε γυρνούσαν να κοιτάξουν γύρω τους. Που να ήξεραν όλοι αυτοί ότι εδώ, σ’ αυτό ακριβώς το παγκάκι, που τότε ήταν φρεσκοβαμμένο σκούρο κόκκινο και σήμερα έχει ξεθωριάσει, οτι εγώ, η osela, κάπνισα το πρώτο μου camel, με την κολλητή μου να προσπαθεί ν’ ανάψει το σπίρτο και να μην τα καταφέρνει γιατί φυσούσε και μια αίσθηση φόβου και περιπέτειας να μας περιτριγυρίζει, χωρίς όμως να μας αγγίζει. Ήμασταν 16 χρονών και πάνω μας πλανιόταν το σύννεφο της εφηβείας, της αίσθησης ότι όλη η ζωή είναι μπροστά μας και τπτ δεν μπορεί να μας σταματήσει. Αυτό το σύννεφο μας περίβαλλε και μας έκανε να αισθανόμαστε αλώβητες, αήττητες.
Ούτε δέκα χρόνια δεν πέρασαν από εκείνη την μαγική στιγμή, ανάμεσα σε μένα, την Λένα και τη ζωή. Δεν χαθήκαμε, ούτε περάσαμε άσχημα. Και στις δύο τα πράγματα ήρθαν μάλλον βολικά. Μ’ αρέσει η ζωή μου τώρα, την έχω επιλέξει. Παρόλα αυτά, δάκρυσα όταν είδα νοερά τα δύο κορίτσια που προσπαθούσαν εναγωνίως ν’ ανάψουν το τσιγάρο. Και τα ζήλεψα.
Έκανα ένα ταξίδι στο χρόνο. Πήγα να επισκεφτώ φίλους που άφησα πίσω, φίλους που με άφησαν πίσω, την πολύ-αγαπημένη μου παραλία, όπου εκτυλίχτηκαν κάποτε γεγονότα πολύ σημαντικά για μένα, από τα οποία κάποια με καθόρισαν, ασήμαντα όμως και άγνωστα στους περισσότερους. Με γοητεύει πολύ αυτό. Εικόνες απ’ το παρελθόν, μυστικές εικόνες.
Κάθισα σ’ ένα παγκάκι στον δρόμο της παραλίας, άναψα ένα τσιγάρο και τα 3-4 λεπτά που περίμενα τη Λένα, παρατήρησα τον κόσμο. Τουρίστες πηγαινοερχόντουσαν χαζεύοντας δεξιά και αριστερά, αλλά σίγουρα επιφανειακά. «Ωραία εδώ, ναι ωραία. -Στο Χ μέρος ήταν καλύτερα- α, εγώ έχω ξαναέρθει εδώ….» Οι ντόπιοι περπατούσαν πιο βιαστικά, ούτε γυρνούσαν να κοιτάξουν γύρω τους. Που να ήξεραν όλοι αυτοί ότι εδώ, σ’ αυτό ακριβώς το παγκάκι, που τότε ήταν φρεσκοβαμμένο σκούρο κόκκινο και σήμερα έχει ξεθωριάσει, οτι εγώ, η osela, κάπνισα το πρώτο μου camel, με την κολλητή μου να προσπαθεί ν’ ανάψει το σπίρτο και να μην τα καταφέρνει γιατί φυσούσε και μια αίσθηση φόβου και περιπέτειας να μας περιτριγυρίζει, χωρίς όμως να μας αγγίζει. Ήμασταν 16 χρονών και πάνω μας πλανιόταν το σύννεφο της εφηβείας, της αίσθησης ότι όλη η ζωή είναι μπροστά μας και τπτ δεν μπορεί να μας σταματήσει. Αυτό το σύννεφο μας περίβαλλε και μας έκανε να αισθανόμαστε αλώβητες, αήττητες.
Ούτε δέκα χρόνια δεν πέρασαν από εκείνη την μαγική στιγμή, ανάμεσα σε μένα, την Λένα και τη ζωή. Δεν χαθήκαμε, ούτε περάσαμε άσχημα. Και στις δύο τα πράγματα ήρθαν μάλλον βολικά. Μ’ αρέσει η ζωή μου τώρα, την έχω επιλέξει. Παρόλα αυτά, δάκρυσα όταν είδα νοερά τα δύο κορίτσια που προσπαθούσαν εναγωνίως ν’ ανάψουν το τσιγάρο. Και τα ζήλεψα.
2 Comments:
αγαπητή osela είναι όντως πολύ συγκινητική η εικόνα ενός "αθώου" "γλυκού" παρελθόντος..το ίδιο νιώθω και εγώ πάμπολλες φορές. Ελπίζω όμως να έχεις κρατήσει και τις παλιές σου φίλες, όπως τη Λένα, για να γεφυρώσεις το χθες με το σήμερα. Είναι πολύ σημαντικό πιστεύω. Και εγώ κρατάω πιστά τις παιδικές φιλίες μου από το εξοχικό μου. Και είναι τέλειο.
ga my dear
η αίσθηση των παιδικών χρόνων, των παλιών φίλων κλπ, είναι γλυκιά ή πικρή, ανάλογα με το γεφύρωμα του χθες με το σήμερα όπως πολύ εύστοχα παρατηρείς. Εσύ που έχεις κρατήσει τους παιδικούς φίλους, σίγουρα καταλαβαίνεις.
Post a Comment
<< Home