Osela In Life

Το Σάββατο πήγα σ’ ένα πάρτυ αρραβώνων. Αρραβωνιάστηκαν δύο συμμαθητές μου και ήταν μια καλή ευκαιρία για άτυπο class reunion. Ήπιαμε αρκετά, γελάσαμε και χορέψαμε σα να ‘μασταν πενταήμερη. Οι περισσότεροι πήγαμε χωρίς συνοδούς, όχι γιατί είχαμε κτ να κρύψουμε, αλλά για να ‘μαστε μεταξύ μας και να μην νιώθουν άβολα και οι συνοδοί. Κάποιους από τους συμμαθητές μου είχα να τους δω από το 1999, που τελειώσαμε το λύκειο. Παρόλα αυτά, δεν υπήρχε αμηχανία ούτε λεπτό και τα πειράγματα δεν είχαν τέλος.

Ποτέ δεν έκανα παρέα εκτός σχολείου με τους συμμαθητές μου. Τους σνόμπαρα λίγο ίσως, αλλά όχι επίτηδες. Δεν ήμασταν τόσο διαφορετικοί όσο πίστευα, απλά μάλλον είχαμε διαφορετική αντίληψη για τη ζωή. Όταν αυτοί άκουγαν Καλλίρη και Ρουβά και Δάντη, εγώ άκουγα Nirvana και Guns n’ Roses και έτρεχα σε συναυλίες των Ξύλινων Σπαθιών. Σ’ εκείνη την ηλικία, η μουσική ήταν τρόπος διαφοροποίησης, το κυριότερο μέσο έκφρασης. Λόγος για να κάνεις ή να μην κάνεις παρέα με κπν.

Τώρα, οχτώ χρόνια μετά, τίποτα δεν είχε σημασία. Χορεύαμε όλοι με τα ίδια τραγούδια, γελούσαμε με τα ίδια αστεία. Δεν ξέρω ποιος έβαλε νερό στο κρασί του. Εγώ ή αυτοί. Από τη μια πλευρά, εγώ πηγαίνω σε μέρη που δεν παίζουν ροκ μουσική, καμιά φορά πάω και μπουζούκια. Και χορεύω, διασκεδάζω. Από την άλλη πλευρά οι συμμαθητές μου, που κάποτε πίστευαν ότι έπαιρνα ναρκωτικά επειδή άκουγα ροκ και κάπνιζα κανένα τσιγάρο (παρόλο που ήμουν άριστη μαθήτρια και τελείωσα το λύκειο με 19.3), το Σάββατο κάπνιζαν το ένα μετά το άλλο (κπ από αυτούς, όχι όλοι), με ρωτούσαν αν πήγα στους REM και στους U2 και τι κρίμα που τους έχασαν.

Όπως και να ‘χει, αυτό που θέλω να πω εγώ είναι πως ποτέ δεν είμαστε τόσο διαφορετικοί από τους άλλους όσο πιστεύουμε.