Osela In Life
Monday, April 16, 2007
Το τέλος της αθωότητας
Δεν ξέρω πως να το θέσω, γιατί είναι και βαρύ όσο να πεις, αλλά πιστεύω πως μας αρέσει να θυματοποιούμε τον εαυτό μας.
Από παντού ακούγονται παράπονα. Ο μανάβης μας κλέβει, ο ταξιτζής μας κλέβει, το σούπερ- μάρκετ μας κλέβει, ο γαλατάς συνωμοτεί με τον παραγωγό, όπως άλλωστε κι όλες οι μεγάλες αλυσίδες ρούχων, παπουτσιών, κάθε είδους προϊόντων. Και ,φυσικά, το κράτος όχι μόνο δεν μας προστατεύει, αλλά μας υπονομεύει.
Ειλικρινά, δε νομίζω να έχουν καταγραφεί ποτέ τόσα παράπονα και καταγγελίες όσο σήμερα.
Είμαστε όμως τόσο θύματα όσο ισχυριζόμαστε? Και για να είμαστε ειλικρινείς, είμαστε στ’ αλήθεια θύματα?
Ως θύμα λοιπόν, ορίζεται ο,τι προσφέρεται για θυσία,// κπς που θεληματικά θυσιάζεται για κπ σκοπό, //ο ζημιωμένος από καταστροφή ή εκμετάλλευση.
Όλοι εμείς που περιμένουμε την ασπίδα του κρατικού μηχανισμού σαν μάννα εξ ουρανού, που ποτέ δεν έρχεται, ψηφίζουμε πάντα την ίδια πολιτική, τους ίδιους πολιτικούς. Όταν έρχεται η μοναδική στιγμή που εξισωνόμαστε όλοι μεταξύ μας, μπροστά στην κάλπη δηλαδή, κάνουμε πάντα την ίδια επιλογή.
Αυτό σημαίνει δύο πράγματα. Πρώτον, θυσιαζόμαστε θεληματικά για κπ σκοπό, ή δεν θεωρούμε ότι είμαστε ζημιωμένοι από την καταστροφή- εκμετάλλευση του κράτους. Και στις δύο περιπτώσεις δεν δικαιούμαστε να αισθανόμαστε θύματα του κράτους, αφού δεν αντιδρούμε.
Όσο για τον ιδιωτικό τομέα, αυτός δεν είναι και τόσο ασύνδετος με τα παραπάνω. Σ’ αυτήν την περίπτωση, ψηφίζουμε πάλι το ίδιο κόμμα (την ίδια πολιτική) , άρα αισθανόμαστε ότι η προστασία του κράτους είναι επαρκής, ή ψηφίζουμε την ίδια πολιτική, άρα πιστεύουμε ότι το κράτος δεν έχει υποχρέωση να μας προστατέψει. Πάλι δεν υπάρχει τπτ που να μας χαρακτηρίζει θύματα.
Στην ιδιωτική μας ζωή τώρα, όταν διαπιστώνουμε ότι κπς μας κλέβει, τον τιμωρούμε με την στάση μας, ή η αντίδρασή μας είναι «έλα μωρέ, όλοι τα ίδια κάνουν// πού να ψάχνω τώρα άλλον μανάβη- σούπερ μάρκετ κλπ....αφού δεν υπάρχει έλεγχος- κράτος, τι να σου κάνει κι ο καταναλωτής?»
Να το πάλι το κράτος.
Ζούμε σε μια εποχή πλήρους αποποίησης κάθε είδους ευθύνης. Όταν καλούμαστε να αντιδράσουμε, βάζουμε τον εαυτούλη μας, που ξαφνικά μας φαίνεται μικροσκοπικός κι αδύναμος, άμοιρος κάθε ευθύνης, πίσω από την ανώνυμη πλάτη του κράτους. Έτσι δεν χρειάζεται ν’ απαντήσουμε στην ερώτηση τί κάνουμε εμείς οι ίδιοι για τον εαυτό μας.
Το τέλος της αθωότητας δεν είναι η στιγμή που άρχισαν από παντού να μας κλέβουν. Είναι η στιγμή που συνειδητοποιήσαμε ότι το να είσαι θύμα είναι βολικό. Πολύ βολικό.
0 Comments:
Post a Comment
<< Home