Osela In Life

Σήμερα ήρθε στο γραφείο ένας πολύ γνωστός και πετυχημένος στον κλάδο του επιχειρηματίας. Του έδωσα να συμπληρώσει κάποια έντυπα και διαπίστωσα έκπληκτη οτι δεν ξέρει βασικούς κανόνες ορθογραφίας. Μιλάμε ο άνθρωπος είναι αναλφάβητος. Ντιπ για ντιπ, πως το λένε. It makes me wonder...

Πώς ένας άνθρωπος τόσο αμόρφωτος καταφέρνει ν΄ανέβει κοινωνικά και οικονομικά? Να λυπηθώ ή να χαρώ?

Λυπάμαι πραγματικά για όλους τους ανθρώπους που επενδύουν χιλιάδες ευρώ για να σπουδάσουν και να αποκτήσουν όσα περισσότερα "τυπικά προσόντα" μπορούν, ώστε να κάνουν τι? Να δουλεύουν 8-10 ώρες τη μέρα για 1000 ευρώ? Και αν? Και χωρίς ασφάλιση? Ή να μένουν άνεργοι μέχρι να βολευτούν σε καμιά θεσούλα?

Από την άλλη πλευρά χαίρομαι γι' αυτόν -και για τον καθένα στη θέση του- γιατί στη ζωή δεν υπογράφεις συμβόλαιο για τίποτα. Δεν επιβιώνουν μόνο αυτοί που έχουν ένα μάτσο χαρτια στα χέρια τους, αλλά και οι έξυπνοι. Και ίσως ,κυρίως , οι έξυπνοι. Αυτοί που ξέρουν να πλασάρουν σωστά τον εαυτό τους. Κάποιοι άνθρωποι είναι χαρισματικοί. Ή τυχεροί. Που μπορεί να μην τελείωσαν το λύκειο αλλά κατάφεραν να εντοπίσουν τα "κενά" της κοινωνίας και να τα εκμεταλλευτούν. "Επιτυχία είναι όχι να ασχοληθείς μ' αυτό που σπούδασες, αλλά να διακρίνεις τι μπορεί να σου αποφέρει χρήματα και ν' ασχοληθείς μ' αυτό" έλεγε πρόσφατα κπς στην τηλεόραση. Και να, σήμερα έχουν σπιταρώνες, αυτοκίνητα, και πουλάνε και μούρη. Και τους σέβονται όλοι, γιατί η καπιταλιστική κοινωνία υποκλίνεται στο χρήμα πρωτίστως.

Βέβαια τους λυπάμαι και λίγο. Όχι γιατί δεν έμαθαν ποτέ ορθογραφία. Γιατί δεν θα νιώσουν ποτέ τη συγκίνηση που προσφέρει η νοητική διέγερση, ένα βιβλίο, μια ταινία, μια έκθεση ζωγραφικής, οτιδήποτε γεμίζει την ψυχούλα μας.