Osela In Life

Next Time…
Το Πάσχα στο εξοχικό γνωρίσαμε με τη Μίνα 2 τύπους, αδέρφια και βγαίναμε μαζί τους. Ωραίοι άντρες. Ο ένας φλέρταρε τη Μίνα και ο άλλος εμένα. Δεν έγινε κτ, αλλά ήταν ωραία έτσι κι αλλιώς, έμεινε η προσδοκία για την επόμενη φορά που θα βρισκόμασταν.
Η επόμενη φορά ήταν πριν από κανα μήνα, όταν βρεθήκαμε για ΣΚ όλοι μαζί. Ο «δικός μου» το έπαιζε πολύ γκόμενος και την έπεφτε στη Μίνα και στην άλλη φίλη μας, και μετά σε μια άλλη και γενικότερα σε όλες εκτός από μένα- μετά βίας μου μίλησε. OMG. Της Μίνας το έπαιζε επίσης χαλαρός κι αδιάφορος, αλλά τουλάχιστον δεν την έπεφτε σε καμία. Τα πήρα άσχημα. Με δυο βότκες μου πέρασε το πρώτο σοκ, χαλάρωσα λίγο κι είπα να μπω στην κουβέντα, μπας και ξεχαστώ. Τα παιδιά έχουν εστιατόριο και μιλούσαν γι’ αυτό. Λέγανε για το αγαπημένο τους κρασί εκείνη την ώρα, και πόσο πουλάει ενώ είναι πανάκριβο, κι εντελώς αυθόρμητα είπα «α, τον ξέρω τον παραγωγό, είναι φίλος μου, προχθές ήμασταν μαζί» Με το που το είπα αυτό, με κοίταξαν και οι δύο έκπληκτοι «σοβαρά μιλάς??? Ξέρεις αυτόν??!! Έχουμε διαβάσει την ιστορία του, θέλουμε πολύ να τον γνωρίσουμε, ν’ αγοράσουμε απευθείας απ’ αυτόν, κανόνισε κονέ….»



Payback Time
Δεν άκουσα τι άλλο είπαν, οι γλώσσες τους έφτασαν μέχρι το πάτωμα, «ο δικός μου» ξαφνικά με θυμήθηκε, άλλαξε εντελώς η συμπεριφορά του. «Να έρθουμε, να βγούμε για ποτό, κανόνισε και πάρε με τηλ…..» εγώ χαμογέλασα και είπα «οπωσδήποτε», εννοώντας φυσικά «ούτε όταν παγώσει η κόλαση». Επιτέλους, η μπάλα γύρισε στην πλευρά μου. Από εκείνη την ώρα και μετά το βράδυ μου κύλησε μια χαρά. Το χρυσό μου, μπερδεύτηκε. Νόμιζε ότι είμαι το ασανσέρ που θα τον ανεβάσει, αλλά δεν τα υπολόγισε καλά. Όταν γύρισα στην πόλη, αυτός μ’ έψαχνε, πήρε και τη Μίνα και της ζήτησε το τηλ μου, σίγουρος ότι θα τρέξω. «Α, δεν μπορώ να σου το δώσω….θα της δώσω το δικό σου κι αν θέλει θα σε πάρει αυτή» του είπε. Του κόπηκε η φόρα. Άφησα να περάσουν 2 βδομάδες, αυτός μ’ έψαχνε μέχρι και στο facebook, μου άφηνε μηνύματα. Κάποια στιγμή με πέτυχε, άρχισε το γλείψιμο, τι κάνεις κούκλα μου, χάθηκες, τι θα γίνει με τον Τάδε. «τι να σου πω, δεν τον είδα, θα σου πω όταν είναι…» Του κόπηκαν όλα. Άφησα να περάσει άλλη μια βδομάδα. Παίρνω τηλ τον φίλο μου, του λέω ότι είναι δύο τύποι που έχουν εστιατόριο και μπλα μπλα μπλα…, μου κάνει την κρίσιμη ερώτηση «το ξέρεις ότι δεν γίνεται…. αλλά τέλος πάντων…για σένα…είναι πολύ φίλοι σου αυτοί???» περίμενα καιρό γι’ αυτό «όχι καλέ μου, και να σου πω την αλήθεια, είναι και ψιλοπερίεργοι, δεν ξέρω αν μπορείς να βασιστείς πάνω τους, ίσως είναι καλύτερα να μην μπλέξεις» «κι εγώ αυτό λέω τότε». Εντάξει, θα μπορούσε κπς να πει οτι αυτό που έκανα ήταν κακό, αλλά εγώ έχω δικό μου σύστημα αξιών και με συγχωρώ. Μερικές φορές η εκδίκηση είναι better than sex. Του άφησα ένα λιτό μην στο facebook, 4 λεξούλες: «No deal ,dear, sorry».
Ε όχι να νομίζει κι ο ταβερνιάρης ότι μπορεί να με δουλέψει. Έλεος.

Εντάξει έχω ανέβει λέβελ. Μπορεί και να 'χω κατέβει δηλ, αλλά θα το δω θετικά.

Περνάω τη φάση "Μ' αρέσουν οι μεγαλύτεροι άντρες". Μιλάμε βγαίνω τα βράδια και το βλέμμα μου ουτε ακουμπάει τους 30αρηδες. Είναι δυνατόν? Δεν μου προκαλούν καν το ενδιαφέρον, βαριέμαι. Oh My God, το ζω κι αυτο...

Βέβαια όταν λέω μεγαλύτεροι δεν εννοω άντρες τύπου "μπαρμπας", "θείος", "sugar daddy" κλπ. Απαραίτητη προυπόθεση (δεν τα γράφω με σειρά προτεραιότητας)

1)Να έχουν στυλ. Από κυριλέ και πούρο, μέχρι σπορ ντύσιμο και BMW μηχανή, το στυλ είναι το Α και το Ω. (και περιλαμβάνει αξιοπρεπώς ακριβό ρολόι, όχι δυσανάλογα ακριβό με το υπόλοιπο σύνολο)
2)Η εξωτερική εμφάνιση από μόνη της δεν μ' ενδιαφέρει τόσο (μην το παρακανουμε όμως)
3)Να είναι τουλάχιστον ευκατάστατοι (σε βαθμο που να μην με απασχολήσει το θέμα)

ή
4)Να έχουν Νόμπελ (ακαδημαικοι, συγγραφεις)
5)Να είναι πετυχημένοι (πακέτο)

Τους τελευταίους 2-3 μήνες οι παρέες μου (περαν των κοριτσιών) είναι τέτοιες. Προφανώς αυτό δημιουργεί κπ εντύπωση, δεν είναι και πολύ συνηθισμένο να βλέπεις δυο κοπέλες με εναν ή δύο μεγαλύτερους άντρες, καταλαβαίνω. Η Ε. μάλιστα παρατηρησε οτι "θα νομιζουν οτι σας.."

Το ξέρω.

Τελευταία πήγαμε εγω και η Ν με εναν μεγαλο-αρχιτεκτονα σ' ενα απ' αυτα τα εστιατορια που δεν φευγεις αν δεν πληρωσεις 70-80ευρω/ατομο. Ήθελε να μας κάνει το τραπέζι και πήγαμε. Εχουμε κατσει πολλες φορες στην ιδια παρεα κι εχουμε διασκεδασει. Θα μπορουσαμε να πούμε όχι, ή, να κρυφτούμε σε καμια ασχετη ταβερνα, αλλά πήγαμε. Ήταν καταπληκτικά. Μιλήσαμε για τα ταξίδια μας, μας είπε για την Ιταλία όπου σπούδασε την εποχη που δεν υπηρχαν τηλεφωνα, για την γυναίκα και τα παιδιά του, είπαμε εμείς για τ' αγόρια μας (εγώ είπα μόνο για τον έναν), γελάσαμε, ήπιαμε 2 μπουκάλια πεπαλαιωμένο κρασί, πλήρωσε και φύγαμε.

Φυσικα και γουσταρει. Τη Ν. Αλλά αυτό θα μπορούσε να συμβει και μ' έναν 30-35αρη, ετσι δεν ειναι?

Μερφυ-στορυ

...Αλλά φυσικά όσο μ' αρέσουν οι μεγαλύτεροι, τόσο μου την πέφτουν όλο και πιο μικροί. Τελευταία κατάκτηση: Β΄Λυκείου. Μου 'ρθε να κλάψω.

Αφού επιβίωσα από αυτές τις γιορτές, μπορώ να πάω πεζοναύτης. Πολύ ταλαιπώρια λέμε, και δεν είναι και του στυλ μου... Ήρθε και η φίλη μου από την Ιταλία με το αμόρε, η οποία με πέθανε στο κλάμπινγκ, ευτυχώς τώρα κόλλησαν τη γρίπη κι έχω ησυχάσει, κοιμάμαι κανά τετραωράκι. Η Ν. χώρισε με το δικό της αμόρε και ξέρεις, εμείς στην παρέα μας χωρίζουμε πολύ θεατρικά. Ο χαμός έγινε. Αυτός τα πήρε, είχαμε καταδίωξη με τ' αυτοκίνητο νυχτιάτικα -είδα κανα δυο φορές το χάρο-, τσιρίδες, βρισίματα, κλάματα, χαλαρά πράγματα, πολιτισμένα.

Αυτό που μ' αρέσει όμως με τα κορίτσια είναι οτι επανερχόμαστε άμεσα. Την άλλη μέρα ντύσιμο-στόλισμα- τσάντα αλά vogue, μύτη στο ταβάνι, το φτυάρι ανα χείρας και έτοιμες για καφεδάκι! Καπουτσίνο για να ξυπνήσουμε και μετά moet. Αυτά είναι. Φυσικά σταματήσαμε στο πρώτο μπουκάλι, ήταν και μεσημέρι, αλλά το βράδυ είχε συνέχεια το θέμα. Πήγαμε στο αγαπημένο μας μπαρ, κι ήμασταν όλοι εκεί, και μερικοί ακόμη άσχετοι που έσκασαν απ' το πουθενά, αλλά μετά το 3ο ποτό είναι οκ. Ύστερα έφυγαν όλοι κι έμεινα εγώ με τη Ν. και την Λ. και έναν επιχ/τια που τον ξέρω απ' το γραφείο και γιόρταζε εκείνο το βράδυ. Ήπιαμε άλλες 3 moet, κι ήρθα στη φάση που τα δωδεκάποντα σου φαίνονται ξυλοπόδαρα, περπατάς να πας τουαλέτα κι αρχίζει ο κατήφορος: "θεε μου κάνε να μην πέσω, πλιζ"- "αχ τι αστεία που είναι όλα" -πού είναι η τσάντα μου?- είχα και κασκόλ?- πληρώσαμε?- νομίζω οτι ξεκουμπώθηκε το σουτιέν μου- πού παρκάραμε? -αυτός στα ρίχνε λίγο ε?

Εντάξει δεν ήμασταν για να πάρουμε αυτοκίνητο- όχι οτι τελικά θυμηθήκαμε που παρκάραμε- καθώς πηγαίναμε στα ταξί είδαμε μια παρκαρισμένη χάρλευ και 'γω πεταξα την ιδέα "να πάμε σπίτι με τη μηχανή!", οι άλλες δύο ενθουσιάστηκαν, ανεβήκαμε στη μηχανή -δεν ήταν και πολύ εύκολο- βγήκαμε φωτογραφίες, πεθάναμε στο γέλιο, ευτυχώς δεν βγήκε κανείς να μας κράξει. Γύρισα μετά τις 4, κι έβαλα τον αυτόματο πιλότο -ρούχα σε κρεμάστρα και μπαλκόνι, σχολαστικό ντεμακιγιάζ, δοντάκια, σερουμ, κρέμα, πιτζαμούλες, 15λεπτο ξεφύλλισμα εφημερίδας, λιποθυμία.

...αισθάνομαι οτι περνάω κάθε φορά που φεύγω απ' το γραφείο του. Ανοίγω την πόρτα της κεντρικής εισόδου και βγαίνω στο πιο κεντρικό σημείο της πόλης, εκεί που είναι όλα τα μικρά, μοντέρνου τύπου μπαράκια που συχνάζουν οι άνθρωποι που συναναστρέφομαι. Τώρα θα με δει κάποιος, ύστερα θα με δει...ουφ, περάσα και σήμερα. Κάτι πρέπει να γίνει μ' αυτό το θέμα, αλλά δεν ξέρω τι. Βεβαια το καλύτερο θα ήταν να διακόψω, αλλά ειλικρινά δεν είμαι σ' αυτή την φάση, οπότε πρέπει να βρω πλαν b. Και μην ακούσω για ξενοδοχεία και τέτοια χαζά, δεν είναι καθόλου του στυλ μας.

Μου τηλ την Παρασκευή το βράδυ, είχαμε να βρεθούμε πολλές μέρες και στην αρχή υπήρχε μια αμηχανία, από την πλευρά του κυρίως. Ευτυχώς είχε φροντίσει να ετοιμάσει ποτά και μουσική, αυτό μάλλον βοήθησε. Έχω πάντα το άγχος οτι δεν με θέλει όσο εγώ. Αυτή είναι η ανασφάλειά μου. Προφανώς είναι κ δικιά του. Αυτή η διαπίστωση ήταν το καλύτερο κομμάτι της βραδιάς. Δεν μου το ομολόγησε φυσικά.Οι άντρες δεν τα λένε αυτά, πρέπει να μπορείς να τα "διαβάζεις". Με ρώτησε για το αγόρι μου, πόσο χρονών είναι και τι δουλειά κάνει, νομίζω προσπαθεί να βρει τον λόγο που είμαι μαζί του. Αργότερα με ρωτούσε ξανά και ξανά αν μου έλειψε, αν τον σκεφτόμουν, αν έκανα σεξ από την τελευταία φορά που κάναμε μαζί (μας δουλεύεις ρε φίλε?), μου είπε τι σκέφτεται οταν έρχεται στο γραφείο, όταν πίνουμε ποτό στο ίδιο μαγαζί με διαφορετικές παρέες, και άλλα τέτοια.

Πίσω όμως από αυτά του τα λόγια, που ακούγονται ανόητα ή παράλογα, υπάρχει ένα συμπέρασμα τόσο προφανές, όσο και το φως του ήλιου. Αυτό είναι που με κάνει να χαμογελάω.

Έτσι είναι αν έχεις τις σωστές παρέες, ή αν απλά διαβάζεις cosmo. Ήμουν από παλιά υποψιασμένη για τις σχέσεις με παντρεμένους. Εντάξει, δεν είναι ότι τα ‘χουμε με την στενή έννοια του όρου, αλλά τέλος πάντων κάτι γίνεται μεταξύ μας. Άσε δε που διαπιστώνω ότι ασχέτως πως θα ονομάσουμε το είδος της σχέσης που μας συνδέει, αυτή εξελίσσεται έτσι κι αλλιώς. Τον γνωρίζω, τον μαθαίνω. Τον ερωτεύομαι μοιραία. Το ζω, όχι επειδή δεν μπορώ να κρατηθώ μακριά του ή να τον παίξω, μια χαρά μπορώ, το παιχνιδάκι αυτό το παίζω χρόνια τώρα, αλλά επειδή το θέλω. Δεν ξέρω αν αυτό με κάνει σκατόψυχο άνθρωπο- αν ρωτήσουμε το αγόρι μου ή τη γυναίκα του ας πούμε-, αλλά εγώ θέλω να βιώσω αυτή την εμπειρία. Με γοητεύει η δύναμή μου. Αυτός φυσικά, στον κόσμο του. Νομίζει ότι αυτός μ’ έριξε. Κλασικός άντρας, χαχα!
Το χρυσό μου, μπερδεύτηκε. Νομίζει ότι είναι στο χέρι του…

Εννοείται δεν βγήκα, παρόλο που πέθαινα να πάω. Σκέφτηκα να παρατείνω λίγο την αναμονή, έτσι κι αλλιώς αυτή είναι η μισή μου ευχαρίστηση. Πέρασαν μέρες όμως που δεν τον πέτυχα έξω κι άρχισα ν' ανησυχώ...Αν το μετάνιωσε? Αν σκέφτηκε οτι ξανοίχτηκε πολύ και πρέπει να μαζευτεί? Αν ποτέ δεν είχε σκοπό να κάνει κάτι, κι ήθελε απλά το παιχνίδι? Αν έπεσα στην εξαίρεση? Αν απλά, το ένστικτό μου έκανε λάθος? Oh my God...

Στη δεύτερη δική μου βότκα -πρώτη της Ε.- τον βλέπω να μπαίνει. "ωχ", αυτό είπα. Μετά από τόσες μέρες΄αγωνίας και ανυπομονησίας, αυτό βρήκα να πω. Ένα ξερό ωχ. Εξακολουθώ να με εκπλήσσω. Κι αυτό το πράγμα που είναι σα να τρως μπουνιά στο στομάχι από τον ζαν κλοντ βαν νταμ, δεν το αντέχω. 100 χρονών θα γίνω, κι ακόμα τέτοια θα είμαι?! "Σκάσε, έρχεται" μου είπε η Ε. Μάζεψα κάθε μου δύναμη για να κάνω μια αξιοπρεπή συζήτηση. Ούτε θυμάμαι τι λέγαμε. Άσχετα, ανούσια πράγματα....Κάθε φορά που γυρνούσε στην παρέα του, έπαιρνα ανάσες, 3 γουλιές βότκα και ένα τσιγάρο σε 4 τζούρες. "Τον θέλω ρε γμτ" , "το ξέρουμε", είπε η Ε. "Κι αυτός με θέλει", "κι αυτό το ξέρουμε. Πες μας κτ που δεν ξέρουμε". "Σήμερα. Σήμερα, Ε". "Ωχ", κι αυτή τη φορά δεν το είπα εγώ.

"Λοιπόν, σου χρωστάω ένα ποτό" "ναι, πότε θα το πιούμε?" "όποτε θέλεις"είπε, αλλά το βλέμμα του ήταν σαφές, κι έτσι το είπα εγώ "εγώ μπορεί να θέλω και σήμερα" "ωραία, σήμερα λοιπόν" Γύρισε στην παρέα του, τελείωσε την μπύρα του, καληνύχτησε και πριν φύγει μου είπε "ανεβαίνω στο γραφείο, θα έρθεις? " "οκ, σε κανα τεταρτο". Σ' αυτό το τέταρτο ήπια μια ακόμα βότκα, κόντεψα να λιποθυμήσω 12 φορές, έφαγα τουλάχιστον 15 μπουνιές στο στομάχι απ' τον αόρατο ζαν κλοντ βαν νταμ, μπέρδεψα τα κουμπιά του ασανσέρ, τα ονόματα στα γραφεία και τις πορτες, και τελικά πήρα βαθιά ανάσα, έσπρωξα την βαριά ξύλινη πόρτα, περπάτησα 8 σταθερά βήματα, τον πλησίασα σε απόσταση που δεν αφήνει αμφιβολίες, και αργά, σιγά και αποφασιστικά ψιθύρισα "ήρθα"

..light my fire
Για λίγες μέρες δεν βρεθήκαμε, δεν βγήκα εγώ. Όταν τελικά συναντηθήκαμε σ’ ένα απ’ τα μπαρ που συχνάζουμε, το βλέμμα του έλαμψε. Χαμογελούσε συνέχεια, με κοιτούσε, και μετά από 2 βότκες του είπα «έλα». Δίστασε μόνο για λίγο. Εντάξει το ξαναείπα, αλλά τα μάτια του έλαμπαν τόσο, νομίζω και τα δικά μου, ήταν σα να μην υπήρχαν άλλοι γύρω μας. «Σήμερα είσαι…είσαι φοβερή» (μάλλον εσύ ήπιες κάτι παραπάνω και βρήκες το θάρρος να μιλήσεις!) Τον κοιτούσα και το διασκέδαζα. Φαινόταν παραδομένος.What a feeling! «Πού ήσουν τόσες μέρες? Δεν σε είδα καθόλου, πήγα και στο απέναντι..» «Δηλαδή.. σου ‘λειψα λιγάκι?» ρώτησα με παιχνιδιάρικο ύφος. «ναι» είπε, απλά και χωρίς περιστροφές. Για λίγο δεν μίλησε κανείς. «Τι πίνεις να σε κεράσω?» Με ρώτησε τελικά. «Το ίδιο με σένα μάλλον, αλλά ευχαριστώ, δεν θέλω. Δεν έχει νόημα αν δεν το πίνεις παρέα» «Τώρα δεν γίνεται, φεύγει κι ο φίλος μου» «οκ...κάποια στιγμή όμως, θα με κεράσεις ένα ποτό στο γραφείο σου» (πώς το ξεφούρνισα πάλι αυτό?) «θα βγεις αύριο?» «Α, δεν ξέρω…» (το παίζω δύσκολη κατόπιν εορτής) «Αν βγεις αύριο, έλα εδώ να πιούμε κανα ποτό και μετά θα σ’ ανεβάσω πάνω»
Γκντουπ!