Osela In Life
Monday, January 11, 2010
Σκέφτομαι και Γράφω...
Πώς πέρασα τις γιορτές (ενδεικτική αναφορά)
Αφού επιβίωσα από αυτές τις γιορτές, μπορώ να πάω πεζοναύτης. Πολύ ταλαιπώρια λέμε, και δεν είναι και του στυλ μου... Ήρθε και η φίλη μου από την Ιταλία με το αμόρε, η οποία με πέθανε στο κλάμπινγκ, ευτυχώς τώρα κόλλησαν τη γρίπη κι έχω ησυχάσει, κοιμάμαι κανά τετραωράκι. Η Ν. χώρισε με το δικό της αμόρε και ξέρεις, εμείς στην παρέα μας χωρίζουμε πολύ θεατρικά. Ο χαμός έγινε. Αυτός τα πήρε, είχαμε καταδίωξη με τ' αυτοκίνητο νυχτιάτικα -είδα κανα δυο φορές το χάρο-, τσιρίδες, βρισίματα, κλάματα, χαλαρά πράγματα, πολιτισμένα.
Αυτό που μ' αρέσει όμως με τα κορίτσια είναι οτι επανερχόμαστε άμεσα. Την άλλη μέρα ντύσιμο-στόλισμα- τσάντα αλά vogue, μύτη στο ταβάνι, το φτυάρι ανα χείρας και έτοιμες για καφεδάκι! Καπουτσίνο για να ξυπνήσουμε και μετά moet. Αυτά είναι. Φυσικά σταματήσαμε στο πρώτο μπουκάλι, ήταν και μεσημέρι, αλλά το βράδυ είχε συνέχεια το θέμα. Πήγαμε στο αγαπημένο μας μπαρ, κι ήμασταν όλοι εκεί, και μερικοί ακόμη άσχετοι που έσκασαν απ' το πουθενά, αλλά μετά το 3ο ποτό είναι οκ. Ύστερα έφυγαν όλοι κι έμεινα εγώ με τη Ν. και την Λ. και έναν επιχ/τια που τον ξέρω απ' το γραφείο και γιόρταζε εκείνο το βράδυ. Ήπιαμε άλλες 3 moet, κι ήρθα στη φάση που τα δωδεκάποντα σου φαίνονται ξυλοπόδαρα, περπατάς να πας τουαλέτα κι αρχίζει ο κατήφορος: "θεε μου κάνε να μην πέσω, πλιζ"- "αχ τι αστεία που είναι όλα" -πού είναι η τσάντα μου?- είχα και κασκόλ?- πληρώσαμε?- νομίζω οτι ξεκουμπώθηκε το σουτιέν μου- πού παρκάραμε? -αυτός στα ρίχνε λίγο ε?
Εντάξει δεν ήμασταν για να πάρουμε αυτοκίνητο- όχι οτι τελικά θυμηθήκαμε που παρκάραμε- καθώς πηγαίναμε στα ταξί είδαμε μια παρκαρισμένη χάρλευ και 'γω πεταξα την ιδέα "να πάμε σπίτι με τη μηχανή!", οι άλλες δύο ενθουσιάστηκαν, ανεβήκαμε στη μηχανή -δεν ήταν και πολύ εύκολο- βγήκαμε φωτογραφίες, πεθάναμε στο γέλιο, ευτυχώς δεν βγήκε κανείς να μας κράξει. Γύρισα μετά τις 4, κι έβαλα τον αυτόματο πιλότο -ρούχα σε κρεμάστρα και μπαλκόνι, σχολαστικό ντεμακιγιάζ, δοντάκια, σερουμ, κρέμα, πιτζαμούλες, 15λεπτο ξεφύλλισμα εφημερίδας, λιποθυμία.
7:00 ξυπνητήρι. Ακόμα ζαλίζομαι. Μπορώ άνετα να μην πάω, κανείς δεν θα μου πει τπτ, αυτό θα έκανε ο καθένας.
Εγώ όμως δεν είμαι ο καθένας ;-)
