Osela In Life
Tuesday, January 8, 2008
The Insider
Τελευταία είχα πάρε- δώσε μ’ έναν απ’ τους συνεργάτες μας. Δηλαδή δεν ήταν στο γραφείο μας, αλλά συνεργαζόμασταν. Δεν τον είχα δει ποτέ, μάλλον δεν είχα καταλάβει ποιος ήταν, αυτός όμως με ήξερε. Μιλούσαμε στο τηλέφωνο, για καμιά υπόθεση. Μου άρεσε η φωνή του. Είχα γράψει το ονοματεπώνυμό του σε μια γωνιά του επιτραπέζιου ημερολογίου μου, για να το θυμάμαι. «Την επόμενη φορά που θα έρθω στο γραφείο σας, θα με κεράσεις καφέ». Αυτή ήταν η τελευταία φορά που μιλήσαμε. Σήμερα το πρωί όλοι ήταν αναστατωμένοι. Πλησίασα διστακτικά όταν άκουσα τον Άλκη να λέει για τον αιφνίδιο θάνατο του συνεργάτη μας. Ήταν μόλις 41 ετών, όταν η καρδιά του σταμάτησε να χτυπά.
Το μεσημέρι βυθίστηκα σ’ έναν βαθύ ύπνο 3 ωρών κι από την ώρα που ξύπνησα σκέφτομαι την ζωή μου. Τα λάθη μου. Τις καταπιεσμένες επιθυμίες μου. Τους ανθρώπους που άφησα πίσω μου. Αυτούς που όλο λέω να τους τηλ να δω τι κάνουν, αλλά τελικά ποτέ δεν σηκώνω το ακουστικό. Εκείνους που με προσπέρασαν. Το γυμναστήριο που έχω να πάω 2 βδομάδες. Την εμμονή μου με την εικόνα, τις λεπτομέρειες, την εμφάνιση. Το κάπνισμα. Τον καβγά μου με τον καθηγητή που μου κόστισε την ομιλία μου στο συνέδριο. Τα αισθήματά μου για τον ακατονόμαστο. Που δεν πήγα στην Ιταλία πέρσι.
Τελικά έχω πολλά απωθημένα. Και είμαι μόλις 26. Φαντάσου στα 46! Όλοι έτσι είναι, ή μόνο εγώ? ? ? ? Και η πλάκα είναι ότι ένα βράδυ που τα πίναμε με τον Φυγά και τον Τ., ο Φυγάς ρώτησε αν υπάρχει κτ που έχουμε μετανιώσει και θα θέλαμε ν’ αλλάξουμε αν μπορούσαμε, κι εμένα δεν μου ήρθε τπτ στο μυαλό. Ειλικρινά όμως. Μόνο ο καβγάς με τον καθηγητή, αυτό του είπα ότι θα χειριζόμουν αλλιώς. Και τώρα δεν ξέρω από πού ν’ αρχίσω κι από που να τελειώσω.
Ζούμε την ζωή μας σαν να πρόκειται να ζήσουμε χίλια χρόνια. Να αποταμιεύσω, να κοιτάξω να πάρω σπίτι, ν’ αλλάζω αυτοκίνητο κάθε 5 χρόνια, σε 10 χρόνια θα κάνω αυτήν την δουλειά, μαζεύω μόρια, μαζεύω προϋπηρεσία, κάνω μεταπτυχιακό, κρατάω το βάρος μου χαμηλά και γυμνάζομαι για λόγους υγείας πρώτα απ’ όλα.
Από την άλλη, πάντα γοητευόμαστε από τα γνωστά ρητά «άδραξε την μέρα», «ζήσε σαν να μην υπάρχει αύριο» κλπ. Εγώ 1-2 φορές ήπια σαν να μην υπήρχε αύριο, και ειλικρινά την άλλη μέρα ευχήθηκα πραγματικά «να μην υπήρχε αύριο». Τις μέρες που πέρασα με τον ακατονόμαστο ,ωστόσο, εκείνες τις 3 μοναδικές μέρες που ένιωσα πλημμυρισμένη από ευτυχία κι έρωτα, που ξέχασα τον κόσμο, θα τις ξαναζούσα πολύ ευχαρίστως.
Για πολλούς το δύσκολο είναι να χαλαρώσουν. Για μένα αυτό είναι το εύκολο. Είμαι από την φύση μου παρορμητική, αυθόρμητη και τεμπέλα. Εκεί που δυσκολεύομαι είναι να έχω ένα μακροπρόθεσμο πρόγραμμα. Να το τηρώ ό, τι και να γίνει.
Καθώς γράφω αυτές τις γραμμές, προσπαθώ να ισορροπήσω ανάμεσα στις σκέψεις μου και νιώθω την σκοτεινή πλευρά του εαυτού μου να ξυπνάει.
Το μεσημέρι βυθίστηκα σ’ έναν βαθύ ύπνο 3 ωρών κι από την ώρα που ξύπνησα σκέφτομαι την ζωή μου. Τα λάθη μου. Τις καταπιεσμένες επιθυμίες μου. Τους ανθρώπους που άφησα πίσω μου. Αυτούς που όλο λέω να τους τηλ να δω τι κάνουν, αλλά τελικά ποτέ δεν σηκώνω το ακουστικό. Εκείνους που με προσπέρασαν. Το γυμναστήριο που έχω να πάω 2 βδομάδες. Την εμμονή μου με την εικόνα, τις λεπτομέρειες, την εμφάνιση. Το κάπνισμα. Τον καβγά μου με τον καθηγητή που μου κόστισε την ομιλία μου στο συνέδριο. Τα αισθήματά μου για τον ακατονόμαστο. Που δεν πήγα στην Ιταλία πέρσι.
Τελικά έχω πολλά απωθημένα. Και είμαι μόλις 26. Φαντάσου στα 46! Όλοι έτσι είναι, ή μόνο εγώ? ? ? ? Και η πλάκα είναι ότι ένα βράδυ που τα πίναμε με τον Φυγά και τον Τ., ο Φυγάς ρώτησε αν υπάρχει κτ που έχουμε μετανιώσει και θα θέλαμε ν’ αλλάξουμε αν μπορούσαμε, κι εμένα δεν μου ήρθε τπτ στο μυαλό. Ειλικρινά όμως. Μόνο ο καβγάς με τον καθηγητή, αυτό του είπα ότι θα χειριζόμουν αλλιώς. Και τώρα δεν ξέρω από πού ν’ αρχίσω κι από που να τελειώσω.
Ζούμε την ζωή μας σαν να πρόκειται να ζήσουμε χίλια χρόνια. Να αποταμιεύσω, να κοιτάξω να πάρω σπίτι, ν’ αλλάζω αυτοκίνητο κάθε 5 χρόνια, σε 10 χρόνια θα κάνω αυτήν την δουλειά, μαζεύω μόρια, μαζεύω προϋπηρεσία, κάνω μεταπτυχιακό, κρατάω το βάρος μου χαμηλά και γυμνάζομαι για λόγους υγείας πρώτα απ’ όλα.
Από την άλλη, πάντα γοητευόμαστε από τα γνωστά ρητά «άδραξε την μέρα», «ζήσε σαν να μην υπάρχει αύριο» κλπ. Εγώ 1-2 φορές ήπια σαν να μην υπήρχε αύριο, και ειλικρινά την άλλη μέρα ευχήθηκα πραγματικά «να μην υπήρχε αύριο». Τις μέρες που πέρασα με τον ακατονόμαστο ,ωστόσο, εκείνες τις 3 μοναδικές μέρες που ένιωσα πλημμυρισμένη από ευτυχία κι έρωτα, που ξέχασα τον κόσμο, θα τις ξαναζούσα πολύ ευχαρίστως.
Για πολλούς το δύσκολο είναι να χαλαρώσουν. Για μένα αυτό είναι το εύκολο. Είμαι από την φύση μου παρορμητική, αυθόρμητη και τεμπέλα. Εκεί που δυσκολεύομαι είναι να έχω ένα μακροπρόθεσμο πρόγραμμα. Να το τηρώ ό, τι και να γίνει.
Καθώς γράφω αυτές τις γραμμές, προσπαθώ να ισορροπήσω ανάμεσα στις σκέψεις μου και νιώθω την σκοτεινή πλευρά του εαυτού μου να ξυπνάει.
21 Comments:
Μμμμ ενδιαφέρον...
άντε να δούμε και λίγο dark...
Αυθορμητοπαρορμητικοτρελοτεμπελοoselaki.... :)
Σβήστα τα φώτα ντε...
look dear...από ενα σημείο και μετά θα υπάρχουν τέτοια περιστατικά συνέχεια μπροστά σου, μπροστά μας. Καλά τα λές και σίγουρα πρέπει να δίνουμε μεγαλύτερη σημασία σε πρόσωπα και καταστάσεις που πρέπει παρα να αναλωνόμαστε με μαλακίες.
Είναι εύκολο όμως? Δεν νομίζω... Δεν σε αφήνει ζωή...οι ταχύτητες είναι ιλιγγιώδεις, οι ρυθμοί εξαντλητικοί. Νομίζεις οτι μπορεις να ζέις την κάθε μέρα στο μαξιμουμ? Όχι βέβαια. Τι μπορείς να κανεις? Να προσπαθείς κάθε ημέρα και περισσότερο. Να πέφτεις για υπνο και να λές π.χ. αυτην την κολλήτη που δεν την έχω δει 2μηνες αυριο θα την παρω τηλ και να το κάνεις. Στο τέλος της ημέρας πάντα θα βρίσκονται πράγματα που θέλαμε να κανουμε, άνθρωποι που θέλαμε να πλησιάσουμε, καταστάσεις που θα θέλαμε να αφήσουμε πίσω. Δεν σταματά ποτέ αυτό. Ρόδα είναι
Αυτό που θέλω να πώ ειναι, μην τρελαίνεσαι...Αυτό που κάνεις, που γραφεις αυτες τις σκέψεις στο blog σου τι νομιζεις οτι είναι? Είναι το τηλέφωνο που "νομίζεις" οτι δεν έκανες. Είναι η επαφή που επιδιώκεις. Όσον αφορά τα απωθημένα ποτε δεν τελειωνουν. Ακόμα και αν ικανοποιήσεις κάποια, κάποια άλλα θα εμφανιστούν.
Για να μην το κουράζω το θέμα και να μην σε κουράζω και έσενα , αυτό στο οποίο θέλω να καταλήξω είναι το εξής: Και θα προγραμματίζουμε το μέλλον μας γιατι θέλουμε να είναι ωραίο (αλλίως δεν θα το ονειρευόμασταν) αλλά και θα ζούμε την κάθε στιγμή όσο πιο έντονα μπορούμε. Είναι μονόδρομος , γιατί αν αρχίσουμε τις αναλύσεις ,τα πως και τα γιατι, θα χάσουμε και το λίγο που μας έχει μείνει.
Μην κοιτάς ποτέ πίσω...ημέρα που περνά δεν ξαναρχεται
Οselaki,
Ετσι ειναι τα νιατα.Μην δηλητηριαζεις την ζωη σου με αυτες τις σκεψεις.Δεν κανεις τιποτα λαθος αρκει αυτο να μην σε πληγωνει.Δεν χρειαζεται να γυρνας στο παρελθον .Ειναι κατι που εχει τελειωσει και δεν διορθωνεται.Προχωρα με ολη την δυναμη των 26 χρονων.Δεν υπαρχουν κανονες που πρεπει να ακολουθησουμε.Μην απολογησαι σε κανενα.Για να επιλεξεις καποιες συμπεριφορες ,για εκεινη την περιοδο, ηταν σωστες.Ζησε Osela οσο πιο ομορφα και οσο πιο γεματα απο εμπειριες μπορεις.
Θα βλεπεις την ζωη διαφορετικα.
Μια γνωμη απο μια φιλη πολυ μεγαλυτερη σου που εκτιμαει τον τροπο που σκεφτεσαι.
Osela...όπως λέει και το Prasino liker έτσι ακριβώς είναι, ή θα έπρεπε να είναι η νεότητα. Παρορμητική και χωρίς πολλές σκέψεις για το μέλλον. Τι σημασία έχει άλλωστε το μετά όταν υπάρχει το τώρα ολοζώντανο και γεμάτο υποσχέσεις;
Το ζήτημα είναι, που σίγουρα το έχεις αντιμετωπίσει από τα όσα περιγράφεις, να υπάρχει αυτό το ολοζώντανο και γεμάτο υποσχέσεις τώρα...Κάτι που η καθημερινότητα, όπως θα έχεις διαπιστώσει, μάλλον δε μας το προσφέρει.
Από την άλλη σκέφτομαι ότι η σκοτεινή πλευρά αυτού του τώρα, ο insider που περιγράφεις, είναι το δίπολο πάνω στο οποίο στηρίζεται ο ανθρώπινος ψυχισμός κατά τη φροϋδική ανάλυση, εκεί όπου το ένστικτο της ζωής σαν δημιουργία είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με το ένστικτο του θανάτου. Και αυτή ακριβώς η επιθυμία υπερπλήρωσής του παρόντος αναδεύει, για λόγους εσωτερικής εξισορρόπησης(;), την επιθυμία της καθήλωσης στο τίποτα.
Όσο λοιπόν θα διατηρείς ακέραιες τις επιθυμίες σου τόσο οι στιγμές εκμηδένισης θα διαδέχονται τις στιγμές της υπερπλήρωσης. Αυτός είναι ένας τρόπος να ζεις. Ο άλλος είναι ο επίπεδος τρόπος με τις μικροχαρές και τις μικρολύπες. Σου ταιριάζει ή θα ήθελες να ζήσεις έτσι;
ΥΓ.Ελπίζω να μη βάρυνα περισσότερο την προσωπική σου διάθεση...
osela καλή χρονιά! Καταλαβαίνω τις σκέψεις σου απόλυτα. Τι να σου πω, ότι πέθανε φίλη μου τα Χριστούγεννα 29 χρονών από καρκίνο? άστα..για αυτό, καλή χρονιά!!
η ζωή είναι πολύ μικρή για να είναι μίζερη. Ας τη γλεντήσουμε, κανείς δεν ξέρει το αύριο...
πανω κατω ολοι τα ιδια σκεφτομαστε... ξεχνιομαστε μετα κατι γινεται και ξαναθυμομαστε... ολα στο μιξερ γεματα στιγμες :-)
Μπορώ να ρωτήσω κάτι; Γιατί έπρεπε να υπάρξει ένα τέτοιο περιστατικό για να σε κάνει να αναρωτηθείς για την ίδιαν σου τη ζωή δηλαδή; Δεν το καταλαβαίνω αυτό.
Φοβού την σκοτεινή πλευρά. Όχι για κάποιον άλλο λόγο, αλλά επειδή ησκοτεινή πλευρά φέρνει πάντα φόβο και στον φόβο βρίσκονται όλα τα εμπόδια.
Καλησπέρα Oselaki...πολύ ωραίο το κείμενό σου...πάρα πολύ ωραίο θα λεγα...με πολύ ψυχή...έτσι είναι γλυκιά μου...κάποιες φορές γίνεται κάτι που θα μας 'ταρακουνήσει'συθέμελα..κι συνήθως αυτό είναι ο θάνατος..πρόσφατα πέθανε στη γειτονειά μου ένα παιδί 40 χρονών από καρκίνο...κι εγώ έτσι ένιωσα.. αναλογίστηκα τη ζωή μου,τί έχω κάνει τί έχω χάσει,τί έχω αφήσει πίσω..τί ήθελα και δεν έγινε..όλα αυτά...εμείς οι άνθρωποι καλή μου ξεχνάμε πάντα ότι υπάρχουν και άλλα πιό σημαντικά και επουσιώδη πράγματα....έχουμε προσκοληθεί στα επίγεια και τα υλικά...όμως η πραγματική ευτυχία δεν είναι εκεί...είναι αλλού...σε μιά ηλιόλουστη μέρα,στο βλέμμα του καλού μας,ή ενός αγαπημένου φίλου/ης...στο βλέμμα των γονιών μας...σε ένα όμορφο μουσικό κομμάτι...σε μια συγκινητική ταινία...στα απλά και όμορφα καθημερινά πράγματα...πρέπει να ψάξουμε πιό πολύ για να βρούμε που είναι η αληθινή,η πραγματική ευτυχία...έτσι δεν είναι;;;Με αγάπη,Αθανασία.
όταν σκεφτόμαστε γινόμαστε πιο σοφοί. Μόνο που δεν το κάνουμε συχνά...
...όλα αυτά που σκέφτεσαι είναι μέρος αυτού που λέμε "ζωή" όμως Οsela μου...καθώς είμαι ένας πολύ ενθουσιώδης άνθρωπος και έχω γευτεί τα θετικά και αρνητικά αυτού μου του χαρακτηριστικού...να πω ότι η αλήθεια βρίσκεται σε ένα "τουρλού" όλων αυτών που νιώθεις και μοιράζεσαι μαζί μας.
...τελευταία μου αντίδραση στα "μακρόπνοα σχέδια" που απαιτεί η καριέρα στην σύγχρονη αγορά εργασίας...είναι ....αντί για να κάνω MBA, να πάρω μία καινούργια touring μοτοσυκλέτα που πάντα ήθελα και να ξεκινήσω ταξιδάκια τα ΣΚ με απότερο σκοπό να κάνουμε το γύρω της Σικελίας με το amore το καλοκαίρι....
...είσαι και η πρώτη που το μαθαίνει ε???;-))))
Osela μέσα στη ζωή είναι όλα. Όσο κι αν ακούγεται κυνικό αυτό που είπα. Την καλημέρα μου.
ghost
αντε και το σβήνω το φως...ποιος θα τ' ανοίξει μετα?
george
ίσως να γίνομαι υπερβολική, αλλά κπς φορές αισθάνομαι τύψεις για την ζωή μου. Για την ίδια μου την καλοπέραση.
λικεράκι
η συμβουλή σσου είναι πάντα πολύτιμη!
pico
το σκέφτηκα αυτό που είπες, μπορώ να πω πως μάλλον με βοήθησε.
ga dear
ας ελπίσουμε οτι τα καλύτερα έρχονται
σπύρο
εγώ ξέρω το άλλο "η ζωή είναι μεγάλη/ μην την κάνεις καρναβάλι
purple
καλύτερα να μην τα αναλογιζόμαστε, γιατί έχω την εντύπωση ότι δεν μας βοηθάει και πολύ. Ίσως είμαστε πιο αληθινοί και πιο αυθόρμητοι ότα ξεχνιόμαστε.
hades
ναι συμφωνώ, στον φόβο είναι τα εμπόδια. Στο σχόλιο του pico -με το οποίο συμφώνησα τελικά- φαίνεται πως είναι μέρος του ψυχισμού μας ο insider, στον οποίο αναφέρομαι, το ένστικτο του θανάτου. Αυτό σημαίνει ότι μου βγήκε η αυτοκριτική- αυτομαστίγωμα όχι λόγω του περιστατικού, αλλά λαμβάνοντάς το απλά ως αφορμή.
αθανασία
πολύ χαίρομαι που σου άρεσε το κείμενο. αυτό σημαίνει ότι με καταλαβαίνεις, ότι τα περνάνε κι άλλοι αυτά. Να είσαι καλά κούκλα μου.
σπύρο όταν σκεφτόμαστε γινόμαστε πιο σοφοί? αναλόγως, γιατί αν δεν κάνουμε πράξη τις σκέψεις μας, γινόμαστε πιο υποκριτές ή πιο ανόητοι.
τσιρκούλη ξέρεις ότι σε συμπαθώ ιδιαίτερα. αν συνεχίσεις έτσι, θα σε ανακυρήξω επίτιμο μέλος του blog. Μόνο που θα πρέπει να μου στέλνεις κάρτα από κάθε γωνιά που επισκέπτεσαι!
mana4life
όχι, δεν το θεωρώ κυνικό. είναι καλό να έχεις κπν να σε προσγειώνει, γιατί η αλήθεια είναι αυτή που είπες κι εσύ και όλοι. όλα είναι μέσα στην ζωή.
Διακρίνω μια τάση αυτό-εξομολόγησης με αρκετή δόση αυτοκριτικής.
Η απώλεια είναι μια άσχημη εμπειρία σε κάθε της μορφή.
Αλλά όλοι μας κάνουμε σαν να υπάρχουμε μόνο εμείς και απωθούμε την σκέψη του θανάτου που είναι η μεγαλύτερη απώλεια,
(ίσως )νομίζοντας ότι έτσι την εξορκίζουμε κατά κάποιον τρόπο.
Από την άλλη όμως σκέψου την ζωή πιο ποιητικά... σαν μια θεατρική παράσταση που παίζουμε κάποιον ρόλο.
Όταν τελειώσει ο ρόλος μας όμως εμείς εξακολουθούμε να υπάρχουμε εκτός σκηνής, περιμένοντας την επόμενη παράσταση που θα πάρουμε μέρος.
Ωστόσο το πιθανότερο είναι, στο επόμενο έργο να έχουμε εντελώς διαφορετικό ρόλο, ίσως και διαφορετικό θίασο.
Ας παίξουμε τον ρόλο μας ο καθένας όσο καλύτερα μπορούμε, προσπαθώντας πάντα μέσα από της παραστάσεις να βελτιωνόμαστε συνεχώς!!
Ελπίζω να μην σε κούρασα!!!
Με φιλικούς χαιρετισμούς...
λοιπόν kotsifa -μα πού το σκέφτηκες κιόλας!- όχι μόνο δεν με κούρασες, αλλά μου έδωσες μια καλή αναλογία για την ζωή και τον θάνατο. Θεατρική, όπως λες και εσύ. ωστόσο επειδή δεν ξέρεις αν θα υπάρξει επόμενος ρόλος, προσπαθείς να παίξεις όσο καλύτερα μπορείς, κι αν αυτό δεν συμβαίνει πάντα, στεναχωριέσαι.
καλό απόγευμα.
πάντως σας ευχαριστώ όλους για τα ενθαρρυντικά σχόλιά σας! Σίγουρα με κάνατε να νιώσω καλύτερα.
Osela, ο Επίκουρος έλεγε ότι ο θάνατος δε σημαίνει τίποτε για'μας διότι όσο είμαστε εδώ αυτός λείπει, κι όταν έρθει δεν θα είμαστε πλέον εδώ. Εγώ από την άλλη λέω ότι μας φοβίζει επειδή δεν έχουμε μάθει να χαιρόμαστε τη ζωή: τη γεμίζουμε μόνοι μας θλίψη, με αποτέλεσμα όταν έρθει η φυσική εξέλιξη να είναι αυτή η θλίψη που βγαίνει στη φόρα.
Post a Comment
<< Home