Osela In Life
Tuesday, May 29, 2007
Τετραήμερο στον Τρίτο Κόσμο
Το σχέδιο
Η υλοποίηση
Το είχαμε κανονίσει πολύ καιρό πριν.Πήρα και άδεια 2 μέρες. Εγώ, η Λένα, η Χαλκιδική και το τζιπ, αν ήταν στις καλές του ο αδερφός της. Εφτασα στην Περαία μετά κόπων και βασάνων, χάλια οι δρόμοι, χάλια τ' αεροδρόμια, χάλια και τα τρένα. Αν ήμουν στρουμφάκι ,θα ήμουν ο γκρινιάρης (πάντα πίστευα πως θα μουν ο μελένιος).
Ξύπνησα κατά τις 10, ώρα ρεκόρ, αφού είχαμε κοιμηθεί στις 7:30 τα ξημερώματα και εφόσον είχαμε πιει το μισό μπαρ. Η Λένα κοιμόταν τόσο βαθιά, που πίστεψα ότι είχε λιποθυμήσει από το μεθύσι. Ήπια έναν καφέ με τον αδερφό της, πέρασα κι από ανάκριση τύπου "πού πήγατε χθες, τί ήπιατε, με ποιους ήσασταν, τι ώρα γυρίσατε". Με τα πολλά, ήρθε η ώρα να ξεκινήσουμε και έπρεπε να δώσουμε την ύστατη μάχη για το τζιπ. "Πλάκα μου κάνετε?!" είπε ο αδερφός της. "Θα προσέχουμε", "καινούριο θα στο φέρουμε", τίποτα, ανένδοτος. "Μ 'εναν όρο, να ρθω κι εγώ μαζί". "Και να μας κόβεις τα τυχερά? Δε νομίζω!" (δυνατή η Λένα, εγώ θα λύγιζα).
Τα νεύρα μου, τα χάπια μου...
Ειλικρινά νόμιζα ότι είχε γίνει ατύχημα. Μόλις είχαμε πάρει τον δρόμο για Χαλκιδική, βρήκαμε τόσο μποτιλιάρισμα που δεν το πίστευα. Πήγαινε η ουρά μέχρι εκεί που έφτανε το μάτι μου. Απίστευτη ζέστη, καμία ελπίδα. Η Λένα έβριζε γιατί αυτή η κατάσταση συμβαίνει κάθε σαβ/κο. Εγώ την είδα αλλιώς. Αφού δεν μπορούμε να το αποφύγουμε ας το διασκεδάσουμε , της είπα. Μάζεψα το φορεματάκι μου, έβαλα και τα πόδια μου στο ντουλαπάκι του αυτοκ/του κι έβαλα λάδι μαυρίσματος. Η Λένα στο μεταξύ είχε σταμπάρει το διπλανό πεζό, όπου 4 νεαροί χτυπούσαν σπαστό καφέ. Τους έπιασε κουβέντα, μας πρόσφεραν τον έναν καφέ και ένα κρύο νερό και η κατάσταση έγινε πιο υποφερτή. Μετά από 1 ώρα και 30 λεπτά, βγήκαμε κάπου στα Μουδανια. Δεν ήταν αυτός ο προορισμός μας, αλλά δεν αντέχαμε άλλο.
...κι ένα ταξί να φύγω
Η παραλιά γεμάτη μαγαζιά, εστιατόρια και καφέ, δεν υπήρχε ούτε ένα τετραγωνικό μέτρο ανεκμετάλλευτο. Οι ξαπλώστρες δεν ήταν και πολύ άνετες και τα τραπεζάκια από άσπρα πλαστικά είχαν γίνει μαύρα απ' τη βρώμα. Η παραλία βρώμικη. Η τουαλέτα του μαγαζιού χειρότερη κι απ'αυτή του trainspotting. Για να μην πάθεις ηπατίτιδα έπρεπε να φοράς γαλότσες. Ο καφές -το πραγματικά ευαίσθητο σημείο μου- ήταν νεροζούμι. Και κανείς δεν αντιλαμβάνεται τη φράση "ΛΙΓΟ γάλα". Την επόμενη μέρα στα Νέα Πλάγια. Εκεί πάλι, έχουν άλλο σύστημα. Το κρεοπωλείο είναι και γυράδικο. Στη δεξιά μεριά του μαγαζιού ο πατέρας κόβει κιμά και στην αριστερή, η κόρη ψήνει σουβλάκια. Γεμάτα λίπος. Αθάνατη Ελλάδα! Τώρα βέβαια τα σκέφτομαι και γελάω, και η αλήθεια είναι ότι πέρασα πολύ ωραία και στην Περαία και στην Χαλκιδική. Παρά το μποτιλιάρισμα, την εκμετάλλευση και την κοροιδία. Αλλά κρίμα, γιατί αυτή η νοοτροπία τύπου "ό,τι αρπάξουμε" δεν βοηθάει μακροπρόθεσμα κανέναν. Τσαπατσουλιά και προχειρότητα, λες και είμαστε τρίτος κόσμος. Τετριμμένα αυτά που λέω, αλλά θυμώνω όταν δεν με σέβονται.
5 Comments:
Αυτα που λες δυστυχως τα συνανταμε ολοι το καλοκαιρι ενω στα βουνα που ανεβαινω εγω κ στα διαφορα καταφυγια σπανια εχω συναντησει τετοιου ειδους προχειροτητες
εχεις μια χαριτωμενη γκρινια, γραπτως
δεν παυει ομως να 'ναι γκρινια...
wrath
όπως και να χει, δεν την αλλάζω την θάλασσα. Αλλά αν δεν μπορούν να κάνουν μια σωστά οργανωμένη παραλία, ας μην κάνουν καθόλου. Τσάμπα χαλάει και το τοπίο.
man
Αυτό δεν το περίμενα από σένα. Έχεις κάνει κακές παρέες?
οσον αφορα τη γκρινια αστα να πανε... το χειροτερο μου...
για τις παρεες τωρα, εξαρταται ποιες θεωρεις καλες. ειμαι βολικος ως ανθρωπος... δεν φαινεται; μεχρι και στον wrathchild μιλαω (που 'ναι και ψηλος :P)...
παντως γκρινιαζεις χαριτωμενα... και τη θαλασσα ουτε εγω την αλλαζω. χιλιομετρα αμμου, κρυσταλινα νερα... οτι καλυτερο.
Post a Comment
<< Home