Osela In Life

Τον τελευταίο καιρό παρατήρησα ότι όλο και περισσότεροι άνθρωποι βγαίνουν έξω μόνοι τους. Πάω κάπου για ποτό και βλέπω πραγματικά πολλούς να κάθονται μόνοι τους στο μπαρ μ’ ένα ποτό μπροστά τους, ίσως κανα τσιγάρο. Δεν περιμένουν παρέα, μόνο λένε καμιά κουβέντα με τον μπάρμαν. Μερικοί κοιτάζουν τους γύρω τους, άλλοι προσπαθούν να πιάσουν κουβέντα με τον υπόλοιπο κόσμο, να πιαστούν από κάπου.

Και οκ, αυτοί οι τελευταίοι προφανώς αισθάνονται μοναξιά, ή βγαίνουν για καμάκι, γι’ αυτό άλλωστε προσπαθούν κολλήσουν σε καμιά παρέα. Οι άλλοι? Πώς μπορεί κπς και βγαίνει έξω μόνος του? Εννοώ ότι αν θέλει να μείνει κπς μόνος του, βάζει ένα ποτό και κάθεται στο σαλόνι/ μπαλκόνι κλπ του. Έξω σημαίνει κόσμος. Βαβούρα. Παρέες, δυνατή μουσική. Πώς συνδυάζονται αυτά τα δύο? Είμαι τόσο στενόμυαλη? Αν εγώ έβγαινα μόνη μου για ποτό, θα νόμιζα ότι όλοι με κοιτάζουν και με σχολιάζουν. Να, αυτή που δεν έχει φίλους, παρέα, και βγαίνει μόνη της. Βασικά, τώρα που το ξανασκέφτομαι όλοι θα νόμιζαν ότι θέλω να ψωνιστώ. Ή ότι είμαι καμιά δυστυχισμένη, χτυπημένη από την μοίρα.

Ο φίλος μου ο Τ. (που πλέον τον φωνάζω Παπαχρόνη) μου λέει να ξεκολλήσω κι ότι ο ίδιος του όσο ήταν στο εξωτερικό έβγαινε πολλές φορές μόνος του, κι αυτό δεν σημαίνει κτ, απλά εδώ στην Ελλάδα όλα τα παρεξηγούμε. Αλλά δεν με πείθει. Το να βγαίνεις έξω έχει να κάνει με την κοινωνικοποίηση σου. Είναι κομμάτι της. Πιστεύω ότι οι άνθρ που βγαίνουν έξω μόνοι τους προσπαθούν να δηλώσουν κάτι: ότι είναι μόνοι τους και θέλουν παρέα, ή, ότι δεν έχουν ανάγκη από παρέα για να περάσουν καλά. Στην πρώτη περίπτωση τους ψιλό-λυπάμαι, στην δεύτερη δεν τους πιστεύω.