Osela In Life
Sunday, October 14, 2007
Η Καλή Μέρα ...
…Απ’ Το Πρωί Φαίνεται
Και ξυπνάω Παρασκευή πρωί, χάλια απ’ τα ποτά της Πέμπτης, κοιτάζομαι στον καθρέφτη και δεν μ’ αναγνωρίζω, είμαι θεόχλωμη. Με αυτόματο πιλότο ντύνομαι –στολίζομαι- βάφομαι, το ρισκάρω και βάζω και τακούνια –έχω ισορροπήσει και σε χειρότερες καταστάσεις, στη δουλειά δεν μιλάω πολύ, καπνίζω ένα τσιγάρο με το ζόρι, πίνω τον μισό καφέ –είναι προφανές ότι δεν έχω κουράγιο, συγκεντρώνω την ελάχιστη ενέργειά μου στην υπόθεση που έχω μπροστά μου και παραδόξως ο αυτόματος πιλότος με βγάζει ασπροπρόσωπη. Βρίσκω την άκρη στην υπόθεση, γλιτώνω από τα νεύρα της προϊσταμένης, οι περισσότεροι συνάδελφοι νομίζουν ότι απλά δεν έχω όρεξη ή είμαι κρυωμένη.
Πες Αλεύρι
«Τι κάνεις?» μου τηλ η Ε. κατά της 14:30 «Παλεύω για την ζωή μου, με πείραξαν πολύ τα ποτά και να σου πω την αλήθεια…» «Τέλος πάντων» με διακόπτει «Ήρθε Ελλάδα ο Φυγάς, γέννησε η αδερφή του.. … …». Μπαμ! (Και Κάτω)
15 ώρες
Είχαμε ραντεβού στις 19:30, εγώ ήμουν ακόμη σαν το μπάζο, έτοιμη να λιποθυμήσω, το στομάχι μου είχε δεθεί κόμπος, δεν είχα τπτ να φορέσω και φυσικά αποκλείεται να προλάβαινα.
Γύρω στις 20:15 έφτασα στο μαγαζί. Ήταν με τον Μ και την Ε και μιλούσαν για τις εκλογές. Με κοίταξε και του χαμογέλασα αμυδρά. Αυτό ήταν το «γεια τι κάνεις, μου έλειψες, έλα να σ’ αγκαλιάσω».
Αν ήταν σα να μην πέρασε μια μέρα? Σίγουρα όχι. Νομίζω υπήρχε ένα άγχος. Την πρώτη 1 ώρα ,τουλάχιστον. Μετά χαλαρώσαμε όλοι, άρχισαν οι βλακείες, τα πειράγματα, οι φιλοσοφίες. Κατά τις 22:30 σηκωθήκαμε να φύγουμε και καθώς ο καθένας πήγαινε στο αυτ/το του, βρέθηκα να περπατάω δίπλα του. «Πείνασα. Πάμε να φάμε κτ ή σε περιμένουν σπίτι»? μου λέει. «Πάμε, ναι, οι γονείς μου λείπουν οπότε κτ απ’ έξω θα έπαιρνα». Πάλι κόμπος το στομάχι μου.
Αργότερα μου είπε ότι ήθελε να πάει στο μπαρ που πηγαίναμε παλιά κι έτσι πήγαμε. Νομίζω ήμασταν εκεί κατά τις 24:00. Καθίσαμε στο μπαρ, ήπιαμε 1-2 ποτά και μερικά σφηνάκια (το boss χάρηκε που τον είδε), στο μεταξύ ερχόντουσαν κι έφευγαν διάφοροι γνωστοί, η ώρα πέρασε γρήγορα. Φύγαμε κατά τις 3:30 για ένα ακόμα ποτό στο μαγαζί που ήταν η Ε, και τελικά, χωρίς να πούμε τπτ, σα να ήταν το πιο απλό πράγμα στον κόσμο, σα να το κάναμε κάθε μέρα, καταλήξαμε σπίτι μου.
Happy? End
Κατά τις 07:30 έκανα καφέ, μιας κι εκείνος έπρεπε να φύγει νωρίς και δεν έλεγε να κοιμηθούμε. Παρόλο που δεν συζητήσαμε καθόλου γι’ αυτό που έγινε, συνεχίσαμε να συμπεριφερόμαστε σαν ζευγάρι. Και νομίζω ήμασταν πολύ καλά. Μάλλον η πολύχρονη φιλία μας έπαιξε θετικό ρόλο.
Έφυγε στις 11:00, χαιρετηθήκαμε απλά: βλέμμα εκείνος, μισό χαμόγελο εγώ. Ξεράθηκα στον ύπνο την ίδια στιγμή και το απόγευμα που ξύπνησα αναρωτήθηκα αν όντως έγιναν όλα αυτά ή τα ονειρεύτηκα.
Σχεδόν Ποτέ
Το βράδυ ήρθε η Ε. απ’ το σπίτι μου. Της είπα τι έγινε και ευτυχώς το πήρε καλά. Μετά ανεβήκαμε στο δωμάτιό μου να διαλέξουμε ρούχα και τότε μόνο πρόσεξα ότι στο κομοδίνο μου ήταν το ρολόι του. Μάλλον συνέβη στ’ αλήθεια, λοιπόν.
Και ξυπνάω Παρασκευή πρωί, χάλια απ’ τα ποτά της Πέμπτης, κοιτάζομαι στον καθρέφτη και δεν μ’ αναγνωρίζω, είμαι θεόχλωμη. Με αυτόματο πιλότο ντύνομαι –στολίζομαι- βάφομαι, το ρισκάρω και βάζω και τακούνια –έχω ισορροπήσει και σε χειρότερες καταστάσεις, στη δουλειά δεν μιλάω πολύ, καπνίζω ένα τσιγάρο με το ζόρι, πίνω τον μισό καφέ –είναι προφανές ότι δεν έχω κουράγιο, συγκεντρώνω την ελάχιστη ενέργειά μου στην υπόθεση που έχω μπροστά μου και παραδόξως ο αυτόματος πιλότος με βγάζει ασπροπρόσωπη. Βρίσκω την άκρη στην υπόθεση, γλιτώνω από τα νεύρα της προϊσταμένης, οι περισσότεροι συνάδελφοι νομίζουν ότι απλά δεν έχω όρεξη ή είμαι κρυωμένη.
Πες Αλεύρι
«Τι κάνεις?» μου τηλ η Ε. κατά της 14:30 «Παλεύω για την ζωή μου, με πείραξαν πολύ τα ποτά και να σου πω την αλήθεια…» «Τέλος πάντων» με διακόπτει «Ήρθε Ελλάδα ο Φυγάς, γέννησε η αδερφή του.. … …». Μπαμ! (Και Κάτω)
15 ώρες
Είχαμε ραντεβού στις 19:30, εγώ ήμουν ακόμη σαν το μπάζο, έτοιμη να λιποθυμήσω, το στομάχι μου είχε δεθεί κόμπος, δεν είχα τπτ να φορέσω και φυσικά αποκλείεται να προλάβαινα.
Γύρω στις 20:15 έφτασα στο μαγαζί. Ήταν με τον Μ και την Ε και μιλούσαν για τις εκλογές. Με κοίταξε και του χαμογέλασα αμυδρά. Αυτό ήταν το «γεια τι κάνεις, μου έλειψες, έλα να σ’ αγκαλιάσω».
Αν ήταν σα να μην πέρασε μια μέρα? Σίγουρα όχι. Νομίζω υπήρχε ένα άγχος. Την πρώτη 1 ώρα ,τουλάχιστον. Μετά χαλαρώσαμε όλοι, άρχισαν οι βλακείες, τα πειράγματα, οι φιλοσοφίες. Κατά τις 22:30 σηκωθήκαμε να φύγουμε και καθώς ο καθένας πήγαινε στο αυτ/το του, βρέθηκα να περπατάω δίπλα του. «Πείνασα. Πάμε να φάμε κτ ή σε περιμένουν σπίτι»? μου λέει. «Πάμε, ναι, οι γονείς μου λείπουν οπότε κτ απ’ έξω θα έπαιρνα». Πάλι κόμπος το στομάχι μου.
Αργότερα μου είπε ότι ήθελε να πάει στο μπαρ που πηγαίναμε παλιά κι έτσι πήγαμε. Νομίζω ήμασταν εκεί κατά τις 24:00. Καθίσαμε στο μπαρ, ήπιαμε 1-2 ποτά και μερικά σφηνάκια (το boss χάρηκε που τον είδε), στο μεταξύ ερχόντουσαν κι έφευγαν διάφοροι γνωστοί, η ώρα πέρασε γρήγορα. Φύγαμε κατά τις 3:30 για ένα ακόμα ποτό στο μαγαζί που ήταν η Ε, και τελικά, χωρίς να πούμε τπτ, σα να ήταν το πιο απλό πράγμα στον κόσμο, σα να το κάναμε κάθε μέρα, καταλήξαμε σπίτι μου.
Happy? End
Κατά τις 07:30 έκανα καφέ, μιας κι εκείνος έπρεπε να φύγει νωρίς και δεν έλεγε να κοιμηθούμε. Παρόλο που δεν συζητήσαμε καθόλου γι’ αυτό που έγινε, συνεχίσαμε να συμπεριφερόμαστε σαν ζευγάρι. Και νομίζω ήμασταν πολύ καλά. Μάλλον η πολύχρονη φιλία μας έπαιξε θετικό ρόλο.
Έφυγε στις 11:00, χαιρετηθήκαμε απλά: βλέμμα εκείνος, μισό χαμόγελο εγώ. Ξεράθηκα στον ύπνο την ίδια στιγμή και το απόγευμα που ξύπνησα αναρωτήθηκα αν όντως έγιναν όλα αυτά ή τα ονειρεύτηκα.
Σχεδόν Ποτέ
Το βράδυ ήρθε η Ε. απ’ το σπίτι μου. Της είπα τι έγινε και ευτυχώς το πήρε καλά. Μετά ανεβήκαμε στο δωμάτιό μου να διαλέξουμε ρούχα και τότε μόνο πρόσεξα ότι στο κομοδίνο μου ήταν το ρολόι του. Μάλλον συνέβη στ’ αλήθεια, λοιπόν.
9 Comments:
Osela
Nα σου πω κατι.Μην αναλυεις και πολυ τα πραγματα .Απολαυσε αυτο το οποιο ζεις οταν το ζεις και ασε τις λεπτομερειες.Αρκει να μην σε πληγωνει.
Δε βαριέσαι oselaki μου...
Μια ιδέα είναι όλα...
Carpe diem...
@osela
Πλάκα έκανες ή σοβαρά μιλούσες;
Δεν φημίζομαι, ούτε για την οξύνοια μου ούτε, πλέον, για τις (πάλαι ποτέ) ψυχικές μου αντοχές.
άφησε επίτηδες το ρελόι για να επιστρέψει ξανά...
λικερακι
φοβάμαι ν' αφεθώ. αργώ να το αποφασίσω. άσε που δεν ξέρω τι είμαστε τώρα. να, αυτά μου συμβαίνουν και χάνω την μπάλα.
ghost
χαίρομαι πολύ γι' αυτό που έγινε.
george
δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο!
σπίθα
είναι γνωστό ότι δεν καταλαβαινόμαστε.
Εσύ τί νομίζεις?
σπύρο
από την Ολλανδία??? πάντως σήμερα που μιλήσαμε μου είπε ότι μου το άφησε, δεν το ξέχασε.
Οτι πείς..
Oselaki, άφησε το έτσι στη μνήμη σου, σαν μια ωραία στιγμή.
Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί κάτι όμορφο να πρέπει σώνει και καλά να περιέχει κρυμμένες υποσχέσεις.
σπίθα
καλώς
ghost
γιατί τις περισσότερες φορές υπάρχει κρυμμένη επιθυμία
Post a Comment
<< Home