Osela In Life
Friday, November 27, 2009
Τις Συμπληγάδες Πέτρες....
...αισθάνομαι οτι περνάω κάθε φορά που φεύγω απ' το γραφείο του. Ανοίγω την πόρτα της κεντρικής εισόδου και βγαίνω στο πιο κεντρικό σημείο της πόλης, εκεί που είναι όλα τα μικρά, μοντέρνου τύπου μπαράκια που συχνάζουν οι άνθρωποι που συναναστρέφομαι. Τώρα θα με δει κάποιος, ύστερα θα με δει...ουφ, περάσα και σήμερα. Κάτι πρέπει να γίνει μ' αυτό το θέμα, αλλά δεν ξέρω τι. Βεβαια το καλύτερο θα ήταν να διακόψω, αλλά ειλικρινά δεν είμαι σ' αυτή την φάση, οπότε πρέπει να βρω πλαν b. Και μην ακούσω για ξενοδοχεία και τέτοια χαζά, δεν είναι καθόλου του στυλ μας.
Μου τηλ την Παρασκευή το βράδυ, είχαμε να βρεθούμε πολλές μέρες και στην αρχή υπήρχε μια αμηχανία, από την πλευρά του κυρίως. Ευτυχώς είχε φροντίσει να ετοιμάσει ποτά και μουσική, αυτό μάλλον βοήθησε. Έχω πάντα το άγχος οτι δεν με θέλει όσο εγώ. Αυτή είναι η ανασφάλειά μου. Προφανώς είναι κ δικιά του. Αυτή η διαπίστωση ήταν το καλύτερο κομμάτι της βραδιάς. Δεν μου το ομολόγησε φυσικά.Οι άντρες δεν τα λένε αυτά, πρέπει να μπορείς να τα "διαβάζεις". Με ρώτησε για το αγόρι μου, πόσο χρονών είναι και τι δουλειά κάνει, νομίζω προσπαθεί να βρει τον λόγο που είμαι μαζί του. Αργότερα με ρωτούσε ξανά και ξανά αν μου έλειψε, αν τον σκεφτόμουν, αν έκανα σεξ από την τελευταία φορά που κάναμε μαζί (μας δουλεύεις ρε φίλε?), μου είπε τι σκέφτεται οταν έρχεται στο γραφείο, όταν πίνουμε ποτό στο ίδιο μαγαζί με διαφορετικές παρέες, και άλλα τέτοια.
Πίσω όμως από αυτά του τα λόγια, που ακούγονται ανόητα ή παράλογα, υπάρχει ένα συμπέρασμα τόσο προφανές, όσο και το φως του ήλιου. Αυτό είναι που με κάνει να χαμογελάω.
Friday, November 13, 2009
Simple Learning
Έτσι είναι αν έχεις τις σωστές παρέες, ή αν απλά διαβάζεις cosmo. Ήμουν από παλιά υποψιασμένη για τις σχέσεις με παντρεμένους. Εντάξει, δεν είναι ότι τα ‘χουμε με την στενή έννοια του όρου, αλλά τέλος πάντων κάτι γίνεται μεταξύ μας. Άσε δε που διαπιστώνω ότι ασχέτως πως θα ονομάσουμε το είδος της σχέσης που μας συνδέει, αυτή εξελίσσεται έτσι κι αλλιώς. Τον γνωρίζω, τον μαθαίνω. Τον ερωτεύομαι μοιραία. Το ζω, όχι επειδή δεν μπορώ να κρατηθώ μακριά του ή να τον παίξω, μια χαρά μπορώ, το παιχνιδάκι αυτό το παίζω χρόνια τώρα, αλλά επειδή το θέλω. Δεν ξέρω αν αυτό με κάνει σκατόψυχο άνθρωπο- αν ρωτήσουμε το αγόρι μου ή τη γυναίκα του ας πούμε-, αλλά εγώ θέλω να βιώσω αυτή την εμπειρία. Με γοητεύει η δύναμή μου. Αυτός φυσικά, στον κόσμο του. Νομίζει ότι αυτός μ’ έριξε. Κλασικός άντρας, χαχα!
Το χρυσό μου, μπερδεύτηκε. Νομίζει ότι είναι στο χέρι του…
Το χρυσό μου, μπερδεύτηκε. Νομίζει ότι είναι στο χέρι του…
