Osela In Life

..light my fire
Για λίγες μέρες δεν βρεθήκαμε, δεν βγήκα εγώ. Όταν τελικά συναντηθήκαμε σ’ ένα απ’ τα μπαρ που συχνάζουμε, το βλέμμα του έλαμψε. Χαμογελούσε συνέχεια, με κοιτούσε, και μετά από 2 βότκες του είπα «έλα». Δίστασε μόνο για λίγο. Εντάξει το ξαναείπα, αλλά τα μάτια του έλαμπαν τόσο, νομίζω και τα δικά μου, ήταν σα να μην υπήρχαν άλλοι γύρω μας. «Σήμερα είσαι…είσαι φοβερή» (μάλλον εσύ ήπιες κάτι παραπάνω και βρήκες το θάρρος να μιλήσεις!) Τον κοιτούσα και το διασκέδαζα. Φαινόταν παραδομένος.What a feeling! «Πού ήσουν τόσες μέρες? Δεν σε είδα καθόλου, πήγα και στο απέναντι..» «Δηλαδή.. σου ‘λειψα λιγάκι?» ρώτησα με παιχνιδιάρικο ύφος. «ναι» είπε, απλά και χωρίς περιστροφές. Για λίγο δεν μίλησε κανείς. «Τι πίνεις να σε κεράσω?» Με ρώτησε τελικά. «Το ίδιο με σένα μάλλον, αλλά ευχαριστώ, δεν θέλω. Δεν έχει νόημα αν δεν το πίνεις παρέα» «Τώρα δεν γίνεται, φεύγει κι ο φίλος μου» «οκ...κάποια στιγμή όμως, θα με κεράσεις ένα ποτό στο γραφείο σου» (πώς το ξεφούρνισα πάλι αυτό?) «θα βγεις αύριο?» «Α, δεν ξέρω…» (το παίζω δύσκολη κατόπιν εορτής) «Αν βγεις αύριο, έλα εδώ να πιούμε κανα ποτό και μετά θα σ’ ανεβάσω πάνω»
Γκντουπ!