Osela In Life

ΥΣ. Ξέρει κανείς πού είναι η Γουαδελούπη???

Τελευταία είχα πάρε- δώσε μ’ έναν απ’ τους συνεργάτες μας. Δηλαδή δεν ήταν στο γραφείο μας, αλλά συνεργαζόμασταν. Δεν τον είχα δει ποτέ, μάλλον δεν είχα καταλάβει ποιος ήταν, αυτός όμως με ήξερε. Μιλούσαμε στο τηλέφωνο, για καμιά υπόθεση. Μου άρεσε η φωνή του. Είχα γράψει το ονοματεπώνυμό του σε μια γωνιά του επιτραπέζιου ημερολογίου μου, για να το θυμάμαι. «Την επόμενη φορά που θα έρθω στο γραφείο σας, θα με κεράσεις καφέ». Αυτή ήταν η τελευταία φορά που μιλήσαμε. Σήμερα το πρωί όλοι ήταν αναστατωμένοι. Πλησίασα διστακτικά όταν άκουσα τον Άλκη να λέει για τον αιφνίδιο θάνατο του συνεργάτη μας. Ήταν μόλις 41 ετών, όταν η καρδιά του σταμάτησε να χτυπά.

Το μεσημέρι βυθίστηκα σ’ έναν βαθύ ύπνο 3 ωρών κι από την ώρα που ξύπνησα σκέφτομαι την ζωή μου. Τα λάθη μου. Τις καταπιεσμένες επιθυμίες μου. Τους ανθρώπους που άφησα πίσω μου. Αυτούς που όλο λέω να τους τηλ να δω τι κάνουν, αλλά τελικά ποτέ δεν σηκώνω το ακουστικό. Εκείνους που με προσπέρασαν. Το γυμναστήριο που έχω να πάω 2 βδομάδες. Την εμμονή μου με την εικόνα, τις λεπτομέρειες, την εμφάνιση. Το κάπνισμα. Τον καβγά μου με τον καθηγητή που μου κόστισε την ομιλία μου στο συνέδριο. Τα αισθήματά μου για τον ακατονόμαστο. Που δεν πήγα στην Ιταλία πέρσι.

Τελικά έχω πολλά απωθημένα. Και είμαι μόλις 26. Φαντάσου στα 46! Όλοι έτσι είναι, ή μόνο εγώ? ? ? ? Και η πλάκα είναι ότι ένα βράδυ που τα πίναμε με τον Φυγά και τον Τ., ο Φυγάς ρώτησε αν υπάρχει κτ που έχουμε μετανιώσει και θα θέλαμε ν’ αλλάξουμε αν μπορούσαμε, κι εμένα δεν μου ήρθε τπτ στο μυαλό. Ειλικρινά όμως. Μόνο ο καβγάς με τον καθηγητή, αυτό του είπα ότι θα χειριζόμουν αλλιώς. Και τώρα δεν ξέρω από πού ν’ αρχίσω κι από που να τελειώσω.

Ζούμε την ζωή μας σαν να πρόκειται να ζήσουμε χίλια χρόνια. Να αποταμιεύσω, να κοιτάξω να πάρω σπίτι, ν’ αλλάζω αυτοκίνητο κάθε 5 χρόνια, σε 10 χρόνια θα κάνω αυτήν την δουλειά, μαζεύω μόρια, μαζεύω προϋπηρεσία, κάνω μεταπτυχιακό, κρατάω το βάρος μου χαμηλά και γυμνάζομαι για λόγους υγείας πρώτα απ’ όλα.

Από την άλλη, πάντα γοητευόμαστε από τα γνωστά ρητά «άδραξε την μέρα», «ζήσε σαν να μην υπάρχει αύριο» κλπ. Εγώ 1-2 φορές ήπια σαν να μην υπήρχε αύριο, και ειλικρινά την άλλη μέρα ευχήθηκα πραγματικά «να μην υπήρχε αύριο». Τις μέρες που πέρασα με τον ακατονόμαστο ,ωστόσο, εκείνες τις 3 μοναδικές μέρες που ένιωσα πλημμυρισμένη από ευτυχία κι έρωτα, που ξέχασα τον κόσμο, θα τις ξαναζούσα πολύ ευχαρίστως.

Για πολλούς το δύσκολο είναι να χαλαρώσουν. Για μένα αυτό είναι το εύκολο. Είμαι από την φύση μου παρορμητική, αυθόρμητη και τεμπέλα. Εκεί που δυσκολεύομαι είναι να έχω ένα μακροπρόθεσμο πρόγραμμα. Να το τηρώ ό, τι και να γίνει.

Καθώς γράφω αυτές τις γραμμές, προσπαθώ να ισορροπήσω ανάμεσα στις σκέψεις μου και νιώθω την σκοτεινή πλευρά του εαυτού μου να ξυπνάει.

Για το 2008...

...αντί για ευχή/ υπόσχεση



θέλω να υπενθυμίσω αυτό




που γράφω και


"για εμένα"



αριστερά του blog.

Life Is Short. . .


Forgive Quickly. . .

And


Kiss Slowly.