Osela In Life
Monday, November 26, 2007
Τι Μου Έμαθε Η Ζωή
(Από Τις Δουλειές Που Έχω Κάνει Ως Τώρα)
Μπαργούμαν (Φοιτήτρια, 18, μέχρι που το μαθαν οι γονείς μου κι έγινε χαμός)
1. Όσο πιο ευγενικός είναι ένας άντρας άνω των 40-45, τόσο πιο αγενής και αισχρός είναι μόλις διαφωνήσεις μαζί του.
2. Είναι απίστευτο πόσα πράγματα είναι πρόθυμος να σου αποκαλύψει ένας άγνωστος.
Ξεναγός (19, για να μάθω πώς βγαίνουν τα λεφτά και να μην κοπροσκυλιάζω στις διακοπές- ιδέα του daddy, εννοείται)
3. Τελικά δεν βγαίνουν και τόσο δύσκολα.
4. Υπάρχουν άνθρωποι που ξέρουν περισσότερα από την ξεναγό, και το δείχνουν
5. Τα παιδιά είναι εχθροί μου
Εφημερίδα (22, με την βοήθεια του daddy, εννοείται)
6. Τελικά αυτά που σκέφτεσαι εσύ τα σκέφτονται κι άλλοι...
7. ...πολλές φορές όχι αυτοί που νόμιζες
8. Κάποια στιγμή πρέπει ν' αποφασίσεις αν είσαι έτοιμος να συγκρουστείς, με ποιους, και πόσο. Εγώ δεν ήμουν. (ή αλλιώς, είναι καλύτερα να τα λες από τον καναπέ)
Καθηγήτρια (Ιδιαίτερα μαθήματα, σε διάφορες ηλικίες)
9. Τα παιδιά είναι όλο εκπλήξεις
10. Σε παρατηρούν συ-νε-χει-α
11. Με τους ενήλικες συνενοείσαι πολύ πιο δύσκολα απ' ό,τι με τα παιδιά.
Τρέχουσα Δουλειά (24-σήμερα)
12. Όσο πιο πολλά ξέρεις, τόσο το χειρότερο για σένα.
13. Όσο πιο πρόθυμος,ευγενικός και υπομονετικός είσαι, τόσο το χειρότερο για σένα.
14. Αν έχεις δίκιο και μπορείς να το αποδείξεις, βάλ' τα και με τον Θεό τον ίδιο.
15. Μην φοβάσαι να μιλάς και να λες αυτό που σκέφτεσαι. Ο καταπιεσμένος δεν πέρασε ποτέ καλά.
Κοινό Δίδαγμα
16. Ένα χαμόγελο σε σώζει από πολύ κόπο, χρόνο και νεύρα, σε βγάζει από την δύσκολη θέση και -αν είναι πολύ καλό- σου ανοίγει πόρτες
Μπαργούμαν (Φοιτήτρια, 18, μέχρι που το μαθαν οι γονείς μου κι έγινε χαμός)
1. Όσο πιο ευγενικός είναι ένας άντρας άνω των 40-45, τόσο πιο αγενής και αισχρός είναι μόλις διαφωνήσεις μαζί του.
2. Είναι απίστευτο πόσα πράγματα είναι πρόθυμος να σου αποκαλύψει ένας άγνωστος.
Ξεναγός (19, για να μάθω πώς βγαίνουν τα λεφτά και να μην κοπροσκυλιάζω στις διακοπές- ιδέα του daddy, εννοείται)
3. Τελικά δεν βγαίνουν και τόσο δύσκολα.
4. Υπάρχουν άνθρωποι που ξέρουν περισσότερα από την ξεναγό, και το δείχνουν
5. Τα παιδιά είναι εχθροί μου
Εφημερίδα (22, με την βοήθεια του daddy, εννοείται)
6. Τελικά αυτά που σκέφτεσαι εσύ τα σκέφτονται κι άλλοι...
7. ...πολλές φορές όχι αυτοί που νόμιζες
8. Κάποια στιγμή πρέπει ν' αποφασίσεις αν είσαι έτοιμος να συγκρουστείς, με ποιους, και πόσο. Εγώ δεν ήμουν. (ή αλλιώς, είναι καλύτερα να τα λες από τον καναπέ)
Καθηγήτρια (Ιδιαίτερα μαθήματα, σε διάφορες ηλικίες)
9. Τα παιδιά είναι όλο εκπλήξεις
10. Σε παρατηρούν συ-νε-χει-α
11. Με τους ενήλικες συνενοείσαι πολύ πιο δύσκολα απ' ό,τι με τα παιδιά.
Τρέχουσα Δουλειά (24-σήμερα)
12. Όσο πιο πολλά ξέρεις, τόσο το χειρότερο για σένα.
13. Όσο πιο πρόθυμος,ευγενικός και υπομονετικός είσαι, τόσο το χειρότερο για σένα.
14. Αν έχεις δίκιο και μπορείς να το αποδείξεις, βάλ' τα και με τον Θεό τον ίδιο.
15. Μην φοβάσαι να μιλάς και να λες αυτό που σκέφτεσαι. Ο καταπιεσμένος δεν πέρασε ποτέ καλά.
Κοινό Δίδαγμα
16. Ένα χαμόγελο σε σώζει από πολύ κόπο, χρόνο και νεύρα, σε βγάζει από την δύσκολη θέση και -αν είναι πολύ καλό- σου ανοίγει πόρτες
Wednesday, November 21, 2007
Τί Ώρα Είναι
Δεν Θα Ρωτήσω
Αναρωτιέμαι λοιπόν τί είναι τελικά η πατρίδα. Ή μάλλον, πόσο ευρεία έννοια έχει. Κι αν ο καθένας μπορούσε να διαλέξει την πατρίδα του, σαν το πιο αγαπημένο μέρος, εκεί όπου νιώθει απόλυτα αποδεκτός και ασφαλής, και μπορεί να είναι ο εαυτός του, αλλά και είναι πρόθυμος να υπερασπιστεί, ποιο μέρος θα διάλεγε???
Από αύριο αρχίζει το Σαβ/κο μου. Την Παρασκευή θα πάρω άδεια, για να πάω με τους γονείς στο εξοχικό. Τέλεια. Ηρεμία και χαλάρωση. Καφές σε μεγάλη κούπα, στη γωνία του μπαρ, χαζεύοντας από την τζαμαρία την θάλασσα απέναντί μου. Αν δεν κάνει πολύ κρύο, θα κάνω και μια βόλτα στην παραλία. Μ' αρέσει ακόμη κι όταν είναι έρημη. Κατά τ' άλλα, κουβεντούλα με παλιούς φίλους, 1-2 ποτά παραπάνω μια που βρεθήκαμε, ύπνος και πρωινή τυρόπιτα απ' τον παραδοσιακό φούρνο του χωριού (γιαμ γιαμ).
Το παράδοξο είναι ότι παρόλο που δεν μένω μόνιμα εκεί- ποτέ δεν έμεινα- αισθάνομαι ότι δεν ανήκω πουθενά αλλού, παρά μόνο εκεί. Κάθε φορά που πηγαίνω, είναι σα να είμαι όχι απλά σπίτι μου, αλλά στο καταφύγιό μου. Νιώθω ασφαλής και γαλήνια.
Αναρωτιέμαι λοιπόν τί είναι τελικά η πατρίδα. Ή μάλλον, πόσο ευρεία έννοια έχει. Κι αν ο καθένας μπορούσε να διαλέξει την πατρίδα του, σαν το πιο αγαπημένο μέρος, εκεί όπου νιώθει απόλυτα αποδεκτός και ασφαλής, και μπορεί να είναι ο εαυτός του, αλλά και είναι πρόθυμος να υπερασπιστεί, ποιο μέρος θα διάλεγε???
Θυμάμαι το αγαπημένο ποίημα του Καβάφη, "η πόλις". Όλοι κουβαλάμε μια "πόλη" μέσα μας. Αυτή μας ακολουθεί σ' όποιο μέρος του πλανήτη κι αν βρεθούμε. Γιατί είναι κομμάτι της ψυχής μας. Ένας μικρός καθρέφτης μας.
Ε λοιπόν, εμένα η "πόλις" μου είναι το μέρος, όπου βρίσκεται το εξοχικό.
Saturday, November 17, 2007
Back To.....
Reality
Από την Πέμπτη είμαι συνέχεια έξω. Το βράδυ για ποτό, Παρασκευή μεσημέρι για φαγητό με κτ συναδέλφους -ήπια και μισό μπουκάλι κρασί και έκανα 2 μπάνια για να συνέλθω- Παρασκευή βράδυ πάλι ποτά με τα κορίτσια, και σήμερα με ξύπνησε η mama από το πρωί. Από τις 11:00 είμαι στο πόδι, αλλά δεν πειράζει, έχω και διάβασμα. Σε λίγο θα πάμε για καφέ όλη η παρέα.
Μ' αρέσει όταν μαζευόμαστε όλοι για να πιούμε καφέ. Παίρνουμε και καμιά εφημερίδα ή περιοδικό και μπορεί να συζητάμε από τις πολιτικές εξελίξεις στην Βολιβία, μέχρι το ερωτικό μπέρδεμα του καθενός, ή την φετινή μόδα.
Η ζωή μου, η πραγματικότητα δηλαδή που είχα συνηθίσει να βιώνω τα τελευταία 7-8 χρόνια, διαδραματίζεται κυρίως τα ΠΣΚ. Αυτό που βιώνω τα τελευταία 2,5 σχεδόν χρόνια με την δουλειά, δεν το έχω συνηθίσει ακόμα, ούτε και το θεωρώ ζωή μου. Κάθε Δευτέρα πρωί είναι σα να μπαίνουν όλα στο γύψο, μέχρι την Παρασκευή, άντε Πέμπτη βράδυ.
Τις καθημερινές δεν προλαβαίνω να κάνω τπτ. Δουλεύω, πάω γυμναστ, διαβάζω, προκύπτει πάντα κτ άλλο σε μένα ή τους άλλους, κι έτσι όλα μένουν για το Σαββατοκύριακο. Επειδή όμως είμαι τεμπέλα, ποτέ δεν κάνω το Σαββατοκύριακο όλα όσα είχα πει ότι θα κάνω.
The Future
Κι ύστερα σου λένε για Πολυτεχνείο. Ποιο Πολυτεχνείο ρε παιδιά?? Σαν εμένα είναι χιλιάδες άλλα παιδιά. Όλοι κηνυγάμε τον χρόνο και το χρήμα. Ποιος θα ρισκάρει την ζωή του για την ελευθερία? Είναι σα να λέμε ότι εγώ δεν πάω στον πόλεμο, σιγά μην πάω εγώ να σκοτωθώ για την ελευθερία της πατρίδας. Στο Πολυτεχνείο όμως θα πήγαινα. Σιγά μην πήγαινες. Είναι ακριβώς η ίδια νοοτροπία. Εγώ αν γινόταν πόλεμος, θα έπαιρνα το πρώτο αεροπλάνο και δρόμο.
Βέβαια το πρόβλημα εντοπίζεται αλλού. Το Πολυτεχνείο είναι σύμβολο. Σύμβολο ενός άνισου, ηρωικού αγώνα, μέχρι τελικής πτώσης. Και σήμερα υπάρχουν Πολυτεχνεία σε πολλές γωνιές του πλανήτη. Ο εχθρός, ωστόσο, δεν είναι πια ορατός. Ο φασισμός, η καταπίεση, δεν εκφράζεται σε 1-2 άτομα, δεν είναι προσωποποιημένος. Έχει αλλάξει πρόσωπο, χέρια και μορφή. Πλέον εκφράζεται με την μορφή μιας ιδεολογίας, "καταπιέσου για το καλό σου" "ναι, αν είναι να είμαι ασφαλής, να εκχωρήσω τις προσωπικές μου ελευθερίες".
Αυτό είναι και η μεγαλύτερη απάτη στην ιστορία της ανθρωπότητας τα τελευταία χρόνια. Το εκβιαστικό δίλημμα ελευθερία ή ασφάλεια. Η μεγαλύτερη παγίδα. Να εκχωρούν οι πολίτες από μόνοι τους τα δικαιώματά τους, έτσι ώστε να μην φαίνεται η στέρηση ελευθερίας.
O Thommas Hobbes το είχε πει από παλιά "Ο φόβος και το σπαθί κρατούν τον άνθρωπο".
Και, για να το πω αλλιώς, κάνε έναν άνθρωπο να φοβάται, και θα κάνει ό,τι του πεις.
Tuesday, November 13, 2007
Lucky
Την άλλη βδομάδα μπορεί να έρθει ο Φυγάς. Μου τηλ το μεσημέρι και του είπα να κάτσει στ' αβγά του και ότι αν συνεχίσει έτσι θα φάει όλα τα λεφτά του στα εισητήρια και τι να τον κάνω φτωχό. Αυτός γελούσε, μάλλον δεν καταλαβαίνει ότι σοβαρολογώ. Είναι ένα πρόβλημα αυτό με μένα, δυσκολεύεται ο κόσμος να διακρίνει πότε κάνω πλάκα και πότε μιλάω σοβαρά.
Τέλος πάντων, ψυχραιμία.
Η Ζωή εξακολουθεί αν είναι καλή μαζί μου.Σήμερα μου 'στειλε έναν πολύ ωραίο άντρα στο γραφείο. Βασικά πριν κανα 2μηνο είχα πάει σ' ένα μαγαζί με την Ε. για ποτό. Τότε τον είδα πρώτη φορά. Κοιτιόμασταν (εγώ λίγο) και μετά φύγαμε. Την άλλη βδομάδα ξαναπήγα και τον ξαναείδα με μια κοπέλα. Πάλι με κοίταξε 1-2 φορές, πιο διακριτικά βέβαια. Από τότε δεν ξανασυναντηθήκαμε...μέχρι σήμερα! Μιλούσε στη συνάδελφο και τον χάζευα. Μου 'ριξε και μια κλεφτή ματιά. Δεν είναι και τόσο ωραίος, αντικειμενικά εννοώ, όσο γοητευτικός. Έχει κάτι.
Φεύγοντας, πέρασε από μπροστά μου και μου είπε "γεια".
Monday, November 12, 2007
Κάνε Μια Ευχή
Μερικές φορές τα πράγματα πηγαίνουν καλά από μόνα τους. Χωρίς να κάνεις τπτ. Η εύνοια που μου δείχνει πολλές φορές η Ζωή με κάνει να νιώθω ξεχωριστή. Από την άλλη, ίσως να είναι όλα μέσα μας. Τελευταία έβλεπα την σκοτεινή πλευρά του εαυτού μου, όμως αρκετά. Καιρός Του Σχίζειν Και Καιρός Του Ράπτειν, που λέει κι ο συγγραφέας.
Ξεκουράστηκα το Σαβ/κο κι ας μην πήγα στο εξοχικό. Κοιμήθηκα πολύ, διάβασα, βγήκα και ήπια λίγο. Δεν με τρομάζει η Δευτέρα. Ξύπνησα από τις 06:50, κρυώνω, ο καιρός έξω είναι κακός...It’s ok. Κοιτάζω το ημερολόγιο στο γραφείο μου, είναι μονίμως γυρισμένο στον Αύγουστο, με μια ζωγραφιά της Σαντορίνης, και, για να είμαι ειλικρινής, δεν φαίνεται και τόσο μακριά.
Ακούω νοερά το τραγούδι των james "sometimes"
sometimes, when I look deep in your eyes I swear I can see your soul...
Saturday, November 10, 2007
Ρόδα Είναι....
Την μέρα των γενεθλιών μου πήρα το ακόλουθο μην "Χρόνια Πολλά. Ελπίζω να είσαι καλά και να με συγχωρέσεις για όσα δεν έκανα για σένα, και να μπορώ να μαθαίνω νέα σου."
....Και Γυρίζει
Τον αριθμό τον είχα σβήσει, αλλά κατάλαβα ποιος ήταν. Για να είμαι ειλικρινής το σκεφτόμουν, αν θα το θυμηθεί.
Έτσι...
Καλό Κι αυτό!
Η χωρητικότητα, λέει, των cd μεγάλωσε (και έγινε όση είναι σήμερα) για να χωρέσει η 9η Συμφωνία του Μπετόβεν.
Tuesday, November 6, 2007
Like No Other
Κυριακή Βράδυ, 23:30. (Το Προμήνυμα)
Βγήκα με τον Τ., τον έστησα κανα 20λεπτο, αλλά έχει συνηθίσει και δεν φωνάζει πια. Ήπιαμε ένα ποτό και μιλήσαμε για τις γκόμενές του. Γέλασα πάρα πολύ, όχι μόνο για τα περιστατικά που μου διηγείται, αλλά επειδή ο Τ. έχει και αστείο τρόπο να τα λέει. Πάντα μου ανεβάζει την διάθεση. Και πάντα μ' εντυπωσιάζει το γεγονός ότι μερικοί άνθρωποι μιλάνε 2 ώρες χωρίς να λένε τίποτα. Κάτι μου λέει ότι η εβδομάδα θα πάει καλά...
Δευτέρα Πρωί, 08:00. (Το Μήνυμα...)
Διαβάζω ζώδια στο γραφείο. Τι με περιμένει κι αυτή την εβδομάδα... Ενδεικτικά αναφέρω: "Σταματήστε να περιορίζετε τον εαυτό σας με οποιονδήποτε τρόπο" Τί εννοείς αγάπη μου, να πίνω 17 σφηνάκια και να οδηγώ? Να κοιμάμαι μέχρι τις 11:00? Να βρίζω όποιον μου την δίνει? Να φάω 5 κιλά παγωτό? Να αγοράσω ένα τσαντάκι των 800,00 ευρώ? Και συνεχίζει ο ποιητής "Οι ημέρες που ακολουθούν θα σας προσφέρουν θαυμάσιες εμπειρίες, ικανοποιώντας όλες σας τις αισθήσεις, ακόμα και την έκτη" Μα ποια είναι επιτέλους η έκτη αίσθηση?! Όλα τα 'χα, μόνο η νεκροφιλία μου έλειπε. "Εκμεταλλευτείτε κάθε ευκαιρία για νέες εμπειρίες και γνωρίστε μια πιο ευχάριστη πλευρά της ζωής"
Η Ευχάριστη Πλευρά Της Ζωής. (...Που Ήταν Τελικά Λάθος)
Σήμερα είχα μια δύσκολη μέρα. Ξύπνησα στραβωμένη, δεν ήξερα τι να φορέσω, και στο γραφείο μάλωσα μ' έναν τύπο. Το έβλεπα να 'ρχεται, γι' αυτό προσπάθησα πάρα πολύ να μην ασχοληθώ, να μην μιλήσω, να μην συγχυστώ, αλλά τί να κάνω, αυτός απευθύνθηκε προσωπικά σε μένα και ήταν και εριστικός. Και πάλι, δεν πολυ-μίλησα. Μόλις κατάλαβα ότι δεν θα έβγαζα άκρη του είπα ένα ξερό "πηγαίνετε στην προισταμένη ή στον Δ/ντη, αν έχετε πρόβλημα. Εγώ δεν μπορώ να κάνω κτ άλλο". Κατά τις 11:00 έγινε μεγάλος χαμός -αλλά υπογείως- καθώς έπρεπε να βρούμε κτ έγγραφα για μια απόρρητη υπόθεση και η προισταμένη δεν θυμόταν να τα είδε. Στο μεταξύ ο ίδιος ο Δ/ντης με είχε διατάξει τότε να τα διαγράψω από τον υπολογιστή, ώστε να μην έχει πρόσβαση κανένας (ειδικά ο Άλκης) και είχε κρατήσει μόνο ένα cd, το οποίο δεν έβρισκε και γενικά υπήρχε μεγάλη αναστάτωση για καμιά ώρα, μέχρι να βρούμε μια άκρη.
Όταν γύρισα σπίτι το κεφάλι μου το ένιωθα διπλάσιο. Παρόλα αυτά πήγα γυμναστήριο και γύρισα πτώμα. Κί 'εχω και οδοντίατρο σήμερα. Σκέφτομαι πώς θα βγάλω την μέρα κι είναι ακόμα Τρίτη...
Saturday, November 3, 2007
Underground
Σάββατο βράδυ και δεν έχω και πολλά κέφια... Πήγαμε για καφέ με τα παιδιά πριν, ο Μ. και ο Γ. μιλούσαν για μετοχές, ασφαλιστικό και για υποβρύχια (?) κι εγώ έπινα την σοκολάτα μου σιωπηλή, χαζεύοντας έξω από τα τεράστια τζάμια τους περαστικούς. Το μαγαζί δεν είχε πολύ κόσμο, καθίσαμε στο μεγάλο, ξύλινο μπαρ με την βιτρίνα και τους καθρέφτες. Η μουσική ήταν απαλή, γαλλικά τραγούδια, ισπανικά, πιάνο και βιολί. Βυθίστηκα στην μελωδία κι έχασα την κουβέντα.
Τελικά αποφάσισα να πάω να δω έναν φίλο μου τραγουδιστή, μιας και μου τηλ. Για να δούμε, ελπίζω να φτιάξει η διάθεσή μου.
Τελευταία είμαι κάπως πιεσμένη. Κυρίως από τους γονείς μου. Αισθάνομαι ότι είναι περισσότερο επικριτικοί απ' ό,τι συνήθως. Νομίζω ότι ήρθε η ώρα για ένα Σαβ/κο στο εξοχικό. Θα τηλ και στην Λένα, αν θέλει να έρθει κι αυτή.
Ακούω Edith Piaf, "Non, Je Ne Regrette Rien". Τι όμορφο τραγούδι...
Τελικά αποφάσισα να πάω να δω έναν φίλο μου τραγουδιστή, μιας και μου τηλ. Για να δούμε, ελπίζω να φτιάξει η διάθεσή μου.
Τελευταία είμαι κάπως πιεσμένη. Κυρίως από τους γονείς μου. Αισθάνομαι ότι είναι περισσότερο επικριτικοί απ' ό,τι συνήθως. Νομίζω ότι ήρθε η ώρα για ένα Σαβ/κο στο εξοχικό. Θα τηλ και στην Λένα, αν θέλει να έρθει κι αυτή.
Ακούω Edith Piaf, "Non, Je Ne Regrette Rien". Τι όμορφο τραγούδι...
