Osela In Life
Wednesday, October 31, 2007
Αφιερωμένο
Σήμερα γράφω για ένα κορίτσι που κρατούσε συστηματικά ημερολόγιο από την Πέμπτη Δημοτικού μέχρι πριν 3-4 χρόνια. Της άρεσε -ανάμεσα στα γεγονότα κα τις σκέψεις της- να γράφει αποσπάσματα από βιβλία, άρθρα, τραγούδια που αγάπησε.
Να μερικά από αυτά:
"Ποτέ δεν καταλάβαμε κι ας ήμασταν παιδιά γιατί να πολεμήσουμε και πάλι για την Τροία. Ποτέ δεν μας αγάπησες πατρίδα μας γλυκιά, κι ας έκανες το αύριο να μοιάζει μ' ευκαιρία"
"Όποιος δεν είναι ελέυθερος, δεν είναι άνθρωπος. Όποιος δεν είναι ελεύθερος, δεν βλέπει, δεν ξέρει, δεν διακρίνει, δεν αναπτύσσεται, δεν καταλαβαίνει, δεν θέλει, δεν πιστεύει, δεν αγαπάει...δεν υπαρχει" Victor Hugo
"Γέμισες όλη τη ζωή που σου δόθηκε, με ηλίθια προγράμματα και ασήμαντες έγνοιες. Ένα μυαλό ζαλισμένο κι αφηρημένο, τινάζει στον αέρα όλη την αρμονία καλογραμμένων λέξεων και αμείλικτων αριθμών. Καλύτερα να κάψεις ό,τι σε μπερδεύει, αλλά νομίζω ότι δεν θα το κάνεις" Νίκος Βορρεάκος
"Έτσι κι αλλιώς, όταν χαράζεις μία γραμμούλα, είτε μικρή είτε μεγάλη, αρχίζει από κάπου και τελειώνει πάντα σε σένα.. Αυτά τα όρια δεν αλλάζουν με τίποτα"
"Σ΄ αγαπώ όσο δεν αγάπησε ο Ρωμαίος την Ιουλιέτα"
"Είναι δύσκολο να συγχωρήσεις την Ζωή για την δύναμη με την οποία σε παρασύρει στα γρανάζια της. Πώς να συγχωρήσεις τον κόσμο για την ομορφιά του, όταν δεν μπορεί να καλύψει την ασχήμια του? Πώς να τον συγχωρήσεις για την καλοσύνη του, όταν δεν μπορεί να καλύψει την βαρβαρότητά του?
"
"
"Ο νικημένος έρωτας εξακολουθεί να είναι θησαυρός, κι εκείνοι που διάλεξαν να μην αγαπήσουν ποτέ δεν έχουν κερδίσει καμία νίκη στην ζωή τους" Σαλμάν Ρούσντι.
"Σκέφτομαι πάλι ίσως να μην ήσουν εσύ ό,τι ονειρεύτηκα. Ίσως δεν ήμουν κι εγώ ό,τι ονειρεύτηκες. Έτσι κι αλλιώς όλα είναι προσωπικές οπτασίες. Το νιώθω πως σε χάνω, γλυκειά μου αγάπη, καληνύχτα"
"Αν ο έρωτας δεν είναι το παν, γη και ουρανός μαζί, τότε δεν είναι τίποτα, είναι μονάχα σκόνη" Σαλμάν Ρούσντι
"Τα πιο όμορφα πράγματα είναι αυτά που δεν ζήσαμε, μα τα ακόμα πιο όμορφα είναι αυτά που τολμήσαμε"
"Είπες θα πάγω σ' άλλη γη, θα πάγω σ' άλλη θάλασσα. Μια πόλις θα βρεθεί καλλίτερη απ' αυτήν...... Καινούριους τόπους δεν θα βρεις, δεν θα βρεις άλλες θάλασσες. Η πόλις θα σ' ακολουθεί. Στους δρόμους θα γυρνάς τους ίδιους. Και στις γειτονιές τις ίδιες θα γερνάς και μες τα ίδια σπίτια αυτά θ' ασπρίζεις. Πάντα στην πόλη αυτή θα φτάνεις" Καβάφης
Tuesday, October 30, 2007
Ουφ!
Σήμερα η μέρα μου φάνηκε τεράστια στο γραφείο. Ατελείωτη. Μετά πήγα γυμναστήριο και τώρα πρέπει να φύγω πάλι, έχω διάφορα να κάνω μέχρι τις 21:30- 22:00. Η Τρίτη είναι η χειρότερη μέρα της βδομάδας, δεν προλαβαίνω να ξεκουραστώ καθόλου!
Τί καλά να έβγαινα μετά για ένα ποτό...
Να μην το ξεχάσω, έχω να στείλω mail σ' έναν καθηγητή. Και να παραγγείλω ένα βιβλίο. Και να φάω ψαρόσουπα. Και οδοντίατρο. Και εξετάσεις αίματος. Και ΠΑΠ.
Κουράστηκα ήδη.
Τί καλά να έβγαινα μετά για ένα ποτό...
Να μην το ξεχάσω, έχω να στείλω mail σ' έναν καθηγητή. Και να παραγγείλω ένα βιβλίο. Και να φάω ψαρόσουπα. Και οδοντίατρο. Και εξετάσεις αίματος. Και ΠΑΠ.
Κουράστηκα ήδη.
Monday, October 29, 2007
26
Τελικά αγόρασα ένα σκούρο μωβ σατέν φόρεμα -αφού έσπασα τα νεύρα της Ε, για το οποίο πάντως είμαι πολύ περήφανη. Και η τούρτα που μου έφεραν -η κλασική έκλπηξη- πεντανόστιμη. Χαλαρά την έτρωγα όλη μόνη μου... Ήπιαμε όλοι πολύ, αλλά κανείς δεν χαλάστηκε. Μ' αρέσουν τα γενέθλια κυρίως λόγω των δώρων. Είναι και ότι είσαι το κέντρο της προσοχής, αλλά αυτό το επιζητώ ούτως ή άλλως.
Ο Φυγάς ήρθε τελικά κι έφυγε σήμερα. Ανυπομονούσα να τον δω- πάλι μπλεξίματα μυρίζομαι. Μου πήρε το άρωμά μου -το θυμόταν!- και λουλούδια. Όχι τριαντάφυλλα, ευτυχώς. Μου τα έδωσε όταν μείναμε μόνοι, αργότερα. Μου είπε ότι με σκεφτόταν πολύ αυτές τις μέρες. Εγώ δεν είπα "κι εγώ". Σιγά μην έλεγα. Είπα όμως ότι χάρηκα που ήρθε, αυτό δεν μετράει???
Χθες το βράδυ κοιμήθηκα σπίτι του. Τα πάντα συμβαίνουν με αξιοπερίεργη ευκολία. Κανένα άγχος, το χω ξανακάνει 100 φορές, απλά τότε κοιμόμασταν σε διαφορετικό κρεβάτι. Μεγάλο πράγμα η φιλία τελικά. Με ρώτησε αν το έχω πει σε κανέναν, του είπα για την Ε και είπε οκ, αυτός δεν έχει πρόβλημα να το μάθουν όλοι. "Όλοι -όλοι? Ή όλοι εκτός από τον Μ?" Καλύτερα νη μην το ξέρει, τουλάχιστον προς το παρόν. Εκεί καταλήξαμε. Κι επειδή δεν μ' αρέσει να το ξέρουν όλοι κι ο Μ όχι, αποφάσισα να μην το μάθει και κανείς άλλος.
Δεν ξέρω πότε θα ξανάρθει, ούτε πώς λέγεται αυτό που έχουμε. Ξέρω ότι όταν είμαστε μαζί περνάω τέλεια.
Thursday, October 25, 2007
Γενέθλια
Το Σάββατο έχω γενέθλια κι ακόμα δεν ξέρω τι ρούχα θα φορέσω. Πώς τα καταφέρνω και τ' αφήνω όλα τελευταία στιγμή...
Λέω να πάω αύριο για ψώνια με την Ε, αλλά δεν έχουμε μιλήσει ακόμα.
Ελπίζω να μου πάρουν τούρτα -έκπληξη. Κάθε χρόνο έτσι κάνουμε σ' όλους.
Μία με φράουλες...μιαμ μιαμ...
Έχω περάσει πολλά ωραία γενέθλια. Ξεχωρίζω τα περσινά, που τα γιόρτασα 3 συνεχόμενες μέρες, με διαφορετική παρέα. Η 1 μέρα ήταν η επίσημη γιορτή και οι άλλες 2 προέκυψαν αυθόρμητα επειδή βρέθηκε η κατάλληλη παρέα.
Δεν μπορώ να παραλείψω το 2003 (νομίζω). Ήμουν φοιτήτρια και τότε συχνάζαμε σ' ένα μπαράκι όπου γίναμε φιλαράκια με τον ιδιοκτήτη, έναν ξεπλυμένο Άγγλο. Αυτός είχε γενέθλια την ίδια μέρα με μένα και, όπως αποδείχτηκε, υπήρχαν άλλοι 2 θαμώνες που γιόρταζαν την ίδια ακριβώς μέρα. Τελικά κάναμε ένα τεράστιο πάρτυ στο μαγαζί, οι 4 μας. Η τούρτα μας, ήταν η μεγαλύτερη που έχω δει. Έπιανε το μισό μπαρ. Βάλαμε πάνω 21 κεράκια για μένα, 39 γι' αυτόν, 26 για την άλλη κοπέλα και 33 για τον τελευταίο εορτάζοντα. Ήρθαν και κάποιοι φίλοι μου από μακριά, πράγμα που με χαροποίησε ιδιαίτερα. Τραβήξαμε τα τραπέζια στην άκρη και γίναμε όλοι μια μεγάλη, χαρούμενη παρέα, πράγμα που αποτυπώθηκε και στις φωτογραφίες που βγάλαμε (και μετά αναρτήθηκαν στον πίνακα ανακοινώσεων του μαγαζιού, όπου πολύ πιθανό να βρίσκονται μέχρι και σήμερα).
Ποια γενέθλια δεν θα ξεχάσεις ποτέ?
Wednesday, October 24, 2007
Κάθε Κατεργάρης...
Λένε ότι η Ζωή βρίσκει δρόμους.
Ανέκαθεν μου άρεσε να το πιστεύω και, κάποιες φορές, το είδα να συμβαίνει. Όπως χθες για παράδειγμα. Βγήκαμε για ένα ποτό (=3) με την Ε. και πέσαμε πάνω στον αστυνομικό με την κοινή μας παρέα. Μας μίλησε για την επίμαχη υπόθεσή του. Μας είπε ότι ξέρει ποιος το 'κανε, ότι το έμαθε.
Ένιωσα πολύ καλύτερα.
Ανέκαθεν μου άρεσε να το πιστεύω και, κάποιες φορές, το είδα να συμβαίνει. Όπως χθες για παράδειγμα. Βγήκαμε για ένα ποτό (=3) με την Ε. και πέσαμε πάνω στον αστυνομικό με την κοινή μας παρέα. Μας μίλησε για την επίμαχη υπόθεσή του. Μας είπε ότι ξέρει ποιος το 'κανε, ότι το έμαθε.
Ένιωσα πολύ καλύτερα.
Friday, October 19, 2007
Small, Bad World
Bad World
Πάλι έχω τις στραβές μου.
Δεν θα βγω, η Ε. λείπει και η Ν. έχει ραντεβού. Ο Μ. να μου λείπει και με τον Γ. δεν νιώθω και πολύ άνετα όταν είμαστε οι 2 μας.
Μάλωσα με την mama, έχασα την mascara μου, αύριο θα μαζευτεί το σόι σπίτι μας, δε νομίζω ότι θα περάσω καλά το Σαβ/κο.
Τί άλλο? Α, θα χαλάσει κι ο καιρός.
Small World
Έχω να πάρω και μια απόφαση. Το Πάσχα που πέρασε, γνώρισα σε μια παρέα έναν αστυνομικό. Βρεθήκαμε 7-8 φορές λόγω παρέας, τυπικός, ευγενικός, τέλος. Την τελευταία φορά που βρεθήκαμε μας έλεγε μια ιστορία, ένα περιστατικό από την δουλειά, στο οποίο αναζητά τον υπεύθυνο (κτ με μια μηχανή).
Από μια διαβολική σύμπτωση, την Τετάρτη με κατέβαζε στο κέντρο μία συνάδελφος και με αφορμή έναν ΖΗΤΑ που πέρασε από δίπλα μας, μου εξιστορεί με περηφάνια ένα περιστατικό εις βάρος ενός αστυνομικού, για το οποίο υπεύθυνη είναι αυτή κι ο άντρας της. Με όλες τις λεπτομέρειες. Και το έλεγε σα να μου εξηγούσε συνταγή για παστίτσιο. Τέτοια φυσικότητα!
Αφού ξεπέρασα το σοκ της ακούσιας εξομολόγησής της, σιχάθηκα όχι μόνο αυτό που έκαναν, αλλά κυρίως το γεγονός ότι περηφανευόταν γι' αυτό. Τί επίπεδο, dio mio!
Από τότε σκέφτομαι συνεχώς αν πρέπει να το πω στον αστυνομικό. Ξέρω ότι αυτό είναι το σωστό, το αισθάνομαι. Δεν μου πάει ν΄αφήσω συνειδητά μια αξιόποινη πράξη ατιμώρητη. Αλλά διστάζω.
(Ο μόνος λόγος που χαμογελώ είναι ότι σε μια βδομάδα μπορεί να έρθει ο Φυγάς).
Tuesday, October 16, 2007
Τατού Or Not Τατού?
Η Ε. μ’ έχει πρήξει να κάνουμε τατού. Παλιότερα της έλεγα ένα «άσε με να το σκεφτώ» και ξεμπέρδευα. Τώρα κάθε μέρα μου το λέει. Πολύ φοβάμαι ότι θα με «ρίξει» στο τέλος.
Η αλήθεια είναι ότι δεν το θέλω και τόσο πολύ. Μ’ αρέσουν, πολλά είναι εξαιρετικά, αλλά δεν αισθάνομαι πια ότι το θέλω. Να μου το ‘λεγε 5 -6 χρόνια πριν, μάλιστα. Τότε γούσταρα. Της το ‘πα κι αυτό «δεν κάναμε στα 19, θα κάνουμε τώρα στα γεράματα»? Δεν καταλαβαίνει τπτ.
Η αλήθεια είναι ότι δεν το θέλω και τόσο πολύ. Μ’ αρέσουν, πολλά είναι εξαιρετικά, αλλά δεν αισθάνομαι πια ότι το θέλω. Να μου το ‘λεγε 5 -6 χρόνια πριν, μάλιστα. Τότε γούσταρα. Της το ‘πα κι αυτό «δεν κάναμε στα 19, θα κάνουμε τώρα στα γεράματα»? Δεν καταλαβαίνει τπτ.
Φοβάμαι ότι θα το μετανιώσω.
Εννοείται ότι θα με σκοτώσουν οι γονείς μου.
Και είμαι και φυγόπονη, αυτό πού το πας?
Αλλά τπτ απ’ όλα αυτά δεν θα μπορούσε να με πτοήσει αν το ήθελα πραγματικά.
Από την άλλη σκέφτομαι ότι ένα προσωρινό δεν θα με χαλούσε. Έτσι, για μερικά χρόνια.
Να το ψάξω? Καμιά ιδέα?
Sunday, October 14, 2007
Η Καλή Μέρα ...
…Απ’ Το Πρωί Φαίνεται
Και ξυπνάω Παρασκευή πρωί, χάλια απ’ τα ποτά της Πέμπτης, κοιτάζομαι στον καθρέφτη και δεν μ’ αναγνωρίζω, είμαι θεόχλωμη. Με αυτόματο πιλότο ντύνομαι –στολίζομαι- βάφομαι, το ρισκάρω και βάζω και τακούνια –έχω ισορροπήσει και σε χειρότερες καταστάσεις, στη δουλειά δεν μιλάω πολύ, καπνίζω ένα τσιγάρο με το ζόρι, πίνω τον μισό καφέ –είναι προφανές ότι δεν έχω κουράγιο, συγκεντρώνω την ελάχιστη ενέργειά μου στην υπόθεση που έχω μπροστά μου και παραδόξως ο αυτόματος πιλότος με βγάζει ασπροπρόσωπη. Βρίσκω την άκρη στην υπόθεση, γλιτώνω από τα νεύρα της προϊσταμένης, οι περισσότεροι συνάδελφοι νομίζουν ότι απλά δεν έχω όρεξη ή είμαι κρυωμένη.
Πες Αλεύρι
«Τι κάνεις?» μου τηλ η Ε. κατά της 14:30 «Παλεύω για την ζωή μου, με πείραξαν πολύ τα ποτά και να σου πω την αλήθεια…» «Τέλος πάντων» με διακόπτει «Ήρθε Ελλάδα ο Φυγάς, γέννησε η αδερφή του.. … …». Μπαμ! (Και Κάτω)
15 ώρες
Είχαμε ραντεβού στις 19:30, εγώ ήμουν ακόμη σαν το μπάζο, έτοιμη να λιποθυμήσω, το στομάχι μου είχε δεθεί κόμπος, δεν είχα τπτ να φορέσω και φυσικά αποκλείεται να προλάβαινα.
Γύρω στις 20:15 έφτασα στο μαγαζί. Ήταν με τον Μ και την Ε και μιλούσαν για τις εκλογές. Με κοίταξε και του χαμογέλασα αμυδρά. Αυτό ήταν το «γεια τι κάνεις, μου έλειψες, έλα να σ’ αγκαλιάσω».
Αν ήταν σα να μην πέρασε μια μέρα? Σίγουρα όχι. Νομίζω υπήρχε ένα άγχος. Την πρώτη 1 ώρα ,τουλάχιστον. Μετά χαλαρώσαμε όλοι, άρχισαν οι βλακείες, τα πειράγματα, οι φιλοσοφίες. Κατά τις 22:30 σηκωθήκαμε να φύγουμε και καθώς ο καθένας πήγαινε στο αυτ/το του, βρέθηκα να περπατάω δίπλα του. «Πείνασα. Πάμε να φάμε κτ ή σε περιμένουν σπίτι»? μου λέει. «Πάμε, ναι, οι γονείς μου λείπουν οπότε κτ απ’ έξω θα έπαιρνα». Πάλι κόμπος το στομάχι μου.
Αργότερα μου είπε ότι ήθελε να πάει στο μπαρ που πηγαίναμε παλιά κι έτσι πήγαμε. Νομίζω ήμασταν εκεί κατά τις 24:00. Καθίσαμε στο μπαρ, ήπιαμε 1-2 ποτά και μερικά σφηνάκια (το boss χάρηκε που τον είδε), στο μεταξύ ερχόντουσαν κι έφευγαν διάφοροι γνωστοί, η ώρα πέρασε γρήγορα. Φύγαμε κατά τις 3:30 για ένα ακόμα ποτό στο μαγαζί που ήταν η Ε, και τελικά, χωρίς να πούμε τπτ, σα να ήταν το πιο απλό πράγμα στον κόσμο, σα να το κάναμε κάθε μέρα, καταλήξαμε σπίτι μου.
Happy? End
Κατά τις 07:30 έκανα καφέ, μιας κι εκείνος έπρεπε να φύγει νωρίς και δεν έλεγε να κοιμηθούμε. Παρόλο που δεν συζητήσαμε καθόλου γι’ αυτό που έγινε, συνεχίσαμε να συμπεριφερόμαστε σαν ζευγάρι. Και νομίζω ήμασταν πολύ καλά. Μάλλον η πολύχρονη φιλία μας έπαιξε θετικό ρόλο.
Έφυγε στις 11:00, χαιρετηθήκαμε απλά: βλέμμα εκείνος, μισό χαμόγελο εγώ. Ξεράθηκα στον ύπνο την ίδια στιγμή και το απόγευμα που ξύπνησα αναρωτήθηκα αν όντως έγιναν όλα αυτά ή τα ονειρεύτηκα.
Σχεδόν Ποτέ
Το βράδυ ήρθε η Ε. απ’ το σπίτι μου. Της είπα τι έγινε και ευτυχώς το πήρε καλά. Μετά ανεβήκαμε στο δωμάτιό μου να διαλέξουμε ρούχα και τότε μόνο πρόσεξα ότι στο κομοδίνο μου ήταν το ρολόι του. Μάλλον συνέβη στ’ αλήθεια, λοιπόν.
Και ξυπνάω Παρασκευή πρωί, χάλια απ’ τα ποτά της Πέμπτης, κοιτάζομαι στον καθρέφτη και δεν μ’ αναγνωρίζω, είμαι θεόχλωμη. Με αυτόματο πιλότο ντύνομαι –στολίζομαι- βάφομαι, το ρισκάρω και βάζω και τακούνια –έχω ισορροπήσει και σε χειρότερες καταστάσεις, στη δουλειά δεν μιλάω πολύ, καπνίζω ένα τσιγάρο με το ζόρι, πίνω τον μισό καφέ –είναι προφανές ότι δεν έχω κουράγιο, συγκεντρώνω την ελάχιστη ενέργειά μου στην υπόθεση που έχω μπροστά μου και παραδόξως ο αυτόματος πιλότος με βγάζει ασπροπρόσωπη. Βρίσκω την άκρη στην υπόθεση, γλιτώνω από τα νεύρα της προϊσταμένης, οι περισσότεροι συνάδελφοι νομίζουν ότι απλά δεν έχω όρεξη ή είμαι κρυωμένη.
Πες Αλεύρι
«Τι κάνεις?» μου τηλ η Ε. κατά της 14:30 «Παλεύω για την ζωή μου, με πείραξαν πολύ τα ποτά και να σου πω την αλήθεια…» «Τέλος πάντων» με διακόπτει «Ήρθε Ελλάδα ο Φυγάς, γέννησε η αδερφή του.. … …». Μπαμ! (Και Κάτω)
15 ώρες
Είχαμε ραντεβού στις 19:30, εγώ ήμουν ακόμη σαν το μπάζο, έτοιμη να λιποθυμήσω, το στομάχι μου είχε δεθεί κόμπος, δεν είχα τπτ να φορέσω και φυσικά αποκλείεται να προλάβαινα.
Γύρω στις 20:15 έφτασα στο μαγαζί. Ήταν με τον Μ και την Ε και μιλούσαν για τις εκλογές. Με κοίταξε και του χαμογέλασα αμυδρά. Αυτό ήταν το «γεια τι κάνεις, μου έλειψες, έλα να σ’ αγκαλιάσω».
Αν ήταν σα να μην πέρασε μια μέρα? Σίγουρα όχι. Νομίζω υπήρχε ένα άγχος. Την πρώτη 1 ώρα ,τουλάχιστον. Μετά χαλαρώσαμε όλοι, άρχισαν οι βλακείες, τα πειράγματα, οι φιλοσοφίες. Κατά τις 22:30 σηκωθήκαμε να φύγουμε και καθώς ο καθένας πήγαινε στο αυτ/το του, βρέθηκα να περπατάω δίπλα του. «Πείνασα. Πάμε να φάμε κτ ή σε περιμένουν σπίτι»? μου λέει. «Πάμε, ναι, οι γονείς μου λείπουν οπότε κτ απ’ έξω θα έπαιρνα». Πάλι κόμπος το στομάχι μου.
Αργότερα μου είπε ότι ήθελε να πάει στο μπαρ που πηγαίναμε παλιά κι έτσι πήγαμε. Νομίζω ήμασταν εκεί κατά τις 24:00. Καθίσαμε στο μπαρ, ήπιαμε 1-2 ποτά και μερικά σφηνάκια (το boss χάρηκε που τον είδε), στο μεταξύ ερχόντουσαν κι έφευγαν διάφοροι γνωστοί, η ώρα πέρασε γρήγορα. Φύγαμε κατά τις 3:30 για ένα ακόμα ποτό στο μαγαζί που ήταν η Ε, και τελικά, χωρίς να πούμε τπτ, σα να ήταν το πιο απλό πράγμα στον κόσμο, σα να το κάναμε κάθε μέρα, καταλήξαμε σπίτι μου.
Happy? End
Κατά τις 07:30 έκανα καφέ, μιας κι εκείνος έπρεπε να φύγει νωρίς και δεν έλεγε να κοιμηθούμε. Παρόλο που δεν συζητήσαμε καθόλου γι’ αυτό που έγινε, συνεχίσαμε να συμπεριφερόμαστε σαν ζευγάρι. Και νομίζω ήμασταν πολύ καλά. Μάλλον η πολύχρονη φιλία μας έπαιξε θετικό ρόλο.
Έφυγε στις 11:00, χαιρετηθήκαμε απλά: βλέμμα εκείνος, μισό χαμόγελο εγώ. Ξεράθηκα στον ύπνο την ίδια στιγμή και το απόγευμα που ξύπνησα αναρωτήθηκα αν όντως έγιναν όλα αυτά ή τα ονειρεύτηκα.
Σχεδόν Ποτέ
Το βράδυ ήρθε η Ε. απ’ το σπίτι μου. Της είπα τι έγινε και ευτυχώς το πήρε καλά. Μετά ανεβήκαμε στο δωμάτιό μου να διαλέξουμε ρούχα και τότε μόνο πρόσεξα ότι στο κομοδίνο μου ήταν το ρολόι του. Μάλλον συνέβη στ’ αλήθεια, λοιπόν.
Wednesday, October 10, 2007
Πόσο Πάει?
Σήμερα μας έκανε τραπέζι ένας οικογενειακός φίλος, που δραστηριοποιείται στην τοπική αυτοδιοίκηση (βάζω στοίχημα ότι στο μέλλον θα πάει για βουλευτής, έχει πολύ ρεύμα). Τον γνωρίζω χρόνια και τον συμπαθώ πάρα πολύ.
Ενώ λοιπόν συζητάμε για σχέσεις/ γάμους κλπ, η κουβέντα έρχεται αναπόφευκτα σε μένα (κι ο daddy παίρνει το ύφος –τι θα κάνω μ’ αυτό το παιδί-ευτυχώς η mama δεν αγχώνεται).
Γυρίζει λοιπόν ο κύριος αυτός και μου λέει «κορίτσι μου, θα σου δώσω μια συμβουλή από την εμπειρία μου, που έχω έναν μακροχρόνιο πετυχημένο γάμο, όπως κι οι γονείς σου. Τα ίδια που λέω και στην κόρη μου. Έρωτες κι αγάπες δεν υπάρχουν. Σβήνουν. Τις δυσκολίες που περάσαμε εμείς, να μην τις περάσετε και σεις. Γι’ αυτό κοιτάξτε, το τομάρι σας να το πουλήσετε ακριβά».
Ενδιαφέρον, ε?
Tuesday, October 9, 2007
Κι Ο Μήνας Έχει 9!
Σήμερα έγινε κτ περίεργο.
Μου ζήτησε μια συνάδελφος να την βοηθήσω σε κτ κι εγώ δέχτηκα, αλλά της μίλησα λίγο απότομα (ελάττωμα Νο 18,546,126,455,120).
Ενώ λοιπόν σκεφτόμουν να της τηλ για να της ζητήσω συγνώμη, μου τηλ αυτή και άρχισε ν’ απολογείται!!!
Καλή φάση.. .
Το μεσημέρι μετά την δουλειά πήγαμε για φαγητό εγώ, 2 συνάδελφοι και ο δ/ντης με την γραμματέα του. Πέρασα πολύ καλά. Αυτό που μ’ άρεσε περισσότερο ήταν ότι δεν μιλήσαμε καθόλου για δουλειά ή για συναδέλφους. Σε μια πολύ χαλαρή ατμόσφαιρα, συζητήσαμε για μουσική και βιβλία, για τα παιδιά τους, για ταξίδια….τα πάντα εκτός δουλειάς. Στο ίδιο μαγαζί έτρωγε κι ένας εργολάβος, κπς που τον είχαμε βοηθήσει σε μια υπόθεσή του παλιότερα. Μας χαιρέτησε πολύ εγκάρδια κι όταν ήρθε η ώρα να φύγουμε, μάθαμε ότι μας είχε κεράσει το τραπέζι.
Μου ζήτησε μια συνάδελφος να την βοηθήσω σε κτ κι εγώ δέχτηκα, αλλά της μίλησα λίγο απότομα (ελάττωμα Νο 18,546,126,455,120).
Ενώ λοιπόν σκεφτόμουν να της τηλ για να της ζητήσω συγνώμη, μου τηλ αυτή και άρχισε ν’ απολογείται!!!
Καλή φάση.. .
Το μεσημέρι μετά την δουλειά πήγαμε για φαγητό εγώ, 2 συνάδελφοι και ο δ/ντης με την γραμματέα του. Πέρασα πολύ καλά. Αυτό που μ’ άρεσε περισσότερο ήταν ότι δεν μιλήσαμε καθόλου για δουλειά ή για συναδέλφους. Σε μια πολύ χαλαρή ατμόσφαιρα, συζητήσαμε για μουσική και βιβλία, για τα παιδιά τους, για ταξίδια….τα πάντα εκτός δουλειάς. Στο ίδιο μαγαζί έτρωγε κι ένας εργολάβος, κπς που τον είχαμε βοηθήσει σε μια υπόθεσή του παλιότερα. Μας χαιρέτησε πολύ εγκάρδια κι όταν ήρθε η ώρα να φύγουμε, μάθαμε ότι μας είχε κεράσει το τραπέζι.
Sunday, October 7, 2007
Λήθη
Την Παρασκευή πήγα με τη Ν. για ψώνια -βασικά για καφέ αλλά δεν μπορέσαμε ν' αντισταθούμε.
Το περίργο είναι ότι όταν είμαι ανεβασμένη ψυχολογικά μ' αρέσει να ψωνίζω μεν, αλλά κι όταν δεν είμαι -όπως αυτή την περίοδο- πάλι μ' αρέσει. Στην αρχή αγοράσαμε 1-2 μπλούζες και κανα πουκάμισο για την δουλειά, αλλά μετά ξεφύγαμε εντελώς.
Εγώ πήρα ένα επίσημο κρουαζέ φόρεμα, ήταν τόσο όμορφο και απλό ταυτόχρονα, τόσο κομψό, ήταν σα να ράφτηκε για μένα. Και γόβες. Οι πιο θηλυκές που έχω δει εδώ και πολύ καιρό. Ξεχώριζαν.
Πληρώσαμε βέβαια από έναν μισθό, αλλά δεν πειράζει. Ο daddy να είναι καλά. Μετά τον τελευταίο καβγά μας, κατάλαβε ότι ήταν πολύ σκληρός άπέναντί μου και (για να εξιλεωθεί) μου έδωσε αμέσως τα χρήματα που ξόδεψα στα ψώνια. Το βράδυ βγήκα με τον Τ., αυτό και 2-3 βότκες ολοκλήρωσαν την λήθη που επιθυμώ τόσο, τελευταία. Σχεδόν ξέχασα τον καλό μου, τον σκέφτηκα ελάχιστα.
Wednesday, October 3, 2007
Μάτια Στην Πλάτη
Μετά από πολύχρονη εμπειρία στα μπαρ και τα κλαμπ
δεν χρειάζεται να γυρίζω κάθε φορά που κπς θέλει
να περάσει από πίσω μου.
Τα πράγματα είναι απλά.
Οι άντρες σ' αγκαλιάζουν, οι γυναίκες σε σπρώχνουν.
(Το παίζω και στοίχημα χαλαρά, 9/10 κερδίζω)
δεν χρειάζεται να γυρίζω κάθε φορά που κπς θέλει
να περάσει από πίσω μου.
Τα πράγματα είναι απλά.
Οι άντρες σ' αγκαλιάζουν, οι γυναίκες σε σπρώχνουν.
(Το παίζω και στοίχημα χαλαρά, 9/10 κερδίζω)
Monday, October 1, 2007
It's Ok
Πάλι Δευτέρα.
Σήμερα είχα τόση δουλειά, που νόμιζα ότι δεν θα τελείωνε ποτέ. Για μια στιγμή το πίστεψα. Με τον daddy μια χαρά, τελικά καλύτερα όταν δεν ασχολούμαι. Με πήρε και η Λένα να δει τι κάνω, καλά με άκουσε, λέει. Ε τι να κάνω, να πεθάνω? Της είπα να ξαναβρεθούμε μέσα στον Οκτώβρη, για να δούμε.
Ο Τ. θα με βγάλει μια απ' αυτές τις μέρες. "Έχεις πέσει πολύ χαμηλά. Με χρειάζεσαι". Τι παιδί, Θέε μου.
Πλησιάζουν και τα γενέθλιά μου!
