Osela In Life

Το είχαμε κανονίσει πολύ καιρό πριν.Πήρα και άδεια 2 μέρες. Εγώ, η Λένα, η Χαλκιδική και το τζιπ, αν ήταν στις καλές του ο αδερφός της. Εφτασα στην Περαία μετά κόπων και βασάνων, χάλια οι δρόμοι, χάλια τ' αεροδρόμια, χάλια και τα τρένα. Αν ήμουν στρουμφάκι ,θα ήμουν ο γκρινιάρης (πάντα πίστευα πως θα μουν ο μελένιος).

Ξύπνησα κατά τις 10, ώρα ρεκόρ, αφού είχαμε κοιμηθεί στις 7:30 τα ξημερώματα και εφόσον είχαμε πιει το μισό μπαρ. Η Λένα κοιμόταν τόσο βαθιά, που πίστεψα ότι είχε λιποθυμήσει από το μεθύσι. Ήπια έναν καφέ με τον αδερφό της, πέρασα κι από ανάκριση τύπου "πού πήγατε χθες, τί ήπιατε, με ποιους ήσασταν, τι ώρα γυρίσατε". Με τα πολλά, ήρθε η ώρα να ξεκινήσουμε και έπρεπε να δώσουμε την ύστατη μάχη για το τζιπ. "Πλάκα μου κάνετε?!" είπε ο αδερφός της. "Θα προσέχουμε", "καινούριο θα στο φέρουμε", τίποτα, ανένδοτος. "Μ 'εναν όρο, να ρθω κι εγώ μαζί". "Και να μας κόβεις τα τυχερά? Δε νομίζω!" (δυνατή η Λένα, εγώ θα λύγιζα).

Ειλικρινά νόμιζα ότι είχε γίνει ατύχημα. Μόλις είχαμε πάρει τον δρόμο για Χαλκιδική, βρήκαμε τόσο μποτιλιάρισμα που δεν το πίστευα. Πήγαινε η ουρά μέχρι εκεί που έφτανε το μάτι μου. Απίστευτη ζέστη, καμία ελπίδα. Η Λένα έβριζε γιατί αυτή η κατάσταση συμβαίνει κάθε σαβ/κο. Εγώ την είδα αλλιώς. Αφού δεν μπορούμε να το αποφύγουμε ας το διασκεδάσουμε , της είπα. Μάζεψα το φορεματάκι μου, έβαλα και τα πόδια μου στο ντουλαπάκι του αυτοκ/του κι έβαλα λάδι μαυρίσματος. Η Λένα στο μεταξύ είχε σταμπάρει το διπλανό πεζό, όπου 4 νεαροί χτυπούσαν σπαστό καφέ. Τους έπιασε κουβέντα, μας πρόσφεραν τον έναν καφέ και ένα κρύο νερό και η κατάσταση έγινε πιο υποφερτή. Μετά από 1 ώρα και 30 λεπτά, βγήκαμε κάπου στα Μουδανια. Δεν ήταν αυτός ο προορισμός μας, αλλά δεν αντέχαμε άλλο.

Η παραλιά γεμάτη μαγαζιά, εστιατόρια και καφέ, δεν υπήρχε ούτε ένα τετραγωνικό μέτρο ανεκμετάλλευτο. Οι ξαπλώστρες δεν ήταν και πολύ άνετες και τα τραπεζάκια από άσπρα πλαστικά είχαν γίνει μαύρα απ' τη βρώμα. Η παραλία βρώμικη. Η τουαλέτα του μαγαζιού χειρότερη κι απ'αυτή του trainspotting. Για να μην πάθεις ηπατίτιδα έπρεπε να φοράς γαλότσες. Ο καφές -το πραγματικά ευαίσθητο σημείο μου- ήταν νεροζούμι. Και κανείς δεν αντιλαμβάνεται τη φράση "ΛΙΓΟ γάλα". Την επόμενη μέρα στα Νέα Πλάγια. Εκεί πάλι, έχουν άλλο σύστημα. Το κρεοπωλείο είναι και γυράδικο. Στη δεξιά μεριά του μαγαζιού ο πατέρας κόβει κιμά και στην αριστερή, η κόρη ψήνει σουβλάκια. Γεμάτα λίπος. Αθάνατη Ελλάδα! Τώρα βέβαια τα σκέφτομαι και γελάω, και η αλήθεια είναι ότι πέρασα πολύ ωραία και στην Περαία και στην Χαλκιδική. Παρά το μποτιλιάρισμα, την εκμετάλλευση και την κοροιδία. Αλλά κρίμα, γιατί αυτή η νοοτροπία τύπου "ό,τι αρπάξουμε" δεν βοηθάει μακροπρόθεσμα κανέναν. Τσαπατσουλιά και προχειρότητα, λες και είμαστε τρίτος κόσμος. Τετριμμένα αυτά που λέω, αλλά θυμώνω όταν δεν με σέβονται.

Η Ιδέα
Οι φίλοι είναι καθρέπτης του εαυτού μας, όσες διαφορές κι αν έχουμε επιφανειακά. Κουβαλάν κομμάτια μας, κι εμείς δικά τους. Ίσως και να γεμίζουν κπ κενά που έχουμε μέσα μας, κενά που δεν γνωρίζαμε ότι έχουμε μέχρι που το κατάλληλο άτομο τα συμπλήρωσε. Κι όταν ένας φίλος φεύγει, είναι σα να αποχωριζόμαστε ένα μέρος της ζωής μας. Τουλάχιστον έτσι βλέπω εγώ τη φιλία, ένα από τα πραγματικά ελάχιστα ιδανικά που έχω στη ζωή μου.

Τα γεγονότα
Δεν ήξερα ότι φεύγει, το είχε πει στους άλλους, αλλά όχι σε μένα. Πάει στην κοπέλα του, στην Ολλανδία. Εγώ το έμαθα τελευταία, μου το σφύριξε η Ε (2 μέρες πριν φύγει). Κι όταν του είπα «έμαθα ότι την κάνεις», μου είπε απλά «τα νέα μαθαίνονται γρήγορα σ’ αυτήν την παρέα». Πολλές φορές έχω την αίσθηση ότι εννοούμε περισσότερα από αυτά που λέμε. Κι ότι οι σιωπές είναι ψίθυροι.
Σήμερα ήπιαμε καφέ νωρίς το πρωί, όλη η παρέα. Δεν του έδωσα το δώρο, απλά το άφησα στη θέση του συνοδηγού. Όταν μπήκαμε στο μαγαζί, κάθισα πρώτη κι αυτός ήρθε και κάθισε δίπλα μου. Λατρεύω αυτές τις λεπτομέρειες. Μιλούσαμε περί ανέμων και υδάτων και ξεφυλλίζαμε τις εφημερίδες, μέχρι που είπε «τελευταίος καφές, ε? Αλλά τί λέω, αφού θα γυρίσω». Του απάντησα πως δεν πιστεύω ότι θα γυρίσει, και μακάρι να πάνε τα πράγματα καλά, γιατί αν γυρίσει θα σημαίνει ότι κτ στράβωσε. Δεν είπε τίποτα, το κάθαρμα. Ύστερα μιλήσαμε για τότε που σπουδάζαμε, για τα όνειρα που κάναμε και για τις αποφάσεις που μας καθορίζουν. Στο αεροδρόμιο απλά μου ‘κλεισε το μάτι κι εγώ χαμογέλασα αμυδρά. Ούτε αγκαλιές, ούτε φιλιά. Ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι όλο αυτόν τον καιρό, ποτέ δεν μ’ έχει αγκαλιάσει ή φιλήσει. Ούτε σε γιορτές, ούτε σε πανηγύρια.

You' ll never walk alone
Του πήρα για δώρο το αγαπημένο μου βιβλίο. Δεν θα μπορούσα να έχω καλύτερη ιδέα. Για να με κουβαλάει μαζί του, να με αισθάνεται δίπλα του, να με θυμάται για πάντα, να με μάθει καλύτερα, να δει λίγο τα πράγματα μέσα από εμένα. Στην πρώτη σελίδα του έγραψα με μολύβι «καλή τύχη». Ούτε «με αγάπη», ούτε «θα μου λείψεις», «θα σε σκέφτομαι», «να με σκέφτεσαι». Αυτά είναι βλακείες. Σα να λες σε κπν να μη φύγει, ότι κρέμεσαι από πάνω του. Θέλει κπς να την κάνει? Στο καλό! Όταν κπς θέλει να φύγει, και ειδικά όταν το έχει ήδη αποφασίσει, πρέπει να τον αφήνουμε ελεύθερο. Ούτως ή άλλως, οι σιωπές ήταν πάντα καθοριστικές στη σχέση μας.

Τον τελευταίο καιρό παρατήρησα ότι όλο και περισσότεροι άνθρωποι βγαίνουν έξω μόνοι τους. Πάω κάπου για ποτό και βλέπω πραγματικά πολλούς να κάθονται μόνοι τους στο μπαρ μ’ ένα ποτό μπροστά τους, ίσως κανα τσιγάρο. Δεν περιμένουν παρέα, μόνο λένε καμιά κουβέντα με τον μπάρμαν. Μερικοί κοιτάζουν τους γύρω τους, άλλοι προσπαθούν να πιάσουν κουβέντα με τον υπόλοιπο κόσμο, να πιαστούν από κάπου.

Και οκ, αυτοί οι τελευταίοι προφανώς αισθάνονται μοναξιά, ή βγαίνουν για καμάκι, γι’ αυτό άλλωστε προσπαθούν κολλήσουν σε καμιά παρέα. Οι άλλοι? Πώς μπορεί κπς και βγαίνει έξω μόνος του? Εννοώ ότι αν θέλει να μείνει κπς μόνος του, βάζει ένα ποτό και κάθεται στο σαλόνι/ μπαλκόνι κλπ του. Έξω σημαίνει κόσμος. Βαβούρα. Παρέες, δυνατή μουσική. Πώς συνδυάζονται αυτά τα δύο? Είμαι τόσο στενόμυαλη? Αν εγώ έβγαινα μόνη μου για ποτό, θα νόμιζα ότι όλοι με κοιτάζουν και με σχολιάζουν. Να, αυτή που δεν έχει φίλους, παρέα, και βγαίνει μόνη της. Βασικά, τώρα που το ξανασκέφτομαι όλοι θα νόμιζαν ότι θέλω να ψωνιστώ. Ή ότι είμαι καμιά δυστυχισμένη, χτυπημένη από την μοίρα.

Ο φίλος μου ο Τ. (που πλέον τον φωνάζω Παπαχρόνη) μου λέει να ξεκολλήσω κι ότι ο ίδιος του όσο ήταν στο εξωτερικό έβγαινε πολλές φορές μόνος του, κι αυτό δεν σημαίνει κτ, απλά εδώ στην Ελλάδα όλα τα παρεξηγούμε. Αλλά δεν με πείθει. Το να βγαίνεις έξω έχει να κάνει με την κοινωνικοποίηση σου. Είναι κομμάτι της. Πιστεύω ότι οι άνθρ που βγαίνουν έξω μόνοι τους προσπαθούν να δηλώσουν κάτι: ότι είναι μόνοι τους και θέλουν παρέα, ή, ότι δεν έχουν ανάγκη από παρέα για να περάσουν καλά. Στην πρώτη περίπτωση τους ψιλό-λυπάμαι, στην δεύτερη δεν τους πιστεύω.

Το παραμύθι
Με πήρε τηλ Κυριακή πρωί, πράγμα εντελώς ασυνήθιστο για τον Τ., γιατί συνήθως ξενυχτάει το Σάββατο, έχει και μια σχέση, τσιμπάει και καμία άλλη που και που και γενικά η Κυριακή ξεκινάει μετά τις 16:00 γι’ αυτόν. Μια χαρά δηλαδή.
Εγώ πάλι, δεν βγήκα το Σάββατο το βράδυ (και είχα φοβερά νεύρα γι’ αυτόν τον λόγο), πονούσε και η κοιλιά μου και πραγματικά δεν είχα καμία όρεξη για κουβέντα και καφέ έξω.
«Έπαθα ζημιά» μου είπε. Όταν βρεθήκαμε ήταν φοβερά αγχωμένος. Κάπνιζε άτσαλα, έπαιζε με το πακέτο, κοιτούσε συνεχώς γύρω του. Μου εξήγησε λεπτομερώς τι έγινε τις τελευταίες 4 μέρες που είχαμε να μιλήσουμε. Με λίγα λόγια, γνώρισε μία κοπέλα που δούλευε σ’ ένα μπαρ, την είδε 2-3 φορές, ψήθηκε η κατάσταση και την πήγε σπίτι του. Και την άλλη μέρα τον κατηγόρησε ότι την βίασε.

Και ο Δράκος
Το παραμύθι του το σκάσανε αργότερα. Τον πήρε τηλ κπς και ισχυρίστηκε ότι ήταν θείος της, και ήθελε εξηγήσεις. Επειδή ο Τ. όμως είναι άνθρ της πιάτσας, ρώτησε κι έμαθε ότι αυτός δεν είναι θείος της. Στην καλύτερη περίπτωση γκόμενός της. Στην χειρότερη νταβατζής της. Εγώ φοβήθηκα τα χειρότερα. Ότι θα του ζητούσαν λεφτά για να μην τον καταγγείλει. Τον συμβούλεψα να μην διαπραγματευτεί σε τίποτα απολύτως, να είναι αδιάλλακτος και να το κόψει εκεί. Όποιος έχει δίκιο δεν χρειάζεται να υποχωρεί. Τελεία και παύλα. Κι αν δεν τους αρέσει ας πάνε στην αστυνομία. Ούτως ή άλλως η καταγγελία είναι δυσαπόδεικτη, ειδικά μετά από τόσες μέρες. Εξάλλου, είναι ύποπτο που αυτή δεν πήγε στην αστυνομία. Και που ο «θείος» της αντί να τον βρει και να τον σπάσει στο ξύλο (όπως θα ‘κανε ο δικός μου για παράδειγμα), ήθελε να τον συναντήσει για να μιλήσουνε. Φυσικά κάτι τέτοια γίνονται και μετά δεν πιστεύει κανείς τα πραγματικά θύματα βιασμού. Όταν τελικά βρεθήκανε, ο Τ. του είπε τι και πώς , και υποτίθεται ότι το θέμα θεωρήθηκε λήξαν. Ο «θείος» δέχτηκε τις εξηγήσεις του.

Ηθικό Δίδαγμα 1.
Τώρα βέβαια, ίσως την πληρώσει αυτήν. Είτε για την απιστία της, είτε για τις δωρεάν υπηρεσίες της. Αλλά δεν με νοιάζει. Ο καθένας προσέχει τον εαυτό του. Άντε και τους φίλους του, το πολύ.

Ηθικό Δίδαγμα 2.
Ο Τ. είναι πολλά πράγματα. Είναι πέφτουλας, ψιλό- παρτάκιας και πολλά άλλα. Αλλά βιαστής δεν είναι. Τον ξέρω πολλά χρόνια, παρέα όμως κάνουμε τα τελευταία 3. Και αυτό δεν θα το έκανε ποτέ. Το μόνο που σκέφτηκα ήταν πόσο εύκολα μπορείς να βρεθείς μπλεγμένος, και να πληρώσεις ακριβά μια επιπολαιότητα. Και μετά άντε ν’ αποδείξεις ότι δεν είσαι ελέφαντας.
(επίσης σκέφτηκα ότι όποιος ανακατεύεται με τα πίτουρα τον τρώνε οι κότες, αλλά θα του το πω αργότερα, να συνέλθει λίγο)

Κερασμένα από τα παιδιά από εκεί
Χθες βγήκα με την φίλη μου την Ε, και καταλήξαμε στο σύνηθες μπαρ για ποτό.
Εκεί που καθόμαστε και χαζολογούμε, τσουπ, μας φέρνει ο μπάρμαν από ένα ποτό, «κερασμένο από τα παιδιά εκεί». Κάναμε μια προσπάθεια να εντοπίσουμε «τα παιδιά από εκεί», αλλά μάταια. Είχε πολύ κόσμο, ήταν και σκοτεινά, δεν είδαμε και κανέναν να μας κάνει νεύμα, τι να κάναμε? Είπαμε ένα «τέλος πάντων» και συνεχίσαμε με τα καινούρια μας ποτά. Σε μισή ώρα, να πάλι ο μπάρμαν. Άλλη μια γύρα από τα παιδιά εκεί. Εγώ δεν είχα πιει ούτε το μισό ποτό μου, η Ε. το ίδιο. «Καλά δεν βλέπουν ότι δεν προλαβαίνουμε να τα πιούμε και στέλνουν κι άλλα?» Το ρίξαμε στην βλακεία με την Ε, αρχίσαμε να γελάμε και ξεχάστηκε το θέμα.

Τα παιδιά από εκεί
Δεν θυμάμαι τι ακριβώς της έλεγα εκείνη την ώρα, μάλλον κτ για αυτούς που καθόντουσαν απέναντί μας, ο ένας άρεσε πολύ στην Ε. Δεν τον είδαμε να έρχεται. Δεν ξέρω πόση ώρα ήταν εκεί, για κπ δευτερόλεπτα είχαμε σκύψει τα κεφάλια μας με την Ε και προσπαθούσαμε ν’ ανάψουμε ένα τσιγάρο. Πάντως την ώρα που σηκώσαμε τα κεφάλια μας ήταν μπροστά μας. Ή μάλλον, πάνω μας. Πάνω από 1.90, 120 κιλά τουλάχιστον, γύρω στα 52-55. Τεράστιος. Σαν ντουλάπα με κεφάλι. Το βλέμμα του ήταν χυδαίο. Είπε κτ που έμοιαζε με «15,20,25,30» και μετά γέλασε. Φαινόταν πολύ μεθυσμένος. Δεν μπορούσε να μιλήσει καλά καλά. Η Ε. του είπε ότι δεν άκουσε κι αυτός επανέλαβε. «Τα ποτά ήταν από αυτόν και τον φίλο του και μας καλούν στην παρέα τους» μου είπε η Ε. και ορκίστηκα στον εαυτό μου ότι δεν θα ξαναπάω σε σκοτεινό μαγαζί. Όχι χωρίς φακό, τουλάχιστον. Τον κοίταξα μ’ ένα βλέμμα που θα πάγωνε και την κόλαση και του είπα «Αργότερα ίσως», που φυσικά σήμαινε «ποτέ». Σε λίγο ήρθε ο φίλος του.Νορμάλ φαινόταν. 40 ίσως. «Κορίτσια δεν θέλαμε να σας προσβάλλουμε, είμαστε στελέχη πολυεθνικής και ήρθαμε για ένα σεμινάριο.» Του είπα ότι δεν μας πρόσβαλλε, απλώς ο φίλος του με φόβισε λίγο και μου είπε «μάλλον εσύ τον φόβισες περισσότερο με το βλέμμα σου» (Ένιωσα να με διαπερνάει το δικό του βλέμμα και να προσπαθεί να μου πει «είμαι πιο έξυπνος από σένα»). Η Ε. διαισθάνθηκε την ένταση και του έπιασε κουβέντα για 5- 10 λεπτά, καθώς ήταν φανερό ότι αν έτρωγε κπς ξύλο, θα ήμασταν εμείς και όχι αυτοί.
Ηθικό Δίδαγμα
Δεν μετάνιωσα που δέχτηκα κέρασμα από κπν που δεν ήξερα. Δεν θεωρώ ότι η αποδοχή ενός ποτού σημαίνει κρεβάτι, κουβεντούλα ή οτιδήποτε άλλο. Δεν είναι δέσμευση σε καμία περίπτωση. Κι άλλες φορές μας έχουν κεράσει και δεν ήρθαν καν να μας μιλήσουν. Ή κάναμε ένα γεια μας και τέλος. Ή έτυχε να είναι κπς από κπ δουλειά δική μου ή της Ε. και να μην τον θυμόμασταν. Και για να τελειώνω μ’ αυτό το θέμα, δεν είμαι από τους ανθρ, που ποινικοποιούν το παιχνίδι ή το φλερτ.
Δεν μ’ αρέσει να έρχομαι σε δύσκολη θέση, ούτε να φέρνω τους άλλους. Και ειλικρινά δεν είμαι ψώνιο. Αλλά τι να πω σε κπν που μου ρίχνει 25-30 χρόνια, είναι τύφλα και με κοιτάει και χυδαία? Γιατί να τον πάρω στα σοβαρά? Αυτός στα σοβαρά μας πήρε?

Πάντα είχα την εντύπωση ότι η ασφάλεια είναι δεδομένη. Τουλάχιστον για μένα, την οικογένειά μου, το σπίτι μου, τους κοντινούς μου ανθρ, κλπ. Ειλικρινά δεν με είχε απασχολήσει ποτέ αυτό το θέμα. Μέχρι πριν λίγο καιρό, όταν λήστεψαν τους απέναντι γείτονές μας.

Υποτίθεται ότι μένουμε σε καλή περιοχή, δεν είχε ξανακουστεί τπτ. Κι όμως, μπήκαν στο σπίτι τους μέρα μεσημέρι και δεν κατάλαβε κανείς τίποτα. Πήραν πολλά χρυσαφικά, κπ αντικείμενα μεγάλης αξίας και κπ χρήματα. Κύριοι μπήκαν, κύριοι (και πλούσιοι) έφυγαν.
Ο σύζυγος ήταν στο ιατρείο του και η σύζυγος έλειπε σε ταξίδι αναψυχής. Η αστυνομία είπε ότι το ήξεραν, ότι τους παρακολουθούσαν, ότι, ότι, ότι…. Στο μεταξύ έχουν περάσει πάνω από τρεις μήνες και δεν έχουν βρει ακόμα τπτ. Βέβαια, της είπαν ότι θα έπρεπε να είναι πιο προσεκτική. Ένα μήνα πριν τη ληστεία, είχε φωτογραφίσει το σπίτι της ένα lifestyle περιοδικό και σε μια μικρή συνέντευξη έλεγε από πού είχε αγοράσει κπ πράγματα, ότι ήταν δώρο, ότι το ψ είναι αντίκα, ότι το πήρε από το χ ταξίδι κλπ. Και αυτό μάλλον έβαλε ιδέες σε κάποιους. Εντάξει, ίσως θα έπρεπε να ήταν προνοητική, αλλά αυτό δεν αναιρεί την ευθύνη της αστυνομίας.

Από τότε εγώ, κάθε φορά που φεύγουν οι γονείς μου ταξίδι, κανένα ΠΚΣ πχ, φοβάμαι. Φοβάμαι στο ίδιο μου το σπίτι. Ακούω τον παραμικρό θόρυβο και πετάγομαι. Δεν κοιμάμαι. Αν δεν ξημερώσει, δεν κλείνω μάτι. Πολλές φορές βγαίνω το βράδυ και δεν θέλω να γυρίσω σπίτι αν δεν πάει 6 το πρωί.

Δεν μπορώ να φοβάμαι, αισθάνομαι αιχμάλωτη. Από τη μια μ’ αρέσει η φάση να είμαι μόνη μου σπίτι, από την άλλη όμως για να κοιμηθώ πρέπει α)να έχει ξημερώσει, β)να έχω πιει οπότε να πέσω σαν κούτσουρο γ)να έχω παρέα. Τίποτα από αυτά όμως, δεν είναι λύση.

Πρωτομαγιά χθες και ξεχύθηκαν όλοι στις εξοχές, τις θάλασσες και τα βουνά. Να ψήσουμε, να φάμε. Μερικοί λέγανε και χρόνια πολλά. Προς στιγμήν νόμιζα ότι ήταν Πάσχα. Επειδή σε όλες τις γιορτές κάνουμε το ίδιο πράγμα (μαζευόμαστε και τρώμε), έχουμε μπερδέψει τις γιορτές. Αλλά και τις επετείους?
Εργατική πρωτομαγιά. Κόκκινος Μάης. 17 Νοεμβρίου. Υπάρχουν κάποιες μέρες, που δεν είναι γιορτές, αλλά επέτειοι. Και μάλιστα θλιβεροί. Για να μην ξεχάσουμε ποτέ ότι κάποτε μετά κόπων και βασάνων, κατακτήθηκαν πέντε πράγματα.
Από την άλλη σκέφτομαι ότι η ζωή κάνει κύκλους, άρα μάλλον κάνει και η ιστορία. Κάποτε ήταν σύνηθες να δουλεύουν τα παιδιά, ή να χτυπάνε 10-14ωρο οι γονείς. Τώρα ακούγεται άσχημο να στέλνει ένας πατέρας το παιδί του να πουλάει χαρτομάντηλα, αλλά ακούγεται μια χαρά να το στέλνει σε κανα coul bar . Και όλα αρχίζουν κάπως έτσι «...για να πάρω μηχανάκι, μόνο το καλοκαίρι, .....στις διακοπές των γιορτών .....ε, 1-2 μέρες τη βδομάδα.... μπαμπά δεν πάω καλά στο σχολείο, δεν τα παίρνω τα γράμματα ...άσε με στη δουλειά τώρα που στρώθηκα και βρήκα άκρες.... δε θα τ‘ αφήσω το σχολείο, θα συνεχίσω κπ στιγμή, στο υπόσχομαι».
Όπως επίσης ακούγεται μια χαρά να δουλεύει ο πατέρας στην εταιρεία 10-12 ώρες(πολλές φορές χωρίς να πληρώνεται υπερωρίες), κάποιες φορές και Σάββατα, να 1-2 το μήνα.
Ευτυχώς ρε παιδί μου υπάρχουν οι πρωτομαγιές και πηγαίνεις σαν άνθρωπος στην εξοχή να φας με την οικογένειά σου.